Η αναπνοή είναι το «τηλεχειριστήριο» του εγκεφάλου

 




Όλοι έχουμε ακούσει αυτή την απλή φράση, όταν πανικοβαλλόμαστε «Πάρε μια βαθιά ανάσα». Αλλά η επιστήμη τώρα δίνει και σε αυτό τα φώτα της κι εμείς πρέπει να ανανεώσουμε αυτή τη φράση, προσθέτοντας «Πάρε μια βαθιά ανάσα, ώστε να έχεις μεγαλύτερη συναισθηματική επίγνωση, αλλά μόνο αν εισπνεύσεις από τη μύτη και όχι από το στόμα-καλή τύχη».
Αν και μπορεί να σας φανεί λίγο μεγάλη αυτή η φράση, η δύναμη της ενεργητικής αναπνοής, δηλαδή η συνειδητή εισπνοή και εκπνοή για να ελέγχουμε τον ρυθμό αναπνοής μας, ήταν ήδη διαδεδομένη από τα αρχαία χρόνια. Ακόμα και σήμερα, σε ασκήσεις τακτικής από τους στρατιώτες ή σε εξαιρετικά ψυχρό κλίμα, γνωρίζουμε ότι η αργή, βαθιά αναπνοή μπορεί να χαλαρώσει το νευρικό σύστημα, μειώνοντας τον καρδιακό παλμό και ενεργοποιώντας το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο, το σώμα μας ηρεμεί και ο νους γαληνεύει. Πρόσφατα ωστόσο, μια νέα έρευνα έδειξε ότι υπάρχει μια άμεση σύνδεση ανάμεσα στη ρινική αναπνοή και στις γνωστικές μας λειτουργίες.

Πώς η ρινική αναπνοή επηρεάζει τον εγκέφαλο

Οι επιστήμονες της κλινικής Northwestern Medicine ενδιαφέρονταν να κατανοήσουν πώς η αναπνοή επηρεάζει τις εγκεφαλικές περιοχές που είναι υπεύθυνες για τη μνήμη και τις συναισθηματικές διεργασίες. Μέσω μια σειράς πειραμάτων, ανακάλυψαν ότι η ρινική αναπνοή παίζει έναν καθοριστικό ρόλο στην πυροδότηση των εγκεφαλικών ηλεκτρικών σημάτων στον οσφρητικό φλοιό -τις εγκεφαλικές δηλαδή περιοχές που λαμβάνουν άμεσα ερεθίσματα από τη μύτη μας- ο οποίος με τη σειρά του ενεργοποιεί την αμυγδαλή (που επεξεργάζεται συναισθήματα) και τον ιππόκαμπο (που είναι υπεύθυνος τόσο για τη μνήμη, όσο και για τα συναισθήματα).
Γνωρίζουμε ότι το οσφρητικό σύστημα συνδέεται στενά με τις δομές του μεταιχμιακού συστήματος που επηρεάζουν το συναίσθημα, τη μνήμη και τη συμπεριφορά, εξηγώντας έτσι και το γιατί κάποιες φορές μια συγκεκριμένη μυρωδιά ή άρωμα μπορεί να ανασύρει έντονες αναμνήσεις. Αυτή όμως η έρευνα υποδεικνύει ότι η αναπνοή από μόνη της, ακόμα και χωρίς την παρουσία κάποιας μυρωδιάς, μπορεί να επηρεάσει τη μνήμη και τα συναισθήματά μας.
Αρχικά, οι επιστήμονες εξέτασαν τα εγκεφαλικά ηλεκτρικά σήματα 7 επιληπτικών ασθενών με ηλεκτρόδια και βρήκαν ότι ο συνεχόμενος ρυθμός της φυσικής, αυθόρμητης αναπνοής συγχρονίζεται με τον αργό ηλεκτρικό ρυθμό στις περιοχές του οσφρητικού φλοιού. Ύστερα, παρατήρησαν πως κατά τη διάρκεια της ρινικής εισπνοής, οι ταχείς ηλεκτρικοί ρυθμοί στην αμυγδαλής και του ιππόκαμπου δυνάμωναν.
Ένας τρόπος για να το καταλάβουμε αυτό είναι να αντιληφθούμε το σύστημα σαν μια ορχήστρα: η ρινική μας αναπνοή είναι ο μαέστρος, ο οποίος ρυθμίζει το ρυθμό για την αργή λειτουργία των οσφρητικών περιοχών του εγκεφάλου, ενώ δίνει και σήμα για γρηγορότερο ρυθμό στις δομές που είναι υπεύθυνες για το συναίσθημα και τη μνήμη.

Η εισπνοή κωδικοποιεί τις αναμνήσεις και ρυθμίζει τα συναισθήματα

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις επιδράσεις της ρινικής αναπνοής στις εγκεφαλικές δομές, οι επιστήμονες διεξήγαγαν διαφορετικά πειράματα σε 60 υγιείς συμμετέχοντες, για να ελέγξουν τις επιδράσεις της ρινικής αναπνοής στη μνήμη και στη συναισθηματική συμπεριφορά. Οι ερευνητές παρουσίασαν στα υποκείμενα της μελέτης τρομαγμένα ή έκπληκτα πρόσωπα και εκείνα έπρεπε να πάρουν γρήγορες αποφάσεις όσον αφορά στις συναισθηματικές εκφράσεις των προσώπων που είδαν.
Φάνηκε ότι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα τρομαγμένα πρόσωπα (αλλά όχι τα έκπληκτα) γρηγορότερα, όταν τα πρόσωπα εμφανίζονταν ειδικά κατά τη διάρκεια της ρινικής εισπνοής. Αυτό δεν συνέβαινε κατά τη διάρκεια της εκπνοής, ούτε της αναπνοής από το στόμα. Οι επιστήμονες επίσης ερεύνησαν τη μνήμη (που σχετίζεται με τον ιππόκαμπο), όπου τα ίδια 60 υποκείμενα έπρεπε να βλέπουν εικόνες και ύστερα να τις ανακαλούν στη μνήμη τους. Κατέληξαν στο ότι η ανάκληση αυτών των εικόνων ήταν καλύτερη, όταν τους εμφανίζονταν και κωδικοποιούνταν κατά τη ρινική εισπνοή.
Αυτά τα ευρήματα αποκαλύπτουν ένα σύστημα, στο οποίο η εισπνοή μας λειτουργεί στον εγκέφαλό μας σαν τηλεχειριστήριο: εισπνέοντας μέσω της μύτης μας επιδρούμε άμεσα στα ηλεκτρικά σήματα των οσφρητικών περιοχών, τα οποία έμμεσα ρυθμίζουν τα ηλεκτρικά σήματα των κέντρων μνήμης και συναισθήματος. Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να ελέγξουμε και να βελτιστοποιήσουμε την εγκεφαλική λειτουργία μέσω της εισπνοής, για να αποκτήσουμε μια καλύτερη αναγνώριση και ρύθμιση του συναισθήματος, όπως επίσης και καλύτερη μνήμη.
Συνεπώς, μπορεί η ρινική εισπνοή να ελέγξει τα εγκεφαλικά σήματα και να οδηγήσει σε βελτιωμένη διεργασία της μνήμης και του συναισθήματος, αλλά τι συμβαίνει με την εκπνοή; Όπως προαναφέρθηκε, η αργή, σταθερή αναπνοή ενεργοποιεί την χαλαρωτική πλευρά του νευρικού συστήματος (το παρασυμπαθητικό) και επιβραδύνει τον καρδιακό παλμό, μειώνοντας συναισθήματα άγχους και στρες.
Επομένως, ενώ η εισπνοή μεταβάλλει τις γνωστικές μας ικανότητες, η αργή, βαθιά αναπνοή, είτε πρόκειται για εισπνοή, είτε για εκπνοή, ωφελεί το νευρικό μας σύστημα, όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε. Για την ακρίβεια, η ενσυνείδητη αναπνοή δίνει έμφαση όχι μόνο στα πλεονεκτήματα της ήρεμης αναπνοής, αλλά επίσης και στη δύναμη του νου, μέσω της συγκέντρωσης και της επίγνωσης κάθε εκατοστού του σώματός μας.
Αν παρατηρήσουμε χωρίς επικριτική διάθεση, χωρίς να πιέζουμε τους εαυτούς μας να φτάσουν σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση, θα μπορέσουμε να δούμε το νου μας και να νιώσουμε το σώμα μας πιο καθαρά. Η αναπνοή μας αποδεικνύεται λοιπόν πολύτιμη και για τη ρύθμιση των συναισθημάτων αλλά και για την καθαρότητα της σκέψης.

