Σάββατο 30 Ιουνίου 2018

Η “αστική αξιοπρέπεια”: Η ιδέα που δημιούργησε τον σύγχρονο κόσμο

Όταν κανείς σκέφτεται την εντυπωσιακή βελτίωση των συνθηκών ζωής που σημειώθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ποιες είναι οι αιτίες μιας τόσο ριζικής αλλαγής: πώς εξηγείται η χωρίς προηγούμενο αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος που έχει γνωρίσει ο κόσμος από το 1800;
Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην αρχή του φαινομένου: στην Αγγλία του τέλους του 18ου αιώνα. Η Αγγλία ουσιαστικά εισήγαγε έναν νέο τρόπο να κάνουμε πράγματα που αποτέλεσε ένα σημείο καμπής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί όμως αυτή δραματική αλλαγή συνέβη στην Αγγλία; Γιατί συνέβη στα τέλη του 18ου αιώνα. Και, πιο σημαντικό, τι επέφερε αυτή την αλλαγή;
Πιθανές εξηγήσεις
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τις απώτατες αιτίες της Βιομηχανικής Επανάστασης, την αυγή της σύγχρονης ευημερίας. Όπως πολλοί άλλοι, θεωρούσα δεδομένο ότι, σε κάποιο χρονικό σημείο και για διάφορους λόγους, η Αγγλία υιοθέτησε τις αγορές, ένα θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και τα συμβόλαια, και το ελεύθερο εμπόριο, στοιχεία που είχαν ως αποτέλεσμα τη σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη.
Όπως όμως επεσήμανε η ιστορικός της οικονομίας Deirdre McCloskey στο βιβλίο της Bourgeois Dignity: Why Economics Can’t Explain the Modern World (Αστική Αξιοπρέπεια: Γιατί η οικονομική επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει τον σύγχρονο κόσμο), αυτή η αφήγηση δεν εξηγεί από μόνη της αυτό που η ΜακΚλόσκι αποκαλεί “Μεγάλο Γεγονός”: τη χωρίς προηγούμενο βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης που ξεκίνησε το 1800. Το Bourgeois Dignity, ο δεύτερος τόμος μιας τριλογίας που έχει ως στόχο τη διατύπωση μιας βασισμένης σε δεδομένα (μολονότι όχι αναγκαστικά υλιστικής) απάντησης στα παραπάνω ερωτήματα, εξετάζει κριτικά και απορρίπτει κάθε μία από τις εξηγήσεις που προσπάθησαν να δώσουν οι οικονομικοί ιστορικοί για την ανάδυση της Βιομηχανικής Επανάστασης στην Αγγλία του 18ου αιώνα. Ας δούμε κάποιες από αυτές.
Η ανάδυση της Βιομηχανικής Επανάστασης έχει εξηγηθεί με αυτό που η ΜακΚλόσκι ονομάζει κεφαλαιακό φονταμενταλισμό: την ιδέα ότι η συσσώρευση κεφαλαίου ήταν ο βασικός παράγοντας που επεφερε τη Βιομηχανική Επανάσταση καθώς και η πηγή της εντυπωσιακής οικονομικής ανάπτυξης που εξηγεί τον σύγχρονο κόσμο. Κανείς δεν αρνείται ότι οι επενδύσεις κεφαλαίου παράγουν μακροπρόθεσμη ευημερία αυξάνοντας την παραγωγικότητα και, κατά συνέπεια, βελτιώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης. Είναι όμως ανεπαρκείς για να εξηγήσουν τη μη γραμμικότητα της οικονομικής ανάπτυξης: η διαδικασία δεν ήταν σταδιακή, όπως θα εξηγούταν από τη συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά εκρηκτική όπως καταδεικνύει το παρακάτω γράφημα.
Συνολική οικονομική παραγωγή στην Αγγλία από το 1270, προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό σε βρετανικές λίρες, τιμές του 2013}
Σύμφωνα με την ΜακΚλόσκι απάντηση δεν δίνει ούτε η επέκταση του εμπορίου. Φαίνεται προφανές ότι οι εμπορικές πολιτικές που προσανατολίζονται προς την ελεύθερη αγορά ευνοούν την οικονομική ευημερία: όσο περισσότερο εμπορευόμαστε με άλλους, τόσο περισσότερο βελτιώνουμε την κατάστασή μας.
Η ΜακΚλόσκι όμως υποστηρίζει ότι το ξένο εμπόριο δεν είναι κρίσιμος μοχλός ανάπτυξης. Η υιοθέτηση πολιτικών ελεύθερου εμπορίου στα μέσα του 19ου αιώνα από την Αγγλία ήταν αναμφίβολα θετική, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει από μόνη της το γεγονός ότι το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα στην Αγγλία έχει έκτοτε δεκαεξαπλασιαστεί.
Και οι θεσμοί; Λίγοι θα αμφισβητούσαν ότι οι συμμετοχικοί πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί (σύμφωνα με την ορολογία των Ατζέμογλου και Ρόμπινσον στο εξαιρετικό τους βιβλίο Γιατί τα Έθνη Αποτυγχάνουν) παίζουν καθοριστικό ρόλο στη θέσπιση των κατάλληλων κινήτρων και περιορισμών που επιτρέπουν στους ανθρώπους να αναπτύξουν πλήρως τις δυνατότητές τους. Οι θεσμοί όμως δεν επαρκούν για να εξηγήσουν το Μεγάλο Γεγονός, υποστηρίζει η ΜακΚλόσκι. Ας δούμε το παράδειγμα των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, ενός από τους πυλώνες των κοινωνιών της αγοράς.
Αν η ανάδυση της Βιομηχανικής Επανάστασης συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, γιατί το Μεγάλο Γεγονός άρχισε να παίρνει σχήμα ακριβώς στην Αγγλία του τέλους του 18ου αιώνα; Εξάλλου, όπως επισημαίνει η ΜακΚλόσκι, “οι θεσμοί των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων θεσπίστηκαν πολλούς αιώνες πριν την εκβιομηχάνιση, στην Κίνα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην Ευρώπη (…) αν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ήταν η κρίσιμη καινοτομία του 1689 [χρονιά της Ένδοξης Επανάστασης] γιατί δεν συνέβη η εκβιομηχάνιση νωρίτερα και αλλού, σε μέρη όπου τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα εφαρμόζονταν ομοίως;”
Η ΜακΚλόσκι εξετάζει επίσης άλλες πιθανές εξηγήσεις και φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα: αιτία δεν είναι ούτε το δουλεμπόριο, ούτε ο ιμπεριαλισμός, ούτε οι γεωγραφικοι παράγοντες, ούτε η βελτίωση των μεταφορών. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει αρκετή εξηγητική ισχύ για μια τέτοια δραματική αλλαγή. Τι ήταν εκείνο λοιπόν που προκάλεσε τη Βιομηχανική Επανάσταση και κατά συνέπεια τη σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη;
Η δύναμη των ιδεών
Σύμφωνα με την ΜακΚλόσκι, το καθοριστικό στοιχείο ήταν οι ιδέες: μια κοινωνιολογική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους επιχειρηματίες και τους εμπόρους, που άρχισαν να θεωρούνται άξιοι θαυμασμού και θετικοί παράγοντες στην πρόοδο των κοινωνιών. Από την στιγμή που δόθηκε περιθώριο και κίνητρο – τόσο χρηματικό, όσο και κοινωνικό – στους επιχειρηματίες ώστε να επιδιώξουν τους στόχους τους, απελευθερώθηκε καινοτομία με την μορφή της κατά Σουμπέτερ δημιουργικής καταστροφής, που οδήγησε την ανθρωπότητα στην μεγαλύτερη ευημερία που γνώρισε σε όλη την ιστορία της.
Με τα λόγια της συγγραφέως, “η αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αποτιμούν τις αγορές και την καινοτομία προκάλεσε τη Βιομηχανική Επανάσταση, και στη συνέχεια τον σύγχρονο κόσμο”. Αυτή η αλλαγή, που ξεκίνησε στην Ολλανδία του 17ου αιώνα και έφτασε την Αγγλία κατά το 1700 δεν μπορεί να εξηγηθεί βάσει αποκλειστικά υλιστικών ή οικονομικών λόγων. Διαφορετικά, το Μεγάλο Γεγονός θα είχε σημειωθεί και σε άλλες περιοχές και εποχές της ιστορίας – πράγμα που δεν συνέβη.
Πόσο πειστική είναι η εξήγηση της ΜακΚλόσκι; Η βαθιά γνώση της βιβλιογραφίας που επιδεικνύει η συγγραφέας σε όλο το βιβλίο καθώς και η ευρωστία των επιχειρημάτων της, καθιστούν το Βourgeois Dignity μια πολύ πειστική αφήγηση, ιδίως σε ό,τι αφορά την εξήγηση των παραγόντων που δεν προκάλεσαν τη Βιομηχανική Επανάσταση.
Η βασική της θέση ως προς το τι επέφερε το Μεγάλο Γεγονός είναι πιο αμφιλεγόμενη, μολονότι θα πρέπει να σημειωθεί ότι σκοπός του βιβλίου δεν είναι να παρουσιάσει αποδείξεις υπέρ της κοινωνιολογικής αλλαγής για την οποία επιχειρηματολογεί: αυτό συμβαίνει στο τρίτο μέρος της τριλογίας. Σε κάθε περίπτωση, το Βourgeois Dignity είναι ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για οποιονδήποτε επιθυμεί να κατανοήσει τις ρίζες του σύγχρονου κόσμου.
_______________________
  Ο Luis Pablo De La Horra είναι συντάκτης του Foundation for Economic Education, του Institute of Economic Affairs και του Speakfreely.today.
 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 25 Ιουνίου 2018 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education (FEE) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
   Πηγή: liberal.gr

