ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ATHENS VOICE ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

Η ATHENS VOICE έχει δημοσιεύσει μετά τις εκλογές της 21-5 μερικά ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με εκλογική κατάρρευση που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία από διαφορετική σκοπιά ο κάθε συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει που οφείλεται αυτή.
Από όλα αυτά δημοσιεύω μερικές, κατά την γνώμη μου, ενδιαφέρουσες παραγράφους. Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Από το άρθρο του  Βασίλη Βαμβακά  Το τέλος του καιροσκοπικού ριζοσπαστισμού:
Ο «τσιπρισμός» αποδομήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το ίδιο και ο συνακόλουθος «βαρουφακισμός». Οποιαδήποτε επίκληση σε ανεδαφικές ή εξόφθαλμα ψηφοθηρικές λογικές ναυάγησε.  Οποιαδήποτε ναρκισσιστική χειρονομία ριζοσπαστισμού έπεσε στο κενό. Η υποτίμηση της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος μέσα από την καλλιέργεια μιας συλλογικής αυταπάτης δεν είναι πια αποτελεσματική μέθοδος πειθούς. Ποιο νέο ή νέα να πείσεις σήμερα ότι, αν μπει σε μια σχολή με βαθμό κάτω από τη βάση, θα είναι για το καλό του; Ποιος είναι τόσο αφελής που να πιστέψει ότι οι μειωμένες προσδοκίες θα του φέρουν το οποιοδήποτε αποτέλεσμα; Ποιος μπορεί να πειστεί ότι η σημερινή Ελλάδα είναι ολοκληρωτική χώρα όπως παρουσιάστηκε από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον αρχηγό του; Όπως αποδείχτηκε, κανείς δεν πείθεται σήμερα με καιροσκοπικές λογικές και πομφόλυγες αντισυστημισμού. 

Από το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη Ο Τσίπρας στη «χρονοκάψουλα των αγανακτισμένων»    

Έχω ξεχωρίσει 2 φράσεις από την εφημερίδα Αυγή που εκδόθηκε τη Δευτέρα μετά τις εκλογές. 
Πρώτη φράση: «τα κομματικά ραντάρ έχασαν την κοινωνία».
Δεύτερη φράση: «υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, την ύπαρξη της οποίας ούτε καν γνωρίζαμε».
Οι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ λένε, λοιπόν, –ανοιχτά πλέον– αυτό που τόσο καιρό λέγαμε κάποιοι δημοσιογράφοι. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται μόνο σε αυτούς που είναι στο Τουίτερ και στα κομματικά γραφεία και όχι στην πραγματική Ελλάδα. Αλληλοπείστηκαν ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα κόλαση γεμάτη γκρινιάρηδες και «σε αυτούς τους γκρινιάρηδες πρέπει μόνο να απευθυνθούμε».
Όλη τους η καμπάνια στήθηκε για να προσελκύσει αυτούς τους γκρινιάρηδες. Ασπρόμαυρες αρνητικές διαφημίσεις και συνεχείς απαξιωτικές αναφορές στον Μητσοτάκη. Το «Αι μεντ» κάθισε και μέτρησε τις αναφορές κάθε αρχηγού στους αντιπάλους του. Προσέξτε: την προεκλογική περίοδο ο Τσίπρας έκανε 330 αναφορές στον Μητσοτάκη ενώ αντιστοίχως ο Μητσοτάκης έκανε μόνο 67 αναφορές στον Τσίπρα .

Από το άρθρο του Λεωνίδα Καστανά: Εκλογές 2023: Η εκδίκηση των «μεταμελημένων»
Την 21η Μαΐου 2023 θα τη θυμόμαστε για χρόνια μιας και αποτελεί ένα νέο ορόσημο στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Δεν είναι απλά μια αλλαγή σελίδας, αλλά ενός ολόκληρου βιβλίου. Τελειώνει επιτέλους η εποχή του αντισυστημικού και ριζοσπαστικού υποδείγματος, η εποχή του μίσους και της στείρας οργής, που μας ταλαιπωρεί από το 2008. Δυστυχώς χρειάστηκαν 15 χρόνια, αλλά στην Ελλάδα γινόμαστε ελαφρώς βραδύγλωσσοι όταν πρόκειται να συνομιλήσουμε με την Ιστορία.