Photo: Author/Depositphotos

enallaktikidrasi

H πρωτιά δεν είναι προνόμιο ταξικό ούτε εξαγοράζεται με χρηματισμό ή «φροντιστήριο»

Του Χρήστου Γιανναρά

Απορούσε ο έφηβος: «Γιατί να ταυτίζουμε την τιμή της σημαιοφορίας με τις επιδόσεις στα μαθήματα και την αριστεία; H αριστεία επιβραβεύεται με την υψηλή βαθμολογία, γιατί να προστίθεται και η διάκριση της σημαιοφορίας;».

Tο ερώτημα του εφήβου καίριο, αποκλείεται να το θέσουν οι κομματικοί πραιτωριανοί του υπουργείου Παιδείας. O έφηβος θέλει να
ξεχωρίσει τον ρεαλισμό της γνησιότητας από τη συμβατικότητα της εθιμοτυπίας. Oι πραιτωριανοί λειτουργούν μόνο με κίνητρα εντυπωσιοθηρίας. Oποιο κόμμα κι αν κυβερνάει. Γι’ αυτό και οι ενστάσεις της αντιπολίτευσης στην απόφαση του υπουργείου για κλήρωση της σημαιοφορίας ήταν μόνο συμβατικές.

H απάντηση που θα έδινε στον έφηβο ένας ευφυής και καταρτισμένος παιδαγωγός δεν είναι δυνατό να μεταγραφεί σε επιφυλλιδογραφικό λόγο (παγιδευμένον εξ ορισμού στην ιδεολογική εκφραστική). H περίπου μεταγραφή της απάντησης θα τόνιζε ότι: H βαθμολογία αξιολογεί και επιβραβεύει την ατομική επίδοση του μαθητή, ικανοποιεί και ανταμείβει το άτομο. H σημαιοφορία, ως προνόμιο του αρίστου, εντάσσει την ατομική επίδοση στην κοινωνία των σχέσεων που συγκροτούν την «τάξη» και το «σχολείο». Tην εξαρτά από την άμιλλα, την καλλιέργεια (ποιότητα) κοινωνικού ήθους που προϋποθέτει η απόδοση τιμής από όλους στον ένα: τον εκάστοτε πρώτο.

H πρωτιά δεν είναι προνόμιο ταξικό ούτε εξαγοράζεται με χρηματισμό ή «φροντιστήριο». Προσφέρεται σε όλους όταν λειτουργεί η άμιλλα, και την άμιλλα την καθιστούν δυνατή η αυστηρή αξιολόγηση, το αξιόπιστο εξεταστικό σύστημα, η αμερόληπτη βαθμολογία. ΠAΣOK και N.Δ. κακούργησαν με έγκλημα απανθρωπίας, σαράντα ολόκληρα χρόνια, ξεριζώνοντας κάθε λογική «κοινωνικοποίησης» του παιδιού από το ελληνικό σχολείο. Aπό το νηπιαγωγείο ώς και το διδακτορικό, η παιδεία στην Eλλάδα είναι αποκλειστικά και μόνο χρηστική, πρωτόγονα ατομοκεντρική – γι’ αυτό και είμαστε η μόνη χώρα διεθνώς με παραδεκτό και αυτονόητο το καρκίνωμα της παραπαιδείας (φροντιστήριο).

H ελληνική κοινωνία, εξήντα χρόνια τώρα, δεν στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο για να μυηθούν στη χαρά της κοινωνίας, στη δυναμική της συνεργασίας, στο άθλημα της ελευθερίας από το εγώ και της δημιουργικής μετοχής στο εμείς. Στέλνει ο Eλλαδίτης το παιδί του στο σχολείο μόνο για να του εξασφαλίσει «εφόδια» ατομικής κατοχύρωσης, «όπλα» ατομικής επιβολής, να προσλάβει τη γνώση σαν εργαλείο (ένα «χαρτί») που θα του χρησιμεύσει για βιοπορισμό. Eξήντα χρόνια τώρα, μεθοδικά, προγραμματικά, θεσμικά, το σχολειό (και το πανεπιστήμιο) στην Eλλάδα αποκλείει έστω και την πρόθεση να ετοιμάζει πολίτες, να καλλιεργεί κοινωνικές προτεραιότητες, συνείδηση «δημοσίου συμφέροντος». Eτοιμάζει οπαδούς, διεκδικητές ατομικών και μόνο δικαιωμάτων, εκβιαστές, που από το Δημοτικό κιόλας ξέρουν τη λογική των «καταλήψεων», της πρόκλησης κοινωνικού κόστους. Tο σχολειό ετοιμάζει βανδάλους, τροφοδοτεί το κοινωνικό περιθώριο, την ψυχοπαθολογία της εκδικητικής αλογίας.

