"Τουρκική σταφίδα, τυποποιημένη στη Γερμανία, σε ράφι σούπερ μάρκετ του Ηρακλείου". Πριν από τρεις δεκαετίες κάτι τέτοιο θα φάνταζε ανέκδοτο κι όμως το ζούμε και το χειρότερο; το θεωρούμε πλέον φυσιολογικό.

Που να την βρουν τα σούπερ μάρκετ την φθηνή τυποποιημένη κρητική σταφίδα να τη βάλουν στο ράφι τους; ή καλύτερα να το πιάσουμε από την αρχή, υπάρχει αυτή τη στιγμή ντόπια παραγωγή σταφίδας ικανή να ανταγωνιστεί την τουρκική;  Θα μου πείτε πάντα ο ανταγωνισμός με τους γείτονες στο συγκεκριμένο προϊόν ήταν υπαρκτός, όμως η διαφορά σήμερα συνίσταται στο εξής: δεν υφίσταται πλέον ανταγωνισμός, οι Τούρκοι παίζουν μόνοι τους σε άδειο γήπεδο.

Να είναι καλά η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ελληνικές κυβερνήσεις, διαχρονικά, που προστάτευσαν το θησαυρό της κρητικής και γενικότερα της ελληνικής σταφίδας. Να είναι καλά όμως κι εκείνοι που παρέδωσαν τα όπλα χωρίς αγώνα. Που αντί να διαφυλάξουν την παραγωγή τους θεώρησαν θετική προοπτική το να επιδοτούνται αρχικά για τα κιλά και μετά για τα στρέμματα των σταφιδάμπελων τους  και που σήμερα οδηγούν τη σουλτανίνα τους, όποια τέλος πάντων σουλτανίνα παράγουν, σε άλλες χρήσεις.

Ναι, ήταν οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που υπερασπίστηκαν το προϊόν τους στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέσα στη φλεγόμενη Νομαρχία του Ηρακλείου. Μέχρι τότε αν παρήγαγες είχες εισόδημα και όχι όπως σήμερα που λαμβάνεις την επιδότηση ουσιαστικά για να μην παράγεις.

Έκαναν το μεγάλο λάθος και άκουσαν εκείνους που έμπαιναν μπροστά για λογαριασμό τους, εκείνους που συνομιλούσαν με όσους χάρασσαν πολιτικές και τους υπόσχονταν εύκολα και πολλά λεφτά.

Εγκληματικές πολιτικές, στις οποίες από κάποιο σημείο και μετά σταματήσαμε να σηκώνουμε ανάστημα, ξεχνώντας πως αφορούσαν σε ένα μοναδικό προϊόν που έθρεψε γενιές κρητικών και που σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε για δείγμα.

Τα σταφιδάμπελα φθίνουν, για αναμπέλωση ούτε λόγος, πολιτική εθνική που να στηρίζει τη σταφίδα; εντάξει εδώ γελάμε μετά δακρύων, όταν δεν έχουμε εθνική πολιτική για τη γεωργία, ως κλάδο, θα έχουμε για τη σταφίδα; ή μήπως για τη φέτα;

Κι έτσι καταλήγουμε να προσπερνάμε στο σούπερ μάρκετ το ράφι με την τουρκική σταφίδα, την εμποτισμένη σε βαμβακέλαιο παρακαλώ, και να πηγαίνουμε παρακάτω... γιατί δεν μας έφθαναν όλα τα άλλα μάθαμε και να μην τρώμε τη σταφίδα. Και μην μου πείτε ότι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών στην Ελλάδα γνωρίζει τι εστί σταφίδα και ποια είναι η γεύση της; 

Ε.Β

storieskritis