Εκλογές Τουρκία: Ποιος έστειλε το HDP στη Βουλή και πάνω από το όριο του 10%;

  • Εκλογές Τουρκία: Ποιος έστειλε το HDP στη Βουλή και πάνω από το όριο του 10%;
    Υποστηρικτές του HDP παρακολούθησαν την προεκλογική ομιλία του φυλακισμένου υποψηφίου για την προεδρία της Τουρκίας Σελαχατίν Ντεμιρτάς μέσω του TRT (φωτ.: EPA / Sedat Suna)
Ενώ το HDP έλαβε ποσοστό πάνω από το 11% στις εκλογές της 24ης Ιουνίου, είδε τα ποσοστά του να μειώνονται στους νομούς της ανατολικής και νοτιοανατολικής Τουρκίας, ενώ στους νομούς Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης είδε τα ποσοστά του να αγγίζουν εκείνα των εκλογών της 7ης Ιουνίου 2015, όταν ξεπέρασε το 13%.
Η ανάλυση του Mahmut Lıcalı, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Cumhuriyet», δείχνει ότι «στρατηγικοί ψήφοι» έφεραν το HDP πάνω από το όριο του 10%.
Το HDP, που στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 2015 το ψήφισαν 5.145.000 ψηφοφόροι, είδε τη δύναμή του να αυξάνεται κατά 627 χιλιάδες ψηφοφόρους, αφού έλαβε 5.772.000 ψήφους. Όμως το αξιοπρόσεκτο είναι ότι την ίδια στιγμή τα ποσοστά του μειώθηκαν στους κουρδικούς νομούς της ανατολικής και νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Στους νομούς Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης αύξησε τις ψήφους του κατά 410 χιλιάδες, σε σχέση με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 2015. Στην Κωνσταντινούπολη, από 948 χιλιάδες οι ψήφοι αυξήθηκαν στο 1.192.000, στην Άγκυρα από 151 χιλιάδες αυξήθηκαν στις 225 χιλιάδες και στη Σμύρνη από 247 χιλιάδες σε 334 χιλιάδες ψήφους. Άρα, συνολικά στους τρεις αυτούς νομούς το HDP αύξησε τις ψήφους του κατά 410 χιλιάδες. Τις πιο πολλές τις έλαβε στην Κωνσταντινούπολη, σχεδόν 1,2 εκατομμύρια και μετά στο Ντιγιάρμπακιρ, 556 χιλιάδες. Αυτές οι «στρατηγικές» ψήφοι, που είναι ψηφοφόροι που στις προεδρικές δεν ψήφισαν τον Ντεμιρτάς αλλά στις βουλευτικές ψήφισαν το HDP, το οδήγησαν στη Βουλή.
Αν σκεφτεί κανείς ότι το σύνολο των ψήφων στους 11 νομούς που ήρθε πρώτο το HDP, ανέρχεται κοντά στα δυο εκατομμύρια (1.928.000), τότε αντιλαμβάνεται ότι το υπόλοιπο από τα 5.772.000 ψηφοδέλτια, προήλθε από νομούς εκτός του Κουρδιστάν και άρα, από κει προέρχονται οι ψήφοι που έβαλαν το HDP στη βουλή.
Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς πέρασε στην ιστορία ως ο υποψήφιος πρόεδρος της Τουρκίας που έκανε προεκλογικό αγώνα μέσα από τη φυλακή, λαμβάνοντας 4,15 εκατομμύρια ψήφους και ποσοστό 8,5% και παίρνοντας την τρίτη θέση, μετά τον Ερντογάν και τον Ιντζέ.
Στις προεδρικές του 2014 ο Ντεμιρτάς είχε λάβει 3,97 εκατομμύρια ψήφους.
Όσον αφορά τους βουλευτές, ο νομός Αντιαμάν δεν εξέλεξε βουλευτή, το Μπίτλις ενώ είχε δυο εξέλεξε έναν, το Ντιγιάρμπακιρ αντί 10 εξέλεξε 9, το Βαν αντί 7 εξέλεξε 6, το Σίρνακ αντί 4 εξέλεξε 3, ενώ το Χακιάρι πέτυχε τρία στα τρία. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην Κωνσταντινούπολη, το HDP από 7 βουλευτές που είχε, τους ανέβασε στους 12, ενώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι μισοί υποψήφιοι βουλευτές στις λίστες του HDP ήταν γυναίκες, από τις οποίες εκλέχτηκαν οι 25. Αυτό σημαίνει ότι στην κοινοβουλευτική ομάδα του HDP οι γυναίκες καταλαμβάνουν ποσοστό περίπου 35%, ίσως από τα υψηλότερα στον κόσμο. Όσον αφορά τις ψήφους του εξωτερικού, το HDP βγήκε πρώτο στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Φινλανδία, την Ελβετία, την Ιαπωνία, την Ουκρανία και το Ιράκ.
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης.
  • Πηγή: ahvalnews.com.
  • pontos-news

