Η Βόρεια Κορέα «απειλεί» με χτύπημα τις ΗΠΑ!

Παγκόσμιο συναγερμό έχει προκαλέσει η νέα εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα, Η ανησυχία εντείνεται από την ευθεία απειλή της Πιονγκγιάνγκ προς τις ΗΠΑ, ότι πλέον έχει τη δυνατότητα να χτυπήσει σε αμερικανικό έδαφος.

Όπως μετέδωσε η κρατική τηλεόραση της Βόρειας Κορέας,
ο βαλλιστικός πύραυλος Hwasong-15, διαθέτει δραστικό βεληνεκές «που μπορεί να πλήξει το σύνολο της αμερικανικής ηπείρου».

Αμεση και σε αυστηρό ύφος ήταν η απάντηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δήλωσε με κατηγορηματικό τρόπο πως «θα το τακτοποιήσουμε». Ο Αμερικανός πρόεδρος συνομίλησε τηλεφωνικά με τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε, για τους τρόπους αντίδρασης απέναντι στην βορειοκορεατική απειλή.

Κατόπιν απαίτησης των ΗΠΑ, της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας, θα πραγματοποιηθεί σήμερα έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για τη Βόρεια Κορέα.

Πηγή: sofokleousin.gr

  Σύνταγμα

Αν φοράς μια μάσκα για πολύ καιρό αρχίζεις να ξεχνάς ποιος κρύβεται πίσω απ’ αυτή.

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας κάποιον εγωκεντρικό τύπο, συνήθως σκεφτόμαστε ένα επηρμένο, αλαζονικό, εγωπαθές άτομο που κοιτάζει υποτιμητικά όλους τους άλλους γύρω του. Ωστόσο είναι σίγουρο πως το «εγώ» μπορεί να εμφανιστεί σε όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας έχει ένα «εγώ» που το μόνο στο οποίο διαφέρει από το εγώ του πλησίον του είναι κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες. Το «εγώ» μας δεν είναι παρά η αίσθηση του εαυτού μας, η ιδέα που έχουμε για το ποιοι είμαστε.

Για παράδειγμα, ένα άτομο που λέει: «είμαι πολύ θρησκευόμενος, συμπεριφέρομαι πάντα ευγενικά στους συνανθρώπους μου, είμαι έξυπνος, είμαι ενάρετος» λειτουργεί εξίσου εγωκεντρικά με ένα άτομο που ισχυρίζεται πως: «εγώ εργάζομαι σκληρά και δεν ανέχομαι τους τεμπέληδες» ή «εγώ πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου γιατί είμαι πειθαρχημένος».

Και οι δύο παραπάνω τύποι ανθρώπων λειτουργούν από μια ψευδαίσθηση για την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.  Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ψευδαίσθηση την οποία όχι μόνο μαθαίνουμε να πιστεύουμε αλλά προσπαθούμε να πείσουμε και τους γύρω μας ότι είναι αληθινή, γίνεται τελικά η στενή φυλακή μας. Για παράδειγμα ένα άτομο που είναι δογματικά προσκολλημένο στη θρησκεία του δε θα είναι πρόθυμο να εξετάσει ιδέες ή έννοιες από άλλες θρησκείες επειδή ήδη έχει στο μυαλό του ότι αυτές οι ιδέες δεν ταιριάζουν με την εικόνα που έχει οικοδομήσει για τον εαυτό του.

Από την άλλη, αυτός που βλέπει τον εαυτό του σαν ένα σκληρά εργαζόμενο και φιλόδοξο άτομο θα πέσει σε κατάθλιψη αν ξαφνικά χάσει τη δουλειά του ή αν η εταιρεία του πτωχεύσει γιατί η πεποίθησή του γι’ αυτό που νομίζει ότι είναι αναπάντεχα θα καταρρεύσει. Αυτό που ονομάσαμε «εγώ» βασίζεται πάντα σε έννοιες και συστήματα πίστης και όχι σε κάτι πραγματικό ή απτό.   Έτσι, τι συμβαίνει όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε σ' αυτό; Όταν αρχίσουμε να εναρμονιζόμαστε περισσότερο με τον αληθινό εαυτό μας, ο οποίος είναι το εσωτερικό εκείνο κομμάτι μας που μπορεί να παρατηρεί το «εγώ», όχι το ίδιο το εγώ, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτω από την επιφάνεια της ύπαρξής μας υπάρχει πάντα εκείνη η γλυκύτατη κατάσταση της ειρήνης.  Αυτή η αΐδιος ειρήνη ξεπερνά όλες τις έννοιες και ιδέες που μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι θα πρέπει να είμαστε.

Όσο περισσότερο λοιπόν ένα άτομο έρχεται σε επαφή με την Αλήθεια του, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι όλα όσα πίστευε για τον εαυτό του, για τους άλλους ή για τη ζωή γενικότερα ήταν βασισμένα σε μια μεγάλη παραίσθηση. Οι πεποιθήσεις του αυτές δημιουργούσαν ισχυρότατους περιορισμούς που τον κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα ασφυκτικά στενό και ανήλιαγο κελί. Πως λοιπόν θα διαπιστώσουμε τελικά αν λειτουργούμε από τον εγωκεντρισμό ή από τον αληθινό εαυτό; Παρακάτω παραθέτουμε κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να θέσετε στον εαυτό σας και να λάβετε μόνοι σας την απάντηση.

Νιώθω συχνά προσβεβλημένος;

Ο αληθινός εαυτός δεν μπορεί να προσβληθεί. Δεν έχει κάποια προκατάληψη για το πώς οι άλλοι άνθρωποι θα πρέπει να του συμπεριφέρονται και για το τι θα πρέπει να αποφεύγουν να του κάνουν. Δέχεται τα πράγματα κυριολεχτικά έτσι όπως ακριβώς είναι.  Οι  άνθρωποι που λειτουργούν από τον εγωισμό τους προσβάλλονται συχνά από τους άλλους όταν ο τρόπος  που τους φέρονται δεν συμφωνεί με τις προκαταλήψεις τους. Συνεπώς δε μπορούν να δεχτούν τις καταστάσεις όπως τους εμφανίζονται στη ζωή.

Έχω άποψη για τα πάντα;

Το εγώ εκλιπαρεί για προσοχή. Θέλει να νιώθει σημαντικό με κάθε τρόπο. Ακόμα και λέγοντας ανοησίες. Όσο πιο εγωκεντρικό είναι ένα άτομο τόσο περισσότερο θέλει να επιβάλει τη γνώμη του για οποιοδήποτε θέμα άσχετα αν είναι ή όχι της ειδικότητάς του. Δεν έχει σημασία αν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ τις καλύτερες γαρνιτούρες για μια πίτσα, απ’ τα σπουδαιότερα έργα της όπερας ή τις τελευταίες ανακαλύψεις της αστροφυσικής, το ριζωμένο στο εγώ άτομο θα έχει άποψη για τα πάντα.

Έχω βάλει στον εαυτό μου πολλές ταμπέλες;

 Από τη στιγμή που το εγώ βασίζεται στην πίστη σ’ αυτό για να επιβιώσει, μεταμφιέζεται με διάφορες ταμπέλες έτσι ώστε να επιβάλει τη νομιμότητά του. Ταμπέλες που μπορεί να λένε οτιδήποτε, όπως: «είμαι ντροπαλός», «είμαι αστείος», «είμαι δυνατός» ή «είμαι αδύναμος», «είμαι μορφωμένος» ή «είμαι πνευματικό άτομο», ότι τέλος πάντων μπορεί να ισχυριστεί ένα άτομο για τον εαυτό του. Όταν ένα άτομο ταυτίζεται με την ταμπέλα του τότε νιώθει να απειλείται από οποιονδήποτε αμφισβητεί αυτή την ταμπέλα. Φανταστείτε να πείτε σε ένα άτομο που ισχυρίζεται πως είναι πνευματικό (κανένα πραγματικά πνευματικό άτομο δε θα τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο) πως έχει σημαντικά ελαττώματα. Το εγώ του θα πληγωνόταν βαθύτατα κι ίσως να εξοργιζόταν μαζί σας παρότι η ψευδαίσθηση της πνευματικότητάς του θα προσπαθούσε να πνίξει αυτή την οργή. Ο αληθινός εαυτός δεν πιστεύει ποτέ πως είναι κατηγορηματικά κάτι ιδιαίτερο κι έτσι δεν μπορεί να νιώσει προσβολή επειδή κάποιος αμφισβήτησε μια ανύπαρκτη ταμπέλα.

