Ο Νταγκ Κέισι για τη χρεοκοπία της κυβέρνησης των ΗΠΑ

 

Όλοι ξέρουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι χρεοκοπημένη και είναι εδώ και πολλά χρόνια.

Κάθε φορά που οι συζητήσεις μιλούν για περικοπές, πρόκειται μόνο για περικοπές κατά τη διάρκεια 10 ετών. Που είναι απάτη, απάτη. Εν μέρει επειδή οι περισσότερες από τις υποτιθέμενες περικοπές θα προγραμματιστούν για το τέλος της περιόδου, αλλά και επειδή νέα προγράμματα, νέες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και κρυφά απρόοπτα είναι εγγυημένα ότι θα εισέλθουν, αντισταθμίζοντας τυχόν ανακοινωθείσες περικοπές. Το αναμενόμενο έλλειμμα των 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για το 2024 δεν είναι μια προσωρινή χειρότερη περίπτωση. είναι το πιο ρόδινο σενάριο.

Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι αστειεύομαι όταν, όταν με ρώτησαν πόσο άσχημη θα ήταν η Μεγάλη Ύφεση, απάντησα ότι θα ήταν χειρότερο από ό,τι νόμιζα ότι θα ήταν. Αλλά δεν αστειεύτηκα.

Συνοψίζοντας την κατάσταση, δεδομένης της οικονομικής της κατάστασης και των πολιτικών δυνάμεων που εργάζονται για να την επιδεινώσουν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιμετωπίζει μια εντελώς αδύνατη και ανεπανόρθωτη κατάσταση.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε προκαλούνται εκατό τοις εκατό από την κυβέρνηση των ΗΠΑ – όχι από τραπεζίτες ή μεσίτες, αν και ήταν συνένοχοι.

Θυμηθείτε τι είναι κυβέρνηση: ένας οργανισμός με μονοπώλιο ισχύος σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Σκοπός του είναι, φαινομενικά, να προστατεύσει τους κατοίκους του bailiwick του από την έναρξη της βίας. Αυτό συνεπάγεται τρεις λειτουργίες: έναν στρατό για την προστασία από επιτιθέμενους που έρχονται εκτός των συνόρων του, την αστυνομία για την προστασία των πολιτών από τους επιτιθέμενους εντός των συνόρων του και ένα δικαστικό σύστημα που επιτρέπει στους πολίτες να δικάζουν διαφορές χωρίς να καταφεύγουν στη βία.

Υποθέτοντας ότι πρόκειται να έχετε κυβέρνηση, είναι σημαντικό να την περιορίσετε αυστηρά, μήπως ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο – έχει το μονοπώλιο της δύναμης, τελικά – και κατακλύσει την κοινωνία που υποτίθεται ότι προστατεύει.

Εδώ θέλω να ξεχωρίσετε την κυβέρνηση από την κοινωνία. Δεν είναι μόνο δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, αλλά είναι δυνητικά αντίθετα μεταξύ τους. Αυτό συμβαίνει γιατί η ουσία της διακυβέρνησης είναι η δύναμη και όχι η εθελοντική συνεργασία. Όλα όσα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι παρέχει η κυβέρνηση (πέρα από ορισμένες μορφές προστασίας) παρέχονται πραγματικά από την κοινωνία ή με πόρους που έχει πάρει η κυβέρνηση από την κοινωνία. Είναι κρίσιμο να το κατανοήσετε αυτό, διαφορετικά δεν θα δείτε την ολισθηρή πλαγιά που γλιστρούν τώρα οι ΗΠΑ.

Υπάρχει πιθανότητα η κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορέσει να μεταρρυθμίσει και να επιστρέψει σε μια βιώσιμη βάση σε αυτό το σημείο;

Θα έλεγα όχι.

Το παρελθόν είναι Πρόλογος

Η κάθοδός της ξεκίνησε σοβαρά με τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο το 1898, όταν απέκτησε τις πρώτες ξένες κτήσεις της (Κούβα, Φιλιππίνες, Πουέρτο Ρίκο κ.λπ.).

Επιταχύνθηκε με την έλευση του φόρου εισοδήματος και της Federal Reserve το 1913. Επιταχύνθηκε περαιτέρω με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η κυβέρνηση ανέλαβε την οικονομία για 18 μήνες.

Το New Deal και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έκαναν την πολιτεία σε ένα μόνιμο κύριο χαρακτηριστικό στη ζωή του μέσου Αμερικανού.

Η Great Society έκανε χαρακτηριστικό τη δωρεάν τροφή, τη στέγαση και την ιατρική περίθαλψη.

Η οριστική εξάλειψη οποιασδήποτε σχέσης του δολαρίου με τον χρυσό το 1971 εξασφάλισε συνεχώς αυξανόμενα επίπεδα πληθωρισμού νομισμάτων.

Ο Ψυχρός Πόλεμος και μια σειρά αδήλωτων πολέμων (Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν και Ιράκ, μεταξύ άλλων) εδραίωσαν τον στρατό ως μόνιμη εστίαση της κυβέρνησης. Και από την 11η Σεπτεμβρίου, η καμπύλη έχει γίνει υπερβολική με τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.

Λέγεται ότι ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους. Έχουμε πολύ περισσότερο πόλεμο στο δρόμο και αυτό θα διευρύνει τις κρατικές δαπάνες. Αλλά η Μεγαλύτερη Ύφεση θα είναι μια ακόμη μεγαλύτερη αποστράγγιση και πιθανότατα θα καταστρέψει τη μεσαία τάξη, ως ένα ανεπιθύμητο μπόνους.

Σε όλο αυτό το διάστημα, από το 1898 έως σήμερα, δεν υπήρξαν ουσιαστικές περικοπές της κυβέρνησης των ΗΠΑ και η κατάσταση χειροτερεύει, σε μια υπερβολική καμπύλη. Οι τάσεις σε κίνηση τείνουν να παραμένουν σε κίνηση μέχρι να τις αλλάξει μια πραγματική κρίση και αυτή η τάση κερδίζει δυναμική εδώ και έναν αιώνα.

-

Ο θάνατος της μεσαίας τάξης

Ας χωρίσουμε τους ανθρώπους σε τρεις τάξεις – πλούσιους, φτωχούς και μεσαίους.

Οι πλούσιοι άνθρωποι θα είναι εντάξει. Μπορούν να δωροδοκήσουν τους πολιτικούς για να αλλάξουν τους νόμους, να προσλάβουν δικηγόρους για να ερμηνεύσουν τους νόμους, λογιστές για να περιορίσουν τις υποχρεώσεις τους, συμβούλους για να τους βοηθήσουν να επωφεληθούν από στρεβλώσεις και ταξιδιωτικούς πράκτορες για να τους βγάλουν από το Dodge. Μπορεί να φαγωθούν αργότερα, αλλά προς το παρόν μην ανησυχείτε για αυτά.

Οι φτωχοί δεν έχουν πολλά να χάσουν, και η κυβέρνηση θα συνεχίσει να τους προσφέρει επιδόματα για να τους κρατήσει ευτυχισμένους. Είναι κρίμα γιατί τους καθηλώνει ως φτωχούς ανθρώπους – αλλά αυτό είναι ένα θέμα για άλλη μια μέρα.

Ο πραγματικός κίνδυνος είναι για τη μεσαία τάξη, και είναι ένα σοβαρό θέμα επειδή οι ΗΠΑ είναι μια κοινωνία της μεσαίας τάξης. Αυτοί είναι άνθρωποι που προσπαθούν να παράγουν περισσότερα από όσα καταναλώνουν και να σώσουν τη διαφορά, για να γίνουν πλουσιότεροι. Αυτή η φόρμουλα έχει λειτουργήσει καλά μέχρι τώρα – αλλά σχεδόν όλοι εξοικονομούν δολάρια. Τι θα συμβεί, ωστόσο, αν καταστραφούν τα δολάρια; Σημαίνει ότι τα περισσότερα από αυτά που έσωσαν εξαφανίζονται, και το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης θα εξαφανιστεί μαζί του, τουλάχιστον για εκείνη τη γενιά. Θα είναι πολύ δυστυχισμένοι και θα είναι έτοιμοι για κάποιες σοβαρές αλλαγές.