Μακεδονία: Ένα έργο σε 3 πράξεις



Μακεδονία: Ένα έργο σε 3 πράξεις | Του Κλεάνθη Γρίβα
Του Κλεάνθη Γρίβα 28 Ιουνίου 2018





Η θέση της σύγχρονης Ελλάδας σφραγίστηκε από τρεις Συνθήκες Ειρήνης με τις οποίες οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιμετώπισαν το «Ανατολικό Ζήτημα» σύμφωνα με τα συμφέροντά τους: Τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), των Σεβρών (1920) και της Λωζάνης (1923), στις οποίες η Ελλάδα εκπροσωπούνταν - ευτυχώς - από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.


Με βάση τα δεδομένα αυτών των Συνθηκών, ανακύπτει το κρίσιμο ερώτημα για την ατομική και συλλογική μας αυτοσυνειδησία: Τί είμαστε; 

Ιδανικοί αυτόχειρες (που παίζουν σε ένα θεατρικό έργο σκηνοθετημένο από την Τουρκία); 

Βλάκες (που, όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, κοιτάνε το… δάκτυλο); 

Διανοητικά υπολειπόμενοι (που αδυνατούν να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο και το μείζον από το έλασσον);

Παράφρονες (που ανοίγουν μόνοι τους την πύλη του ψυχιατρείου-κόλαση στο οποίο θα εγκλειστούν); 

Αδαείς (που έχουν άποψη επί παντός του επιστητού);

Ή, απλώς, ανόητοι (που βγάζουν μόνοι τους τα μάτια τους);


Δεδομένου ότι βασικός στόχος της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι η επαναδιείσδυσή της στα εδάφη κυριαρχίας της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας (με πρώτο στόχευση τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και τη Μέση Ανατολή), κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι η αποτροπή αυτής της τουρκικής προσπάθειας. 



Και σ’ αυτή την κατεύθυνση, είναι προφανές ότι συμφέρον της Ελλάδας είναι να περιβάλλεται στα βόρεια σύνορά της από μια ομάδα χωρών που, εξαιτίας της ενσωμάτωσής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, είναι υποχρεωμένες να εναντιώνονται σ’ αυτή τη διείσδυση και όχι από χώρες έρμαια στην επιρροή της Τουρκίας ή εξαρτημένες απ’ αυτή.



Ανατολικό Ζήτημα -Πράξη 1η (Presto):

Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913)

Εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια και Διπλασιασμός της Ελλάδας














Η συνθήκη ειρήνης του Βουκουρεστίου (1913) αποτελεί την πρώτη πράξη της επίλυσης του «ανατολικού ζητήματος» με την εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια, μέσω των διευθετήσεων στις οποίες κατέληξαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής εκείνης (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρο-ουγγαρία, Αγγλία, Ιταλία), με βάση τα συμφέροντά τους και τον συσχετισμό της ισχύος μεταξύ τους.