Eίμαστε μάλλον η μοναδική χώρα διεθνώς που έχει παραδώσει τα πανεπιστήμιά της να τα νέμονται οι αδίστακτες κομματικές συντεχνίες: Iδρύονται πανεπιστήμια, για να ικανοποιηθεί η επιχώρια εκλογική πελατεία. Στελεχώνονται, για να βολευτεί και ανταμειφθεί η στρατευμένη στο κόμμα δευτεράντζα της επιστήμης και της διανόησης. Λειτουργούν τα πανεπιστήμια, όταν το επιτρέπουν οι κομματικές νεολαίες, κάτω από την τρομοκρατία της αυθαιρεσίας τους και μόνο σαν ανταγωνιστικό πεδίο άγρευσης ψηφοφόρων.

Στον τομέα της Παιδείας ο πολιτικός εκχυδαϊσμός μας και η καπηλεία της δημοκρατίας φτάνουν στα όρια της ανυπόφορης κακουργίας. Φενακιζόμαστε ότι είναι θέμα «ελευθερίας» να μπορεί κάθε κομματική κυβέρνηση να εφαρμόσει τη δική της «πολιτική» στην Παιδεία. Ωσάν να μη βλέπουμε, εξήντα χρόνια τώρα, ότι οι «πολιτικές» διαφοροποιούνται μόνο με τερτίπια εντυπωσιασμού. Pωτήθηκε ποτέ ο λαός αν συμφωνεί με τη μία και ενιαία πολιτική, πράσινη, γαλάζια, ψευτοκόκκινη, που έχει κυριολεκτικά στρεβλώσει, διαλύσει, αχρηστέψει τη γλώσσα; Συμφωνεί με το «πρακτοριλίκι» της «απροκατάληπτης» ιστοριογραφίας που απεργάζεται μεθοδικά έναν Eλληνισμό με συνείδηση Σιγκαπούρης;

Kατά κοινή ομολογία η Aννα Διαμαντοπούλου ήταν η μόνη που τόλμησε να επιδιώξει την αποκατάσταση στοιχειώδους λογικής συνέπειας στη λειτουργία της εκπαίδευσης. Oσα πρόλαβε να κατορθώσει ήρθε αμέσως μετά η «εθνικόφρων» παρωδία (Σαμαράς) με υπουργό τον Kων. Aρβανιτόπουλο εντεταλμένον να ξηλώσει κάθε ίχνος ελπίδας που έσπειρε η Διαμαντοπούλου. Στο κενό και το δικό της εγχείρημα, ίσως γιατί, παρά τα τόσα θετικά του, ήταν επίσης παγιδευμένο στη χρηστική εκδοχή της Παιδείας, δηλαδή στο απόλυτο τίποτα.

Eίναι περισσότερο από φανερό: η λέξη Eλλάδα παραπέμπει πια μόνο σε ένα τυπικό κρατικό μόρφωμα, όχι σε πραγματικότητα κοινωνίας, συλλογικότητας που κοινωνεί ανάγκες, στόχους, ελπίδες. H γλώσσα έχει εσκεμμένα καταστραφεί, λογική συν-εννόησης δεν υπάρχει, οι χρηστικές προτεραιότητες και ο ατομοκεντρισμός έχουν αποθηριώσει τα ήθη και τη νοο-τροπία, η ιστορική συνείδηση απαλείφθηκε για χάρη της ξιπασιάς του «εξευρωπαϊσμού», της λιγούρας του «δανειολήπτη».

Oταν οι επαγγελματίες της εξουσίας, η δημοσιογραφία και η (κατά τη φιλοδοξία της) διανόηση δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά της βαθμολογικής επιβράβευσης από την κοινωνική δυναμική της άμιλλας, διαφορά της χρηστικής «παιδείας» από τη χαρά της μετοχής και κοινωνίας, το παιχνίδι είναι πια χαμένο. Oσοι μπορούν φεύγουν, οι υπόλοιποι περιμένουμε ποια μορφώματα θα προκύψουν από την κρατική διάλυση.

Πηγή:  kathimerini.gr

 Σύνταγμα

Και το σύστημα να τρίβει με ικανοποίηση τα γεμάτα τεχνολογικά στολίδια και πανέξυπνα γκατζετάκια χέρια του, που προορίζονται για τους 'ιθαγενείς' σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη

Διαβάζοντας την ανάρτηση "Η τουριστική θεώρηση της ζωής" ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να γυρέψω το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε αυτή και το βρήκα. Ξεφυλλίζοντάς το πρέπει να πω ότι είχε σημεία που προκαλούν εντυπώσεις που μοιάζουν με δυνατό παφλασμό εγκεφαλικών κυμάτων και γενικά αποτελεί μια ιδιαιτέρως προκλητική τροφή για σκέψη, που σε αφήνει συχνά με μια στυφή αίσθηση και μια μουντή ατμόσφαιρα να πλανιέται στο χώρο σου, αλλά τα επιχειρήματα του συγγραφέα είναι τις περισσότερες φορές αφοπλιστικά. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωή δεν γίνεται τις περισσότερες φορές πικρόχολη, ασήκωτη για τη λογική ενός ατόμου που επιλέγει την ελευθερία σκέψης και συνείδησης;

 Το σημείο, ανάμεσα σε πολλά, που ξεχώρισα εγώ και παραθέτω:
" Η εκούσια άρνηση απέναντι σε κάθε λογής σύστημα ή κατεστημένο (το να είσαι "ντροπ άουτ") είναι αφαίρεση.  Ο "ντροπ άουτ" αφαιρεί από τη ζωή του τα παιχνίδια που παίζουν συνήθως οι άνθρωποι, όπως το να βγάζουν και να μαζεύουν χρήματα, το κουτσομπολιό, τη μόδα, τη φτηνή συζήτηση, τη μανία της ιδιοκτησίας, την επίδειξη. Πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει απ'τη ζωή του όχι μόνο τη δυστυχία που υπάρχει μέσα ή έξω από τα νοσοκομεία ή τα χασάπικα και τη μόλυνση που προκαλεί η κατάχρηση της τεχνολογίας και ο υπερπληθυσμός και την τρομοκρατία και τον λιμό γύρω μας και τους πολέμους ζεστούς ή ψυχρούς, πραγματικούς ή επαπειλούμενους και την ατομική βόμβα που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, πρέπει κανείς ν'αφαιρέσει -και ο θεός (δηλαδή ο καθένας) ξέρει τι άλλο- περισσότερο απ'ότι αφαιρεί ένας συνηθισμένος "ντροπ άουτ", για να διατηρήσει ένα ελάχιστο ποσοστό λογικής και να μην τρελαθεί. "  Από τη συλλογή διαλέξεων 'χίπηδες και κυνικοί' του αυτόχειρα φιλόσοφου Τζαίησον Ξενάκη, των εκδόσεων 'Απόπειρα'.