Τι συμβαίνει μετά

Το θέμα μου είναι ότι πραγματικά δεν υπάρχει συμβατική λύση για την οικονομική κρίση της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Έχει φτάσει σε ένα στάδιο όπου είτε θα πρέπει να αρχίσει να αθετήσει ορισμένες από τις υποχρεώσεις του είτε να αυξήσει κατά πολύ το ποσοστό εκτύπωσης χρήματος. Εσύ αποφασίζεις ποιο. Τα μόνα ερωτήματα είναι πολιτικά. τα οικονομικά είναι ξεκάθαρα. Η εκτύπωση χρημάτων είναι. Ειδικά αφού οι Ιακωβίνοι που ελέγχουν πλέον την Ουάσιγκτον πιστεύουν στη Σύγχρονη Νομισματική Θεωρία.

Δεν θα είναι το τέλος του κόσμου όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα καταρρεύσει, αν και σίγουρα θα έχει πολλές ταλαιπωρίες και δυσάρεστες καταστάσεις. Πολλές κυβερνήσεις έχουν χρεοκοπήσει στο παρελθόν, μερικές από αυτές πολλές φορές – όπως όλες εδώ στη Νότια Αμερική, όπου βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένας πειρασμός να το περιμένουμε, αφού το κράτος είναι ο εχθρός κάθε αξιοπρεπούς ανθρώπου. Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι όταν χρεοκοπήσουν οι ίδιοι, θα μπορούσαμε να ζήσουμε σε έναν ελευθεριακό παράδεισο. Αλλά αυτό δεν είναι πιθανό να πέσει τα πράγματα. μάλλον, ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι όλες οι κρατικές χρεοκοπίες απλώς προσωρινές ανατροπές. Οι περισσότερες από τις μεγάλες επαναστάσεις στην ιστορία έχουν οικονομικές ρίζες.

Οι μεγάλες επαναστάσεις είναι κάτι περισσότερο από δυσάρεστες και άβολες. είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι.

Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 προκλήθηκε από την οικονομική κατάρρευση της γαλλικής κυβέρνησης. Ήταν καλό να καθαιρέσουμε τον Λουδοβίκο XVI, αλλά τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν – έγιναν πολύ, πολύ χειρότερα με τον Ροβεσπιέρο και μετά τον Ναπολέοντα.

Η κατάρρευση του καθεστώτος του Τσάρου στη Ρωσία το 1917, που χρεοκόπησε από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, φαινόταν να είναι καλά νέα στην αρχή – αλλά στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν χειρότερα υπό τον Λένιν και παρέμειναν χειρότερα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη Γερμανία, η καταστροφή του γερμανικού μάρκου το 1923 έθεσε τις βάσεις για τους Ναζί – και στη συνέχεια η ύφεση τους οδήγησε.

Γεγονός είναι ότι όταν μια κυβέρνηση καταρρέει, ειδικά όταν η κυβέρνηση παρέχει όλα τα πράγματα που κάνει η κυβέρνηση των ΗΠΑ σήμερα, οι άνθρωποι θέλουν κάποιον να το διορθώσει. θέλουν τα καλά τους πίσω.

Είναι ευρέως γνωστό ότι πάνω από το 50% του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι καθαροί αποδέκτες κρατικών κεφαλαίων. Και ο βαθμός κρατικής υποστήριξης και συμμετοχής στις ΗΠΑ σήμερα είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερος από ό,τι στη Γαλλία, τη Ρωσία ή τη Γερμανία. Μετά από μια περίοδο χάους, είναι πάντα οι άνθρωποι που είναι πιο πολιτικοί, που έχουν τις πιο λυσσασμένες κρατιστικές ιδέες, που τραβούν την προσοχή του κοινού και ανεβαίνουν στην κορυφή.

Φαίνεται πολύ πιθανό ότι οι ΗΠΑ θα βρουν έναν σωτήρα, κάποιον γεμάτο μπράβο, ο οποίος διαβεβαιώνει τον μπαμπούζι ότι μπορεί να τακτοποιήσει τα πράγματα – εάν του δοθεί επαρκής δύναμη. Ίσως θα είναι ένας αλαζονικός ανεμόσακος, ίσως κάποιος ναρκισσιστής στρατηγός. Η κυβέρνηση δεν θα μαραζώσει. θα επαναβεβαιωθεί. Πραγματικά δεν βλέπω κανένα τρόπο να το παρακάμψω.

Περνάμε ήδη σε αστυνομικό κράτος. Αλλά, στη θετική πλευρά, είναι ένα αστυνομικό κράτος με αρκετά υψηλό βιοτικό επίπεδο, ένα με Walmarts, McDonalds και SUV – τουλάχιστον προς το παρόν.

Αλλά να είστε βέβαιοι ότι εάν η κατάσταση εξελιχθεί όπως αναμένω, το βιοτικό επίπεδο θα πέσει απότομα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα γίνουν χαοτικές και οι ΗΠΑ θα γίνουν αρκετά κατασταλτικές. Θα σου βάλω χρήματα σε αυτό. Στην πραγματικότητα, στοιχηματίζω χρήματα σε αυτό.

Αλλά τι μπορείτε να κάνετε για αυτό; Λοιπόν, στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα γι 'αυτό. Τουλάχιστον όσον αφορά την αλλαγή του ρου της ιστορίας. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε εικασίες έξυπνα για νέες στρεβλώσεις που θα εισαχθούν στο σύστημα, καθώς και άλλες που θα εκκαθαριστούν.

Μου φαίνεται ότι αυτή η τάση δεν μπορεί πλέον να αντιστραφεί. Ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι, στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο. Δεν θα γυρίσει, γιατί είναι σαν μια γιγάντια χιονόμπαλα που κυλάει κάτω από ένα λόφο. Θα σταματήσει μόνο όταν συντρίψει το χωριό στο βάθος της κοιλάδας.

Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το αξιοποιήσετε όσο καλύτερα μπορείτε. Και φύγε από το δρόμο του ενώ το κάνεις.

Σημείωση συντάκτη: Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που θα μπορούσε να επισκιάσει οτιδήποτε έχουμε δει στο παρελθόν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είναι προετοιμασμένοι για αυτό που έρχεται…

INTERNATIONAL MAN

Οι λεπτομέρειες της κυπριακής πρότασης για αγωγό-Πώς την αντιμετωπίζουν Ισραήλ και Αίγυπτος

 

Τι περιέχει η πρόταση της Κύπρου για αγωγό με το Ισραήλ

Ως πολύ έξυπνη κίνηση χαρακτήρισε ο πρώην πρέσβης του Ισραήλ στην Κύπρο, Μικαελ Χαράρι, την κίνηση της Κυβέρνησης να διενεργήσει το εργαστήρι με τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, όπου ο υπουργός Ενέργειας παρουσίασε το πλάνο και την πρόταση της Κυβέρνησης, για δημιουργία αγωγού από τα κοιτάσματα της περιοχής, προς την Κύπρο.

Στο εργαστήρι που ολοκληρώθηκε χθες, με τίτλο «The Cyprus Gateway: Natural Gas to Power and Liquefaction», με διοργανωτή το Υπουργείο Ενέργειας και την Εταιρεία Υδρογονανθράκων Κύπρου ουσιαστικά το κράτος ξεδίπλωσε στους εκπροσώπους των εταιρειών την πρόταση του, στο πλαίσιο που έχει περιγράψει τις τελευταίες ημέρες, που εδράζεται στην άρση της ενεργειακής απομόνωσής της Κύπρου, με τη χρήση του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου, για την εσωτερική αγορά.

Η πρόταση

Ουσιαστικά η πρόταση προβλέπει τη μεταφορά μέσω αγωγού, φυσικού αερίου που θα προέρχεται από τα κοιτάσματα στην ανατολική Μεσόγειο, κυρίως από το Ισραήλ και ενδεχομένως και από τα κυπριακά, εάν και εφόσον συμφωνηθεί το πλάνο εκμετάλλευσης. Το φυσικό αέριο θα χρησιμοποιείται για χρήση στη συμβατική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στην Κύπρο, ενώ παράλληλα με την εγκατάσταση πλατφόρμας FLNG, στην περιοχή του Βασιλικού, το ΦΑ θα υγροποιείται στην Κύπρο για να μεταφέρεται με καράβια στις ευρωπαϊκές αγορές, συμβάλλοντας και στην απεξάρτηση της ΕΕ από τη Μόσχα.

