Διανύουμε μια από τις σπάνιες στιγμές όπου οι μεγάλες δυνάμεις αλλάζουν όλες μαζί τις πολιτικές τους ταυτόχρονα. Προσέξτε να μην κάνετε λάθος: όσοι έχασαν το τρένο θα πρέπει να περιμένουν το επόμενο.
Η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, παρά την εκστρατεία σχεδόν όλων των δυτικών διανοουμένων εναντίον του, αναδιανέμει τα χαρτιά.
Οι διεθνείς σχέσεις αλλάζουν εξαιρετικά γρήγορα σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα.
Οι τελευταίες δύο εβδομάδες δείξαμε ότι το Ιράν έχει εγκαταλείψει το επαναστατικό του ιδεώδες και έχει αποστασιοποιηθεί από τους Σουνίτες συμμάχους του στη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ, ακόμα και από τους Σιίτες της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, από τον Ιρακινό Χασντ αλ-Σάαμπι και τον Υεμενίτικο Ανσάρ Αλλάχ [1]. Αυτά τα σημεία επιβεβαιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό με τη συνάντηση κατά την οποία ο Χασάν Νασράλα δολοφονήθηκε από τον Ισραηλινό Στρατό «χάρη» στις ιρανικές πληροφορίες, με τις συγκεχυμένες δηλώσεις του Αγιατολάχ Αλί Σιστάνι στο Ιράκ και με τα μέτρα που ελήφθησαν για την αποτροπή της δολοφονίας του Αμπντέλ Μάλεκ αλ Χούθι στην Υεμένη. [2].
Στη συνέχεια, δείξαμε ότι οι BRICS, στη σύνοδο κορυφής του Καζάν, επιβεβαίωσαν την προσήλωσή τους στο διεθνές δίκαιο ενάντια στην «τάξη που βασίζεται σε κανόνες» των Αγγλοσάξωνων [3].
Αυτή την εβδομάδα, η συντριπτική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές σηματοδοτεί τον θρίαμβο των Τζάκσονιστών επί των Δημοκρατικών, αλλά και επί των Ρεπουμπλικάνων, αν και ο Τραμπ υποστηρίχθηκε από το κόμμα τους. Αναμένεται να ακολουθήσει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα σταματήσουν τους πολέμους τους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή υπέρ ενός γενικευμένου εμπορικού πολέμου.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο, γίναμε μάρτυρες της πτώσης του Ρίσι Σούνακ στο Ηνωμένο Βασίλειο και της αντικατάστασής του από ένα μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (δηλαδή μια υποστήριξη των επιχειρηματικών συμφερόντων των ΗΠΑ), τον Σερ Κιρ Ρόντνεϊ Στάρμερ. Αναμένουμε, στη Γερμανία, την πτώση του Καγκελαρίου Όλαφ Σολτς και, στη Γαλλία, του Πρωθυπουργού Μισέλ Μπαρνιέ, χωρίς να γνωρίζουμε ποιος θα τους αντικαταστήσει.
Στη Δύση, αυτά τα γεγονότα έχουν παντού το ίδιο νόημα: η νεοσυντηρητική ιδεολογία και η αφυπνιστική θρησκεία woke καταδικάζονται υπέρ της υπεράσπισης των εθνών. Είναι μια εξέγερση των μεσαίων τάξεων. Οι τελευταίες, που δεν είναι ξενοφοβικές, δεν δέχονται πλέον να θυσιάζονται, στο όνομα της εξειδίκευσης του κόσμου που επιβάλλει η αγγλοσαξονική παγκοσμιοποίηση.
Γενικά, κινούμαστε, τα επόμενα χρόνια, προς την εγκατάλειψη τόσο της ιμπεριαλιστικής βούλησης των Αγγλοσάξωνων όσο και της αντιιμπεριαλιστικής βούλησης του Ιράν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δούμε μια ενίσχυση του διεθνούς δικαίου, παρότι δεν αναγνωρίζεται από τους Τζακονιστές. Ωστόσο, οι τελευταίοι παραδέχονται, σε εμπορικά θέματα, τη σημασία των υπογραφών. Είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον θα ωθήσει την Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών στην Κεντρική Ευρώπη αφού αναγκάσει την Ουκρανία να παραδεχτεί την ήττα της από τη Ρωσία. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο της Πολωνίας εις βάρος της Γερμανίας και την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι BRICS θα συμφωνήσουν για την ανάγκη συνεργασίας, αλλά θα συγκρουστούν για το καθεστώς αναφοράς του δολαρίου.
Αυτές οι σημαντικές αλλαγές εξακολουθούν να μας είναι κρυμμένες γιατί δεν καταλαβαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται ο καθένας από αυτούς τους παράγοντες. Παρερμηνεύουμε αυτά που λένε και κάνουν με βάση τη θέση τους στον παλαιό κόσμο.
Είμαστε ιδιαίτερα τυφλοί απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, τις οποίες επιμένουμε να θεωρούμε κυρίαρχοι μας. Γνωρίζουμε μόνο τη νεοσυντηρητική δόξα και φανταζόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτονται έτσι παρόλο που μόλις έχουν απελευθερωθεί από τον ζυγό τους.
Η εκλογή, ή μάλλον η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, η συντριπτική νίκη του για τον Λευκό Οίκο καθώς και για το Κογκρέσο, σηματοδοτεί την εξέγερση των μεσαίων τάξεων των ΗΠΑ ενάντια στους δυτικούς διανοούμενους που είχαν ενωθεί όλοι εναντίον του.
Ας θυμηθούμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ενώ ήταν μεσίτης ακινήτων στη Νέα Υόρκη, ήταν η πρώτη προσωπικότητα, το απόγευμα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή των υποτιθέμενων ισλαμιστικών επιθέσεων. Στη συνέχεια, χρηματοδότησε, στο πλαίσιο του Tea Party, την αμφισβήτηση της νομιμότητας του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Τέλος, ανέλαβε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα παρά την αντίσταση του πρώην Αντιπροέδρου Ντικ Τσένι (ο οποίος ήταν μέλος της «κυβέρνησης της συνέχειας» [continuity government], αυτό που ο Τραμπ αποκάλεσε «βαθύ κράτος» [Deep State]). Έκανε εκστρατεία με νέο τρόπο βασισμένος στην παρατήρηση των κοινωνικών δικτύων και ανταποκρινόμενος συμβολικά στις προσδοκίες των μεσαίων στρωμάτων. Με την εκλογή του και πριν ακόμη πάρει τη θέση του στον Λευκό Οίκο, το Δημοκρατικό Κόμμα ξεκίνησε μια παγκόσμια εκστρατεία συκοφαντικής δυσφήμισης εναντίον του [4]. Σε όλη τη διάρκεια της θητείας του είχε να αντιμετωπίσει τους ίδιους τους δικούς του συνεργάτες που δεν δίσταζαν να του πουν ψέματα και να κάνουν το αντίθετο από αυτό που τους διέταζε και μετά να το καμαρώσουν. Ωστόσο, κατάφερε, μόνος εναντίον όλων, να διακόψει τον «ατελείωτο πόλεμο» στη Μέση Ανατολή και την στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη της CIA για την Αλ Κάιντα και το Ντάες.
Αντίθετα, ο Τζο Μπάιντεν συγκέντρωσε την ομάδα του από το προσωπικό του Center for Strategic and International Studies (CSIS), του Center for a New American Security (CNAS), της Rand Corporation και της General Dynamics, της Raytheon, της Northrop Grumman και της Lockheed Martin. Ξανάρχισε τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και μετά ξεκίνησε έναν νέο πόλεμο στην Ουκρανία.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Ντόναλντ Τραμπ θα προσπαθήσει να συνεχίσει κατά τη δεύτερη θητεία του αυτό που έκανε κατά την πρώτη του. Τώρα γνωρίζει τις παγίδες της Ουάσιγκτον και έχει δημιουργήσει μια ομάδα που δεν είχε την πρώτη φορά. Το μόνο άγνωστο είναι τι έπρεπε να παραχωρήσει για να μπορέσει να κερδίσει αυτή τη φορά. Η πολιτική του στη Μέση Ανατολή ήταν να αντικαταστήσει τον πόλεμο με το εμπόριο με τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Παρεξηγήθηκε γιατί ο γαμπρός του, Τζάρεντ Κούσνερ, που ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή τους, είναι βαθιά ρατσιστής. Επίσης, μετέφερε την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, υπονοώντας ότι ήταν η πρωτεύουσα του μοναδικού εβραϊκού κράτους. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, δέχτηκε σημαντικές δωρεές από τη χήρα του Σέλντον Άντελσον, μια άνευ όρων υποστήριξη των «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών». Κανείς δεν ξέρει αν έχει δεσμευτεί να στηρίζει το κράτος του Ισραήλ ή το αποικιακό σχέδιο του Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι.
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ δεν θα τερματίσει τις συγκρούσεις, αλλά θα τις μεταφέρει από το πεδίο της στρατιωτικής μάχης σε αυτό της οικονομίας. Προσοχή, για να αναλύσουμε την πολιτική του, οι πολιτικές κατηγορίες με τις οποίες σκεφτόμαστε από τον 18ο αιώνα θα αποδειχθούν αναποτελεσματικές. Δεν σκοπεύει να επιλέξει μεταξύ προστατευτισμού και ελεύθερου εμπορίου, αλλά μεταξύ οικονομικών τομέων: τα προϊόντα που θα υπερασπιστεί με δασμούς επειδή δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν αυτά των ανταγωνιστών του και τα προϊόντα που είναι ικανά να κατακλύσουν τον παγκόσμιο αγορά. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο φίλος όλων των επιχειρηματιών, αλλά πολύ μακριά από αυτό. Αντιτίθεται σε όσους ζουν από το κράτος πουλώντας του κακά προϊόντα, όπως κάνει το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα εδώ και τριάντα χρόνια. Οι έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς, του παρεμβατισμού και του απομονωτισμού είναι εξίσου παρωχημένες. Αυτό που παίζεται σήμερα είναι διαφορετικής φύσης.
Κριστιάν Άκκυριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου