Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024

Το θρησκευτικό φαινόμενο του LGBTQ-ισμού

 




Κάθε άνθρωπος έχει μια κοσμοθεωρία – αρχές, πεποιθήσεις και μια σχολή σκέψης – με την οποία συναντά και βιώνει τον περιβάλλοντα κόσμο και τα γεγονότα του, μαζί με το πώς κυβερνά το πρόσωπό του.

Τις περισσότερες φορές, τουλάχιστον στις «δυτικές» κοινωνίες, μια κοσμοθεωρία είναι αυτο-επιλεγμένη, και έτσι για τους περισσότερους ενήλικες γίνεται μια πράξη της θέλησης.

Μια κοσμοθεωρία διαμορφώνει, πληροφορεί και περιλαμβάνει τη διαδικασία με την οποία ένα άτομο σχετίζεται με γενικά ζητήματα της ζωής, όπως – ο κόσμος και η προέλευσή του, τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, η μέθοδος των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων, πώς σχετίζεται η ανθρωπότητα με την υπόλοιπη φύση, πώς η ανθρωπότητα σχετίζεται με το Θείο (αν η κοσμοθεωρία επιτρέπει το Θείο), και ούτω καθεξής. Ακόμη και η «απιστία» είναι από μόνη της μια μορφή πίστης.

Μια κοσμοθεωρία με την ευρεία έννοια είναι θρησκευτική, είτε ομολογεί το Θείο είτε το αρνείται, είτε είναι εξαιρετικά οργανωμένη είτε χαλαρά δομημένη. Η θρησκεία με μια γενική έννοια είναι αυτή που ένα άτομο παίρνει ως κατευθυντήρια αρχή για τη ζωή. 

Μιλώντας με έναν πεζό τρόπο, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε σύστημα πεποιθήσεων που παρέχει μια αφήγηση για τα αναπόφευκτα ερωτήματα της ζωής που αντιμετωπίζει σχεδόν κάθε ανθρώπινο πρόσωπο στον πλανήτη Γη. Με αυτή την ευρεία έννοια, δεν υπάρχουν μη θρησκευόμενοι άνθρωποι, επειδή όλοι έχουν ένα σύστημα πεποιθήσεων κάποιου είδους.

Αναπόφευκτα συνδεδεμένα με τα συστήματα πεποιθήσεων είναι ερωτήσεις και απαντήσεις που σχετίζονται με την ανθρωπότητα και την ανθρώπινη ηθική. Ένα άτομο θα ενεργήσει, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει να το κάνει, με τρόπο που να είναι σύμφωνος με την κοσμοθεωρία του, τη θρησκεία του. Τελικά, η δράση – ο καρπός – εκθέτει την αληθινή κοσμοθεωρία ενός ατόμου.

Στην Αμερική (και στον δυτικό κόσμο γενικότερα) αυτή τη στιγμή υπάρχει, αυτό που μπορεί να ονομαστεί, μια σύγκρουση κοσμοθεωριών, και αυτή είναι η ρίζα της έντασης σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα (φύλο) και την ορθή λειτουργία της (και πολλά άλλα πράγματα).

Σαφώς, ο Χριστιανισμός (όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη εννοώ τον παραδοσιακό Χριστιανισμό) έχει πολύ σαφείς διδασκαλίες που βασίζονται στην κοσμοθεωρία του – η οποία τελικά, όπως έχω υποστηρίξει αλλού, βασίζεται στη Θεία αποκάλυψη – σχετικά με την ορθή χρήση του ανθρώπινου προσώπου και αυτό περιλαμβάνει τη σεξουαλικότητα, η οποία αποτελεί μέρος της σωστής ευθυγράμμισης του ανθρώπινου προσώπου.

Από την άλλη, η σύγχρονη ανθρωπιστική εκκοσμίκευση έχει πολύ σαφείς διδασκαλίες που βασίζονται στην κοσμοθεωρία της σχετικά με τη χρήση του ανθρώπινου προσώπου, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικότητας.