Σύμφωνα με ανάλυση που φιλοξενεί η σελίδα middleeasteye, ενά τέτοιο σενάριο θα ευνοούσε και το Ισραήλ, το οποίο εξετάζει τρόπους ώστε να μειώσει την εξάρτηση του από την Αίγυπτο, στην οποία διοχετεύει και προβλέπεται να διοχετεύει στο μέλλον, μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου. Η πρόταση της Κύπρου, δίνει μια νέα ώθηση για να εδραιώσει τους ενεργειακούς δεσμούς με το Ισραήλ, την ώρα που Ελλάδα και Τουρκία, βρίσκονται εν μέσω εκλογών, καθορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ατζέντα των επόμενων χρόνων.

Μάλιστα, στον ίδιο ιστότοπο μίλησε και ειδικός στις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις Γαβριήλ Χαρίτος, ο οποίος εκτίμησε πως, «η Κύπρος θέλει ξεκάθαρα να θέσει την πολιτική ατζέντα στην Ανατολική Μεσόγειο πριν από το σχηματισμό νέων κυβερνήσεων στην Τουρκία και την Ελλάδα».

«Smoke and mirrors»

Από την άλλη πλευρά, πάντα σύμφωνα με το δημοσίευμα του middleeasteye η Κύπρος καλείται να πείσει τις δύσπιστες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην κυπριακή ΑΟΖ, μετά από μια δεκαετία ανεπιτυχών προσπαθειών, για να αξιοποιήσουν το φυσικό αέριο, καθώς επίσης και να προσπεράσει τα όποια γραφειοκρατικά προβλήματα, αλλά και να προσελκύσει το ενδιαφέρον επενδύσεων.

«Έχουμε ξαναδεί αυτή την ιστορία από τους Κύπριους», είπε άλλος ειδικός στα θέματα ενέργειας της Μεσογείου, χρησιμοποιώντας μάλιστα την έκφραση «smoke and mirrors», θέλοντας ουσιαστικά να καταδείξει πως μπορεί η πρόταση να μοιάζει ωραία, ωστόσο δεν είναι εφαρμόσιμη και έγινε μόνο για να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ωστόσο ο ίδιος αναλυτής που μίλησε στην ισραηλινή ιστοσελίδα υπό το καθεστώς της ανωνυμίας, πρόσθεσε, «θα μπορούσε αυτή να είναι μια στιγμή που αλλάζει το παιχνίδι; Μπορεί», είπε.

Οι λεπτομέρειες

Πάντως οι Ισραηλινοί παρουσιάζουν και λεπτομέρειες της κυπριακής πρότασης για αγωγό, τον οποίο μάλιστα παρουσιάζουν ως υποκατάστατο του EastMed, σημειώνοντας πως ο αγωγός που θα ένωνε το Ισραήλ, με την Κύπρο, την Ελλάδα και την Ιταλία θα είχε μήκος 1900 χιλιομέτρων και κόστος πέραν των έξι δις, ενώ αναφέρει πως η κυπριακή πρόταση αφορά αγωγό 320 χιλιομέτρων που θα κοστίσει κοντά στα 490 εκ. δολάρια, ενώ το τερματικό υγροποίησης υπολογίζεται πως θα έχει κόστος κοντά στο ένα δις.

Την ίδια ώρα ο Μιχάλης Μαθιουλάκης, Διευθυντής του Ελληνικού Ενεργειακού Φόρουμ, εκτίμησε πως η δημιουργία ενός πλωτού τερματικού σταθμού στην Κύπρο, ενδεχομένως να είναι και η πιο συμφέρουσα επιλογή για το Ισραήλ, αφού θα του προσφέρει, έστω και με πιο μικρές ποσότητες, τα οφέλη αποστολής φυσικού αέριου προς τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια στο άρθρο παρουσιάζεται και η αντίθετη άποψη από τον Leslie Palti-Guzman, Διευθύνων Σύμβουλος της Gas Vista, ο οποίος εκτίμησε πως η κυπριακή πρόταση, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις πιο συμφέρουσες επιλογές του Ισραήλ .

«Η Κύπρος δεν έχει αρκετό φυσικό αέριο για να το κάνει από μόνη της, επομένως χρειάζεται εξαγορά από ισραηλινές εταιρείες», είπε, «αλλά αυτές επισημάνει ότι προτεραιότητά τους είναι πρώτα η ισραηλινή εγχώρια αγορά, και στη συνέχεια οι εξαγωγές στην Ιορδανία και την Αίγυπτο», ανέφερε το στέλεχος της GasVista.

Γκρίνια στην Αίγυπτο

Την ίδια ώρα η κυπριακή πρόταση φαίνεται πως προκάλεσε γκρίνες στο Κάιρο, το οποίο αυτή τη στιγμή, είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που διαθέτει δύο τερματικά, όπου διοχετεύεται και μέρος του φυσικού αερίου του Ισραήλ.

«Αυτή τη στιγμή για την Αίγυπτο, το status quo είναι τέλειο», δήλωσε ανώτερος περιφερειακός διπλωμάτης υπό τον όρο της ανωνυμίας. «Η Αίγυπτος δεν θέλει πρόσθετο ανταγωνισμό», ήταν το σχόλιο του, παρά το γεγονός, ότι η εκτίμηση που υπάρχει είναι πως οικονομικά για το ισραήλ, η κυπριακή πρόταση είναι πιο ελκυστική.

Μάλιστα στην εξίσωση μπαίνει και μια άλλη παράμετρος, αυτή της πολιτικής αστάθειας της Αιγύπτου.

«Εάν αύριο ο Πρόεδρος της Αιγύπτου ελ-Σίσι ανατραπεί, η επόμενη μέρα θα είναι εφιάλτης και για τις τρεις χώρες, και ειδικά για το Ισραήλ», ανέφερε σχετικά ο Γαβριήλ Χαρίτος στο middleeasteye. «Το Ισραήλ χρειάζεται μια άλλη επιλογή», πρόσθεσε. «Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν είναι αραβική και δεν έχει μουσουλμανική πλειοψηφία».

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Την ίδια ώρα ο πρώην πρέσβης του Ισραήλ στην Κύπρο, Μίκαελ Χαράρι, έβαλε στο τραπέζι και το θέμα της Τουρκίας, υποδεικνύοντας πως αποτελεί τον ελέφαντα στο δωμάτιο. «Η κυπριακή επιλογή είναι πιο ελκυστική για το Ισραήλ, αλλά ακόμα κι αν η κυβέρνηση αποφασίσει να την προχωρήσει, νομίζω ότι θα πρέπει να ενορχηστρώσουν κάποιου είδους τουρκική ανάμειξη», είπε ο Χαράρι.

 Ρεπόρτερ

Ευθείες απειλές Μετβέντεφ στους Βρετανούς: Αιώνιος εχθρός της Ρωσίας η Βρετανία – Νόμιμος στόχος οι ηγέτες της

 

Η Μ. Βρετανία διεξάγει ακήρυχτο πόλεμο κατά της Ρωσίας λέει ο Medvedev

Αιώνιο εχθρό της Ρωσίας χαρακτήρισε τη Μεγάλη Βρετανία σε μια ακόμα εμπρηστική τοποθέτησή του ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας και νυν αναπληρωτής επικεφαλής του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας, Dmitry Medvedev.
«Οι ανόητοι αξιωματούχοι της Μ. Βρετανίας, του αιώνιου εχθρού μας, πρέπει να θυμούνται ότι στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου που διέπει τη διεξαγωγή του πολέμου σε σύγχρονες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των Συμβάσεων της Χάγης και της Γενεύης με τα πρόσθετα πρωτόκολλά τους, η θέση τους μπορεί να εκτιμηθεί ότι βρίσκονται σε πόλεμο» επισημαίνει σε ανάρτηση του στο twitter ο Medvedev.