 Πράγματα που σαφώς και είναι σαν να ειπώθηκαν μόλις χθες και όχι πριν αρκετές δεκαετίες. Κι όπου 'dropout' σημαίνει o αρνητής του κυρίαρχου όπως το σύστημα, ο περιθωριακός, ο αντισυμβατικός, αυτός που παρατάει κάτι, όπως ας πούμε μια ανώτατη σχολή και την πιθανότητα μιας αναγνωρίσιμης καριέρας με την πολυπόθητη συνοδεία πολλών money.

Κι εδώ πού τα λέμε το να γεννηθεί κανείς σήμερα είναι ίσως σαν να παθαίνει μεγάλη και δυσάρεστη πλάκα. Και δεν χρειάζεται να κάτσω να αναλύσω τις αιτίες με τα αποτελέσματά τους, το έχουν κάνει αρκετές φορές τα παιδιά στο μπλογκ. Ωστόσο, ακολουθώντας και τις υποδείξεις ή επισημάνσεις του Ξενάκη, οφείλω να παραδεχτώ πως σύμφωνα με το σκεπτικό του σχετικά με τη διατήρηση της λογικής απ'τον άνθρωπο, ένα πολύ μεγάλο μέρος των σύγχρονων ανθρώπων έχει τα θεματάκια του ή τα πολλά και μεγάλα θέματά του.
Να κι ένα απλό καθημερινότατο παράδειγμα. Ο Ξενάκης μίλησε για 'μόλυνση από την κατάχρηση της τεχνολογίας'. Πόσο περισσότερο θα είχε φρικάρει αν ζούσε σήμερα κι έβλεπε ότι αυτή η μόλυνση έχει προχωρήσει πάρα πολύ και στο διανοητικό επίπεδο! Όταν σχεδόν κανείς πια, και ιδιαίτερα δυστυχώς οι νεότεροι σε ηλικία, δεν μπορούν να διανοηθούν απλώς πως είναι δυνατόν να ζήσουν χωρίς το φανταχτερό smart phone τους. Όχι πλέον δημοφιλής μόδα ή τρέλα αλλά ένας (τρελός) τρόπος ζωής. Και βλέπεις υποτιθέμενες παρέες σε μαγαζιά ή σε πάρκα ή στο δρόμο να είναι όλοι σκυφτοί σε αυτά, σαν να έχουν πάθει μόνιμη βλάβη στην σπονδυλική στήλη και να μη μιλάνε σχεδόν καθόλου μεταξύ τους. Γιατί είναι όλοι είναι 'δοσμένοι' σε μια απρόσωπη, γεμάτη φούμαρα και fake στοιχεία για την αφεντιά τους και γενικώς τελείως ψεύτικη on line  "επικοινωνία" μέσω των social media, των σελίδων λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης. Και σαν να έχουν κάποιο μόνιμο τικ, ελέγχουν με αγωνία τους λογαριασμούς τους σε αυτά για να δουν αν έκαναν νέους ψηφιακούς φίλους ή αποκόμμισαν κάνα επιπλέον like στο τελευταίο ποστάρισμά τους. Που μπορεί να είναι ακόμη και κάποια φωτογραφία από το πάθημα, το στραβοπάτημα, την αναποδιά, το ατύχημα ενός συνανθρώπου τους το οποίο έχει κάτι το αστείο ή το ενδιαφέρον ή το ξεχωριστό για τη δικιά τους "on line λογική". Και όλες πια οι έρευνες να καταδεικνύουν ότι τα ποσοστά ναρκισσισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, κατάθλιψης  και αρνητικής επίδρασης στην ψυχολογία των εθισμένων σαν πρεζόνια χρηστών είναι πραγματικά συγκλονιστικά! Και το σύστημα να τρίβει με ικανοποίηση τα γεμάτα τεχνολογικά στολίδια και πανέξυπνα γκατζετάκια χέρια του, που προορίζονται για τους 'ιθαγενείς' σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οδηγώντας τους σε έναν πλασματικό και απόλυτα ελεγχόμενο από τις μυστικές υπηρεσίες του κόσμο!

 Η τελευταία εικόνα τα λέει όλα. Σε κάποιες 'αναπτυγμένες πόλεις' του κόσμου έχουν δημιουργηθεί πεζοδρόμια με διαχωριστική γραμμή: η μια πλευρά για τους κανονικούς πεzούς και η άλλη και με 'δικό τους ρίσκο' για τα ρομποτοειδή που χαζεύουν τα κινητά τους drugs και δεν βλέπουν την τύφλα τους. Και γαμώ!

Rohalas

Ο τρυφερός Αττίκ, ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα

Στις 29 Αυγούστου 1944 ο Αττίκ σκοντάφτει πάνω σε έναν Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος θυμωμένος γρονθοκοπεί άγρια τον βραχύσωμο άνδρα. Μην αντέχοντας τις κακουχίες της Κατοχής και τη φρίκη των Ναζί, έχοντας ήδη πέσει σε κατάθλιψη και όντας μία σκιά του εαυτού του, το βράδυ εκείνο παίρνει μεγαλύτερη ποσότητα από τα ηρεμιστικά βερονάλ που τον βοηθούσαν κάθε νύχτα να κοιμηθεί και «φεύγει» από τη ζωή. Ήταν 59 χρονών.

Ο Κλέων Τριανταφύλλου, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των τραγουδιών του, ο τρυφερός Αττίκ, ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στην Αίγυπτο στις 19 Μαρτίου 1885.

Ο πατέρας του Δημήτριος Τριανταφύλλου, ήταν πλούσιος βαμβακοπαραγωγός και έμπορος της Αιγύπτου με καταγωγή από το Βόλο.

Η γλωσσομαθής και καλλιεργημένη μητέρα του, Εριθέλγη, ήταν κόρη του του ριζοσπάστη βουλευτή από τα Κύθηρα Δημητρίου Ραπτάκη.

Ο Κλέων μεγαλώνει σε ένα αστικό περιβάλλον, μαθαίνει πιάνο και φλάουτο και έρχεται σε επαφή με τις τέχνες.

Όμως, ο πατέρας του πεθαίνει το 1893, όταν ο Αττίκ είναι οκτώ χρονών και η οικογένεια Τριανταφύλλου εγκαταλείπει τα επόμενα χρόνια την Αίγυπτο για να εγκατασταθεί στην Αθήνα.

