| από τον Τζεφ Τόμας |
"Αν πιάσετε 100 κόκκινα μυρμήγκια φωτιάς καθώς και 100 μεγάλα μαύρα μυρμήγκια και τα βάλετε σε ένα βάζο, στην αρχή, δεν θα συμβεί τίποτα. Ωστόσο, εάν τινάξετε βίαια το βάζο και τα πετάξετε πίσω στο έδαφος, τα μυρμήγκια θα πολεμήσουν μέχρι τελικά σκοτώνουν ο ένας τον άλλον Το θέμα είναι ότι τα κόκκινα μυρμήγκια πιστεύουν ότι τα μαύρα μυρμήγκια είναι ο εχθρός και το αντίστροφο, όταν στην πραγματικότητα, ο πραγματικός εχθρός είναι το άτομο που τίναξε το βάζο Συντηρητικός εναντίον Άσπρου εμείς οι ίδιοι είναι ποιος κουνάει το βάζο… και γιατί;».
Η παραπάνω παρατήρηση της Shera Starr δεν μπορεί να βελτιωθεί.
Και όμως, η απάντηση στο ερώτημα είναι αρκετά απλή.
Αλλά ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά σε αυτήν την ανωμαλία. Είναι φυσικό να ταυτίζεσαι με κάποια άτομα περισσότερο από άλλα. Αυτή η τάση εμφανίστηκε πριν εμφανιστεί ο Homo sapiens . Επιπλέον, η τάση των ζώων να ομαδοποιούνται σε οικογένειες ή αγέλες είναι επίσης προγενέστερη των ανθρώπων.
Τείνουμε να θέλουμε να είμαστε γύρω από αυτούς που συμπεριφέρονται όπως εμείς και έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με εμάς. Αυτό έχει μόνο νόημα. Θέλουμε να περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με αυτούς που είναι απίθανο να μας εκπλήξουν και ενδεχομένως να μας θέσουν σε κίνδυνο συμπεριφερόμενοι με τρόπο που δεν θα επιλέγαμε εμείς οι ίδιοι.
Αυτή είναι η βάση της εμπιστοσύνης – απαραίτητη στη νοοτροπία της ομάδας ή της αγέλης. Και το να είμαστε μέρος μιας ομάδας ή αγέλης μας φέρνει αυξημένη ασφάλεια.
Λοιπόν, τι γίνεται τότε με εκείνους που δεν ανήκουν στην ομάδα ή στο κοπάδι μας; Πώς σχετιζόμαστε μαζί τους;
Λοιπόν, οποιοδήποτε πρόγραμμα φύσης που καλύπτει ζώα που συγκεντρώνονται γύρω από μια τρύπα νερού μπορεί να δώσει αυτήν την απάντηση.
Βλέπουμε μια μικρή ομάδα αγριόχοιρων να πίνει μαζί με μια ομάδα αγριόχοιρων. Κανένα είδος δεν είναι αρπακτικό, γι' αυτό μαθαίνουν να αναγνωρίζουν ότι, παρόλο που η μία ομάδα αποτελείται από βοσκότοπους που ζουν στη σαβάνα και η άλλη είναι τροφοσυλλέκτες που ζουν στο δάσος, μπορούν εύκολα να συνυπάρχουν, γεγονός που θα αυξήσει την ικανότητα και των δύο ειδών να χρησιμοποιούν την τρύπα του νερού ταυτόχρονα.
Μπορεί επίσης να δούμε μια ομάδα από ύαινες να χρησιμοποιούν την τρύπα του νερού, αλλά παρατηρούμε ότι όλα τα θηράματα επιδιώκουν να κρατήσουν μια απόσταση μεταξύ τους και των αρπακτικών ύαινων. Όλοι καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται όλοι στην τρύπα του νερού για τον ίδιο λόγο και είναι λογικό να το μοιράζονται, ακόμα κι αν, σε μια άλλη κατάσταση, είναι φυσικοί εχθροί.