Ακήρυχτος πόλεμος

Όπως λέει, η Μεγάλη Βρετανία διεξάγει έναν ακήρυχτο πόλεμο κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, πράγμα που όπως λέει, σημαίνει ότι «οποιοσδήποτε από τους ηγέτες της μπορεί να θεωρηθεί ως νόμιμος στρατιωτικός στόχος»
«Σήμερα η Μ. Βρετανία ενεργεί ως σύμμαχος της Ουκρανίας, προμηθεύοντας την με στρατιωτικό εξοπλισμό και στρατιωτικούς ειδικούς, κάτι που σημαίνει πως διεξάγει ένα de facto ακήρυχτο πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Σε αυτήν την περίπτωση οποιοσδήποτε από τους αξιωματούχους της – είτε στρατιωτικός είτε πολιτικός – που συμβάλλει στον πόλεμο, μπορεί να θεωρηθεί ως νόμιμος στρατιωτικός στόχος» υποστηρίζει ο Medvedev.

Απάντηση στον Cleverly

Οι δηλώσεις αυτές του Medvedev έρχονται ως απάντηση στις δηλώσεις του Βρετανού ΥΠΕΞ, James Cleverly, ο οποίος αναφερόμενος στις επιθέσεις με drones στη Μόσχα, τόνισε ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να πραγματοποιήσει επιθέσεις κατά της Ρωσίας και εκτός των εδαφών της.

Η βρετανική BAE Systems φτιάχνει ουκρανική βάση

Εν τω μεταξύ, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Volodymyr Zelensky, η Ουκρανιά συνεργάζεται με τη βρετανική αμυντική εταιρεία BAE Systems για την κατασκευή και δημιουργία μια ουκρανικής βάσης για την παραγωγή και την επισκευή όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού, από άρματα μάχης μέχρι πυροβολικό.
Οι δηλώσεις αυτές του Ουκρανού προέδρου έγιναν κατόπιν συνάντησης που είχε με ανώτερα στελέχη της BAE, συμπεριλαμβανομένου και του διευθύνοντος συμβούλου, Charles Woodburn.

www.bankingnews.gr

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφθασε στα όριά του : Προς μια άμεση και οικονομική δημοκρατία

 

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 του   

Τάκη Φωτόπουλου

  

Η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε)¹ έχει σχεδιάσει από καιρό και ήδη έχει επιβάλει την εδραίωση της ένταξης της Ελλάδας ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς δορυφόρους, στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε αυτή η δορυφοροποίηση, αμέσως μετά τον Β’ ΠΠ και τον συνακόλουθο Εμφύλιο στην Ελλάδα—η Αμερικανική πρεσβεία, παρέλαβε από τους Βρετανούς τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδος, ο οποίος συνόδευε και συμπλήρωνε τον οικονομικό.

 

Αυτό σήμαινε, μεταξύ άλλων, και τον εξαμερικανισμό της χώρας όχι μόνο στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, με τον υποβιβασμό και τελική έξωση του βασιλικού θεσμού—που, δυνητικά, θα μπορούσε να παίξει ρόλο μη ελεγχόμενο από την αμερικανική ελίτ—αλλά, κυρίως, με τη συντριβή του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60. Ήταν μάλιστα αυτό το ανεπανάληπτο κίνημα, το οποίο είχε ξεσηκώσει τον λαό σε μεγαλειώδεις, σαφώς αντικαθεστωτικές, διαδηλώσεις, μόλις 20 χρόνια μετά τη συντριβή του λαϊκού κινήματος για πολιτικό και οικονομικό αυτο-καθορισμό, που εξανάγκασε την ντόπια πολιτικο-οικονομική ελίτ και τους ξένους (κυρίως αμερικανούς) «προστάτες» της να επιβάλουν στρατιωτική δικτατορία, υπό την άμεση κηδεμονία τους, σε μια ευρωπαϊκή χώρα–όπως συνήθιζαν να κάνουν μέχρι τότε μόνο στις λατινοαμερικανικές χώρες. Στο μεταξύ, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ σήμαινε και την πλήρη οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από την Υ/Ε (αμερικανική και ευρωπαϊκή). Και φυσικά η πολιτικο-οικονομική αυτή εξάρτηση συμπληρωνόταν από την απόλυτη πολιτιστική εξάρτηση, με τη χολιγουντιανή κυρίως «κουλτούρα» να γίνεται πια κυρίαρχη!

  

Τα τελευταία μάλιστα 20 περίπου χρόνια, η μεταπολεμική πολιτικο-οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη πήρε τη μορφή καθαρής δορυφοροποίησης της χώρας.

  

Έτσι, στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αυτό σήμαινε τη δημιουργία ενός αγγλο-αμερικανικού δικομματικού σχήματος, όπου και τα δύο κύρια κόμματα θα εξέφραζαν τις κύριες πολιτικο-οικονομικές θέσεις του δυτικού (κυρίως Αμερικανού) επικυρίαρχου και, συνακόλουθα, της αγγλο-αμερικανικής κουλτούρας—γεγονός που οδήγησε στην γρήγορη εξαφάνιση της Γαλλικής κουλτούρας, η οποία ήταν ακόμη κυρίαρχη στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο.

 

Συγχρόνως, στο οικονομικό επίπεδο, η άμεση εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ² οδήγησε σε άμεση κρίση την ελληνική οικονομία, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως σε αυτόν τον αιώνα με την άμεση ή έμμεση οικονομική χρεωκοπία της που εκδηλώνεται με την ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής της δομής, τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς τομέα και τη μετατροπή της χώρας σε μια «χώρα υπηρεσιών». Αυτό σήμαινε ότι η μόνη ουσιαστικά παραγωγική διέξοδος που δινόταν στο ελληνικό εργατικό δυναμικό ήταν ο τομέας των υπηρεσιών, δηλαδή ο Τουρισμός, που κάποιοι θρασύτατοι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν δίστασαν να βαφτίσουν ως τη «βαριά βιομηχανία» μας. Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι σε μια πραγματική βαριά βιομηχανία, η ανάπτυξη μιας χώρας μπορεί κάλλιστα να είναι ενδογενής, πράγμα που αποκλείεται βέβαια στη σημερινή ελληνική οικονομία, όπου οποιαδήποτε κρίση του τουριστικού τομέα, για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους, θα οδηγούσε σε μαζική οικονομική κρίση τον πληθυσμό της!

  

Έτσι δημιουργήθηκε μια απόλυτα εξαρτημένη από τη δυτική καπιταλιστική οικονομία χώρα που μπορούσε να εξασφαλίσει μόνιμη οικονομική ευημερία στην άρχουσα τάξη της (κυρίως αυτή που ήταν άμεσα ή έμμεσα δεμένη με τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας), ενώ για μεν το βιομηχανικό προλεταριάτο και τους αγρότες η ζωή διαγραφόταν μαύρη, και γι’ αυτούς που ζούσαν από τον τριτογενή τομέα (κυρίως σαν γκαρσόνια κλπ., γιατί οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις γρήγορα άρχισαν να εξαρτώνται από ξένες επιχειρήσεις) το μέλλον ήταν εντελώς αβέβαιο και κάθε άλλο παρά προσοδοφόρο. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες όσοι μεν νέοι είχαν την οικονομική δυνατότητα μετακόμιζαν στο εξωτερικό (αρχικά, για σπουδές και, τελικά, πολλοί μόνιμα), ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να επιβιώσουν ως γκαρσόνια ή σε διάφορες άλλες (νόμιμες ή μη) υπηρεσίες.

Η γενική αυτή εικόνα εξάρτησης και συνακόλουθης παρακμής και υπανάπτυξης αναγκαστικά αντανακλάται και στο πολιτικό επίπεδο, όπου το σχεδιασθέν από την Υπερεθνική Ελίτ δικομματικό πολιτικό σύστημα πρόβλεπε την εναλλαγή στην εξουσία δυο «καθεστωτικών» κόμματων, δηλ. κομμάτων του κατεστημένου, που θα εναλλάσσονταν στην εξουσία εξασφαλίζοντας συγχρόνως επικερδές επάγγελμα στους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ από την Υ/Ε και τους ντόπιους εκπρόσωπους της εξασφάλιζε την διαιώνιση του συστήματος αυτού μέσω της μαζικής προβολής των εκλεκτών της Υ/Ε κομμάτων και υποψηφίων, και του άμεσου ή έμμεσου αποκλεισμού των λοιπών. Στην πράξη, αυτό σήμαινε ότι η εξουσία θα εναλλασσόταν μεταξύ των δυο συστημικών κομμάτων (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Στο πρώτο, είχε ανατεθεί ο ρόλος να εκπροσωπεί κυρίως την μεγαλοαστική τάξη και τα βολεμένα μεσοαστικά στρώματα (ΝΔ), ενώ στο άλλο είχε ανατεθεί ο ρόλος να εκπροσωπεί τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στις υπηρεσίες και τους λίγους που είχαν απομείνει στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Για όσους δεν μπορούσαν να «βολευτούν» με αυτό το δυαδικό σχήμα, υπήρχε και ένα τρίτο κόμμα (ΠΑΣΟΚ) όπου μπορούσαν να καταφεύγουν οι «αδικημένοι»… Και φυσικά, την εικόνα συμπλήρωνε ένα «ξεδοντιασμένο» πια ΚΚΕ που, με αντάλλαγμα τη νομιμοποίησή του, έπαιζε το ρόλο πια της «ευπρεπούς αντισυστημικής» Αντιπολίτευσης!

Το σύστημα αυτό φαίνεται λειτούργησε αποδοτικά την τελευταία περίπου 10ετια, με την εναλλαγή στην εξουσία μεταξύ δύο συστημικών κομμάτων (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) και το ΠΑΣΟΚ να παίζει ρόλο μπαλαντέρ, αφού και τα τρία κόμματα, μαζί με τα κατά καιρούς κατάλληλα δεκανίκια τους, επέβαλλαν βέβαια την ευρω-κατοχική (καταλυτική) καταστροφή στην Ελλάδα, ήδη από το 2010³. Η επιτυχία όμως του συστήματος αυτού προϋπέθετε ότι τα δύο κόμματα εξουσίας θα έπειθαν αρκετούς ψηφοφόρους ότι εκπροσωπούσαν αληθινά δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες (χονδρικά τη Συντηρητική και την Προοδευτική, ή τη φιλοκεφαλαιοκρατική και τη φιλεργατική, αντίστοιχα). Από τη στιγμή όμως που η διάκριση αυτή άρχισε να φαίνεται δυσδιάκριτη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως βέβαια ήταν αναμενόμενο, αφού ήταν μια τεχνητή διαίρεση που δεν αντιστοιχούσε σε πραγματικά διαφορετικές κοσμοθεωρίες, η κατάρρευση του συστήματος έγινε αναπόφευκτη. Όπως αναπόφευκτο ήταν επίσης ότι την μεγαλύτερη «τιμή» θα την πλήρωνε το κόμμα που υποκρινόταν ότι είχε φιλεργατικές, αν όχι και αντισυστημικές πολιτικές (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ στην πραγματικότητα, όπως απέδειξε άλλωστε με την πολιτεία του όταν κυβέρνησε για πάνω από μία τετραετία, απλώς αποτελούσε μια «προοδευτική» παραλλαγή της Συντηρητικής Παράταξης!

Συμπέρασμα: Τι κάνουμε τώρα;

Ο δικομματισμός ήταν πάντα ένα εισαγόμενο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, γιατί προϋπόθετε βασικά δυο αστικά κόμματα που ουσιαστικά εκπροσωπούσαν την ίδια κοινωνική τάξη (αστοί, μικροαστοί κλπ.) μετά τον άμεσο ή έμμεσο αποκλεισμό αντισυστημικών κομμάτων, όπως ήταν (παλιά βέβαια) το ΚΚΕ. Σήμερα, ιδιαίτερα, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, οπότε και το ΚΚΕ έγινε ένα καθόλα νόμιμο αστικό κόμμα, οι διαφορές μεταξύ των ανταγωνιζόμενων κομμάτων είναι περισσότερο εικονικές παρά πραγματικές και τελικά η επιλογή μεταξύ τους είναι περισσότερο θέμα επιλογής προσώπων (αρχηγών και στελεχών), παρά πολιτικό ή ιδεολογικό θέμα. Και, φυσικά, το «σύστημα» έχει όλο το νομικό οπλοστάσιο, εάν κάποιο κόμμα (είτε της Άκρας Αριστεράς είτε της Άκρας Δεξιάς) δείξει τάσεις ανεξαρτητοποίησης από το σύστημα αυτό, να το αχρηστεύσει, άμεσα ή έμμεσα, όπως επανειλημμένα έκανε και κάνει.

Είναι επομένως φανερό ότι στον βαθμό που αυτός ο ψευτο-δικομματισμός λειτουργεί (όπως γίνεται π.χ. στις ΗΠΑ, τη Βρετανία κλπ, αλλά και σε μη αγγλο-σαξονικές χώρες), δεν υπάρχει συστημικό πρόβλημα. Ιδιαίτερα όταν τα συστημικά κόμματα μπορούν να αγκαλιάσουν αιτήματα της εργατικής τάξης (όπως συνέβη για παράδειγμα στη Βρετανία με το Μπρέξιτ), που τα προσαρμόζουν βέβαια στις δικές τους ανάγκες. Για χώρες όμως όπως η Ελλάδα, ο δικομματισμός είναι πολύ πιο δύσκολος, όπως δείχθηκε τα τελευταία χρόνια, όταν έγινε φανερή σε μεγάλα λαϊκά στρώματα η ανυπαρξία ουσιαστικών διαφορών μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) οδηγώντας, σε πρώτο στάδιο, σε κρίση ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως, στο μέλλον, θα μπορούσε να οδηγήσει σε γενικότερη κρίση του δικομματικού συστήματος!

Παρόμοια κρίση θα μπορούσε να πάρει διάφορες μορφές, αλλά στον βαθμό που το δικομματικό σύστημα είναι αρραγές, θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Σε περίπτωση όμως που αναδυθεί ένα κόμμα το οποίο δεν αποτελεί απλά μια παραλλαγή του κυβερνώντος κόμματος και κατορθώσει να προσεταιριστεί μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, τότε βέβαια ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα εισέλθει σε κρίση που μπορεί να είναι και η τελική κρίση του! Και αυτός ακριβώς πρέπει να είναι βασικός στόχος ενός ριζοσπαστικού κόμματος: να βάλει στόχους που έμμεσα μπορεί να είναι αντισυστημικοί (π.χ. την άμεση έξοδο από την ΕΕ ή ακόμη και από το ΝΑΤΟ), αλλά χωρίς να προϋποθέτουν τη βίαιη απόπειρα επίτευξης των στόχων αυτών. Άλλωστε, ο πιο δημοκρατικός τρόπος επίτευξης των στόχων αυτών θα ήταν το κόμμα αυτό να προκηρύξει, την επομένη της νίκης του, δημοψήφισμα με άμεσο στόχο την αποδέσμευση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και απώτερο στόχο την Περιεκτική Δημοκρατία.⁴ Στη συνέχεια, το ίδιο κόμμα θα μπορούσε να προκηρύξει σειρά δημοψηφισμάτων για την βαθμιαία μετατροπή της χώρας μας σε άμεση δημοκρατία. Θα θέλαμε τότε να δούμε ποιοι εθναμύντορες θα τολμούσαν να στραφούν ενάντια στη θέληση του λαού για άμεση δημοκρατία, το πολίτευμα της κλασικής Αθήνας, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες…

 

 

Τάκης Φωτόπουλος, 27/5/2023

 

---

1 Δηλαδή, η αμερικανική ελίτ, που σήμερα προεδρεύει σε αυτή, συνεπικουρούμενη από τις κύριες ευρωπαϊκές ελίτ (Γαλλο-Γερμανικός Άξονας, ο οποίος βασικά ελέγχει την ΕΕ), μαζί με την Βρετανία κλπ. Βλ. Takis Fotopoulos, The New World Order in Action: Globalization, the Brexit Revolution and the “Left”, Progressive Press,(2016/17) υπό έκδοση από τις Εκδ. Κουκκίδα (2023)

2 Βλ. Τάκη Φωτόπουλου, Εξαρτημένη Ανάπτυξη, Τρίτη Επανέκδοση (Κουκκίδα, 2017)

3 Βλ. Τάκη Φωτόπουλου, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ * (Γόρδιος, 2010) και

 

Το Χρονικό της Καταστροφής 2010-15* (Γόρδιος, 2010)

4 Τάκη Φωτόπουλου, Περιεκτική Δημοκρατία* (Ελεύθερος Τύπος, 2008)

* Τα εν λόγω βιβλία (μεταξύ πολλών άλλων) είναι διαθέσιμα δωρεάν και διαδικτυακά στους παραπάνω συνδέσμους και εδώ:

https://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks.htm

 

 

https://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2023/05/27/o-ellinikos-psefto-dikommatismos-efthase-sta-oria-tou-tou-taki-fotopoulou/

http://resaltomag.blogspot.com/

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ATHENS VOICE ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

Η ATHENS VOICE έχει δημοσιεύσει μετά τις εκλογές της 21-5 μερικά ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με εκλογική κατάρρευση που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία από διαφορετική σκοπιά ο κάθε συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει που οφείλεται αυτή.
Από όλα αυτά δημοσιεύω μερικές, κατά την γνώμη μου, ενδιαφέρουσες παραγράφους. Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Από το άρθρο του  Βασίλη Βαμβακά  Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού:
Ο «τσιπρισμός» αποδομήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το ίδιο και ο συνακόλουθος «βαρουφακισμός». Οποιαδήποτε επίκληση σε ανεδαφικές ή εξόφθαλμα ψηφοθηρικές λογικές ναυάγησε.  Οποιαδήποτε ναρκισσιστική χειρονομία ριζοσπαστισμού έπεσε στο κενό. Η υποτίμηση της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος μέσα από την καλλιέργεια μιας συλλογικής αυταπάτης δεν είναι πια αποτελεσματική μέθοδος πειθούς. Ποιο νέο ή νέα να πείσεις σήμερα ότι, αν μπει σε μια σχολή με βαθμό κάτω από τη βάση, θα είναι για το καλό του; Ποιος είναι τόσο αφελής που να πιστέψει ότι οι μειωμένες προσδοκίες θα του φέρουν το οποιοδήποτε αποτέλεσμα; Ποιος μπορεί να πειστεί ότι η σημερινή Ελλάδα είναι ολοκληρωτική χώρα όπως παρουσιάστηκε από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον αρχηγό του; Όπως αποδείχτηκε, κανείς δεν πείθεται σήμερα με καιροσκοπικές λογικές και πομφόλυγες αντισυστημισμού. 

Από το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη Ο Τσίπρας στη «χρονοκάψουλα των αγανακτισμένων»    

Έχω ξεχωρίσει 2 φράσεις από την εφημερίδα Αυγή που εκδόθηκε τη Δευτέρα μετά τις εκλογές. 
Πρώτη φράση: «τα κομματικά ραντάρ έχασαν την κοινωνία».
Δεύτερη φράση: «υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, την ύπαρξη της οποίας ούτε καν γνωρίζαμε».
Οι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ λένε, λοιπόν, –ανοιχτά πλέον– αυτό που τόσο καιρό λέγαμε κάποιοι δημοσιογράφοι. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται μόνο σε αυτούς που είναι στο Τουίτερ και στα κομματικά γραφεία και όχι στην πραγματική Ελλάδα. Αλληλοπείστηκαν ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα κόλαση γεμάτη γκρινιάρηδες και «σε αυτούς τους γκρινιάρηδες πρέπει μόνο να απευθυνθούμε».
Όλη τους η καμπάνια στήθηκε για να προσελκύσει αυτούς τους γκρινιάρηδες. Ασπρόμαυρες αρνητικές διαφημίσεις και συνεχείς απαξιωτικές αναφορές στον Μητσοτάκη. Το «Αι μεντ» κάθισε και μέτρησε τις αναφορές κάθε αρχηγού στους αντιπάλους του. Προσέξτε: την προεκλογική περίοδο ο Τσίπρας έκανε 330 αναφορές στον Μητσοτάκη ενώ αντιστοίχως ο Μητσοτάκης έκανε μόνο 67 αναφορές στον Τσίπρα .

Από το άρθρο του Λεωνίδα Καστανά: Εκλογές 2023: Η εκδίκηση των «μεταμελημένων»
Την 21η Μαΐου 2023 θα τη θυμόμαστε για χρόνια μιας και αποτελεί ένα νέο ορόσημο στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Δεν είναι απλά μια αλλαγή σελίδας, αλλά ενός ολόκληρου βιβλίου. Τελειώνει επιτέλους η εποχή του αντισυστημικού και ριζοσπαστικού υποδείγματος, η εποχή του μίσους και της στείρας οργής, που μας ταλαιπωρεί από το 2008. Δυστυχώς χρειάστηκαν 15 χρόνια, αλλά στην Ελλάδα γινόμαστε ελαφρώς βραδύγλωσσοι όταν πρόκειται να συνομιλήσουμε με την Ιστορία.

..ότι μια σχετική πλειοψηφία των συμπολιτών μας διαλέγει το ρεύμα της ανόδου, όπως έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα. Μαζί τους και οι χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι που μπορεί να είναι νέοι, αλλά και βούληση έχουν και φρόνηση. Δεν είναι λούμπεν. Και δεν θέλουν να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο γράφοντας πεντάρια. Και μόνο αυτό αποτελεί μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον. Τελικά ο Αλέξης δεν έσκιζε στη νεολαία, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν οι επιτήδειοι.
Επί 15 χρόνια η πατρίδα ταλανίζονταν από το ψεύδος, την τερατολογία, τη χυδαιότητα, το μίσος, την εχθροπάθεια και την τοξικότητα μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που είχε την ικανότητα να ιππεύει το κύμα της οργής, να πείθει πολλούς και να ταλαιπωρεί περισσότερους.

Λάνσαρε τον εαυτό της ως απειλή. «Ερχόμαστε και θα είναι αλλιώς». Ανίκανη να αισθανθεί ότι όλο το κόλπο είναι ένα φακελάκι, ένα ψηφοδέλτιο, μια σχισμή και ένα κουτί. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη σε στέλνει στο 20% και από κει ίσως στα αζήτητα της Ιστορίας. Όπως τόσους και τόσους που αγάπησαν τον όχλο, αλλά δεν σεβάστηκαν τον πολίτη.

Και μόνο από τα κοινωνικά δίκτυα έβλεπες ότι υπήρχε απαίτηση για μεταρρυθμίσεις και συνάμα δυσφορία όταν η κυβέρνηση δίσταζε ή πισωπατούσε να αλλάξει πίστα σε έναν τομέα. Η Ελλάδα διψά για θετική ενέργεια. Για ένα καλό νέο. Για μια ευρωπαϊκή νίκη. Για μια παγκόσμια αναγνώριση. Σου έλεγε καθαρά ότι ήθελε να αφήσει πίσω της τον Άρη Βελουχιώτη και τον Κουφοντίνα. Ότι θέλει να γαληνέψει, να αγαπήσει, να μελετήσει, να προοδεύσει, να μεγαλουργήσει. Να ζωγραφίσει και να τραγουδήσει.

 Έχασαν όχι γιατί δεν πέρασαν τις ιδέες τους, όπως θέλησαν να μας πείσουν τα κανάλια το βράδυ των εκλογών, αλλά γιατί δεν είχαν ιδέες. Είχαν όμως εύκολους τους χαρακτηρισμούς. Και κάποιοι, όχι όλοι βέβαια, τις ύβρεις, τη δολοφονία χαρακτήρων, τις προσωπικές επιθέσεις –ακόμα και στους συγγενείς–, τη χυδαιότητα και το ψέμα, τα οποία, ευτυχώς, ο πολίτης έπαψε να αγοράζει. Τα βαρέθηκε. Όχι μόνο γιατί έβλεπε τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα και την κυβέρνηση να προσπαθεί, αλλά γιατί το «λουμπεναριάτο» αφήνει μια γλίτσα στα χέρια και μια πικρή γεύση στο βάθος της γλώσσας. Τη λέξη «νισάφι» την έβλεπες στα μάτια τους.