Και έκτοτε, η επαναδιείσδυση της Τουρκίας στα Βαλκάνια αποτελεί πάγιο στόχο της εξωτερικής της πολιτικής.



Σ’ αυτή τη δύσκολη και σύνθετη γεωπολιτική παρτίδα «σκακιού», η Ελλάδα σημείωσε απρόσμενες σημαντικές επιτυχίες, με τον εδαφικό και πληθυσμιακό διπλασιασμό της, έχοντας την τύχη να εκπροσωπείται στις εργασίες της διάσκεψης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έναν από τους ελάχιστους ηγέτες που είχαν γνώση της γεωπολιτικής (άριστου γνώστη και μεταφραστή του έργου του «πατέρα της γεωπολιτικής» Θουκυδίδη).



Στο πλαίσιο αυτών των διευθετήσεων, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, η Ελλάδα διπλασίασε το έδαφός της (από 64.790 σε 108.610 τετρ. χλμ) και τον πληθυσμό της (από 2.660.000 σε 4.363.000), προσαρτώντας μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας (μεταξύ αυτών η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα και η Καβάλα), και ακολούθησε η επίσημη οριστική ενσωμάτωση της Κρήτης στην Ελλάδα (14 Δεκεμβρίου 1913). 



Μ’ άλλα λόγια, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) έδωσε στην Ελλάδα περίπου τη σημερινή της μορφή και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



Η Συνθήκη δεν προέβλεψε τον οριστικό διακανονισμό του ζητήματος των νησιών του Β.Α. Αιγαίου, (Λήμνος, Χίος, Σάμος κ.α.), τα οποία είχε πάρει η Ελλάδα από τους Οθωμανούς και επί των οποίων αναγνωρίστηκε η επικυριαρχία της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις τον Φεβρουάριο 1914.

Μέχρι τότε, τα νησιά κατέχονταν από την Ελλάδα «de facto».



Από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η Γερμανία και η Γαλλία υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις, η Ρωσία και η Αυστροουγγαρία υποστήριξαν τις Βουλγαρικές απαιτήσεις, ενώ η Αγγλία και η Ιταλία κράτησαν «ουδέτερη» στάση.



Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οθωμανική περιφέρεια της Μακεδονίας μοιράστηκε σε τρεις χώρες (Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία), με την Ελλάδα να παίρνει τη «μερίδα του λέοντος», πράγμα που σημαίνει ότι με βάση αυτή τη Συνθήκη, από γεωγραφική άποψη η Μακεδονία δεν είναι μία αλλά τρεις. 





Ανατολικό Ζήτημα. Πράξη 2η (adagio):

Συνθήκη των Σεβρών (1920)

Εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τη Μέση Ανατολή















Η συνθήκη ειρήνης των Σεβρών (1920) αποτελεί την δεύτερη πράξητης επίλυσης του «ανατολικού ζητήματος» με την εκδίωξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τη Μέση Ανατολή.




Η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στη γαλλική πόλη Σεβρ (Sevres),ως συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές δυνάμεις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία) και τις δυνάμεις που σχετίζονταν μ’ αυτές (Αρμενία, Βέλγιο, Ελλάδα, Χετζάζ, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία).



Από μέρους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η συνθήκη έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ (που προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του), αλλά απορρίφθηκε από το κίνημα των Νεότουρκων υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ (που χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο).



Με βάση αυτή τη συνθήκη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδωσε στην Αγγλία την Μεσοποταμία (Ιράκ), την Παλαιστίνη και την Υπεριορδανία και στη Γαλλία την Συρία και τον Λίβανο. 

Η Ανατόλια πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Και προβλέπονταν ότι η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας), το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.



Στην Ελλάδα (η οποία εκπροσωπούνταν στις εργασίες της διάσκεψης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο) παραχωρήθηκαν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. 



Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.



Το άρθρο 26 όριζε ακόμα και εάν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της Συνθήκης, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα (θέση την οποία είχε προωθήσει εντέχνως ο Ελ. Βενιζέλος).



Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. 

Η Ιταλία συμφώνησε να παραχωρήσει στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα (εκτός από τα νησιά Ρόδος και Καστελόριζο, τα οποία δεσμεύονταν να τα παραχωρήσει κατόπιν δημοψηφίσματος, όταν η Βρετανία θα έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα – μια δέσμευση που ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).



Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και καθορίστηκε η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.



Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο - (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν αναγνώρισαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.



Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση τους, οι Νεότουρκοι μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (τη Συνθήκη της Λωζάνης1923) με ευνοϊκότερους όρους για την Τουρκία.




Ανατολικό Ζήτημα. Πράξη 3η (allegro)

Συνθήκη της Λωζάνης (1923)

Διαμόρφωση των (σημερινών) συνόρων της Τουρκίας














Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης της Λοζάνης διήρκεσε (με ένα διάλλειμα) από τις 20 Νοεμβρίου 1922 μέχρι τον Αύγουστο 1923. 



Συνήλθε υπό την προεδρία του βρετανού Υπουργού Εξωτερικών λόρδου Κόρζον. 

Συμμετείχαν οι χώρες: Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρουμανία και Σερβία. 



Η Σοβιετική Ρωσία προσκλήθηκε να πάρει μέρος μόνο όταν θα συζητούνταν το καθεστώς των Στενών και στη Βουλγαρία επιτράπηκε να εκθέσει τις απόψεις της για την έξοδό της στο Αιγαίο και για το καθεστώς των Στενών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέστησαν εκπροσωπούμενες στην πρώτη φάση από τον αντιπρόσωπο τους Α.W. Child, και στη δεύτερη από τον Αμερικανό πρεσβευτή στη Βέρνη J. ClarkGrew. 

Η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και η Τουρκία από τον Ισμέτ Πασά. 



1) Αναγνωρίστηκε η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία).

2) Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία.

3) Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να εκκενώσει τη Σμύρνη και την Ανατολική Θράκη (εκκένωση που στρατιωτικά, είχε ήδη συντελεστεί με την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922). 

4) Αναγνωρίστηκε η ιταλική κυριαρχία σε όλα τα Δωδεκάνησα (που, τελικά, θα ενσωματωθούν στην Ελλάδα το 1947).

5) Συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, και η υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει 

(α) το δικαίωμα της ισοπολιτείας στις αλλοεθνείς μειονότητες, 

(β) την παραμονή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, και 

(γ) την ειδική σύμβαση για το καθεστώς των Στενών, που ίσχυσε μέχρι την υπογραφή της Συμβάσης του Montreux στις 20 Ιουλίου 1936.



Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διαμορφώθηκαν τα (σημερινά) σύνορα της Τουρκίας, με συνέπεια να αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο στην επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, κεντρικός στόχος της οποίας ήταν και παραμένει η επανάκτηση των απολεσθέντων επιρροών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς κάθε δυνατή κατεύθυνση.




ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (Moltoadagio;)

«Άσμα ηρωϊκό» που δεν πρέπει να γίνει Πένθιμο



* Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), η Ελλάδα διπλασίασε το έδαφός της (από 64.790 σε 108.610 τετρ. χλμ) και τον πληθυσμό της (από 2.660.000 σε 4.363.000), προσαρτώντας μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας (μεταξύ αυτών η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα και η Καβάλα), και ακολούθησε η επίσημη οριστική ενσωμάτωση της Κρήτης στην Ελλάδα (14 Δεκεμβρίου 1913). 

Μ’ άλλα λόγια, η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) έδωσε στην Ελλάδα περίπου τη σημερινή της μορφή.

Και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



* Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διαμορφώθηκαν τα (σημερινά) σύνορα της Τουρκίας, με συνέπεια να αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο στην επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, κεντρικός στόχος της οποίας ήταν και παραμένει η επανάκτηση των απολεσθέντων επιρροών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς κάθε δυνατή κατεύθυνση. 

Και, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, θα πρέπει να διαφυλάσσεται ως «κόρη οφθαλμού» από ελληνικής πλευράς.