Μήπως ασχολούμαι υπερβολικά με το τι σκέφτονται για μένα οι άλλοι;

 Όταν οι άλλοι άνθρωποι δεν επικυρώνουν την πίστη μας για το ποιοι είμαστε, το εγώ νοιώθει επίσης να απειλείται. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι προσπαθούν να έχουν κοντά τους κόλακες και όχι πραγματικούς φίλους που να θέλουν το καλό τους και να  τους λένε την αλήθεια. Αυτά τα άτομα βασίζονται στην γνώμη των άλλων για να τονώσουν την μοναδικότητά τους και την δήθεν εξαιτερικότητά τους σε κάποιους τομείς κι έτσι όταν κάποιος άλλος άνθρωπος ή κάποιο γεγονός δεν ενισχύει αυτή τους την ανάγκη τότε το εγώ τους νοιώθει απογοητευμένο γιατί αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τόσο μοναδικό όσο ήθελε να πιστεύει. Ο αληθινός εαυτός, χωρίς να έχει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, δρα πάντα με απόλυτη φυσικότητα, είτε όλοι οι υπόλοιποι τον επιβραβεύουν είτε τον κατηγορούν γι’ αυτή του τη δράση.  

Μήπως έχω την τάση να χαρακτηρίζω εύκολα τους συνανθρώπους μου;

Το εγώ ενισχύεται όταν κρίνει και όταν συγκρίνει. Έτσι, όπως ακριβώς οι θεατές μιας ταινίας, το εγώ κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους αλόγιστα σε καλούς ή κακούς. Και μόλις αξιολογήσει κάποιον, σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τη γνώμη που έχει γι’ αυτόν. Ωστόσο, όλοι κάποτε στη ζωή μας, έχουμε πράξει κάτι που κάποιος άλλος θα μπορούσε να το θεωρήσει κακό ή ακόμη και διαβολικό. Είναι όμως αλήθεια αυτό που θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει για το υπόλοιπο της ζωής μας; Όταν λειτουργούμε από τον αληθινό μας εαυτό είναι ευκολοδιάκριτο ότι ο καθένας μας ενεργεί κάθε στιγμή από το επίπεδο της συνειδητότητας που βρίσκεται εκείνη ακριβώς την στιγμή και που μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες που θα του παρουσιαστούν να αναδιαμορφωθεί. 

Συμπερασματικά θα καταλήξουμε ότι το να προσπαθήσουμε να ξεφορτωθούμε το εγώ μας ίσως να είναι τελικά μια μάταιη προσπάθεια. Δεν μπορούμε να το διώξουμε με τη βία παρά μόνον να αποκτήσουμε επίγνωση της ύπαρξής του και να αρχίσουμε να γελάμε μαζί του κάθε φορά που το ανακαλύπτουμε. Όταν θα καταφέρουμε να αρχίσουμε να το παρατηρούμε χωρίς να το κρίνουμε αυστηρά, όταν καταφέρουμε να αποκαλύπτουμε τους ύπουλους τρόπους με τους οποίους συμπεριφέρεται, τότε θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε την προσκόλλησή μας επάνω του. Όταν πάψουμε επιτέλους να πιστεύουμε σε οτιδήποτε το εγώ μας επιμένει πως είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τότε αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά εμείς και μόνον εμείς κατέχουμε το κλειδί που ανοίγει την καγκελένια πόρτα του στενάχωρου κελιού μας. Τότε γινόμαστε λίγο πιο ελεύθεροι, πιο συνειδητοί και πιο χαρούμενοι σ’ αυτόν αφιλόξενο κόσμο που ζούμε κι όχι ισοβίως κρατούμενοι από τον ίδιο μας του νου. 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

nekthl

 

Το νερό πρέπει να ανήκει σε όλους

Το εμφιαλωμένο νερό είναι το νούμερο ένα προϊόν στην ιστορία του μάρκετινγκ. Ένα αγαθό, απαραίτητο για όλους, με χαμηλή τιμή, έγινε σύμβολο ομορφιάς, αδυνατίσματος, fitness, ονομάστηκε "κρυστάλλινο", "βελούδινο", "ασφαλές", διαφημίστηκε όσο πολύ λίγα προϊόντα και η τιμή του -
όπως ήταν αναμενόμενο - εκτοξεύτηκε.
Η τιμή του είναι πλέον 1000 φορές υψηλότερη από το νερό της βρύσης, ενώ η ποιότητα του αμφισβητήσιμη, δεδομένου ότι τα μπουκάλια νερού (PET) φτιάχνονται από υποπαράγωγο της βενζίνης ενώ οι φιάλες νερού (PETE) περιέχουν και δισφαινόλη Α- μια ουσία άκρως τοξική για όλους τους έμβιους οργανισμούς και φυσικά, τον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το πόσο ακατάλληλο είναι τελικά το εμφιαλωμένο νερό για συχνή χρήση.
Το εμφιαλωμένο νερό, άρχισε να γίνεται γνωστό μόλις την δεκαετία του '90 και συνάμα βρύσες με τρεχούμενο, πόσιμο νερό σε πλατείες, δρόμους και άλλους δημόσιους χώρους, άρχισαν να σφραγίζονται σε όλη την χώρα, αφήνοντας σαν μόνη εύκολη λύση για τους πολίτες το να αγοράσουν νερό.
Μεγάλο μέρος της ρύπανσης στις θάλασσες συνδέεται με την κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού, καθώς και την πεισματική άρνηση των εταιρειών εμφιάλωσης να αναλάβουν το κόστος της ανακύκλωσης, βάζοντας αντίτιμο επιστροφής σε κάθε μπουκάλι και μηχανές πίεσης μπουκαλιών σε μεγάλα σούπερ μάρκετ.

Αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη, μην αγοράζετε εμφιαλωμένο νερό. Ενημερωθείτε, δράστε, κάντε την αλλαγή.
Το νερό πρέπει να ανήκει σε όλους και όλες μας.

apenantioxthi

Οταν με νόμο κατασφαλίζεται η ανομία

Του Χρήστου Γιανναρά
Ο ​​όρος «νομιμοποίηση αυθαιρέτων» συνιστά νοηματική αντίφαση, δηλαδή παραλογισμό, α-νοησία, αναιρεί τη δυνατότητα συν-εννόησης. Μιλάμε για «αντίφαση», όταν δύο έννοιες ή κρίσεις αλληλοαναιρούνται, αποκλείουν νοηματικά η μία την άλλη: Ενας «αθώος ένοχος» ή ένα «ξύλινο σίδερο» ή ένας «ευφυής ηλίθιος» είναι λεκτικά σχήματα χωρίς νόημα, σημαίνοντα χωρίς σημαινόμενο.

«Αυθαίρετο» χαρακτηρίζουμε το προϊόν της αυτο-αίρεσης: μιας εκλογής-επιλογής που
κάνει ένα άτομο από μόνο του, και μόνο για τον εαυτό του, αγνοώντας - παραβλέποντας τη γνώμη, την κρίση, την ανάγκη, την αρέσκεια ή απαρέσκεια όλων των άλλων ατόμων με τα οποία συμ-βιώνει. «Αυθαιρεσία» είναι και η αγνόηση - παράβλεψη από το άτομο των νόμων, των κανόνων, των συμβάσεων που συγκροτούν το «Δίκαιο» μιας οργανωμένης συλλογικότητας. Παρακάμπτονται όλα όσα χαλιναγωγούν τη θηριώδη ιδιοτέλεια του ανθρώπου, όλα όσα κάνουν εφικτή τη συνύπαρξη, την «κοινωνίαν της χρείας», των αναγκών και στοχεύσεων της συνύπαρξης.

Επομένως η αυθαιρεσία, ως έμπρακτη άρνηση του κοινωνικού γεγονότος και της λογικής συν-εννόησης που το καθιστά εφικτό, δεν είναι ποτέ δυνατό να «νομιμοποιηθεί», να ενταχθεί στις θεσμικές προϋποθέσεις συγκρότησης της συλλογικότητας. Μια οργανωμένη σε «κράτος» κοινωνία μπορεί να χορηγήσει «χάρη» σε έναν εγκληματία, αλλά η «χάρη» δεν συνιστά νομιμοποίηση της εγκληματικής του αυθαιρεσίας. Η «χάρη» δίνεται ως αναγνώριση και ενίσχυση της προσπάθειας του εγκληματία να επανενταχθεί στην κοινωνία των σχέσεων, να παραιτηθεί από την ιδιοτέλεια που τον ώθησε στην αυθαιρεσία.