Εμείς, του ’70 οι εκδρομείς που θητεύσαμε στη νεότητα στην αριστερή πλευρά της Ιστορίας, μπορεί να υπήρξαμε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, εναλλακτικοί, αλτουσεριανοί, δογματικοί, ανανεωτικοί, φρικιά, χίπηδες, ροκάδες, χεβιμεταλάδες και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας. Αλλά φτηνιάρηδες και λούμπεν δεν υπήρξαμε ποτέ. Διαβάσαμε, δουλέψαμε και κάτι καταφέραμε στη ζωή μας. Τη ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Αλλά αγαπάμε την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της ανεξαρτήτως καταγωγής και χρώματος. Αγαπάμε όμως και τα παιδιά ή τα εγγόνια μας και θέλουμε να ζήσουν εδώ, σε μια καλύτερη χώρα από αυτή που ζήσαμε εμείς. Αν σήμερα είναι ο Μητσοτάκης που ενσαρκώνει αυτό το όνειρο, είμαστε μαζί του. Και αν συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, που είναι εν πολλοίς και δικός μας, θα είμαστε μαζί του. Αλλά πάντοτε στο κάγκελο ώστε να προλάβουμε το λάθος. Γιατί δεν μισούμε. Γιατί αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Και ενίοτε νικάμε. Με νταμπλ σκορ.

Από το άρθρο του Κυριάκου Αθανασιάδη Η ησυχία της πόλης μετά τον θρίαμβο

Δεν ήταν όμως ΟΥΤΕ ο αρχηγός του κόμματος, που λέει τα δικά του, με τον τρόπο που τα λέει, με το ύφος που τα λέει, σαν μίμος του εαυτού του, με αυτή τη βιβλικού μεγέθους αμεριμνησία που τον χαρακτηρίζει, και την πλήρη, χαοτική, οπερετική, μοναδική στα χρονικά άγνοιά του για τα πάντα, και κυρίως για το ΠΛΑΙΣΙΟ μέσα στο οποίο υπάρχουν αυτά τα έρμα τα πάντα. Αφήνω δε απέξω το γεγονός ότι δεν γίνεται να είσαι τόσο φανερά άσχετος ή τόσο δαιμονισμένα εμμονικός, και να προσποιείσαι ότι ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες της Marvel, και όχι στο μοναδικό που υπάρχει.

..διάολε, ετοιμάζουμε βάσεις στον Άρη, δεν γίνεται να μη μιλάς τα εγγλέζικα, δεν γίνεται να χάσκεις, να μπερδεύεσαι, να στέκεσαι βουβός, να λες ΧΩΡΑΤΑ. Δεν είσαι ο Φλωράκης. Και ούτε αυτό είναι ένα εκεί δα κόμμα που κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν είναι, ξαναλέω, του Βαρουφάκη ή της Ζωής, ή κάτι περίεργων ακροδεξιών που πουλάνε παντούφλες με φουντίτσες. Εδώ ο Μακρόν και έχει ένα επιτελείο ανθρώπων γύρω του που προσέχουν μη βγει «έτσι» και όχι «αλλιώς» το πιγούνι του και η μύτη του στη φωτογραφία. Ο Μακρόν. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ξέρω γω.
Δεν γίνεται εσύ να είσαι έτσι, όταν απέναντί σου ο Μητσοτάκης μιλάει με άνεση όλες τις γλώσσες και κυρίως ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΕΙ σ’ αυτές τις ρημάδες τις γλώσσες. Σε πιάνει ένα παράπονο. Ή μια αηδία, που έλεγε και ο Τσουκαλάς. Ντρέπεσαι. Ό,τι και να λες για τα μάτια του —γιατί σε μάθανε να λες τέτοια: κοντός, χοντρός, γουρλομάτης, κουνιστός—, ντρέπεσαι.

Ως εκ τούτου, και καθώς το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει σταθερά, ο ηγέτης τού ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν άσχημο να έμενε άλλα τέσσερα χρόνια στη θέση του, ΚΑΙ για να περνάει καλά αυτός, ΚΑΙ για να κατεβάσει το κόμμα εκεί από όπου το πήρε.

 

Ο Παντελής Καψής στο Ο Λαφαζάνης τώρα δικαιώνεται
Πόσο εκτός τόπου παραμένουν τα στελέχη του Σύριζα φάνηκε και από τις αντιδράσεις που είχαν στην εκλογική τους κατάρρευση. Αντί να αναζητήσουν τα λάθη τους άρχισαν να αναπτύσσουν τις πιο αστείες θεωρίες. Πολλοί επιτέθηκαν στους ψηφοφόρους επειδή, λέει, έγιναν ξαφνικά ατομιστές που κοιτάζουν το στενό τους συμφέρον - θα τους παρακολουθεί από ψηλά ο Μαρξ και θα γελάει. Άλλοι υιοθέτησαν την θεωρία της Πόπης Τσαπανίδου ότι παραπλανήθηκαν, ή ότι έχουν «ομίχλη» στο μυαλό τους ή σε πιο κουλτουρέ εκδοχή, ότι είναι θύματα των μέσων μαζικής χειραγώγησης του συστήματος. Ακόμα και τον θυρωρό της νύχτας επιστράτευσε ο πρώην υπουργός πολιτισμού συγχέοντας τον κινηματογράφο με την πραγματικότητα. Οι πιο θεωρητικοί ανακάλυψαν συντηρητική στροφή στην κοινωνία. Το καλύτερο όμως ήταν από τον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος καταλόγισε ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ και στο  ΚΚΕ! Μεγαλύτερη ομολογία αδυναμίας να καταλάβουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει. 

https://atheofobos2.blogspot.com/

Οι "προφητείες" του Πλάτωνα για τον 21ο Αιώνα!!!

 

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 428 π.X., το μήνα Θαργηλίωνα (Μάιος) και καταγόταν από αρχοντική γενιά.
Είχε πάρει μουσική και γυμναστική αγωγή και είχε πολύ καλές μαθηματικές γνώσεις. Ήταν μαθητής του Σωκράτη και το γεγονός ότι το 399 π.Χ. ο Δάσκαλός του καταδικάστηκε να πιει το κώνειο, ήταν ένα πολύ συνταρακτικό χτύπημα για την ελεύθερη και ανήσυχη ψυχή του. Κατάλαβε ότι η πολιτική της πατρίδας του δημιουργούσε ένα αγεφύρωτο χάσμα για τη φιλοσοφική, ελεύθερη και ανήσυχη σκέψη που πρέσβευε ο ίδιος και ξεκίνησε να ταξιδεύει.

Στην Κάτω Ιταλία γνώρισε τον Πυθαγορισμό, στην Αίγυπτο μυήθηκε στα Μυστήρια των Πυραμίδων και ήταν Αρχιεροφάντης στα Ελευσίνια Μυστήρια. Στις Συρακούσες προσπάθησε να ιδρύσει την ιδανική του πολιτεία, άλλα έπεσε θύμα των ραδιουργιών της αυλής του Βασιλιά και μόλις που γλίτωσε τη ζωή του. Στην Αθήνα ίδρυσε τη δική του σχολή-Ακαδημία, η οποία κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια, μέχρι το 529 μ.Χ. και την πλήρη επικράτηση του Χριστιανισμού.

Διασώθηκαν αρκετά έργα του όπως οι «Νόμοι», το «Συμπόσιο», η «Πολιτεία» και αρκετά άλλα που επηρέασαν όλους του μετέπειτα Φιλόσοφους και Επιστήμονες. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στο 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας», στο οποίο ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον κόσμο που ζούμε σαν μια σκοτεινή σπηλιά.
Ας δούμε περιληπτικά αυτήν την αρχαία παραβολή, η οποία μοιάζει πάρα πολύ με τον τρόπο που λειτουργεί ο σημερινός πολιτισμός, αν και έχουν περάσει 2.500 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

H αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα Υπάρχει μια μεγάλη σπηλιά, σκοτεινή, που μέσα της κατοικούν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ονομάζονται δεσμώτες. Είναι δεμένοι στις θέσεις τους και δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους. Πίσω τους κυκλοφορούν διάφοροι άνθρωποι οι οποίοι κουβαλάνε κάποια αντικείμενα, έμψυχα και άψυχα. Το φως που έρχεται από την είσοδο της σπηλιάς περνά μέσα από αυτά τα αντικείμενα και δημιουργεί σκιές μπροστά στα μάτια των ανθρώπων – δεσμωτών.
Αφού λοιπόν δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους ούτε και πίσω τους, λόγω των δεσμών που τους καθηλώνουν, δέχονται ως πραγματικότητα μόνο ό,τι βλέπουν μπροστά τους, δηλαδή τις σκιές. Όλο αυτό το σκηνικό είναι στημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι-δεσμώτες να ζουν μέσα στο σκοτάδι, έχοντας μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα.
Είναι δε τα δεσμά τους τόσο δυνατά, που τους καθηλώνουν ακίνητους, χωρίς να μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση ελευθερίας για να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια. Αυτή η εικόνα μοιάζει πολύ με αυτήν της σημερινής μας κοινωνίας. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται και μεγαλώνει με μοναδικό στόχο την απόκτηση υλικών αγαθών (σκιές), χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσει αρετές και αξίες για να μπορέσει να ονειρευτεί μεγάλα ιδανικά και πνευματικά Ιδεώδη.

Οι Αρετές και οι Ανθρώπινες αξίες παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο και είναι τόσο καλά καλυμμένες με το πολύχρωμο και πολυτελές περιτύλιγμα που τις περιβάλει, που ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μένει τελείως επιφανειακός. Ασχολείται τόσο πολύ με αυτό το περιτύλιγμα, που δεν βάζει ανώτερους στόχους, ούτε βλέπει την πραγματικότητα. Ζει μια ζωή εγκλωβισμένος ανάμεσα στις σκιές που κάποιοι του επέβαλαν ως πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει τίποτε πίσω από αυτό το ωραίο περιτύλιγμα. Έτσι μένει δούλος των αφεντικών της σπηλιάς κι εφ’ όσον πιστεύει στις σκιές, γίνεται σκιά του πραγματικού του εαυτού.

Συνεχίζοντας ο Πλάτωνας αναφέρει πως υπάρχει και η περίπτωση να καταφέρει κάποιος άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά του και να κοιτάξει πίσω του, εκεί από όπου έρχεται το φως. Στην αρχή θα τυφλωθεί από την επαφή του με το φως. Κι αν ανάγκαζε κάποιος αυτόν τον άνθρωπο να ζήσει κάτω από τη φωτεινότητα του ήλιου, έξω από τη σπηλιά, τότε θα τρελαινόταν.
Χρειάζεται λοιπόν να προχωρήσει σιγά σιγά κι έτσι θα καταφέρει να συνηθίσει, να αντιληφθεί ότι ο αληθινός κόσμος βρίσκεται έξω από τη σπηλιά κι ότι οι σκιές που εκείνος θεωρούσε ως πραγματικότητα είναι απλώς αντανάκλαση του φωτός του ήλιου. Αυτή η ανακάλυψη θα τον μετατρέψει σ’ έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σε έναν σοφό και δεν θα θελήσει να επιστρέψει μέσα στη σπηλιά.
Αν όμως αποφασίσει, από αγάπη για την ανθρωπότητα, να επιστρέψει πίσω στους δεσμώτες, μέσα στη σπηλιά, τότε θα χρειαζόταν πάλι ένα χρονικό διάστημα για να συνηθίσει το σκοτάδι και να μπορέσουν να προσαρμοστούν τα μάτια του μέσα σ’ αυτήν. Μετά, όπως είναι φυσικό, θα προσπαθήσει να εξηγήσει στους δεσμώτες-ανθρώπους την αλήθεια. Αλλά, όπως γράφει ο Πλάτωνας, αυτοί θα νομίζουν ότι προσπαθεί να τους εξαπατήσει και θα τον κυνηγήσουν ή θα τον σκοτώσουν.
Κάποιος που έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο Γλάρος Ιωνάθαν», βλέπει πολλές ομοιότητες μεταξύ του Ανθρώπου που καταφέρνει και σπάει τα δεσμά της σπηλιάς και του γλάρου Ιωνάθαν. Γιατί κι αυτός καταφέρνει να πετά ελεύθερος και αναπτύσσοντας μεγάλες ταχύτητες ξεφεύγει από την απλή ζωή ενός γλάρου, που το μόνο που τον απασχολεί είναι πώς θα αποκτήσει το φαγητό του.

Ο Πλάτωνας εξηγεί στο βιβλίο του πως όποιος καταφέρει και σπάσει τα δεσμά του και απελευθερωθεί, είναι αυτός που καλλιεργεί την ξύπνια συνείδηση. Βασισμένος τότε πάνω στις Ανθρώπινες αξίες και αρετές, καταφέρνει να γίνει Ελεύθερος και Δημιουργικός και να κατακτήσει το ανώτερο μέρος του εαυτού του, ακολουθώντας ένα αληθινό Φιλοσοφικό Δρόμο. Βέβαια είναι ένας δύσκολος Δρόμος με πολλά εμπόδια, λόγω των μακροχρόνιων δεσμών, αλλά οδηγεί στην αληθινή Ευτυχία.
Αυτός που από αληθινή αγάπη για την ανθρωπότητα επιστρέφει μέσα στη σπηλιά για να βοηθήσει τους δεσμώτες να απελευθερωθούν, πραγματώνει τον Πολιτικό Δρόμο. Δηλαδή πραγματικός Πολιτικός είναι αυτός που κατάφερε πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, να ελέγξει τα ελαττώματα του και να καλλιεργήσει Ανθρώπινες αξίες και Αρετές και μετά να οδηγήσει με σοφία τους άλλους ανθρώπους. Ο πραγματικός Πολιτικός δεν στηρίζεται στη γνώμη των πολλών, αλλά στη Γνώση και την Ηθική που έχει καλλιεργήσει μέσα του.
Από αυτήν την τόσο αρχαία αλλά και τόσο επίκαιρη παραβολή, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δεν είναι βασισμένα σε ψυχολογικές επιθυμίες και ανεκπλήρωτα απωθημένα, αλλά στη χιλιόχρονη Σοφία που άφησαν πολλοί μεγάλοι Φιλόσοφοι και Επιστήμονες σε πολλούς Πολιτισμούς, σε διαφορετικές εποχές, σε όλη τη Γη.

Όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο για την αναζήτηση της Αλήθειας και δεν καλλιεργούμε μια σφαιρική και ελεύθερη σκέψη, τότε παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα σκοτάδια της άγνοιας και της παραπληροφόρησης. Ταυτόχρονα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γινόμαστε εύκολα θύματα της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν, αυτοί που κινούν τα νήματα για έναν προσανατολισμό αποκλειστικά προς την ύλη.
Μόνο όποιος καταφέρει και τινάξει από πάνω του τα δεσμά των αδυναμιών του και των ψεύτικων εντυπώσεων που του έχουν επιβάλλει, μόνο αυτός που βαδίζει ένα Δρόμο ανηφορικό προς τη δική του κορυφή και καταφέρνει και ξεπερνά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, βγάζοντας θετικά συμπεράσματα, μόνο αυτός θα αντιληφτεί τη ματαιότητα των σκιών που κινούνται μπροστά του.
Τα σωστά πρότυπα υπάρχουν, οι απαντήσεις έχουν δοθεί, ας κοιτάξουμε γύρω μας και θα ανακαλύψουμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως μας παρουσιάζεται.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Πολιτεία του Πλάτωνα, Εκδόσεις Πάπυρος

https://ellaniapili.blogspot.com/