Στην πραγματικότητα, στο μεγαλύτερο μέρος της φύσης, βλέπουμε ότι τα είδη προσαρμόζονται σε μια συνθήκη αμοιβαίας ανοχής για να μπορέσουν να συνυπάρξουν.
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι ο Homo sapiens μπήκε στο συγκρότημα της αμοιβαίας ανοχής στα στάδια διαμόρφωσης του και, ως επί το πλείστον, παρέμεινε έτσι.
Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι τα αρπακτικά αναπτύσσουν διπλές συνήθειες. Μπορεί να επιδεικνύουν ανοχή στην τρύπα του νερού, αλλά κάποια στιγμή εννοούν να κάνουν ένα γεύμα από τους γείτονές τους.
Και όταν το κάνουν, πολλά είδη δημιουργούν συνειρμούς με άλλα του είδους τους για να κυνηγήσουν.
Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας επιδιώκει να ζει σε πνεύμα συνεργασίας με τους άλλους.
Στην ύπαιθρο, οι άνθρωποι υψώνουν τείχη και φράχτες για να θέσουν όρια και μετά βρίσκουν σκόπιμο να σεβαστούν τέτοιες διαιρέσεις για να ζήσουν ειρηνικά. Ακόμη και στις πόλεις, οι άνθρωποι που μένουν στο ίδιο κτίριο σέβονται την ιδιωτικότητα του άλλου ως επί το πλείστον. Ακόμα κι αν δεν γίνουν φίλοι, είτε παραμένουν ευγενικοί είτε αγνοούν ο ένας τον άλλον.
Αν και υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις, ως επί το πλείστον, η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που βασίζεται στο «συνεννοείται». Μπορεί να διαφωνήσει με άλλους, αλλά ως επί το πλείστον κατανοεί ότι η συνεργασία γενικά πρέπει να είναι ο στόχος, καθώς είναι προς το συμφέρον του.
Αλλά γιατί, λοιπόν, βλέπουμε σε τόσες πολλές από τις χώρες του Πρώτου Κόσμου, μια ταχέως αυξανόμενη πολικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Η κυρία Σταρ έχει απόλυτο δίκιο. Εκείνοι που θα έτειναν περισσότερο προς την αμοιβαία ανεκτικότητα, τα τελευταία χρόνια, έχουν πολωθεί τόσο πολύ που δεν μπορούν τόσο να βρεθούν μαζί με τις οικογένειές τους για τις γιορτές χωρίς να εμπλακούν σε έντονες διαμάχες.
Γιατί οι άνθρωποι του σήμερα βρίσκονται τόσο σταθερά σε ένα από τα δύο στρατόπεδα;
Μπορεί αυτό να αποδοθεί στην άνοδο του Διαδικτύου; Λοιπόν, όχι, το διαδίκτυο έχει γίνει η πηγή μιας πληθώρας απόψεων και αντιλήψεων. Και περισσότερο από το να κλείνει τους ανθρώπους σε πολωμένες επιλογές «Α» και «Β», το Διαδίκτυο έχει χρησιμεύσει στη διεύρυνση του δημόσιου λόγου.
Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι εκφράζουν δυσπιστία για τα μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα εκείνα τα δίκτυα που υποτίθεται ότι ασχολούνται με «ειδήσεις». Αυτό που περνάει για ειδήσεις σήμερα απέχει πολύ από την αντικειμενική πληροφόρηση που μπορεί στη συνέχεια να αξιολογήσει ο θεατής στον ελεύθερο χρόνο του.
Σε ένα δίκτυο, βλέπουμε αδιάκοπες διαβολές εναντίον ενός πολιτικού κόμματος. Στη συνέχεια, γυρίζουμε το κανάλι και βλέπουμε αδιάκοπες διαβολές εναντίον του αντιπάλου.