Κοντολογίς, ένα κράτος που χορηγεί «νομιμοποίηση» της αυθαιρεσίας (και μάλιστα έναντι χρηματικού ανταλλάγματος) έχει πάψει να συνιστά οργανωμένη «πολιτική» κοινωνία, έχει ενδώσει στον παραλογισμό, δηλαδή στην απανθρωπία, στη νομοτέλεια των ενστίκτων – λειτουργεί σαν ζούγκλα συμφερόντων. Πώς είναι νοητό και λογικό να τιμωρείται, με μη αναιρέσιμες ποινές, η καταπάτηση ιδιωτικής περιουσίας, και η προκλητική κλοπή κοινωνικής περιουσίας να «νομιμοποιείται»; Πώς είναι δυνατό να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να επιβιώσει ιστορικά μια οργανωμένη συλλογικότητα, που στήνει μνημεία και τιμά με λεκτικούς διθυράμβους όσους πολίτες θυσίασαν τη ζωή τους υπερασπίζοντας την πάτρια γη, και την ίδια ώρα να «νομιμοποιεί» την ποταπή κατεργαριά κάθε αδίστακτου σε ιδιοτέλεια ατόμου, που ιδιοποιείται αδιάντροπα την ίδια αυτή πάτρια γη;

Η συνείδηση προτεραιότητας του «δημοσίου συμφέροντος» έναντι της ιδιοτελούς κατασφάλισης λειτουργεί, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, σαν μέτρο διαβάθμισης των επιτευγμάτων ανθρώπινης καλλιέργειας (πολιτισμού λέμε σήμερα). Και αυτό, επειδή η προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας είναι δείχτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες των ενστικτωδών ενορμήσεων. Η προτεραιότητα του «εμείς» και όχι του «εγώ», προτεραιότητα της ελευθερίας έναντι της αναγκαιότητας, γεννάει και τη συνείδηση του «κοινού καλού», των «κοινών (κοινωνούμενων) αγαθών», της «κοινωνικής περιουσίας».

Για τον Ελληνισμό, η συνείδηση της γης ως κοινωνικής περιουσίας πρέπει να χάθηκε στους αιώνες της σκλαβιάς, στη μακρά διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια (όχι δέκα ή είκοσι) οι Τούρκοι αγάδες και πασάδες μοιράζονταν μεταξύ τους τις εκτάσεις της κατακτημένης χώρας και χάριζαν γη, αφειδώλευτα, για να ανταμείψουν όσους αυτοί ευνοούσαν. Δυστυχώς την ίδια λογική, του επικυρίαρχου Τούρκου, ακολούθησαν και οι ηγεσίες (δοτές ή εκλεγμένες) στο απελεύθερο μεταπρατικό μας κρατίδιο: Μεγάλες εκτάσεις γης δίνονταν ως αντάλλαγμα για στρατιωτικές υπηρεσίες ή και για ιατρικές προς τον βασιλέα φροντίδες.

Ισως έτσι να γεννήθηκε η αυτονόητη εντύπωση ότι η ελληνική γη δεν είναι κοινωνική περιουσία των Ελλήνων, αλλά φέουδο που το νέμεται η εκάστοτε εξουσία. Επομένως, κάθε λωποδυσία - σφετερισμός - ιδιοποίηση γης από τον αετονύχη ιδιώτη δεν είναι παραλογισμός αυθαιρεσίας, αλλά άμυνα αυτοπροστασίας, ίσως και μια μορφή «αντίστασης» στην ασυδοσία της εξουσίας.

Η πρώτη επίσημη «νομιμοποίηση» αυθαίρετων κτισμάτων στο ελλαδικό κράτος έγινε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1968, με τον αναγκαστικό νόμο 410. Από τότε και μέχρι σήμερα, κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, το κόμμα που κυβερνάει εξαγοράζει ψήφους «νομιμοποιώντας» αυθαίρετα. Κάθε ελληνόφωνος αγύρτης ξέρει με βεβαιότητα πως, αν έχει προλάβει να βάλει στέγη σε οποιουδήποτε μεγέθους οικοδόμημα σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής γης (ακόμα και στην πιο ονειρική παραλία ή στην καρδιά πευκοδάσους), το κτίσμα του θα «νομιμοποιηθεί» προεκλογικά έναντι ψιχίων «προστίμου».

Το ξέρουν όχι μόνο οι ιδιώτες αγύρτες, αλλά και τα οργανωμένα κυκλώματα «real estate»(!) του υποκόσμου. Που σχεδιάζουν, έγκαιρα, ποια δάση θα πυρπολήσουν, πώς θα πετύχουν τον αποχαρακτηρισμό τους, πώς θα τα μπακλαβαδιάσουν σε οικόπεδα, πώς θα «μπαζώσουν» ρέματα για οικοδόμηση. Το έγκλημα της «νομιμοποίησης» των αυθαιρέτων γεννάει όχι «βολεμένους» μεσάζοντες ή μικροαπατεώνες «καταπατητές» – γεννάει κροίσους, απίστευτο χρήμα. Τους διακινητές ναρκωτικών τους λογαριάζουμε ανθρωπόμορφα κτήνη: δολοφονούν την ανθηρή νιότη, την ανεπανάληπτη ομορφιά που είναι η εφηβεία με τα όνειρα. Οσοι πρακτορεύουν τη «νομιμοποίηση» των αυθαιρέτων, από τον κομματάρχη πρωθυπουργό ώς τον ημιπαράφρονα εμπρηστή και τον κτηνώδη «εργολάβο», εγκληματούν σε βάρος του ανθρώπινου είδους: Διότι, το κόσμημα της υδρογείου, η Αττική, η παράλια μέθη ομορφιάς: βόρεια ακτή της Κρήτης, το θάμβος του κάλλους των αιγαιοπελαγίτικων νησιών, δεν θα ξαναϋπάρξουν πια, όλα εκπορνεύτηκαν από το κιτσαριό της τουριστικής βαναυσότητας.

Ρεφραίν: Η δημοκρατία είναι κατόρθωμα πολιτών, όχι συνταγή για ανδράποδα.

Πηγή: kathimerini.gr

  Σύνταγμα

Προκειμένου να ενισχύσουν τους Σαουδάραβες φίλους τους οι Αμερικανοί, χωρίς ταυτόχρονα να δέχονται την διεθνή πίεση ότι εξοπλίζουν φονιάδες αμάχων, αναθέτουν τη βρώμικη δουλειά στους υποτελείς τους στην Αθήνα.

 


Υπήρξε συγκινητική όσο και γελοία η προσπάθεια των εθνοπατέρων στη Bουλή να μιλήσουν για όλα εκτός από την ταμπακιέρα: η πώληση όπλων που επιχείρησε το υπουργείο Aμυνας στη Σαουδική Αραβία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια εξυπηρέτησης των ΗΠΑ.
Ακριβέστερα μια προσπάθεια υλοποίησης εντολών της Ουάσιγκτον. Με πιο απλά λόγια: Οι Αμερικανοί ενισχύουν με κάθε τρόπο της Σαουδική Αραβία στον πόλεμο που διεξάγει κατά του Ιράν στην Υεμένη. Στο πλαίσιο της υποστήριξης που παρέχει η Ουάσιγκτον στους Σαούντ συμπεριλαμβάνεται, προφανώς, και ο εξοπλισμός με πυρομαχικά τα οποία χρησιμοποιούνται (και) κατά αμάχων. 
Η σφοδρότητα της σύγκρουσης στην Υεμένη και η μεγιστοποίηση των …παράπλευρων απωλειών έχει υποχρεώσει Διεθνείς Οργανισμούς να κινητοποιηθούν ζητώντας έλεγχο των στρατιωτικών πρακτικών της Σ. Αραβίας σε βάρος αμάχων καθώς και των εξοπλιστικών προγραμμάτων αυτής της χώρας.