Κάθε άποψη βασίζεται σωστά στην πίστη. Μια πεποίθηση που σχηματίζεται από μια κοσμοθεωρία.

Η ανθρωπιστική εκκοσμίκευση ισχυρίζεται ότι είναι ουδέτερη απέναντι στη «θρησκεία».

Ισχυρίζεται ότι δημιουργεί έναν ουδέτερο χώρο στον οποίο μπορεί να λάβει χώρα η ελεύθερη ανταλλαγή διαφορετικών ιδεών.

Αυτός ο ισχυρισμός είναι τελικά ψευδής και αδύνατος, επειδή ο ίδιος έχει γίνει μια μορφή θρησκείας, δηλαδή έχει τη δική του αφήγηση σχετικά με τα ζητήματα της ζωής, όπως η λειτουργία της ανθρωπότητας και του Θείου. 

Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι ουδέτερη, ούτε είναι ένας αμερόληπτος διαμεσολαβητής μεταξύ άλλων θρησκειών. Η ίδια η ανθρωπιστική εκκοσμίκευση φέρει μαζί της μια προκατάληψη, όπως και κάθε κοσμοθεωρία. 

Έχει γενικά μια συγκαταβατική περιφρόνηση για άλλες κοσμοθεωρίες (θρησκείες) που πρεσβεύουν τη Θεότητα και τη Θεία αποκάλυψη. Γενικά βλέπει τους παραδοσιακούς τρόπους ως τρόπους που πρέπει να καταργηθούν. 

Η κοσμική πίστη γενικά δεν παίζει καλά με ανταγωνιστικές αφηγήσεις πίστης, μια έρευνα των ισχυρών κοσμικών κρατών (που περιλαμβάνουν τόσο «κομμουνιστικά» όσο και «δημοκρατικά») του περασμένου αιώνα το αποκαλύπτει αυτό. Γενικά, ο βίαιος διωγμός ή η βασική διάκριση άλλων θρησκειών, κυρίως εκείνων που διεκδικούν τη Θεία αποκάλυψη, γίνεται συνήθης πρακτική.

Ο ανθρωπισμός βρίσκεται στη ρίζα σχεδόν κάθε σύγχρονης κυβέρνησης και αντίστοιχης κοινωνικής ατζέντας, δηλαδή – όλα είναι απλά «υλικά» – της υλικής τάξης – και δεν υπάρχει τίποτα υπερφυσικό. 

Ακόμη και όταν μια πνευματικότητα αγκαλιάζεται, ειδικά στη «Δύση», είναι μια πνευματικότητα που επικεντρώνεται στον άνθρωπο και τις απολαύσεις, τις επιθυμίες και την ικανοποίησή του. Τις περισσότερες φορές, αν το θείο ομολογείται (ή όπως έχει γίνει δημοφιλές, «το σύμπαν»), είναι εκεί μόνο για να εκπληρώσει τις επιθυμίες του ανθρώπου. 

Ωστόσο, συχνά, η σύγχρονη πνευματικότητα στρέφεται πρώτα στην ύλη για καθοδήγηση, μπορεί κανείς απλώς να παρατηρήσει τη δημοτικότητα των κρυστάλλων, των ωροσκοπίων, των ξορκιών και όπως εκδηλώσεις της σύγχρονης υλοποιημένης «πνευματικότητας».

Η «πνευματικότητα» είναι μόνο για τη βελτίωση της υλικής ύπαρξης της ανθρωπότητας. Έτσι παραμένει ο ανθρωπισμός.

Η ηθική (χρησιμοποιώντας αυτή τη λέξη πολύ χαλαρά) του εναγκαλισμού και του «εορτασμού» του κινήματος LGBTQ και άλλων σεξουαλικών παραλλαγών βασίζεται άμεσα στη σύγχρονη κοσμική κοσμοθεωρία. Είναι μια βαθιά έκφραση της κοσμικής-ανθρωπιστικής θρησκείας. 