Το 1907 φθάνει μαζί με τον αδελφό του στο Παρίσι, για να σπουδάσει Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες -ως συνέχεια των σπουδών του στη Νομική σχολή Αθηνών- όμως σύντομα, αποφασίζει να στραφεί στη μουσική. Εγγράφεται στο Conservatoire de Paris, όπου θα έχει καθηγητές τον Gabriel Faurι, τον Camille Saint-Saλns και τον Ιmile Pessard.

Στο Παρίσι θα εκδόσει περί τις 300 συνθέσεις  -τραγούδια, οπερέτες, μουσική για πιάνο, για μπαλέτο- και θα γίνει ιδιαίτερα γνωστός. Ενώ η φήμη του εξαπλώνεται, η οικογένειά του βρίσκεται αντιμέτωπη με οικονομικά προβλήματα. Εκτός αυτού, η αδελφή του Νόρα ασθενεί και ο Αττίκ επιστρέφει στην Αθήνα.

Η Μάντρα του Αττίκ

Στην Αθήνα συνεχίζει τη δημιουργική πορεία του και το καλοκαίρι του 1931 δημιουργεί την περίφημη «Μάντρα του Αττίκ», τον μουσικό θίασο που στην αρχή στεγαζόταν επί της οδού Μηθύμνης στην τότε Πλατεία Αγάμων, σημερινή πλατεία Αμερικής. Η Μάντρα του Αττίκ κάθε καλοκαίρι έδινε παραστάσεις στην Αθήνα και το χειμώνα περιόδευε στην περιφέρεια μέχρι το 1938 οπότε και απέκτησε μόνιμη έδρα σε μια αθηναϊκή ταβέρνα, την «Μονμάρτη», στη διασταύρωση των οδών Αχαρνών και Ηπείρου, η λειτουργία της οποίας εξακολούθησε μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Πολλοί καλλιτέχνες της εποχής όφειλαν την ανάδειξή τους στη Μάντρα του Αττίκ, όπως οι τραγουδίστριες Λουίζα Ποζέλι, Ζωή Νάχη, Καλή Καλό, Δανάη, Κάκια Μένδρη, Ντιριντάουα, Λέλα Μιτσούκο ...

Σύμφωνα με αρχεία της Ελληνικής Χωροφυλακής, στις 25 Ιουλίου του 1935 «υπό την αναμόχλευση πολιτικών παθών», ομάδα ροπαλοφόρων και σμηνιτών εισβάλλουν στη Μάντρα του Αττίκ κάνοντας τα γυαλιά - καρφιά, τραυματίζοντας θαμώνες και καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και τον ίδιον τον Αττίκ στο κεφάλι. Αφορμή ήταν μια σάτιρα κατά του πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη. Λίγες ημέρες μετά ακολούθησαν παρόμοιες επιδρομές και σε γραφεία εφημερίδων.

Στο ερώτημα «τί ήταν η Μάντρα;» ο Αττίκ είχε απαντήσει στη Δανάη:

«Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ένα ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους 6-7 μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα. 'Ενα αληθινό παράθυρο στο ισόγειο που στην πραγματικότητα ήταν το ταμείο και μια αληθινή μπαλκονόπορτα με μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα. Στην είσοδο γλάστρες με φυτεμένα ... μακαρόνια. Στην πόρτα ψηλά ένα κλουβί με μια σαρδέλα αντί πουλιού, μαρτυρούσε την εκ μητρός καταγωγή μου και μην ξεχνάτε ότι οι Τσιριγώτες έβαλαν την σαρδέλα στο κλουβί να τραγουδήσει ...»

Η περίφημη Μάντρα «έσβησε» μαζί με τον δημιουργό της, το 1944.

Τρεις γάμοι και «Ζητάτε να σας πω»

Ο Αττίκ, παντρεύτηκε τρεις φορές. Η πρώτη του γυναίκα η Μαρί - Ελέν, με την οποία παντρεύτηκε το 1909, πέθανε έξι μήνες μετά τον θάνατο του μοναδικού παιδιού τους σε ηλικία ενός έτους, μην αντέχοντας το βάρος της απώλειας.

Στη συνέχεια, ο Αττίκ συνδέθηκε και παντρεύτηκε με την ηθοποιό, ποιήτρια και εκδότρια του πε­ριοδικού«Νέος Παρθενών», Μαρίκα Φιλιππίδου, που ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του.

Το 1914 η Φιλιππίδου χωρίζει τον Αττίκ για να παντρευτεί τον πατέρα της Μελίνας Μερκούρη, Σταμάτη Μερκούρη.

Ωστόσο, ένα επεισόδιο και κυρίως, το τραγούδι που ταυτίστηκε μαζί του, έμελε να μείνουν στην ιστορία.

Λίγο μετά τον χωρισμό τους, η Μαρίκα πηγαίνει στη «Μάντρα» συνοδευόμενη από το νέο σύζυγό της. Οι θαμώνες αντιλαμβανόμενοι τον ερχομό της και προκειμένου να πειράξουν τον Αττίκ, του ζητούν φωνάζοντας ρυθμικά να πει το βαλσάκι «Είδα μάτια» (τραγούδι που είχε γράψει για την Μαρίκα).

Εκείνος, αντικρίζοντας στις πρώτες θέσεις την πρώην γυναίκα του και μη μπορώντας να αντέξει την συναισθηματική φόρτιση, αποσύρεται στο καμαρίνι του. Δέκα λεπτά μετά, επιστρέφει στο πιάνο του και ερμηνεύσει το τραγούδι - απάντηση στο κοινό, που δεν ήταν άλλο, από το «Ζητάτε να σας πω». Ακούγοντας το η Μαρίκα αποχωρεί με δάκρυα στα μάτια. Το τραγούδι όχι μόνο έγινε τεράστιο σουξέ της εποχής, αλλά άντεξε στον χρόνο, γνωρίζοντας συνεχώς επανεκτελέσεις.

Ο Αττίκ έκανε και τρίτο γάμο, με τη Ρωσίδα χορεύτρια Σούρα, με την οποία και έζησε μέχρι τον θάνατό του.

Το τραγούδι του «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες», ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα του συνθέτη, γράφτηκε όταν η Σούρα αρρώστησε από τύφο και κινδύνεψε σοβαρά.

Λέγεται μάλιστα ότι, ο Αττίκ ήταν τόσο θλιμμένος ώστε άρχισε να γράφει το τραγούδι, όμως δεν μπορούσε να το ολοκληρώσει, επειδή δεν έβρισκε την κατάλληλη λέξη που να ταιριάζει σε μια στροφή του ρεφρέν...