Μόλις πριν λίγους μήνες κατά την επίσκεψη Τραμπ στο Ριάντ οι ΗΠΑ εξασφάλισαν συμβόλαια 100 δις δολαρίων στα οποία, προφανώς εκτός από πολεμικά αεροσκάφη συμπεριλαμβάνονται και πυρομαχικά. Προκειμένου να ενισχύσουν τους Σαουδάραβες φίλους τους οι Αμερικανοί, χωρίς ταυτόχρονα να δέχονται την διεθνή πίεση ότι εξοπλίζουν φονιάδες αμάχων, αναθέτουν τη βρώμικη δουλειά στους υποτελείς τους στην Αθήνα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόθυμα ανέλαβε τη δουλειά ακολουθώντας τη συνηθισμένη πρακτική. Η αντιπολίτευση, μάλλον πήρε αργά χαμπάρι ότι η εν λόγω δουλειά έχει να κάνει με αμερικανικά συμφέροντα και όταν το πήρε το έκανε γαργάρα…
Αφαιρώντας, τελικά, την ουσία (εξυπηρέτηση σε ΗΠΑ) από αυτήν την υπόθεση το μόνο που απέμεινε ήταν η λασπομαχία των εθνο- καραγκιόζηδων στη βουλή και η γελοία προσπάθειά τους να εμφανιστεί ο λιγότερο λασπωμένος…

 imerodromos

Αναμνήσεις μιας άλλης ζωής

 

Της Σοφίας Σήλια

Μετά από πολλή σκέψη και  δισταγμούς αποφάσισα πως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα δικό μου βίωμα, μία δική μου αλήθεια.

Πριν από δέκα ή δεκαπέντε περίπου χρόνια άρχισα ξαφνικά να βλέπω εικόνες  ή  σκηνές, όπου ζούσα διάφορες εμπειρίες και καταστάσεις, έχοντας διαφορετική  μορφή κάθε φορά και το μόνο που ήξερα με σιγουριά τότε, ήταν πως επρόκειτο για μένα. Γνώριζα βαθιά μέσα μου πως έβλεπα εμένα! Είχα μία εσωτερική πληροφόρηση και βεβαιότητα πως αυτά που έβλεπα ήταν από προηγούμενες ζωές μου….

Σε στιγμές δηλαδή ησυχίας ή διαλογισμού βρισκόμουν ξαφνικά να βλέπω, σαν θεατής κινηματογράφου, ολόκληρες σκηνές από άλλες ζωές μου. Με έβλεπα σαν ηθοποιό σε ταινία, σε διάφορους και διαφορετικούς ρόλους. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα γιατί συνέβαινε αυτό.  Ηταν σίγουρα περίεργο και πρωτόγνωρο, όμως ποτέ δεν με τρόμαξε. Γινόταν πάντα με μια φυσικότητα και μια ηρεμία που δεν άφηνε καθόλου χώρο για φόβο ή ανησυχία.

Ήταν λοιπόν ένα δικό μου μυστικό που μου πήρε χρόνια να το μοιραστώ με πολύ δικούς μου ανθρώπους. Συνέβαινε ξανά και ξανά και άρχισα να χαίρομαι με κάθε νέα πληροφορία που λάμβανα και με συνέδεε με ανθρώπους της τωρινής μου ζωής.

Τα χρόνια πέρασαν και οι πληροφορίες πλήθυναν και έμαθα να εξηγώ σχέσεις και καταστάσεις και να ηρεμώ φόβους από τόσο παλιά ερχόμενους – όχι πάντα με επιτυχία βέβαια γιατί όλοι οι φόβοι και οι ανησυχίες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες!

Κι ας έρθω στην τωρινή μου ζωή και σε ένα θέμα που με βασάνιζε από παιδί και ήταν η σχέση με την μητέρα μου.

Υπήρχε ένα έλλειμα αγάπης μέσα μου, ένα κενό, ένα παράπονο, ένα γιατί πικραμένο.

Σκληρή και αυστηρή πάντα μαζί μου, εκείνη θεωρούσε ότι με αγαπούσε πολύ κι εγώ δεν το ένιωθα. Μεγάλωσα λοιπόν με πίκρα και θυμό γιατί δεν είχα την μητέρα που ήθελα, γιατί η αγάπη της ήταν πάντα με όρους….

Κάποια στιγμή σαν αυτές  που ανέφερα παραπάνω «είδα» εμένα κοριτσάκι να ζω με την καλύτερη μαμά του κόσμου!  Ένιωσα όλα αυτά που ποθεί ένα παιδί από την μαμά του. Αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, φροντίδα, ασφάλεια. Ημουν ευτυχισμένη με το βλέμμα της και μόνο. Την κοίταζα με λατρεία και τα μάτια της ήταν γεμάτα αγάπη! Την είδα μάλιστα να μου φτιάχνει με τα χεράκια της ένα κόσμημα για το λαιμό, κάτι που συνεχίζεται και σ΄αυτήν την ζωή -προς μεγάλη μου χαρά (!) – σε μια άλλου είδους σχέση.

Όλη αυτή η αίσθηση και η ανάμνηση μου γλύκανε την ψυχή, όμως δεν μαλάκωσε τον θυμό για την τωρινή μητέρα αφού έκανε την διαφορά ακόμα μεγαλύτερη.

Με βασάνιζε πάντα αυτό το γιατί… Γιατί να επιλέξω αυτήν την συμπεριφορά, αυτήν την σχέση, αυτήν την μητέρα. Διανοητικά το καταλάβαινα, πιστεύω απόλυτα πως εμείς επιλέγουμε ψυχές, σχέδια και μαθήματα για κάθε ενσάρκωσή μας, όμως η καρδιά πονούσε και αρνιόταν να το δεχθεί.

Πριν από λίγο καιρό όμως σε μία στιγμή, μία απλή καθημερινή στιγμή, περπατώντας στο δρόμο συνέβη κάτι μαγικό!

Ήρθε ξαφνικά στο νου μου όλη η γλυκιά ανάμνηση της τότε υπέροχης μαμάς μου και ήταν σαν κάποιος να με αγκάλιασε με όλη την θέρμη της ψυχής του. Σαν να κύλισε μέσα μου ζεστό θεραπευτικό υγρό που απλώθηκε μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο. Τόσο δυνατή ήταν αυτή η αίσθηση!

Τότε λοιπόν αναπάντεχα κάτι μέσα μου φώτισε… Μια νέα οπτική…

Σκέφτηκα πως αυτό που τόσο ποθούσα όλη μου τη ζωή το έχω ζήσει και μάλιστα στο μέγιστο σε μιαν άλλη ζωή. Αρα πραγματικά για την πορεία της ψυχής μου δεν υπάρχει αληθινό έλλειμα… Το έχω γευτεί όλο αυτό που νόμιζα πως μου έλειπε, το έχω χορτάσει!

ΕΙΧΑ μια υπέροχη γλυκιά μαμά!

Η ψυχή μου δεν έχει κανέναν λόγο να την αναζητά. Μόνο ο νους και η λήθη με κάνουν να νιώθω στερημένη και πικραμένη.

Κι αμέσως σκέφτηκα πως για κάποιο δικό της λόγο η ψυχή μου κι ας μην το καταλαβαίνει ο νους, επέλεξε να βιώσει αυτήν την δύσκολη μητρική σχέση, γιατί μέσα απ΄αυτήν ή μάλλον εξ΄αιτίας αυτής βρήκα τη δύναμή μου. Εγώ η ίδια λοιπόν την σχεδίασα και την βίωσα! Ούτως ή άλλως ένα όνειρο ζούμε μέσα σε άλλα όνειρα… Δεν έχω κανέναν λόγο να θυμώνω με κανέναν.

Το επόμενο δευτερόλεπτο ένιωσα την μεγαλύτερη τιμή για την ψυχή της μητέρας μου και τον ρόλο που δέχθηκε να παίξει στη ζωή μου. Ενιωσα πως την συγχωρώ με όλη μου την καρδιά, όλος εκείνος ο θυμός που με βάραινε έγινε συγχώρεση και κατανόηση… Της έστειλα όλη  την αγάπη και την τρυφερότητα που ένιωσα μέσα μου…

Για μένα ήταν μια μαγική στιγμή, ο νους φωτίστηκε και αξιοποίησε τόσο όμορφα την ανάμνηση της άλλης ζωής. Είμαι τόσο ευγνώμων για όλη αυτή την βοήθεια που έλαβα και με απάλλαξε από μεγάλο βάρος.

Η σχέση μου δε με την μητέρα μου, χωρίς καμμία άλλη προσπάθεια, έγινε καλύτερη από ποτέ. Με την δική μου, όπως φάνηκε, συγχώρεση απαλλάχθηκε κι εκείνη από όλο το βάρος του θυμού μου και τώρα μοιραζόμαστε λόγια αγάπης όσο ποτέ πριν!