Επιπλέον, αυτή η θρησκεία απαιτεί όλες οι άλλες κοσμοθεωρίες – θρησκείες – να υποταχθούν στην ηθική της στάση. Η επιβολή του Ιουνίου ως μήνα υπερηφάνειας LGBTQ αντικατοπτρίζει αυτή τη διάθεση. Γεγονός που δεν είναι πολύ ανεκτικό, παρεμπιπτόντως. 

Το μήνυμά της είναι ότι όλες οι άλλες πεποιθήσεις πρέπει να υποταχθούν στο σύστημα πεποιθήσεών της. Θυμηθείτε, η ηθική και οι απόψεις για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τη χρήση της είναι προϊόντα ενός συστήματος πεποιθήσεων.

Τριγύρω βλέπουμε κυβερνητικές υπηρεσίες, εταιρείες, ανθρώπους, ακόμη και ορισμένες «χριστιανικές» ομάδες, να σκοντάφτουν πάνω τους για να τσιμπήσουν θυμίαμα στο βωμό του ΛΟΑΤΚΙισμού. Οι μεγάλοι αρχιερείς της κοσμικής-ανθρώπινης θρησκείας το απαιτούν. Και πρέπει κανείς να υπακούει, για να μην σου απονεμηθεί ο αιρετικός τίτλος του «ομοφοβικού»!

Πρέπει να δείξει υπακοή μπροστά στις τεχνοχρωματιστές εικόνες του σύγχρονου διαφωτισμού, ή να υποστεί τη μοίρα να εκδιωχθεί ως μισητής, στενόμυαλος και οπισθοδρομικός. Το ΛΟΑΤΚΙ είναι μια σύγχρονη λυδία λίθος για την πίστη κάποιου στην «προοδευτική» παγκόσμια τάξη και τις θρησκευτικές διδασκαλίες της.

Σύμφωνα με την αληθινή χριστιανική διδασκαλία, οι «επιθυμίες της σάρκας» (βλ. Γαλ. 5, 16ff) δεν έχουν τη θέση τους στο σώμα, είναι μάλλον η κίνηση των αμαρτωλών παθών. Στον άνθρωπο τα πάθη αυτά είναι αποτέλεσμα εσφαλμένων κινήσεων και επιθυμιών της ψυχής, έτσι διδάσκουν οι Πατέρες. Η σωστή χρήση ή κακή χρήση των μελών του σώματός μας είναι αποτέλεσμα εσκεμμένης επιλογής. Μια επιλογή που εδράζεται στην ψυχή. 

Η σεξουαλική ασυδοσία δεν είναι αποτέλεσμα της αληθινής φύσης, αλλά μάλλον της πρόθυμης επιλογής να κάνουμε κακή χρήση της φύσης μας, η οποία περιλαμβάνει το σώμα μας. Κάθε πράξη σεξουαλικής ανηθικότητας προέρχεται από την έλξη και την επιθυμία της ψυχής για κακό. «Η θέληση ή μη ανήκει στην ψυχή. Γι' αυτό [ο Απόστολος Παύλος] λέει, «αυτά [το πνεύμα και η σάρκα] είναι αντίθετα το ένα με το άλλο», ώστε να μην υποφέρετε την ψυχή να προχωρήσει στις κακές επιθυμίες της», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Σχόλιο στην προς Γαλατία, SAGOM Press, PG 128). 

Η ανθρωπότητα δεν είναι εκ φύσεως σεξουαλικά ανήθικη, είναι έτσι από την ελεύθερη επιλογή να ακολουθεί τα πάθη. Δυστυχώς, στην εποχή μας πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με τον αγώνα τους με τις εμπαθείς κινήσεις της ψυχής τους και θεωρείται ένα λανθασμένο συμπέρασμα – ένα πρόσωπο είναι τα πάθη του. Αλλά σύμφωνα με τον Χριστιανισμό, ο άνθρωπος δεν είναι τα πάθη του, διότι τα αμαρτωλά πάθη δεν είναι φυσικά για τον άνθρωπο. Με απλά λόγια, ένα άτομο δεν είναι ούτε εκ φύσεως μοιχός ούτε ομοφυλόφιλος.

