Αναμνήσεις μιας άλλης ζωής

 

Της Σοφίας Σήλια

Μετά από πολλή σκέψη και  δισταγμούς αποφάσισα πως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα δικό μου βίωμα, μία δική μου αλήθεια.

Πριν από δέκα ή δεκαπέντε περίπου χρόνια άρχισα ξαφνικά να βλέπω εικόνες  ή  σκηνές, όπου ζούσα διάφορες εμπειρίες και καταστάσεις, έχοντας διαφορετική  μορφή κάθε φορά και το μόνο που ήξερα με σιγουριά τότε, ήταν πως επρόκειτο για μένα. Γνώριζα βαθιά μέσα μου πως έβλεπα εμένα! Είχα μία εσωτερική πληροφόρηση και βεβαιότητα πως αυτά που έβλεπα ήταν από προηγούμενες ζωές μου….

Σε στιγμές δηλαδή ησυχίας ή διαλογισμού βρισκόμουν ξαφνικά να βλέπω, σαν θεατής κινηματογράφου, ολόκληρες σκηνές από άλλες ζωές μου. Με έβλεπα σαν ηθοποιό σε ταινία, σε διάφορους και διαφορετικούς ρόλους. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα γιατί συνέβαινε αυτό.  Ηταν σίγουρα περίεργο και πρωτόγνωρο, όμως ποτέ δεν με τρόμαξε. Γινόταν πάντα με μια φυσικότητα και μια ηρεμία που δεν άφηνε καθόλου χώρο για φόβο ή ανησυχία.

Ήταν λοιπόν ένα δικό μου μυστικό που μου πήρε χρόνια να το μοιραστώ με πολύ δικούς μου ανθρώπους. Συνέβαινε ξανά και ξανά και άρχισα να χαίρομαι με κάθε νέα πληροφορία που λάμβανα και με συνέδεε με ανθρώπους της τωρινής μου ζωής.

Τα χρόνια πέρασαν και οι πληροφορίες πλήθυναν και έμαθα να εξηγώ σχέσεις και καταστάσεις και να ηρεμώ φόβους από τόσο παλιά ερχόμενους – όχι πάντα με επιτυχία βέβαια γιατί όλοι οι φόβοι και οι ανησυχίες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες!

Κι ας έρθω στην τωρινή μου ζωή και σε ένα θέμα που με βασάνιζε από παιδί και ήταν η σχέση με την μητέρα μου.

Υπήρχε ένα έλλειμα αγάπης μέσα μου, ένα κενό, ένα παράπονο, ένα γιατί πικραμένο.

Σκληρή και αυστηρή πάντα μαζί μου, εκείνη θεωρούσε ότι με αγαπούσε πολύ κι εγώ δεν το ένιωθα. Μεγάλωσα λοιπόν με πίκρα και θυμό γιατί δεν είχα την μητέρα που ήθελα, γιατί η αγάπη της ήταν πάντα με όρους….

Κάποια στιγμή σαν αυτές  που ανέφερα παραπάνω «είδα» εμένα κοριτσάκι να ζω με την καλύτερη μαμά του κόσμου!  Ένιωσα όλα αυτά που ποθεί ένα παιδί από την μαμά του. Αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, φροντίδα, ασφάλεια. Ημουν ευτυχισμένη με το βλέμμα της και μόνο. Την κοίταζα με λατρεία και τα μάτια της ήταν γεμάτα αγάπη! Την είδα μάλιστα να μου φτιάχνει με τα χεράκια της ένα κόσμημα για το λαιμό, κάτι που συνεχίζεται και σ΄αυτήν την ζωή -προς μεγάλη μου χαρά (!) – σε μια άλλου είδους σχέση.

Όλη αυτή η αίσθηση και η ανάμνηση μου γλύκανε την ψυχή, όμως δεν μαλάκωσε τον θυμό για την τωρινή μητέρα αφού έκανε την διαφορά ακόμα μεγαλύτερη.

Με βασάνιζε πάντα αυτό το γιατί… Γιατί να επιλέξω αυτήν την συμπεριφορά, αυτήν την σχέση, αυτήν την μητέρα. Διανοητικά το καταλάβαινα, πιστεύω απόλυτα πως εμείς επιλέγουμε ψυχές, σχέδια και μαθήματα για κάθε ενσάρκωσή μας, όμως η καρδιά πονούσε και αρνιόταν να το δεχθεί.

Πριν από λίγο καιρό όμως σε μία στιγμή, μία απλή καθημερινή στιγμή, περπατώντας στο δρόμο συνέβη κάτι μαγικό!

Ήρθε ξαφνικά στο νου μου όλη η γλυκιά ανάμνηση της τότε υπέροχης μαμάς μου και ήταν σαν κάποιος να με αγκάλιασε με όλη την θέρμη της ψυχής του. Σαν να κύλισε μέσα μου ζεστό θεραπευτικό υγρό που απλώθηκε μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο. Τόσο δυνατή ήταν αυτή η αίσθηση!

Τότε λοιπόν αναπάντεχα κάτι μέσα μου φώτισε… Μια νέα οπτική…

Σκέφτηκα πως αυτό που τόσο ποθούσα όλη μου τη ζωή το έχω ζήσει και μάλιστα στο μέγιστο σε μιαν άλλη ζωή. Αρα πραγματικά για την πορεία της ψυχής μου δεν υπάρχει αληθινό έλλειμα… Το έχω γευτεί όλο αυτό που νόμιζα πως μου έλειπε, το έχω χορτάσει!

ΕΙΧΑ μια υπέροχη γλυκιά μαμά!

Η ψυχή μου δεν έχει κανέναν λόγο να την αναζητά. Μόνο ο νους και η λήθη με κάνουν να νιώθω στερημένη και πικραμένη.

Κι αμέσως σκέφτηκα πως για κάποιο δικό της λόγο η ψυχή μου κι ας μην το καταλαβαίνει ο νους, επέλεξε να βιώσει αυτήν την δύσκολη μητρική σχέση, γιατί μέσα απ΄αυτήν ή μάλλον εξ΄αιτίας αυτής βρήκα τη δύναμή μου. Εγώ η ίδια λοιπόν την σχεδίασα και την βίωσα! Ούτως ή άλλως ένα όνειρο ζούμε μέσα σε άλλα όνειρα… Δεν έχω κανέναν λόγο να θυμώνω με κανέναν.

Το επόμενο δευτερόλεπτο ένιωσα την μεγαλύτερη τιμή για την ψυχή της μητέρας μου και τον ρόλο που δέχθηκε να παίξει στη ζωή μου. Ενιωσα πως την συγχωρώ με όλη μου την καρδιά, όλος εκείνος ο θυμός που με βάραινε έγινε συγχώρεση και κατανόηση… Της έστειλα όλη  την αγάπη και την τρυφερότητα που ένιωσα μέσα μου…

Για μένα ήταν μια μαγική στιγμή, ο νους φωτίστηκε και αξιοποίησε τόσο όμορφα την ανάμνηση της άλλης ζωής. Είμαι τόσο ευγνώμων για όλη αυτή την βοήθεια που έλαβα και με απάλλαξε από μεγάλο βάρος.

Η σχέση μου δε με την μητέρα μου, χωρίς καμμία άλλη προσπάθεια, έγινε καλύτερη από ποτέ. Με την δική μου, όπως φάνηκε, συγχώρεση απαλλάχθηκε κι εκείνη από όλο το βάρος του θυμού μου και τώρα μοιραζόμαστε λόγια αγάπης όσο ποτέ πριν!

Αποφάσισα  να τα γράψω όλα αυτά για να βρούμε ίσως λίγη ακόμα δύναμη και θάρρος  και να θυμηθούμε  πως ερχόμαστε ξανά και ξανά και κάθε νέο μας όνειρο ή νέα ζωή -όπως κι αν το πούμε-  συνδέεται με άλλα προηγούμενα.

Κάθε φορά επιλέγουμε τι θα βιώσουμε, για να καταλάβουμε ή ακόμα και να θυμηθούμε κάτι περισσότερο απ΄την Αλήθεια.

Όλα, καταλαβαίνω πια πως είναι μια ψευδαίσθηση…

Είμαστε πνεύματα σ΄ένα ανθρώπινο ταξίδι. Για λίγο παίρνουμε ανθρώπινη μορφή, σαν θεατρίνοι που επιλέγουν ρόλους σ΄ένα συνεχές παιχνίδι ώσπου να καταφέρουμε να βγούμε από αυτό.

Όλα συνδέονται κι όλα έχουν νόημα τελικά.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να καταφέρουμε να θυμηθούμε ποιοι ακριβώς είμαστε, για ποιο λόγο είμαστε εδώ και να τελειώσουμε οριστικά πια με το δράμα και το θέατρο πόνου που ζούμε!

 omorfizoi