Αποφάσισα  να τα γράψω όλα αυτά για να βρούμε ίσως λίγη ακόμα δύναμη και θάρρος  και να θυμηθούμε  πως ερχόμαστε ξανά και ξανά και κάθε νέο μας όνειρο ή νέα ζωή -όπως κι αν το πούμε-  συνδέεται με άλλα προηγούμενα.

Κάθε φορά επιλέγουμε τι θα βιώσουμε, για να καταλάβουμε ή ακόμα και να θυμηθούμε κάτι περισσότερο απ΄την Αλήθεια.

Όλα, καταλαβαίνω πια πως είναι μια ψευδαίσθηση…

Είμαστε πνεύματα σ΄ένα ανθρώπινο ταξίδι. Για λίγο παίρνουμε ανθρώπινη μορφή, σαν θεατρίνοι που επιλέγουν ρόλους σ΄ένα συνεχές παιχνίδι ώσπου να καταφέρουμε να βγούμε από αυτό.

Όλα συνδέονται κι όλα έχουν νόημα τελικά.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να καταφέρουμε να θυμηθούμε ποιοι ακριβώς είμαστε, για ποιο λόγο είμαστε εδώ και να τελειώσουμε οριστικά πια με το δράμα και το θέατρο πόνου που ζούμε!

 omorfizoi

Το Βασίλειο των Ουρανών

- Εισερχόμαστε αργά εις το βασίλειο των ουρανών.

- Πως είναι;

- Όπως ποτέ δεν το περιμένεις. Όπως δεν ξέρεις πως είναι όταν ξεκινάς. Όμως ξεκινάς.

- Άλλα περίμενες;

- Πάντα άλλα περιμένουμε. Είναι ακριβώς σαν τις ευχές. Εύχεσαι και προσέχεις, εύχεσαι και δεν ξέρεις με πιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί η ευχή σου. Όμως μην ανησυχείς, είναι όλα γνώριμα σε τούτο τον τόπο. Και σε τούτο τον τόπο μπορείς να εύχεσαι χωρίς να προσέχεις.

- Το βασίλειο των ουρανών, πολλά ειπώθηκαν γι’ αυτό.

- Κάθε άνθρωπος έχει ένα.

- Πως είναι;

- Έχει μια λάμψη στο βάθος, είναι σαν ένα τέλος χωρίς τέλος, σαν μια αρχή χωρίς αρχή. Είναι σαν μια έξοδος, από κεί μπορείς να πεθάνεις, να φύγεις, αλλά κι απο κει έρχεσαι. Είναι ήσυχα, έχει γαλήνη, έχει σιωπή.

- Εσύ, πόσο απέχεις ακόμα από το βασίλειο των ουρανών;

- Είναι μια ερώτηση παγίδα αυτή, δεν έχει απάντηση. Όμως όποιος έφτασε στο βασίλειο των ουρανών το ξέρει, κι όποιος φτάσει το μαθαίνει πρώτος.

- Πως το ξέρει;

- Από μια υπέρτατη στιγμή. Μια ανοιχτή στιγμή, μετά τη στιγμή αυτή δεν μπορείς να πέσεις δεν μπορείς να ανέβεις. Μετά τη στιγμή αυτή δεν μπορείς ξανά να κλειστείς στον εαυτό σου.

- Το βασίλειο των ουρανών μια απάτη θα είναι.

- Είναι μια απάτη, όμως πολλά υποσχόμενη. Κοίτα, για να φτάσεις στο βασίλειο των ουρανών, θα πρέπει να έχεις μια αρκετά βασανισμένη αισθαντικότητα, αλλιώς δεν γίνεται, με μία μέτρια βασανισμένη αισθαντικότητα δεν το αποφασίζεις. Ο Καζαντζάκης είπε πρέπει να πάρεις φόρα απ’ τον πάτο της κόλασης.

- Ανοησίες.

- Φυσικά ανοησίες.

- Για μικρά παιδιά.

- Και για μεγάλα παιδιά. Όμως πες μου, μπορείς να ζήσεις χωρίς να ξέρεις;

- Ναι, μια χαρά.

- Τότε ζήσε αν μπορείς.

- Τι είναι το βασίλειο των ουρανών;

- Εσύ είσαι.

- Πως είμαι εγώ;

- Απ’ την καλή σου.

- Και πως φτάνεις εκεί;

- Περνάς απ’ την κακή σου.

- Ανοησίες.

- Δεν μπορείς να ξέρεις. Ζήσε τότε, αν μπορείς.

- Τι καιρό κάνει στο βασίλειο των ουρανών;

- Δεν κουνιέται φύλλο.

- Ξέρεις εσύ για το βασίλειο των ουρανών;

- Εγώ όχι, δεν μπορώ να ξέρω.

- Ποιος ξέρει τότε;

- Κοίτα, λέμε καμιά φορά, πως οι άνθρωποι είμαστε παιδιά, ακόμα λέμε οι άντρες είναι παιδιά, και γενικά λέμε κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, εντάξει ως εδώ;

- Ναι, εντάξει, το καταλαβαίνω αυτό.

- Όμως εμείς οι άνθρωποι, δεν κρύβουμε μέσα μας μόνο ένα παιδί, αλλά βαθύτερα κρύβουμε ένα βρέφος, ένα χρυσό βρέφος, αν σου μιλάει κάποια νύχτα το παιδί που κρύβεις μέσα σου, τότε μπορεί μια άλλη νύχτα να φτάσεις να σου μιλά το βρέφος που κρύβεις μέσα σου, εσύ μόνο μπορείς να φτάσεις σε αυτό, εσύ μόνο μπορείς να φτάσεις να σου μιλά. Γιατί εκείνο είναι εκεί πάντα, είναι μέσα μας.

 Αυτό το βρέφος δεν έχει λόγια να σου πει, δεν σου μιλά με λόγια, σου μιλά με καθαρή αισθαντικότητα. Είναι πίσω, πολύ πίσω, πίσω απ’ την οποιαδήποτε σκιά. Γι’ αυτό το βρέφος, δεν έχει σημασία η παιδική του ηλικία, αν υπήρξε τραυματική, αν είχε προβλήματα, κι όλα αυτά που αργότερα πολύ δυσκολεύονται να ξεπεράσουν οι άνθρωποι. Όχι, αυτό το βρέφος είναι πιο πίσω, δεν το άγγιξε ποτέ τίποτα, καμία απολύτως εμπειρία. Δεν έχει καμία απολύτως μνήμη.

 Αν θέλεις να μάθεις, γι’ αυτό το βρέφος δεν έχουν σημασία ούτε οι γονείς του. Μόνο αυτό το βρέφος μπορεί να σου μιλήσει για το βασίλειο των ουρανών, όμως σου είπα δεν έχει λόγια. Για να συναντήσεις αυτό το βρέφος, θα πρέπει να απομονώσεις κάθε σου σκέψη. Είναι ακριβώς στο κέντρο, μπορεί να το διακρίνεις με τα αισθαντικά μάτια. Αυτό το βρέφος λοιπόν είναι ευτυχισμένο, άσχετα με όσα συνέβησαν στη ζωή σου, τίποτα δεν έφτασε ποτέ και δεν άγγιξε ετούτο το βρέφος, είναι ένας κρίνος, σε άγιο τόπο, αυτό το βρέφος έχει υποστεί πολλά από εμάς, αν το προσέξεις μερικές νύχτες κλαίει, γοερά κλαίει.

 Αν εσύ κατεβαίνεις και πλησιάζεις το βρέφος εκείνο σε φτάνει. Αν συναντηθείς μαζί του μια μέρα μοιραία θα σμίξεις μαζί του. Τη στιγμή που θα σμίξεις τελεσίδικα μαζί του γεννιέται ο παράδεισος κι είσαι στο βασίλειο των ουρανών, το κατάλαβες;

- Όχι πολύ καλά.

- Αγαπητέ μου, αυτό το βρέφος έχει υποστεί πολλά από εμάς. ΑΠΟ ΕΜΑΣ, με προσέχεις; Δεν ξέρω που βλέπεις τον φταίχτη της ζωής σου, όμως το βρέφος βλέπει μόνο σε σένα τον φταίχτη του, κανείς άλλος ποτέ δεν μπορεί να βλάψει το βρέφος κι είναι αδύνατον. Αλλά και κανείς άλλος ποτέ δεν μπορεί να του εμφυσήσει ζωή, είναι έτσι που δύσκολα κερδίζεις την εμπιστοσύνη του.

- Επιμένω πως δεν υπάρχει βασίλειο των ουρανών.

- Επιμένεις δηλαδή πως δεν υπάρχει μέσα σου βρέφος, ίσως το σκότωσες. Ξεκίνα να σκάβεις και να σηκώνεις πέτρες, το καταπλάκωσες, κι αν το συναντήσεις δώσε του το φιλί της ζωής, θα σου επιστρέψει πίσω αγνή, δροσερή, ατόφια ζωή. Γιατί στο βαθμό που είναι νεκρό το βρέφος είναι νεκρή κι ζωή μας. Αγαπητέ μου σκάβε, πάρε κασμά, πάρε φτυάρι, πάρε τσεκούρι και σκάβε. Σκάβε να βρεις το βρέφος, γιατί ενδέχεται να είσαι νεκρός.

 

 triala

 

 

Edward Wilson – Το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης

 

Όσο προχωρά η καταγραφή των ειδών, καινούργια συνεχή βιοποικιλότητας χαρτογραφούνται, καθώς και η μοναδική βιολογία κάθε είδους και η μακρά, περίπλοκη εξελικτική διαδικασία που τη δημιούργησε. Μέρος του τελικού προϊόντος είναι η βαθμίδωση των σωματικών διαστάσεων κατά δέκα τάξεις μεγέθους. Εκτείνεται από τη γαλάζια φάλαινα και τον αφρικανικό ελέφαντα μέχρι τα υπεράφθονα φωτοσυνθετικά βακτήρια και τα πτωματοφάγα πικόζωα της θάλασσας, τα οποία είναι τόσο μικρά που δεν μπορούμε να τα μελετήσουμε με τα συνήθη οπτικά μικροσκόπια.

Από όλα τα συνεχή που χαρτογραφεί η επιστήμη, το πιο σχετικό με τις ανθρωπιστικές σπουδές είναι οι αισθήσεις —οι οποίες στο είδος μας αριθμούνται σε πολύ λίγες. Η όραση στον Homo sapiens βασίζεται σε ένα σχεδόν απειροελάχιστο εύρος ενέργειας, από τα 400 έως τα 700 νανόμετρα στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Το υπόλοιπο φάσμα που πληροί το Σύμπαν εκτείνεται από τις ακτίνες γ (τρισεκατομμύρια φορές βραχύτερες από το οπτικό τμήμα του ανθρώπου) μέχρι τα ραδιοκύματα (τρισεκατομμύρια φορές μακρύτερα). Κάθε ζώο ζει μέσα στο δικό του τμήμα του συνεχούς. Παραδείγματος χάριν, οι πεταλούδες αναζητούν γύρη και νέκταρ μέσω των μοτίβων του υπεριώδους φωτός (κάτω από τα 400 νανόμετρα) που ανακλάται στα πέταλα των ανθέων —μοτίβα και χρώματα τα οποία δεν μπορούμε να δούμε εμείς. Εκεί που βλέπουμε ένα κίτρινο ή ένα κόκκινο λουλούδι, τα έντομα βλέπουν μια σειρά από κηλίδες και ομόκεντρους κύκλους φωτός και σκιάς.

Οι υγιείς άνθρωποι πιστεύουν διαισθητικά ότι μπορούν να ακούσουν σχεδόν κάθε ήχο. Το είδος μας, ωστόσο, είναι προγραμματισμένο να αντιλαμβάνεται μόνο το εύρος από 20 έως 20.000 χερτς (πλήθος των περιοδικών συμπιέσεων του αέρα ανά δευτερόλεπτο). Επάνω από το συγκεκριμένο εύρος, οι νυχτερίδες, καθώς πετούν τη νύχτα, εκπέμπουν υπερηχητικούς παλμούς και ακούν την ηχώ τους προκειμένου να εντοπίσουν εμπόδια και να πιάσουν νυχτοπεταλούδες και άλλα ιπτάμενα έντομα. Κάτω από το ακουστό εύρος του ανθρώπου, οι ελέφαντες ανταλλάσσουν πολύπλοκα μηνύματα σε συζητήσεις με άλλα μέλη του κοπαδιού τους. Περπατάμε στη Φύση όπως ένας κουφός στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αισθανόμενοι μόνο λίγες δονήσεις, χωρίς να μπορούμε να ερμηνεύσουμε σχεδόν τίποτε.

Τα ανθρώπινα όντα διαθέτουν μία από τις ασθενέστερες αισθήσεις όσφρησης μεταξύ όλων των οργανισμών της Γης —τόσο ασθενή, ώστε το λεξιλόγιο με το οποίο την περιγράφουμε είναι ελάχιστο. Χρησιμοποιούμε υποχρεωτικά παρομοιώσεις, όπως οσμή «ξινή» ή «βρομερή» ή «σαν λεμόνι». Αντιθέτως, η συντριπτική πλειονότητα των άλλων οργανισμών, από τα βακτήρια μέχρι τα φίδια και τους λύκους, βασίζουν την ίδια την ύπαρξή τους σε οσμές και γεύσεις. Κατά την αναζήτηση αγνοούμενων ατόμων και την ανίχνευση ακόμη και ελάχιστων ποσοτήτων εκρηκτικών και άλλων επικίνδυνων χημικών ουσιών, εξαρτόμαστε από τις ικανότητες των εκπαιδευμένων σκύλων προκειμένου να μπορέσουμε να κινηθούμε μέσα στον κόσμο των οσμών.

Το είδος μας δεν έχει σχεδόν καμιά επίγνωση ορισμένων άλλης φύσης ερεθισμάτων αν δεν χρησιμοποιήσουμε ειδικές συσκευές. Ανιχνεύουμε το ηλεκτρικό ρεύμα μόνο μέσω ενός μυρμηγκιάσματος, ενός τινάγματος ή μιας αναλαμπής φωτός. Αντιθέτως, υπάρχει ένα πλήθος από χέλια, γατόψαρα και ελεφαντόψαρα, τα οποία ζουν σε λασπώδη νερά, στερημένα, από όραση, βιώνοντας έναν γαλβανικό κόσμο. Παράγουν ηλεκτρικά πεδία γύρω από το σώμα τους, με τον μυϊκό ιστό του κορμού τους να έχει μετατραπεί από την εξέλιξη σε βιολογική μπαταρία. Με τη βοήθεια ηλεκτρικών σκιών στο μοτίβο των ηλεκτρικών φορτίων, τα ψάρια αποφεύγουν εμπόδια, εντοπίζουν τη λεία τους και επικοινωνούν με άλλα άτομα του ίδιου είδους. Ένα ακόμη τμήμα του περιβάλλοντος που βρίσκεται πέρα από τις αισθήσεις μας είναι το μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο χρησιμοποιούν ορισμένα μεταναστευτικά πτηνά ως οδηγό στα μακρινά ταξίδια τους.

Η εξερεύνηση των συνεχών επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μετρά τις διαστάσεις του πραγματικού Κόσμου από τις άπειρες κλίμακες μεγέθους, απόστασης και ποσότητας εντός των οποίων υπάρχουμε εμείς και ο μικρός μας πλανήτης. Η επιστημονική προσπάθεια μας δείχνει πού να ψάξουμε για απρόσμενα φαινόμενα και πώς να αντιληφθούμε ολόκληρη την πραγματικότητα μέσω ενός μετρήσιμου εξηγητικού δικτύου αιτιών και αποτελεσμάτων. Γνωρίζοντας τη θέση κάθε φαινομένου στα σχετικά συνεχή —τα σχετικά συνεχή στην καθημερινή γλώσσα είναι η μεταβλητή κάθε συστήματος— έχουμε μάθει τη χημεία της επιφάνειας του Άρη, γνωρίζουμε κατά προσέγγιση πώς και πότε περπάτησαν τα πρώτα τετράποδα στη στεριά, μπορούμε να προβλέψουμε τις συνθήκες τόσο στο απειροελάχιστα μικρό όσο και στο απείρως μεγάλο μέσω της ενοποιημένης θεωρίας της φυσικής, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αιματική ροή και τα λειτουργούντα νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο όταν σκεφτόμαστε. Στο μέλλον, κατά πάσαν πιθανότητα όχι μακρύτερα από μερικές δεκαετίες, θα είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τη σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος, την προέλευση της ζωής στη Γη και την υλική βάση της ανθρώπινης συνείδησης ενόσω αλλάζουμε διαθέσεις και σκέψεις. Βλέπουμε το αόρατο, ζυγίζουμε το απειροελάχιστο.

Σε τι αφορά, λοιπόν, αυτή η εκρηκτική αύξηση της επιστημονικής γνώσης τις ανθρωπιστικές σπουδές; Στα πάντα. Η επιστήμη και η τεχνολογία αποκαλύπτουν με αυξανόμενη ακρίβεια τη θέση της ανθρωπότητας εδώ στη Γη και ακόμη πιο πέρα, στον Κόσμο ως όλον. Καταλαμβάνουμε έναν μικροσκοπικό χώρο σε καθένα από τα σχετικά συνεχή που θα μπορούσαν να έχουν παραγάγει ένα είδος με ευφυΐα ανάλογη του ανθρώπου οπουδήποτε, εδώ και σε άλλους πλανήτες. Τα προγονικά μας είδη, αν τα παρακολουθήσουμε πίσω στον χρόνο μέσω μιας σειράς όλο και πιο πρωτόγονων μορφών ζωής, είναι όλα τυχεροί νικητές λαχείου που βρήκαν τυχαία τον δρόμο τους μέσα στον λαβύρινθο της εξέλιξης.

Είμαστε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος, ίσως το περιούσιο είδος αν προτιμάτε, αλλά οι ανθρωπιστικές σπουδές δεν μπορούν να εξηγήσουν από μόνες τους γιατί συμβαίνει αυτό. Ούτε καν θέτουν το ερώτημα με τρόπο που να μπορεί να απαντηθεί. Περιορισμένες σε ένα μικρό πλαίσιο επίγνωσης, ασχολούνται με τα ελάχιστα τμήματα των συνεχών που γνωρίζουν, τα επεξεργάζονται λεπτομερώς και επανειλημμένως, σε ατέλειωτες μεταθέσεις. Τα τμήματα αυτά από μόνα τους δεν μπορούν να εξετάσουν την προέλευση των θεμελιωδών χαρακτηριστικών μας —τα πανίσχυρα ένστικτά μας, τη μέτρια ευφυΐα μας, την επικίνδυνα περιορισμένη σοφία μας, ακόμη και, όπως θα επιμείνουν οι επικριτές, την ύβρη της επιστήμης μας.

Ο πρώτος Διαφωτισμός ξεκίνησε πριν από τέσσερις και πλέον αιώνες, όταν η επιστήμη και οι ανθρωπιστικές σπουδές βρίσκονταν ακόμη σε πρωτόλεια κατάσταση για να κάνουν τη συμβίωσή τους να μοιάζει εφικτή. Κατέστη δυνατός με το άνοιγμα των παγκόσμιων θαλάσσιων οδών από τη δυτική Ευρώπη στα τέλη του 15ου αιώνα και μετά. Ο περίπλους της Αφρικής και η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου οδήγησαν σε καινούργιους, παγκόσμιους εμπορικούς δρόμους και επέκτειναν τις πολεμικές κατακτήσεις. Η νέα, παγκόσμια επικοινωνία ήταν το σημείο καμπής στην ιστορία που έδωσε πρωτεύουσα αξία στη γνώση και στην επινόηση. Σήμερα έχουμε ξεκινήσει έναν νέο κύκλο εξερεύνησης —απείρως πλουσιότερο, κατ’ αντιστοιχίαν πιο δύσκολο και, όχι τυχαία, όλο και περισσότερο ανθρωπιστικό. Είναι μέσα στις δυνάμεις των ανθρωπιστικών σπουδών και των σοβαρών τεχνών εντός αυτών να εκφράσουν την ύπαρξή μας με τρόπους που να αρχίζουν επιτέλους να πραγματοποιούν τα όνειρα του Διαφωτισμού.

E.O Wilson – Το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης

antikleidi

Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια

You know what music is? God's little reminder 

that there's something else besides us in this universe, 

a harmonic connection between all living beings, 

everywhere, even the stars.  

    Καθόταν καιρό τώρα έξω απ'την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 

   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ'αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 

   Οι πιο πολλοί τον προσπερνούσαν με σκυμμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις δικές τους αγωνίες -ο πόνος τις πιο πολλές φορές κάνει τις ψυχές και τα βλέμματα να συστέλλονται. Κάποιοι, λίγοι, σήκωναν το βλέμμα ψηλά μέχρι τα μπαλόνια. Συνήθως, τα μπαλόνια που πουλούσε προορίζονταν για το τμήμα Μαιευτικής. Για χαρούμενες περιστάσεις. Σπάνια και για κάποιες περαστικές μητέρες που βόλταραν με το καρότσι τα μικρά τους αγγελούδια. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο εκείνο τον γνώριζαν ως "ο τύπος με τα μπαλόνια". Λίγοι, ελάχιστοι τον γνώριζαν περισσότερο.

   Κάποιο βροχερό πρωινό που μου έτυχε έκτακτη υπόθεση, έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου τρεχάτος και με την υπόθεση να τριγυρίζει στη σκέψη μου. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς να'χω φάει πρωινό. Απότομα και τρέχοντας. Στο ύψος της πύλης του νοσοκομείου θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το μήλο μου. 

Οπότε, χωρίς να κόψω ταχύτητα στο γρήγορο βάδισμά μου, άνοιξα την τσάντα ώμου να βρω το πορτοφόλι μου. Μετά από σύντομο ανώφελο ψάξιμο, συνέχισα γοργά στο δρόμο μου.

   Σταμάτησα απότομα όταν είδα τον τύπο με τα μπαλόνια να'ρχεται προς το μέρος μου φωνάζοντας και τρέχοντας 'φίλεε, περίμενε'. 'Τι έγινε', τον ρωτάω με απορία. 'Το πορτοφόλι σου, αδερφέ, σου'πεσε καθώς έψαχνες την τσάντα σου' μου'πε ευγενικά. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα προσεκτικά. Τον ευχαρίστησα θερμά κι έφυγα σχεδόν τρέχοντας. Το απόγευμα, πολύ κουρασμένος καθώς επέστρεφα σπίτι, τον έψαξα με το βλέμμα μου για να τον ευχαριστήσω, αλλά δεν τον βρήκα. 

                                                           

   Μέρες αργότερα, κι αφού πλέον τον χαιρετούσα καθημερινά και γίναμε φίλοι, έμαθα το τι σημαίνει να πονάς, να πασχίζεις κι όμως να συνεχίζεις να ελπίζεις. Να προσπαθείς. Να αγαπάς. Να ζεις. Το παιδάκι του, εννιάμιση χρόνων αγγελούδι, νοσηλευόταν με λευχαιμία στο ειδικό παιδικό τμήμα του Νοσοκομείου. Κι εκείνος, άνεργος φυσικοθεραπευτής, προσπαθούσε ανώφελα να τα βγάλει πέρα πουλώντας μπαλόνια. Χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να κάνει θόρυβο, διαδηλώσεις... Ηρωικές ψυχές που η δικιά μας εγωκεντρική προοπτική δε μπορεί ούτε ν'αγγίξει το μεγαλείο τους ούτε να καταλάβει την αλήθεια τους. 

  Από εκείνο το διάστημα, κάθε πρωινό που αναχωρούσα για τη δουλειά, πάντα κοιτούσα ψηλά. Ώστε ν'ανταμώσει η καρδιά μου τα πολύχρωμα μπαλόνια και τη μαγευτική μελωδία τους. Και γέμιζα κι εγώ λίγη απ'την ελπίδα των μπαλονιών που το μόνο που ήθελαν ήταν να πετάξουν ψηλά. Ώσπου, ένα πρωινό τα είδα να ταξιδεύουν ψηλά. Να γίνονται πουλιά. Όλα μαζί προς το απέραντο γαλάζιο.

Υ.Γ.1: Αληθινή ιστορία. Με επουσιώδεις αλλαγές (προς αποφυγή ταυτοποίησης). Ίσως, σου φανεί θλιβερή, όμως είναι μέσα στη ζωή. Προσπάθησα να αποδώσω την πραγματικότητα.