Ο άγιος Ιωάννης διδάσκει: «Αν αυτά τα πράγματα [πρβλ. Γαλ. 19-21, δηλαδή ενεργώντας σύμφωνα με τις επιθυμίες της σάρκας] ανήκαν στη φύση και όχι σε κακή ηθική επιλογή, η έκφρασή του, "πράττουν", είναι ακατάλληλη, θα έπρεπε να είναι, "υποφέρουν". Και γιατί πρέπει να εκδιωχθούν από τη Βασιλεία, διότι οι ανταμοιβές και η τιμωρία δεν σχετίζονται με ό,τι προέρχεται από τη φύση, αλλά με την επιλογή» (αυτόθι, σελ. 130); 

Η θεία αποκάλυψη στον Χριστιανισμό δίδασκε πάντοτε ότι η σεξουαλική ανηθικότητα είναι μια αφύσικη κατάσταση για την ανθρωπότητα, είναι μια κατοικία στο βασίλειο του πεπτωκότος ανθρώπου, που είναι ο ψεύτικος άνθρωπος. Ο άγιος Ιωάννης αιτιολογεί, είναι η εκούσια άσκηση των αμαρτωλών παθών που αποκλείει τον άνθρωπο από τη Βασιλεία των Ουρανών. Επιλέγουμε την αμαρτία και με αυτή την ελεύθερη επιλογή δεν επιλέγουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Είναι μια πράξη της θέλησης.

Συνεπώς, ο μήνας υπερηφάνειας LGBTQ απαιτεί από όλους να γιορτάσουν μια πράξη θέλησης, μια ηθική επιλογή, ενός συγκεκριμένου τμήματος ανθρώπων.

Δεν ενδιαφέρεται ότι μια τέτοια επιλογή μπορεί να είναι εντελώς αντίθετη με τις πεποιθήσεις και τις κοσμοθεωρίες των άλλων.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούν να γιορτάσουν την εκούσια επιλογή της αμαρτίας.

Ακόμη και όταν εκείνοι που δηλώνουν «χριστιανοί» κάποιου είδους αγκαλιάζουν και υποστηρίζουν το κοσμικό επάγγελμα σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλική δραστηριότητα και ηθική, είτε πρόκειται για LGBTQ είτε για ετεροφυλόφιλη ασυδοσία, αγνοούν πρόθυμα την παραδοσιακή χριστιανική διδασκαλία και αγκαλιάζουν κάτι ξένο. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για άλλη μια φορά για μια πράξη βούλησης. 

Εμείς, ως άτομα, επιλέγουμε να πιστέψουμε ορισμένες αφηγήσεις και να αγνοήσουμε άλλες. 

Είναι η κοσμική-ανθρωπιστική αφήγηση πραγματικά πιο ανεκτική και στοργική; Η τήρησή της θα επιτρέψει πραγματικά σε όλους να συνυπάρξουν; Όχι πραγματικά. 

Η ίδια επιδιώκει να εξαλείψει κάθε αντίθετη ή ανταγωνιστική κοσμοθεωρία.

Είναι απλά ένα αυτο-επιλεγμένο σύστημα πεποιθήσεων που ένα άτομο αγκαλιάζει, ομολογεί και ενεργεί. 

Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της περί «αγάπης και ανοχής», απαιτεί οι διαφωνούσες απόψεις να απορρίπτονται, να φιμώνονται και να τιμωρούνται. Κάτι τέτοιο δεν είναι πολύ περιεκτικό, στην πραγματικότητα είναι μάλλον αρκετά τυραννικό.

Τελικά, αν η ανθρωπότητα δεν έχει ανώτερο σκοπό, και δεν είναι παρά μια φρικτή πιθανότητα φυσικών αιτιών, και βρίσκεται απλώς σε μια συνεχώς γενική κατάσταση εξέλιξης – όπως κηρύττει ο κοσμικός ανθρωπισμός στις μάζες – τότε η σεξουαλική εξέλιξη έχει νόημα. 

Εάν, σύμφωνα με τη σοσιαλδαρβινιστική διδασκαλία, τα ήθη, ακόμη και οι θρησκείες, δεν είναι παρά κοινωνικές κατασκευές, δημιουργήματα αυστηρά ανθρώπινης προέλευσης για την ικανοποίηση ορισμένων αναγκών της ανθρωπότητας σε ορισμένες χρονικές στιγμές, τότε γιατί να μην παραμερίσουμε το παλιό και να προωθήσουμε νέες κατασκευές; 

Γιατί αν δεν υπάρχει διαρκής αλήθεια, αφού ο κοσμικός ανθρωπισμός ουσιαστικά αρνείται την απόλυτη και υπερβατική αλήθεια, τότε μπορούμε να είμαστε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε και δεν μπορεί να είναι πραγματικά σωστό ή λάθος, επειδή το σωστό και το λάθος είναι μόνο κοινωνικές κατασκευές σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη κατάσταση ροής. 

Αλλά γιατί να σταματήσουμε στην υποτίμηση του ανθρώπινου προσώπου και στην υπονόμευση της χριστιανικής διδασκαλίας σε θέματα όπως η σεξουαλικότητα; 

Αν αυτά δεν ήταν παρά ξεπερασμένα ήθη οπισθοδρομικών εποχών, τι συμβαίνει με τον φόνο (ή ο,τιδήποτε άλλο), για παράδειγμα; 

Πώς είναι λάθος να εκτελείται ένας μαζικός πυροβολισμός; Αν δεν υπάρχει διαρκής ηθική ή ηθική που να υπερβαίνει τον άνθρωπο επειδή τα θεμέλιά του βρίσκονται στην αιωνιότητα, τότε όλα είναι ανοιχτά. 

Εκείνοι που πυροβολούν άλλους, για παράδειγμα, απλώς εφαρμόζουν την κοσμική-ανθρωπιστική λογική σε ένα ακόμη πιο ριζοσπαστικό και συντονισμένο μέτρο. Είναι τελικά η επιβίωση του ισχυρότερου. Ο πλήρης ηθικός σχετικισμός της εκκοσμίκευσης εκθέτει την καρδιά του μηδενισμού.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς διδάσκει έξυπνα: «Ο σχετικισμός στη φιλοσοφία της ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής προόδου οδήγησε αναγκαστικά στον σχετικισμό στην ηθική και ο σχετικισμός είναι η πηγή του αναρχισμού και του μηδενισμού. 

Κατά συνέπεια, η πρακτική ηθική του ανθρωπιστή ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο από την αναρχία και τον μηδενισμό. Είναι η αναπόφευκτη, τελική και αποκαλυπτική φάση της ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής προόδου ... Τα συστατικά της ευρωπαϊκής προόδου είναι τέτοια που, σε οποιονδήποτε συνδυασμό, οδηγούν αναπόφευκτα στην αναρχία και τον μηδενισμό» (Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, Lazarica Press, σελ. 94). 

Ο εορτασμός και η ενθάρρυνση του ΛΟΑΤΚΙ είναι να γιορτάσουμε και να ενθαρρύνουμε τον αναρχισμό και τον μηδενισμό που είναι θεμελιώδεις για τη θρησκεία του κοσμικού ανθρωπισμού και το δόγμα της «προόδου». Πράγματι προοδεύει, ακριβώς μέσα στην άβυσσο, όπως οι καρποί της καθιστούν απολύτως σαφείς στις μέρες μας.