Ένα βράδυ σε μια από τις παραστάσεις, ο Αττίκ, που συνήθιζε να συνομιλεί με το κοινό, σιγοψιθύρισε το τραγούδι παίζοντάς το στο πιάνο και όταν έφτασε στο «μαραμένα τα γιούλια και οι ...» απευθύνθηκε στο κοινό και εξήγησε ότι προσπαθεί μάταια να βρει το κατάλληλο λουλούδι για να ταιριάξει στον στίχο, που να είναι δισύλλαβο και στον πληθυντικό. Οι ψίθυροι του κόσμου πλημμύρισαν τότε το θέατρο, μέχρι που κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή: «και οι βιόλες και οι βιόλες».

Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1935 με τη φωνή της Κάκιας Μένδρη. Αργότερα το τραγούδησαν η Ελίζα Μαρέλη και η Δανάση Στρατηγοπούλου.

Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο Αττίκ πρωταγωνίστησε στη μουσική, δραματική ταινία «Χειροκροτήματα» (1944) του Γιώργου Τζαβέλλα, η υπόθεση της οποίας παρουσιάζει ομοιότητα με την πραγματική ζωή του πρωταγωνιστή. Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από την Κατοχή και μελοδραματικός, ελάχιστα θύμιζε τον δυναμικό, ευφυή, παιχνιδιάρη δημιουργό της «Μάντρας».

Η Δανάη για τον Αττίκ

Η τραγουδίστρια Δανάη Στρατηγοπούλου, που είχε γίνει διάσημη από τις ερμηνείες της στα τραγούδια του Αττίκ και είχε εμφανισθεί μαζί του στη «Μάντρα» είχε γράψει  στο βιβλίο της με τίτλο «Αττίκ» (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1986):

«Ηταν ευπατρίδης. Τον κατηγόρησαν για άστατο με το άλλο φύλο. Μα δεν ήταν επιπόλαια άστατος. Δεν ήταν ακριβώς άστατος. Ηταν ένα είδος Νέρωνα που θα ήθελε να ήταν όλες οι γυναίκες μία και μόνο, για να τους δώσει ή να τους πάρει - το ίδιο κάνει - την καρδιά. Ακατάλληλος για σύζυγος, ήταν ο ιδανικός εραστής (...). Ενας 'τέλειος ιππότης στον καιρό μας (...)'... Τρεις γυναίκες παντρεύτηκε ο Αττίκ. Και οι τρεις πανέμορφες. Και οι τρεις φτωχές. Μιας όμως η ομορφιά τραγουδήθηκε, όπως καμίας άλλης Ελληνίδας: Της δεύτερης, της μελαχρινής γαλανομάτας Μαρίκας Φιλιππίδη, αδερφής του πρωταγωνιστή της οπερέτας Μάνου Φιλιππίδη».

πηγήhttp://tvxs.gr

Η βασίλισσα και οι 4 σύντροφοι της

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους.

Πάνω απ’ όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο. Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα, του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα.. Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα.. Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε και θα τη βοηθούσε στην λύση του. Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της. Και μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει.

Σκέφτηκε τότε πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα’χε κανέναν. Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη της αδυναμία: «Σ” αγάπησα περισσότερο από τους άλλους, σε είχα πάντα στα πλούτη, ντυμένο με τα πιο όμορφα ρούχα και μες την καλοπέραση, δε σου χάλασα ποτέ χατίρι. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις για να έχω παρέα, εκεί που πάω?» «Δεν υπάρχει περίπτωση! Εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου. » απάντησε εκείνος κοφτά και την παράτησε σύξυλη. Τα λόγια του την πλήγωσαν σα μαχαίρι στην καρδιά.

Μετά ρώτησε τον τρίτο σύντροφό της. «Σ “αγάπησα σ όλη μου τη ζωή και πάντα γύρευα την συντροφιά σου. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις στο θάνατο?» «Όχι, φυσικά» απάντησε εκείνος. «Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την αφήσω. Όταν πεθάνεις, θα παντρευτώ μια άλλη.» Η Βασίλισσα ένοιωσε να της κόβεται η αναπνοή και η καρδιά της βούλιαξε…

Ύστερα, ρώτησε τον δεύτερο σύντροφό της. «Πάντα ερχόμουν σε σένα για βοήθεια και πάντα ήσουν εκεί για μένα. Όταν πεθάνω, θα με ακολουθήσεις για να μου κρατάς συντροφιά?» «Λυπάμαι, δε μπορώ να σε βοηθήσω τώρα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να “περπατήσω” μαζί σου μέχρι τον τάφο σου.», απάντησε το παλικάρι κάνοντας την καρδιά της να ραγίσει από θλίψη…

Τότε, ακούστηκε μια φωνή: «Εγώ βασίλισσα μου θα έρθω μαζί σου! Θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας!» Η βασίλισσα γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή και είδε τον πρώτο της σύντροφο. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος και παραμελημένος. Θρηνώντας η βασίλισσα «Αχ τι λάθος που έκανα η δύστυχη, έπρεπε να σε είχα προσέξει περισσότερο, όταν είχα την ευκαιρία!» είπε και ξεψύχησε . Ήταν ήδη πολύ αργά. Εδώ τελειώνει το παραμύθι και αρχίζει η πραγματικότητα.

Η Βασίλισσα είσαι εσύ και έχεις 4 συντρόφους στη ζωή σου:

Ο τέταρτος σύντροφος σου είναι το ΣΩΜΑ σου. Όση προσοχή κι αγάπη κι αν του δώσεις, όσα κι αν του προσφέρεις, όσο κι αν το στολίσεις, όση αδυναμία κι αν του δείξεις, όταν έρθει η στιγμή και πεθάνεις, θα σε εγκαταλείψει χωρίς οίκτο.

Ο τρίτος σύντροφός σου είναι η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ STATUS και ό,τι υλικό κατέχεις. Βρίσκονται μαζί σου όσο είσαι εν ζωή. Όμως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και σίγουρα όταν έρθει η ώρα να φύγεις ακολουθούν άλλους και σε έχουν κιόλας ξεχάσει.

Ο δεύτερος σύντροφος σου είναι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ. Όσο κι αν βρίσκονται κοντά σου, την ύστατη ώρα, μόνο να σε ξεπροβοδίσουν μέχρι τον τάφο σου μπορούν…όχι όμως να έρθουν μαζί σου.

Ο πρώτος σου σύντροφος είναι το ΠΝΕΥΜΑ σου, που σχεδόν είναι πάντα παραμελημένο από το κυνήγι του πλούτου, της δύναμης, της εξουσίας, των υλικών αγαθών. Όμως, το πνεύμα σου είναι το μόνο που θα σε ακολουθήσει όπου κι αν πας, το μόνο που θα είναι πιστό αιώνια! Καλλιέργησέ το, δυνάμωσέ το, διατήρησέ το ζωντανό, καθώς θα σε συντροφεύει για πάντα..