Υ.Γ.2: Το ρητό στην αρχή είναι απ'την ταινία "August Rush"

ΑΟΡΑΤΗ ΓΩΝΙΑ

 

 oimos-athina

ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ το πρώτο τολμηρό εγχείρημα που ανπτύχθηκε πέρα από την διάθεση αγαθών

Γράφει η Συνδημιουργία, αστικός καταναλωτικός συνεταιρισμός Μαραθώνα

Κοινωνική, Αλληλέγγυα και Συνεργατική Οικονομία

ΚΑΙΡΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ… ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΑ ! 

Πριν χρόνια ακούγαμε στα δελτία ειδήσεων με ανταποκρίσεις από το εξωτερικό για κήπους και περιβόλια μέσα στον ιστό της πόλης που παρέες γειτόνων η εναλλακτικών οικολόγων φρόντιζαν από την σπορά έως την συγκομιδή και την κατανάλωση. 

Μετά από χρόνια ακούσαμε και ένα παράλληλο κίνημα εντός των τειχών για πρωτοβουλίες στην Αθήνα, που ποτέ όμως δεν προχωρούσαν πέρα από τον ενθουσιασμό της πρώτης περιόδου.

Ακόμη και τώρα στα χρόνια της πιο μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που γνωρίζει η πατρίδα μας μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, οι συνεργατικοί λαχανόκηποι φαίνεται να κερδίζουν έδαφος, ως ιδέα και ως προοπτική, ως διέξοδο και ελπίδα… Και πάλι όμως όχι εκεί που είναι αναμενόμενο όπως στα θερμοκήπια ασφυξίας και απόγνωσης των μεγάλων πόλεων, αλλά στην περιφέρεια της Θράκης, σε ορεινές περιοχές της Κρήτης κ.ο.κ. 

Με αυτήν την έννοια η ιδέα για ίδρυση για συνεργατικό λαχανόκηπο στον Μαραθώνα από συνεταιριστές μέλη του Αστικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ αποδείχτηκε πρωτοποριακή, και εν αγνοία μας, προάγγελος νέων συνεταιριστικών εγχειρημάτων που θέτουν εναλλακτικές μορφές διαχείρισης στο προσκήνιο και τολμούν τομές στην ουσία των πραγμάτων! 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟ 

Όσο και αν οι έννοιες μοιάζουν ταυτόσημες, δεν είναι! Οι λόγοι που οδήγησαν στην αναγέννηση του συνεταιριστικού κινήματος πρίν μερικά χρόνια ισχύουν, αλλά ήλθε η ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, από πολλές διαφορετικές επαγγελματικές ομάδες που πρόσθεσε στοιχεία από την ανάγκη επιβίωσης ως προτεραιότητα. 

Παράλληλα η συμμετοχή σε συνεταιρισμούς δεν μπορεί πλέον να αναφέρεται σε ελεύθερους χρόνους εν είδει ευχάριστης απασχόλησης και χόμπυ ή έστω κάποιας μακροπρόθεσμης επιθυμίας για επίτευξη ιδεολογικών στόχων, αλλά αντίθετα φέρνει όλο και πιο κοντά την διάχυση και αναγωγή μέχρι προ τινος αποκλειστικά προσωπικών θεμάτων σε συλλογική επεξεργασία εμπειρία συνεύρεσης . 

Μέσα σε πολύ λίγο καιρό ο Αστικός Καταναλωτικός Συνεταιρσιμός Μαραθώνα ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ μεταλλάχθηκε από αμιγώς πρατήριο ελληνικών προïόντων από μικρές παραγωγικές μονάδες σε πυρήνα ανέλιξης καινοτόμων κοινωνικών πρωτοβουλιών. 

Ο Συνεργατικός Λαχανόκηπος Μαραθώνα λειτουργεί σύμφωνα με τις συνεταιριστικές αρχές και αξίες, με ισότιμη συμμετοχή και ευθυγραμμισμένη διανομή ευθύνης μιας ομάδας 10 συνεταιριστών μελών του ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και είναι τιο πρώτο τολμηρό εγχείρημα που ανπτύχθηκε πέρα από την διάθεση αγαθών.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΡΩΕΙ 

Όσο και αν ακούγεται παλιομοδίτικο και απομεινάρι μιας λαϊκής σοφίας, μάλλον ξεπερασμένης στις μέρες μας, ο Συνεργατικός Λαχανόκηπος Μαραθώνα στηρίζεται έως τώρα αποκλειστικά στην προσωπική εργασία και στοχεύει πρώτα από όλα στην ποιοτική διατροφική αυτάρκεια των αναγκών των μελών του. 

Γι' αυτό πέρα από το μοίρασμα των καλλιεργητικών εργασιών, οι σπόροι είναι παραδοσιακοί και ντόπιοι είτε από συστήματα ανταλλαγής μέσα από το δίκτυο συντήρησης και διάδοσης παραδοσιακών σπόρων ΠΕΛΙΤΙ, είτε βέβαια και από παλαιούς αγρότες της περιοχής με σημαντική συμβολή στο αγροτικό γίγνεσθαι.

Με αυτόν τον τρόπο ο Συνεργατικός Λαχανόκηπος Μαραθώνα είναι και μια πρωτοβουλία που εντάσσεται και διευρύνει τους σκοπούς του ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ προωθώντας την διάδοση του τοπικού διατροφικού πολιτισμού. 

Επίσης, η καλλιέργεια ακολουθεί πιστά τις αρχές της βιολογικής και φυσικής γεωργίας αφήνοντας μηδενικό αποτύπωμα στο περιβάλλον και αποδίδοντας υψηλής ποιότητας καρπούς. 

Τέλος, το ίδιο το κτήμα μεγέθους συνολικά 10 στρεμμάτων είναι παραχώρηση μέλους συνεταιριστή και αυτό εμπλουτίζει με καινούργιες δυνατότητες προσφοράς και συμμετοχής πολλών συμπολιτών μας. 

Μάλιστα, αποτέλεσμα αυτής της νέας φιλοσοφίας κοινωνικής δράσης είναι και η συνεργασία για άλλες καλλιεργητικές εργασίες, όπως καθάρισμα οικοπέδων, συλλογή ελιάς και κλάδεμα δέντρων κ.λ.π. που εντάσσονται στους σκοπούς του Συνεργατικού Λαχανόκηπου πάντοτε εθελοντικά και στα πλαίσια της ανταλλακτικής οικονομίας. 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΠΟΣΤΑΝΙ ΣΤΟΝ ΜΑΘΑΡΩΝΑ 

Αν και η ιδέα προϋπήρχε, το καλοκαίρι 2017 ήταν το πρώτο που καλλιεργήθηκε το πρώτο οικόπεδο στον Μαραθώνα με τα εποχιακά κηπευτικά με αποτελέσματα εξαιρετικά ενθαρρυντικά. Ντομάτες, κολοκύθια, πιπεριές , μελιτζάνες κ.λ.π. όλα από ντόπιες ποικιλίες πρόσφεραν μια υψηλής ποιότητας διατροφή στις οικογένειες των συμμετεχόντων απασχολώντας και τι ίδιες σε αυτήν την πρωτοποριακή κοινωνική δραστηριότητα και φέρνοντας πιο κοντά την παραγωγή στην κατανάλωση.

Στους άμεσους στόχους του Συνεργατικού Λαχανόκηπου Μαραθώνα είναι φυσικά η συνέχεια και η αντιμετώπιση όλων των καλλιεργητικών προβλημάτων, καθώς ήδη το κτήμα αποδίδει τα φθινοπωρινά κηπευτικά, αλλά και η περαιτέρω ανάπτυξη του με ανάληψη και άλλων επιλεγμένων οικοπέδων εν πολλοίς εγκαταλελειμμένων και πάνω από όλα η προσέλκυση και άλλων μελών συνεταιριστών για συμμετοχή στο εγχείρημα .

Σε μια εποχή κοινωνικής αδράνειας και συλλογικής απάθειας, το «όποιος δουλεύει τρώει …» επαναφέρει τις παλιές απλές αξίες της ζωής εκεί που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν φύγει σε πρώτο πλάνο. Οι άνθρωποι μπορούμε, όλα να τα κάνουμε αλλιώς, αν θυσιάζουμε το εγώ για χάρη του εμείς κάθε μέρα κα περισσότερο! 

Για περισσότερες πληροφορίες, στήριξη και συμμετοχή σε όλη την δράση του Συνεργατικού Λαχανόκηπου Μαραθώνα μπορείτε να επικοινωνείτε στο: 6974049857 και φυσικά στο τηλέφωνο του ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ: 2294303901.

 

 enallaktikos