..ότι μια σχετική πλειοψηφία των συμπολιτών μας διαλέγει το ρεύμα της ανόδου, όπως έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα. Μαζί τους και οι χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι που μπορεί να είναι νέοι, αλλά και βούληση έχουν και φρόνηση. Δεν είναι λούμπεν. Και δεν θέλουν να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο γράφοντας πεντάρια. Και μόνο αυτό αποτελεί μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον. Τελικά ο Αλέξης δεν έσκιζε στη νεολαία, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν οι επιτήδειοι.
Επί 15 χρόνια η πατρίδα ταλανίζονταν από το ψεύδος, την τερατολογία, τη χυδαιότητα, το μίσος, την εχθροπάθεια και την τοξικότητα μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που είχε την ικανότητα να ιππεύει το κύμα της οργής, να πείθει πολλούς και να ταλαιπωρεί περισσότερους.

Λάνσαρε τον εαυτό της ως απειλή. «Ερχόμαστε και θα είναι αλλιώς». Ανίκανη να αισθανθεί ότι όλο το κόλπο είναι ένα φακελάκι, ένα ψηφοδέλτιο, μια σχισμή και ένα κουτί. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη σε στέλνει στο 20% και από κει ίσως στα αζήτητα της Ιστορίας. Όπως τόσους και τόσους που αγάπησαν τον όχλο, αλλά δεν σεβάστηκαν τον πολίτη.

Και μόνο από τα κοινωνικά δίκτυα έβλεπες ότι υπήρχε απαίτηση για μεταρρυθμίσεις και συνάμα δυσφορία όταν η κυβέρνηση δίσταζε ή πισωπατούσε να αλλάξει πίστα σε έναν τομέα. Η Ελλάδα διψά για θετική ενέργεια. Για ένα καλό νέο. Για μια ευρωπαϊκή νίκη. Για μια παγκόσμια αναγνώριση. Σου έλεγε καθαρά ότι ήθελε να αφήσει πίσω της τον Άρη Βελουχιώτη και τον Κουφοντίνα. Ότι θέλει να γαληνέψει, να αγαπήσει, να μελετήσει, να προοδεύσει, να μεγαλουργήσει. Να ζωγραφίσει και να τραγουδήσει.

 Έχασαν όχι γιατί δεν πέρασαν τις ιδέες τους, όπως θέλησαν να μας πείσουν τα κανάλια το βράδυ των εκλογών, αλλά γιατί δεν είχαν ιδέες. Είχαν όμως εύκολους τους χαρακτηρισμούς. Και κάποιοι, όχι όλοι βέβαια, τις ύβρεις, τη δολοφονία χαρακτήρων, τις προσωπικές επιθέσεις –ακόμα και στους συγγενείς–, τη χυδαιότητα και το ψέμα, τα οποία, ευτυχώς, ο πολίτης έπαψε να αγοράζει. Τα βαρέθηκε. Όχι μόνο γιατί έβλεπε τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα και την κυβέρνηση να προσπαθεί, αλλά γιατί το «λουμπεναριάτο» αφήνει μια γλίτσα στα χέρια και μια πικρή γεύση στο βάθος της γλώσσας. Τη λέξη «νισάφι» την έβλεπες στα μάτια τους.

Εμείς, του ’70 οι εκδρομείς που θητεύσαμε στη νεότητα στην αριστερή πλευρά της Ιστορίας, μπορεί να υπήρξαμε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, εναλλακτικοί, αλτουσεριανοί, δογματικοί, ανανεωτικοί, φρικιά, χίπηδες, ροκάδες, χεβιμεταλάδες και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας. Αλλά φτηνιάρηδες και λούμπεν δεν υπήρξαμε ποτέ. Διαβάσαμε, δουλέψαμε και κάτι καταφέραμε στη ζωή μας. Τη ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Αλλά αγαπάμε την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της ανεξαρτήτως καταγωγής και χρώματος. Αγαπάμε όμως και τα παιδιά ή τα εγγόνια μας και θέλουμε να ζήσουν εδώ, σε μια καλύτερη χώρα από αυτή που ζήσαμε εμείς. Αν σήμερα είναι ο Μητσοτάκης που ενσαρκώνει αυτό το όνειρο, είμαστε μαζί του. Και αν συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, που είναι εν πολλοίς και δικός μας, θα είμαστε μαζί του. Αλλά πάντοτε στο κάγκελο ώστε να προλάβουμε το λάθος. Γιατί δεν μισούμε. Γιατί αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Και ενίοτε νικάμε. Με νταμπλ σκορ.

Από το άρθρο του Κυριάκου Αθανασιάδη Η ησυχία της πόλης μετά τον θρίαμβο

Δεν ήταν όμως ΟΥΤΕ ο αρχηγός του κόμματος, που λέει τα δικά του, με τον τρόπο που τα λέει, με το ύφος που τα λέει, σαν μίμος του εαυτού του, με αυτή τη βιβλικού μεγέθους αμεριμνησία που τον χαρακτηρίζει, και την πλήρη, χαοτική, οπερετική, μοναδική στα χρονικά άγνοιά του για τα πάντα, και κυρίως για το ΠΛΑΙΣΙΟ μέσα στο οποίο υπάρχουν αυτά τα έρμα τα πάντα. Αφήνω δε απέξω το γεγονός ότι δεν γίνεται να είσαι τόσο φανερά άσχετος ή τόσο δαιμονισμένα εμμονικός, και να προσποιείσαι ότι ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες της Marvel, και όχι στο μοναδικό που υπάρχει.

..διάολε, ετοιμάζουμε βάσεις στον Άρη, δεν γίνεται να μη μιλάς τα εγγλέζικα, δεν γίνεται να χάσκεις, να μπερδεύεσαι, να στέκεσαι βουβός, να λες ΧΩΡΑΤΑ. Δεν είσαι ο Φλωράκης. Και ούτε αυτό είναι ένα εκεί δα κόμμα που κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν είναι, ξαναλέω, του Βαρουφάκη ή της Ζωής, ή κάτι περίεργων ακροδεξιών που πουλάνε παντούφλες με φουντίτσες. Εδώ ο Μακρόν και έχει ένα επιτελείο ανθρώπων γύρω του που προσέχουν μη βγει «έτσι» και όχι «αλλιώς» το πιγούνι του και η μύτη του στη φωτογραφία. Ο Μακρόν. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ξέρω γω.
Δεν γίνεται εσύ να είσαι έτσι, όταν απέναντί σου ο Μητσοτάκης μιλάει με άνεση όλες τις γλώσσες και κυρίως ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΕΙ σ’ αυτές τις ρημάδες τις γλώσσες. Σε πιάνει ένα παράπονο. Ή μια αηδία, που έλεγε και ο Τσουκαλάς. Ντρέπεσαι. Ό,τι και να λες για τα μάτια του —γιατί σε μάθανε να λες τέτοια: κοντός, χοντρός, γουρλομάτης, κουνιστός—, ντρέπεσαι.

Ως εκ τούτου, και καθώς το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει σταθερά, ο ηγέτης τού ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν άσχημο να έμενε άλλα τέσσερα χρόνια στη θέση του, ΚΑΙ για να περνάει καλά αυτός, ΚΑΙ για να κατεβάσει το κόμμα εκεί από όπου το πήρε.

 

Ο Παντελής Καψής στο Ο Λαφαζάνης τώρα δικαιώνεται
Πόσο εκτός τόπου παραμένουν τα στελέχη του Σύριζα φάνηκε και από τις αντιδράσεις που είχαν στην εκλογική τους κατάρρευση. Αντί να αναζητήσουν τα λάθη τους άρχισαν να αναπτύσσουν τις πιο αστείες θεωρίες. Πολλοί επιτέθηκαν στους ψηφοφόρους επειδή, λέει, έγιναν ξαφνικά ατομιστές που κοιτάζουν το στενό τους συμφέρον - θα τους παρακολουθεί από ψηλά ο Μαρξ και θα γελάει. Άλλοι υιοθέτησαν την θεωρία της Πόπης Τσαπανίδου ότι παραπλανήθηκαν, ή ότι έχουν «ομίχλη» στο μυαλό τους ή σε πιο κουλτουρέ εκδοχή, ότι είναι θύματα των μέσων μαζικής χειραγώγησης του συστήματος. Ακόμα και τον θυρωρό της νύχτας επιστράτευσε ο πρώην υπουργός πολιτισμού συγχέοντας τον κινηματογράφο με την πραγματικότητα. Οι πιο θεωρητικοί ανακάλυψαν συντηρητική στροφή στην κοινωνία. Το καλύτερο όμως ήταν από τον ίδιο τον Τσίπρα ο οποίος καταλόγισε ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ και στο  ΚΚΕ! Μεγαλύτερη ομολογία αδυναμίας να καταλάβουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει. 

https://atheofobos2.blogspot.com/