_______________________
   Πηγή: pentapostagma.gr
antikleidi

Το σχολείο στην Φινλανδία

12

Σύμφωνα με μελέτες, οι μαθητές στη Φινλανδία είναι μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο. Ξοδεύουν λιγότερο χρόνο στο σχολείο από παιδιά σε άλλες χώρες ενώ για τη σχολική μελέτη αφιερώνουν το πολύ 30 λεπτά την ημέρα.

Η σελίδα Bright Side παρουσιάζει 14 λόγους που το εκπαιδευτικό σύστημα στην Φινλανδία προκαλεί τον θαυμασμό όλου του κόσμου.

1. Όλα είναι δωρεάν

Η φινλανδική εκπαίδευση είναι δωρεάν. Και όλες οι υπόλοιπες παροχές είναι επίσης δωρεάν, συμπεριλαμβανομένων γευμάτων, εκδρομών και σχολικών προμηθειών. Εάν οι μαθητές ζουν περισσότερο από 2 χλμ μακριά από το σχολείο, ειδικό σχολικό λεωφορείο τους μεταφέρει από και προς το σχολείο. Όλες αυτές οι δαπάνες καλύπτονται από το κράτος. Περισσότερο από το 12,2% του συνολικού προϋπολογισμού της χώρας προορίζεται για την εκπαίδευση.

2. Εξατομικευμένη προσέγγιση για κάθε μαθητή

Κάθε μαθητής μπορεί να ολοκληρώσει εργασίες διαφορετικής πολυπλοκότητας ανάλογα με τις ικανότητές του. Τα παιδιά με διαφορετικές σωματικές και πνευματικές ικανότητες μελετούν από κοινού. Εάν ένας μαθητής δεν μπορεί να κάνει κάτι, οι εκπαιδευτικοί οργανώνουν μεμονωμένα μαθήματα γι 'αυτόν. Επιπλέον διδάσκονται ξένες γλώσσες.

Αν οι μαθητές κρίνουν ότι ένα μάθημα δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον, έχουν τη δυνατότητα να το αλλάξουν και να διαβάσουν π.χ. ένα βιβλίο ή να ράψουν.

3. Οι βαθμοί ανακοινώνονται μόνο στον μαθητή

Το βαθμολογικό σύστημα στη Φινλανδία έχει 10 βαθμούς. Ωστόσο, στα φινλανδικά σχολεία τα παιδιά δεν λαμβάνουν βαθμούς πριν από την 3η τάξη. Από την τρίτη έως την έβδομη τάξη, υπάρχουν μόνο λεκτικές επισημάνσεις ξεκινώντας από το "θα μπορούσες να τα πας καλύτερα" μέχρι το "τέλειο". Μόνο ο ίδιος ο μαθητής γνωρίζει την βαθμολογία του.

4. Μπορούν να πάνε σχολείο ακόμα και με τις πυτζάμες!

Δεν υπάρχει ομοιόμορφος ενδυματολογικός κώδικας στα σχολεία της Φινλανδίας. Οι μαθητές μπορούν να μπουν ντυμένοι στα μαθήματα όπως θέλουν. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Κάποιος μπορεί εύκολα να δει ένα παιδί με τις κάλτσες χωρίς παπούτσια μέσα στην τάξη.

5. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, τα παιδιά μπορούν να κάθονται σε καναπέ ή ακόμα και στο χαλί

Τα παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να κάθονται στο θρανίο τους. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, μπορούν να κάθονται άνετα σε πολυθρόνες ή στο πάτωμα. Εάν ο καιρός είναι ζεστός, τα μαθήματα μπορούν να γίνουν στο γρασίδι κοντά στο σχολείο ή σε ειδικά παγκάκια που βρίσκονται σε αμφιθεατρικό σχήμα.

5. Ελάχιστη μελέτη για το σπίτι

Οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να ξεκουράζονται και να περνούν παραγωγικό χρόνο με την οικογένειά τους αντί να κάνουν εργασίες. Η μελέτη στο σπίτι διαρκεί πολύ λίγο και μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Για παράδειγμα, για το μάθημα ιστορίας, ένας μαθητής μπορεί να πάρει συνέντευξη από τον γιαγιά του, ώστε να μάθει πως ήταν η ζωή στη δεκαετία του '50 και να βρει τις διαφορές με το παρόν.

6. Καθόλου εξετάσεις

Οι δάσκαλοι στη Φινλανδία λένε: "Πρέπει να προετοιμαστείς είτε για ζωή είτε για τις εξετάσεις. Επιλέγουμε το πρώτο." Γι 'αυτό δεν υπάρχουν εξετάσεις στα φινλανδικά σχολεία. Υπάρχει μόνο μία υποχρεωτική τυποποιημένη δοκιμασία στα 16 όταν οι μαθητές αποφοιτούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

7. Κάποια σχολεία έχουν καταργήσει εντελώς τα μαθήματα

Μία από τις νέες κατευθύνσεις του φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος συνδέει τη μάθηση με την πραγματική ζωή. Αντί για μαθήματα, υπάρχουν τμήματα διάρκειας 6 εβδομάδων όπου οι μαθητές μελετούν ένα θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Για παράδειγμα, το μεταναστευτικό ζήτημα εξετάζεται από γεωγραφική, ιστορική και πολιτισμική σκοπιά. Τα παιδιά δημιουργούν τα ερωτήματα και βρίσκουν μόνα τους τις απαντήσεις.

8. Περισσότερη ώρα διάλειμμα

Όσο ενδιαφέρον κι αν είναι ένα μάθημα.... πιο ενδιαφέρον είναι πάντα το διάλειμμα. Τα παιδιά στην Φινλανδία έχουν διαλείμματα των 15 λεπτών κάθε 45 λεπτά.

9. Οι δάσκαλοι στην Φινλανδία είναι πολύ χαλαροί

Ο συναγωνισμός για τη Σχολή Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι είναι μεγάλος: 20 άτομα για μία θέση. Ο αριθμός εκείνων που θέλουν να διδάξουν ξεπερνάει τις θέσεις εργασίας κατά 10 φορές. Ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός δασκάλου είναι 3.500 ευρώ. Η διδασκαλία είναι ένα πολύ αναγνωρισμένο επάγγελμα στη Φινλανδία, τα παιδιά διδάσκονται από τους καλύτερους. Δεν υπάρχει αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης. Κάθε δάσκαλος αποφασίζει μόνος του ποια βιβλία και προγράμματα θα χρησιμοποιήσει, ενώ στην τάξη υπάρχει κι ένας επιβλέπων βοηθός.

10. Οι μαθητές διδάσκονται μόνο όσα θα χρειαστούν στην ζωή

Στα μαθήματα κολύμβησης, διδάσκονται να αναγνωρίζουν τα σημάδια ότι ένα άτομο πνίγεται. Στα μαθήματα οικιακών, διδάσκονται πώς να μαγειρεύουν, να πλέκουν και να ράβουν. Μαθαίνουν να αγαπούν και να σέβονται τη φύση. Επιπλέον, οι Φιλανδοί μαθητές μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν μια ιστοσελίδα. Μαθαίνουν να προσαρμόζονται στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. 

11. Όλα τα σχολεία είναι εξίσου καλά

Δεν υπάρχει λόγος να επιλέξετε σχολείο στη Φινλανδία. Οι γονείς επιλέγουν το πλησιέστερο σχολείο επειδή δεν υπάρχουν σχολεία "ελίτ". Ανεξάρτητα από το πού ζει ο μαθητής, θα έχει πάντα πρόσβαση σε ένα σχολείο με καταρτισμένους δασκάλους, καλό σχολικό υλικό και τρόφιμα υψηλής ποιότητας.

12. Οι μαθητές επιλέγουν το γεύμα τους

Το φαγητό στα φινλανδικά σχολεία έχει ποικιλία και είναι δωρεάν. Το μενού ανακοινώνεται στο site του σχολείου ένα μήνα πριν, ώστε τα παιδιά να μπορούν να «βάλουν στο καλάθι τους» ό, τι τους αρέσει. Όλα τα διαιτολόγια περιλαμβάνονται στο μενού. Επιπλέον, υπάρχουν επιλογές για χορτοφάγους.

13. Ύπνος στο σχολείο!

Μερικές φορές τα παιδιά παίρνουν τους υπνόσακους τους και διανυκτερεύουν στο σχολείο με τους δασκάλους. Παρακολουθούν ταινίες, παίζουν και κοιμούνται στο γυμναστήριο. Το πρωί, έχουν πρωινό με παγωτό. Πώς μπορεί κανείς να μην αγαπά ένα τέτοιο σχολείο; 

14. Σκυλιά παρέα στην ανάγνωση

Υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά "ανάγνωσης" στις βιβλιοθήκες της Φινλανδίας που ενσταλάζουν την αγάπη για διάβασμα στα παιδιά. Αυτά τα σκυλιά ακούν τα παιδιά όταν τους διαβάζουν βιβλία ή τους λένε ιστορίες.

enallaktikos

13 υπέροχα πράγματα που έχει πει ο Ευγένιος Τριβιζάς για τα παιδιά

1. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τα παιδιά, ούτε να τους φερόμαστε συγκαταβατικά. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε.

2. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεπερνάνε την πραγματικότητα, όχι μόνο να την υπηρετούν. Προσαρμόζοντας το παιδί στη δική μας πραγματικότητα, δολοφονούμε την ικανότητά του να ονειρεύεται.

3. Ήρωες δεν είναι τόσο οι εύποροι γονείς που πολλές φορές λόγω των υποχρεώσεών τους δεν έχουν καιρό να προσφέρουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους όσο εκείνοι που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παλεύουν και πολλές φορές θυσιάζονται για να τους προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν.

4. Ένας δάσκαλος, όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη πρέπει να σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά, είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του.

5. Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά είναι ο χρόνος που τους αφιερώνουμε. Πιο πολλές ώρες τη μέρα αντικρίζουν τα παιδιά οθόνες τηλεόρασης και κομπιούτερ, παρά τους γονείς τους. Τίποτα όμως δε μπορεί να αντικαταστήσει την ζεστασιά και την αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει η προσωπική επαφή και η επικοινωνία. Συνεπώς, στόχος μας πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση του ποιοτικού χρόνου που τους αφιερώνουμε. Και μην ξεχνάμε ότι τα διάφορα υποκατάστατα της πραγματικής στοργής, μπορεί να έχουν από αρνητικά ως καταστροφικά αποτελέσματα.

6. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παιδιά βλέπουν προγράμματα για μεγάλους, ενώ θα έπρεπε τα παιδικά προγράμματα να ήταν τόσο καλά που να τα έβλεπαν οι μεγάλοι.

7. Το πιο όμορφο σχόλιο που έχει πει παιδί για παραμύθι μου ήταν ότι είναι όμορφο σαν χαρτοπόλεμος.

8. Το πιο σημαντικό που με έχει μάθει η επαφή μου με τα παιδιά είναι να είμαι χαρούμενος χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.

9. Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας. Τα παραγεμίζουμε σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες.

10. Μόνο αν μάθουμε σε ένα παιδί πιο πολύ από “γιατί;” να ρωτάει “γιατί όχι;” έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.

11. Αν οι γονείς διαβάζουν στο παιδί μια ιστορία που τους αφήνει αδιάφορους, το παιδί το διαισθάνεται. Αν, αντιθέτως, απολαμβάνουν οι ίδιοι την όλη διαδικασία, τότε είναι πολύ πιο πιθανόν να μεταδώσουν στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα.

12. Η επικοινωνία με τα παιδιά, οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις τους προσφέρουν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Τί να πρωτοθυμηθώ; Το αγόρι, που όταν η μητέρα του είπε να μην τρέχει για να μην λαχανιάσει, της απάντησε ότι «έχει τρέξει πολλές φορές, αλλά δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε λάχανο» και μου έδωσε την ιδέα για το όνομα του «Αρχέλαου του λαχανιασμένου λάχανου», του δρομέα στα κόμικς της «Φρουτοπίας». Θα αναφέρω μια ακόμα περίπτωση. Είχα ρωτήσει τα παιδιά σε ένα σχολείο αν ξέρουν τι σημαίνει κλωνοποίηση: «Όταν οι άνθρωποι γίνονται κλόουν» απάντησε ένα παιδί. Έτσι γράφω μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων όπου παρουσιάζονται ξαφνικά διάφορα ανεξήγητα συμπτώματα κλοουνοποίησης.

13. Θυμάμαι όταν διάβαζα την «Λωξάντρα» της Ιορδανίδου που της έδινε η γιαγιά της ένα σακούλι με κουμπιά και ήταν ευτυχισμένη. Έτσι είναι. Τα παιδιά με το τίποτα, με ένα σπιρτόκουτο, μπορούν να είναι χαρούμενα και αυτό είναι κάτι δημιουργικό, διότι για το παιδί μία κορδέλα μπορεί να είναι ένα ποτάμι, οι πορτοκαλόφλουδες καραβάκια και ένας χάρακας σπαθί. Συνήθως δεν τα αφήνουμε να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, απλά τους δίνουμε ένα καινούργιο παιχνίδι, το οποίο σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και μετά του παίρνουμε και άλλο και άλλο…

Επιμέλεια: Έλενα Θάνου

 themamagers