Γι’ αυτό το λόγο, η Τουρκία θέτει αυτή τη συνθήκη υπό αμφισβήτηση (διαρκώς και με κάθε ευκαιρία) μέσα από το λόγο και την πράξη, αφενός των διαμορφωτών και των διαχειριστών της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και αφετέρου των κάθε συνομοταξίας Τούρκων ακροδεξιών και εθνικιστών, οι οποίοι δεν αποδέχονται το γεγονός ότι τα προαναφερθέντα αιγαιοπελαγίτικα νησιά ανήκουν στην Ελλάδα και ότι, μέσω αυτών, η Ελλάδα ελέγχει νομίμως το 70% του Αιγαίου Πελάγους, μιας θάλασσας με κομβική σημασία και με διαρκώς αυξανόμενο στρατηγικό βάρος, ιδιαίτερα στη ρευστή μετα-ψυχροπολεμική εποχή.



Στην επιδίωξή της αυτή, η επεκτατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, ενισχύεται εξ’ αντικειμένου από τους εγχώριους «Μεγαλέξανδρους» που (περιβεβλημένοι με περικεφαλαίες, μανδύες, σημαίες και σταυρούς -αγκυλωτούς και άλλους), κραυγάζουν εν χωρώ «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο:



α) αμφισβητούν (προς το παρόν, οχλοκρατικώδικαίω) τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), με την οποίαη Ελλάδα διπλασίασε το έδαφος και τον πληθυσμό της και για την οποία από γεωγραφική άποψη η Μακεδονία δεν «είναι μία και ελληνική» αλλά τρεις (ελληνική, σερβική, βουλγαρική).

Και έτσι,



β) νομιμοποιούν τις παράνομες-από την άποψη του διεθνούς δικαίου- προσπάθειες της Τουρκίας για την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).



Συνεπώς, όσοι έχουν προσβληθεί από τον θανατηφόρο ιό του εθνικισμού και του κομματισμού, αγνοώντας το γεγονός ότι, κατά κανόνα, οι διεθνείς συνθήκες ανατρέπονται με πόλεμο, βάζουν τα ευτελή συμφέροντα της ιδιοτέλειας, του φανατισμού και της άγνοιας (τους) πάνω από τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία (όπως και τα πραγματικά συμφέροντα κάθε χώρας) διακυβεύονται, μόνον ή κυρίως, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.



Κι έτσι, «πρωταγωνιστούν» σε μια ιλαροτραγωδία που θα μπορούσε εύκολα μπορεί να μεταβληθεί σε τραγωδία, στο πλαίσιο της ρευστότητας του κόσμου που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση του ανατολικού ολοκληρωτισμού, κατάρρευση που προκάλεσε την ανατροπή της ψυχροπολεμικής ισορροπίας δυνάμεων που ίσχυε μέχρι τότε, η οποία δεν έχει υποκατασταθεί ακόμη από μια νέα ισορροπία.



Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος διανύει μια «μεταβατική περίοδο» που (όπως όλες οι μεταβατικές περίοδοι στην ιστορία) είναι άκρως επικίνδυνη και επισφαλής, δεδομένου ότι τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν από οποιαδήποτε αιτία.



Σ’ αυτή τη ζοφερή περίοδο («σου εύχομαι να ζήσεις σε καιρούς ενδιαφέροντες», λέει μια παλιά κινέζικη κατάρα), όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη δυνητική επικινδυνότητα των ενεργειών τους (πράγμα που απαιτεί γνώση και σκέψη, δηλαδή δύο στοιχεία εν ανεπαρκεία στις μέρες μας).



Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) και η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που είναι αλληλένδετες μεταξύ τους, πρέπει να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού από την Ελλάδαέχοντας πάντα κατά νου ότι κάθε αμφισβήτηση της μιας (από μας) ενεργεί υποστηρικτικά στην αμφισβήτηση της άλλης (από την Τουρκία).



Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο



Μια συνδυασμένη προσεκτική ανάγνωση των τριών έργων:

Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη (μετάφραση Ελευθέριος Βενιζέλος και Άγγελος Βλάχος – και τα δύο, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της «Εστίας»), 

Το Στρατηγικό Βάθος – Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας του Αχμέτ Νταβούτογλου (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2010), 

και 

Η τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων του JohnMearsheimer (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2006), ίσως επέτρεπε σε όλους εκείνους που θέλουν να έχουν λόγο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και όχι μόνο (και οι οποίοι, κατά κανόνα, δεν έχουν καλές σχέσεις με το διάβασμα), να σχηματίσουν μια – αμυδρή, έστω -εικόνα του διεθνούς σκηνικού και της διεθνούς αρχιτεκτονικής της ισχύος, στο πλαίσιο των οποίων παραπατάει η χώρα μας (εν πολλοίς, εξαιτίας τους).


enallaktikos