Αλλά, αν η ανθρωπότητα είναι το μοναδικό δημιούργημα του Θεού, το οποίο έχει δημιουργηθεί με μεγάλη προνοητικότητα και σκοπό – όπως διακηρύσσει ο Χριστιανισμός – τότε η σωστή σεξουαλικότητα περιορίζεται από τα πρότυπα του Δημιουργού, όπως και κάθε ηθική. 

Η ανθρωπότητα θα απαντήσει στη Θεία αποκάλυψη. Η αποκάλυψη του Ιησού Χριστού είναι η αποκάλυψη του τέλειου Ανθρώπου, γιατί μόνο Αυτός είναι ο τέλειος Θεάνθρωπος. Και ο Θεός έχει καταστήσει απολύτως σαφές στην αποκάλυψή Του ότι οι σεξουαλικές διαστροφές, είτε είναι ομοφυλοφιλικές, ετεροφυλόφιλες, τρανσέξουαλ και ο,τιδήποτε άλλο, είναι καταστροφικές και λανθασμένες. 

Δεν μπορώ να γιορτάσω την πνευματική καταστροφή ενός άλλου ατόμου και δεν επιδεικνύω στοργή αν πω στους ανθρώπους που ασκούν τέτοια πράγματα ότι αυτό είναι εντάξει. 

Στην πραγματικότητα, νομίζω, η πραγματική αγάπη είναι να προειδοποιείς ένα άλλο άτομο για τον επερχόμενο κίνδυνο. Μας προειδοποιεί ως φυλή, ώστε να μην καταστρέψουμε τους εαυτούς μας. Όταν το κάνουμε, θα είναι δικό μας λάθος. 

Όπως συμβαίνει με κάθε αμαρτία, ο Θεός καλεί πάντα την ανθρωπότητα σε μετάνοια, δηλαδή, μια επιστροφή στη ζωή για την οποία μας δημιούργησε, καθώς, πράγματι, η Ζωή είναι ο ίδιος ο Θεός. 

Ωστόσο, είμαστε πάντα ελεύθεροι να απορρίψουμε την πρόσκλησή Του. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εμπλέκεται μια πράξη της θέλησής μας και επιλέγουμε το μονοπάτι που βαδίζουμε. 

Έτσι, με πνεύμα αγάπης και ενδιαφέροντος ο Απόστολος Παύλος γράφει: «ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.» (Γαλ. 5:21),

Όπως ο γάμος μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας είναι ένα θεμελιώδες δόγμα για τον αληθινό Χριστιανισμό, έτσι ένα θεμελιώδες δόγμα για την ανθρωπιστική εκκοσμίκευση είναι η αποδοχή και η προώθηση της πρακτικής των LGBTQ και της γενικής σεξουαλικής ασυδοσίας.

Έτσι, το φαινόμενο του LGBTQ κινήματος είναι θρησκευτικό. 

Βασίζεται σταθερά σε μια πολύ συγκεκριμένη πίστη, ομολογία και κοσμοθεωρία.

Μέχρι στιγμής, νομίζω ότι μπορούμε να περιμένουμε περισσότερη ανοχή από την Ιερά Εξέταση παρά από αυτήν.

(Παρεμπιπτόντως: η σύγχρονη εμμονή με τη σεξουαλικότητα δείχνει την πενιχρή κατανόησή της για την ανθρωπότητα. Η σεξουαλικότητα δεν είναι παρά μια μικρή πτυχή της ανθρώπινης ζωής, αν και σύμφωνα με τη Θεία Αποκάλυψη πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά, όπως και με πολλές άλλες πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Η LGBTQ πεποίθηση αντικατοπτρίζει τον κατακερματισμό που προκαλεί η μητρική πίστη της εκκοσμίκευσης.)

Ιούνιος 2022 – αυτή η ανάρτηση επεκτάθηκε και ενημερώθηκε.



https://odysseiatv.blogspot.com/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου