Ποιός θά χάσῃ ἀπό τήν ὑπόθεσιν τῆς Γάζας ;

 

φωτό

Γράφει ὁ Farhad Ibragimov

Καθώς η Ευρώπη οδεύει προς την αναγνώριση της Παλαιστίνης και ο Τραμπ δείχνει σημάδια ανυπομονησίας, ο ασυμβίβαστος πόλεμος του Ισραήλ κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια μοναχική μάχη.

Αυτή την εβδομάδα ο ισραηλινός στρατός ξεκίνησε μια χερσαία επιχείρηση πλήρους κλίμακας για την κατάληψη της πόλης της Γάζας. Το σχέδιο είναι φιλόδοξο και αδίστακτο: 60.000 νέοι έφεδροι θα κληθούν και θα παραταθεί η θητεία άλλων 20.000 στρατιωτών. Για τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, αυτό είναι ένα «απαραίτητο βήμα» για να διασφαλιστεί η ασφάλεια του Ισραήλ. Για τη διεθνή κοινότητα, μοιάζει με ένα στοίχημα που θα μπορούσε να ωθήσει το Ισραήλ σε σχεδόν πλήρη απομόνωση.

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι η επίθεση θα προκαλέσει «μαζική καταστροφή» και τον θάνατο αμάχων, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων παιδιών που ήδη υποφέρουν από την πείνα. Σε όλη την Ευρώπη και στις μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες, έχουν ξεσπάσει διαμαρτυρίες κατά του πολέμου. Ωστόσο, ο Νετανιάχου δεν δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης. Ουσιαστικά έχει στοιχηματίσει τα πάντα στη συντριβή της Χαμάς και στην εξασφάλιση του ελέγχου της Γάζας - όποιο και αν είναι το ανθρωπιστικό ή διπλωματικό κόστος.

Αυτή η τελευταία κλιμάκωση δεν συμβαίνει στο κενό. Έρχεται μετά από σχεδόν δύο χρόνια αυξανόμενων εντάσεων μεταξύ του Ισραήλ και των παραδοσιακών δυτικών συμμάχων του, μια διαδικασία που ξεκίνησε μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 και έκτοτε έχει μεταμορφώσει τη διεθνή θέση του Ισραήλ. Αυτό που ξεκίνησε με άνευ όρων δυτική υποστήριξη έχει σταθερά μετατοπιστεί προς την ανοιχτή κριτική, τις απειλές κυρώσεων, ακόμη και την προοπτική αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους.

Μέχρι την άνοιξη του 2024, η υπομονή της Ευρώπης με τον αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ και την επιδεινούμενη ανθρωπιστική κρίση είχε εξαντληθεί. Ο Josep Borrell, τότε επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, ανακοίνωσε μια αναθεώρηση των σχέσεων με το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της συζήτησης για την αναστολή της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ. Το Λονδίνο πάγωσε τις συνομιλίες για ελεύθερο εμπόριο. Ηγέτες από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τον Καναδά απείλησαν με κυρώσεις εάν το Ισραήλ αρνούνταν να επιτρέψει την παροχή ανθρωπιστικών προμηθειών. Για πρώτη φορά, η γλώσσα που ακουγόταν από τις δυτικές πρωτεύουσες χαρακτήριζε τις ισραηλινές ενέργειες ως «δυσανάλογες».

Ο Νετανιάχου απάντησε με περιφρόνηση, κατηγορώντας τους Δυτικούς ηγέτες ότι «ενθαρρύνουν την τρομοκρατία». Οι όροι του για τον τερματισμό του πολέμου ήταν απόλυτοι: η παράδοση της ηγεσίας της Χαμάς, η απελευθέρωση των ομήρων και η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας. Οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, επέμεινε, ήταν απαράδεκτη.

φωτό

Η πίεση της Ευρώπης σύντομα μετατοπίστηκε από τη ρητορική σε νομικά μέτρα. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εξέδωσε εντάλματα σύλληψης για τον Νετανιάχου και τον πρώην υπουργό Άμυνας Yoav Gallant, ενώ η Γαλλία έσπασε το προηγούμενο ως το πρώτο έθνος της G7 που αναγνώρισε την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση. Η απόφαση του Μακρόν πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση: Η Ισπανία, η Νορβηγία, η Ιρλανδία και άλλες χώρες ακολούθησαν γρήγορα. Μέχρι τον Ιούλιο του 2025, ένας συνασπισμός δεκαπέντε δυτικών εθνών υπέγραψε κοινή δήλωση σε συνέδριο στη Νέα Υόρκη, απαιτώντας κατάπαυση του πυρός και προτείνοντας ένα «μελλοντικό μοντέλο» για τη Γάζα υπό την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή - υπό την προϋπόθεση ότι θα διεξαγάγει εκλογές και θα διαλύσει ένοπλες ομάδες.

Η Βρετανία, επίσης, άρχισε να κινείται προς την αναγνώριση της Παλαιστίνης, συνδέοντας την απόφαση με το αν το Ισραήλ θα συμφωνούσε σε κατάπαυση του πυρός. Η ανθρωπιστική κατάσταση έκανε αυτό πιο δύσκολο να αγνοηθεί: τον Μάρτιο του 2025, ο σχεδόν ολοκληρωτικός αποκλεισμός του Ισραήλ μείωσε τα τρόφιμα και τα φάρμακα για μήνες, και ακόμη και μετά την επανέναρξη της βοήθειας, οι ποσότητες μειώθηκαν κατακόρυφα. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν όλο και περισσότερο τον λιμό στη Γάζα ως άμεσο αποτέλεσμα της ισραηλινής πολιτικής.

Ακόμη και η Ουάσινγκτον έδειξε σημάδια έντασης. Η κάποτε ακλόνητη φιλοϊσραηλινή στάση του Ντόναλντ Τραμπ χαλάρωσε αφότου οι αναφορές για μαζική λιμοκτονία έφτασαν στους συμβούλους του. Σύμφωνα με ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, μια τεταμένη τηλεφωνική συνομιλία με τον Νετανιάχου κατέληξε με τον Τραμπ να φωνάζει ότι «δεν ήθελε να ακούει διαψεύσεις» επειδή τα στοιχεία για τα βάσανα ήταν αναμφισβήτητα. Για τον Νετανιάχου, αυτό ήταν το πρώτο σαφές σημάδι ότι ακόμη και ο ισχυρότερος σύμμαχός του είχε όρια.

φωτό

Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη ακολούθησε μια πολυεπίπεδη στρατηγική. Η πίεση στο Ισραήλ εξυπηρετούσε διάφορους σκοπούς: να σηματοδοτήσει την ανεξαρτησία της από την Ουάσινγκτον, να διαχειριστεί εγχώριες εκλογικές περιφέρειες που έδειχναν συμπάθεια προς τους Παλαιστίνιους, να αξιοποιήσει ανθρωπιστικές ανησυχίες για διπλωματικό όφελος και να δείξει στον Παγκόσμιο Νότο ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να πάρει θέση ξεχωριστή από τις ΗΠΑ. Αλλά αυτή η «κυριαρχία» παραμένει σε μεγάλο βαθμό ρητορική. Οι Βρυξέλλες δεν δείχνουν και μεγάλη διάθεσιν για συγκεκριμένα μέτρα που θα μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν τον στρατιωτικό υπολογισμό του Ισραήλ.

Αυτός ο κυνισμός μπορεί, στην πραγματικότητα, να λειτουργήσει προς όφελος της Ευρώπης. Μια παρατεταμένη σύγκρουση επιτρέπει στους Ευρωπαίους ηγέτες να φαίνονται δυναμικοί στο εξωτερικό, να κατευνάζουν τους δικούς τους ψηφοφόρους και να τηρούν στάση εναντίον της Ουάσινγκτον - χωρίς να πληρώνουν κανένα πραγματικό κόστος. Αν ο Joe Biden ή η Kamala Harris ήταν στον Λευκό Οίκο, η Ευρώπη πιθανότατα θα είχε ακολουθήσει την Ουάσινγκτον μόνο με επιφανειακή κριτική.

Για τον Νετανιάχου, ωστόσο, τα διακυβεύματα είναι υπαρξιακά. Επεκτείνοντας τον πόλεμο στην καρδιά των πόλεων της Γάζας και επιστρατεύοντας δεκάδες χιλιάδες εφέδρους, έχει καταστήσει σαφές ότι ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή. Πιστεύει ότι η δυτική πίεση θα παραμείνει ρητορική, ότι ο Τραμπ δεν θα εγκαταλείψει το Ισραήλ και ότι ο χρόνος είναι ακόμα με το μέρος του.

Όσο όμως διακυβεύονται τα πράγματα, τόσο πιο μοναχικό γίνεται το Ισραήλ. Ο Νετανιάχου έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια - και ενώ η στρατιωτική εκστρατεία μπορεί να αποφέρει τακτικά οφέλη, διπλωματικά στριμώχνει το Ισραήλ σε ένα μέλλον όπου ακόμη και οι στενότεροι σύμμαχοί του μπορεί να μην προσφέρουν πλέον άνευ όρων υποστήριξη.

Ἀπό : swentr.site

Πρῶτον, ὁ Νετανιάχου τό τραβάει τό σκοινί διότι δέν μπορεῖ νά κάνῃ τίποτε ἄλλο ἀπολύτως ἀφοῦ γνωρίζει πώς ἐάν τό σταματήσῃ ἐδῶ χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα γιά τό Ἰσραήλ εἶναι χαμένος κυριολεκτικῶς.  Δεύτερον, ἡ Δύσις ἐάν πραγματικῶς ἤθελε ἀποτέλεσμα ὑπερασπιζόμενη τήν Παλαιστίνη θά εἶχε προχωρήσει ἐδῶ καί τοὐλάχιστον ἕναν χρόνο σέ ἔργα, μέ πρᾶξεις ἀποτελεσματικές κατά τοῦ Ἰσραἠλ κυρίως κόβοντας ὁποιαδήποτε παροχή βοηθείας σέ ὅπλα. 

Τέλος μία πραγματική, κι᾿ὄχι στά λόγια, ἀπομόνωσις τοῦ Ἰσραήλ ( γενικῶς καί στά πάντα ) θά εἶχε ἄμεσα ἀποτέλεσμα ἀφοῦ οἱ πρῶτοι πού θά ἀντιδροῦσαν στίς στερήσεις θά ἦσαν οἱ ἴδιοι οἱ πολίτες τοῦ Ἰσραήλ οἱ ὁποῖοι οὔτως ἤ ἄλλως τά ἔχουν μαζεμένα τοῦ Νετανιάχου. 

Καί ἕνα ἀκόμη πολύ σημαντικό στοιχεῖον, ἡ στάσις τῆς Ῥωσσίας ἐπί τοῦ θέματος. Τί θά κάνῃ ὁ Ποῦτιν ὁ ὁποῖος μέχρι στιγμῆς ἔχει "τρίξει γιά τά καλά τά δόντια" στόν Νετανιάχου ; Τί θά κάνῃ πλέον ἐμπράκτως μᾶς ἐνδιαφέρει ὅπως καί αὐτή ἡ ἀντίδρασις τῆς συλλογικῆς Δύσεως. Μέ τήν διαφορά πώς ἡ ἀντίδρασις τῆς Ῥωσσίας θά ἔχει ἀντίκτυπον καί στήν στάσιν τῆς Δύσεως, ὅπως πάντα...

Συνεπῶς περιμένοντας ὄχι νά ἰσοπεδωθῇ ἡ Γάζα καί νά ἀφανιστῇ μέχρι ἑνός ὁ πληθυσμός της, ἀλλά περιμένοντας τήν σωστή, λογική καί ἐπιτέλους τήν ἀναμενόμενη ἀποτελεσματική ἀντίδρασιν τῆς Δύσεως στούς "χαϊδεμένους" της σιωνιστές πού ἐν τέλει πρέπει νά τούς καταστήσουν σαφές πώς μέχρι ἐδῶ ἦταν ἡ ...κυριαρχία τους. 

Θά γίνῃ ἔτσι ; 

ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΘΑΝΑΤΟΝ,ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