Ενεργοποιώντας τα Νέα, φτάνουμε στο Indoctrination Central.
Αλλά αν προσέξουμε πραγματικά αντικειμενικά, ανακαλύπτουμε ότι τα ίδια προγράμματα μάς υπαγορεύουν ότι είτε είναι ανθρωπιστικό μας καθήκον να κάνουμε εκτροπή είτε ότι το vaxxing θα μας υποδουλώσει σε παγκοσμιοποιητές που θα μας κάνουν ενέσεις μικροτσίπ.
Είναι επίσης η πηγή μας για τις αντιτιθέμενες πεποιθήσεις ότι ο πόλεμος είναι απαραίτητος για να μας προστατεύσει από αυτούς που επιδιώκουν να μας καταστρέψουν ή ότι θα είναι οι ίδιοι οι πόλεμοι που θα μας καταστρέψουν.
Μάλιστα, όλες οι ανησυχίες της κυρίας Σταρ βρίσκουν την πηγή τους στα ΜΜΕ. Όταν κάνουμε την ερώτηση, "Ποιος κουνάει το βάζο… και γιατί;" διαπιστώνουμε ότι αυτοί που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στην πηγή της πόλωσης των ανθρώπων, ειδικά στον Πρώτο Κόσμο.
Όσο για το "Γιατί;" η απάντηση είναι τόσο απλή που συχνά παραβλέπεται. Όπως τα μυρμήγκια, όσο περισσότερο μπορεί να γίνει ένας λαός να πολεμά ο ένας τον άλλον, τόσο πιο εύκολο είναι να τον υποτάξεις.
Και εφόσον η προσπάθεια πόλωσης των ανθρώπων έχει γίνει τόσο μαζική, μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε ότι ο απώτερος στόχος θα είναι η εφαρμογή ενός πολύ μεγαλύτερου επιπέδου υποταγής, σε ασυνήθιστα σύντομο χρονικό διάστημα.
Φιλελεύθερος εναντίον Συντηρητικού. Μαύρο εναντίον λευκού. Άντρας εναντίον γυναίκας. Διαίρει και βασίλευε.
Σε ένα τέτοιο κοινωνικοπολιτικό κλίμα, η πρόκληση θα είναι να διατηρήσετε το μυαλό σας για εσάς. Καθώς το βάζο κουνιέται σε καθημερινή βάση, θα είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι εκείνοι που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης δημιουργούν έναν πόλεμο μεταξύ των γουρουνιών και των αγριόλιθων. Αυτό είναι κάτι που δεν είναι επιθυμητό από κανένα από τα δύο είδη, αλλά όπως δήλωσε ο Hermann Goering, «Γιατί, φυσικά, οι άνθρωποι δεν θέλουν πόλεμο». Πρέπει να παρακινηθούν σε αυτό, εάν αυτοί που τραβούν τα τσιμπήματα θέλουν να επιτύχουν μεγαλύτερη υποταγή.
Τα επόμενα χρόνια, η τάση αυτή αναμένεται να γίνει πολύ χειρότερη από ό,τι σήμερα. Η πρόκληση θα είναι να ξεφύγετε από το βάζο αν μπορείτε. Βρείτε μια τοποθεσία όπου η κατάσταση του πολέμου είναι λιγότερο έντονη ή αν αυτό δεν είναι δυνατό, αναζητήστε μια τοποθεσία μέσα στο βάζο που να είναι μακριά από τη μάχη.
Εκείνοι που πέφτουν στο δόλωμα – που θέλουν να υποστηρίξουν λυσσασμένα το ένα ή το άλλο πολιτικό κόμμα, ή που αφήνουν τον εαυτό τους να θυμώσει με μια ολόκληρη φυλή ή που είναι εγκλωβισμένοι στο μίσος ενός ολόκληρου φύλου – θα αποδειχθούν τα μεγαλύτερα θύματα υποταγής .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου