Τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, την υγεία, το σπίτι σου, όλα αυτά που αγαπάς, όλα όσα σε πεισμώνουν κι όλα αυτά που συμβάλλουν για να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Photo by JD Mason
Είναι ευλογία να μπορείς να εκτιμάς τους ανθρώπους της ζωής σου. Αυτούς που σε νοιάζονται πραγματικά. Που στέκονται δίπλα σου στα δύσκολα όταν ο κόσμος σου δείχνει να καταρρέει. Που μιλούν όταν δεν βρίσκεσαι παρών με τα καλύτερα για σένα. Που σε γνωρίζουν αλλά δεν το βάζουν στα πόδια. Σε αγαπούν έτσι όπως είσαι και χαίρονται το ίδιο που κι εσύ, υπάρχεις στη δική τους ζωή.
Είναι ευλογία να μπορείς να ξεχωρίζεις τους αληθινούς φίλους, αυτούς που μπορεί να μην είναι αίμα σου αλλά στέκονται κοντά σου σαν οικογένεια. Είναι μεγάλη τύχη να έχεις τη δύναμη να βγάζεις από τη ζωή σου αυτούς που σε επηρεάζουν αρνητικά, που ζηλεύουν, που δεν έχουν όμορφο χαρακτήρα.
Είναι ευλογία να μπορείς να ασχολείσαι με τη δουλειά που αγαπάς. Να είναι το πάθος σου.
Είναι ευλογία να έχεις καινούριους λόγους να ξυπνάς κάθε μέρα. Και να μπορείς να εκτιμάς τα απλά, καθημερινά. Αυτά που κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, πιο όμορφη.
Είναι ευλογία να μπορείς να δίνεις. Για αυτό μην τσιγκουνεύεσαι ούτε τις καλημέρες. Μπορεί χωρίς να το αντιληφθείς, να φτιάξεις τη μέρα κάποιου ανθρώπου. Κι αν όλα αυτά σου ακούγονται κάπως ρομαντικά, αυτό χρειαζόμαστε. Το ρομαντισμό για να γίνεται η κάθε μέρα μας καλύτερη.
Είναι ευλογία να βρίσκεσαι σε ένα μέρος και να μην ταξιδεύει το μυαλό σου κάπου αλλού. Μεγάλη ηρεμία να μπορείς να τιθασεύσεις τα θέλω σου και να τα φέρνεις στα δικά σου μέτρα.
Είναι ευλογία να φτιάχνεις τη ζωή με τους δικούς σου κανόνες. Και όλοι οι δικοί σου άνθρωποι να χωράνε εκεί.
Είναι ευλογία να έχεις αληθινούς φίλους, να ζεις αληθινές στιγμές.
Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είσαι, τι θέλεις. Μην ξεχνάς ποτέ πόσο όμορφη είναι η απλότητα των πραγμάτων.
Μάθε να βλέπεις το τώρα, μάθε να συγχωρείς τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Μάθε να ημερεύεις το μέσα σου και να γεμίζεις τη ζωή σου με αυτά που αγαπάς και σε κάνουν καλύτερο.
Αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία δεν είναι “μη πόλεμος”
Γράφει η Bonnie Kristian.
Ivor Prickett for The New York Times
Στους περισσότερους από τους τρεις μήνες από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει πει πολλά πράγματα σχετικά με τον πόλεμο. Ως προς κάποια από αυτά, χρειάστηκε να κάνει πίσω σχεδόν αμέσως, όπως με τη δήλωση του προέδρου Μπάιντεν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν “δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία”, που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έκκληση για άμεση αλλαγή καθεστώτος. Σε άλλα σημεία, η ρητορική της οξύνθηκε με την πάροδο του χρόνου: τον Μάρτιο, ο στόχος της Αμερικής ήταν να βοηθήσει την Ουκρανία να αμυνθεί. Στα τέλη Απριλίου ήταν η δημιουργία μιας “αδυνατισμένης” Ρωσίας.
Σε ένα πράγμα, ωστόσο, η κυβέρνηση έχει σταθεί πολύ συνεπής: η Αμερική δεν θα μπει σε πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία.
“Δεν επιδιώκουμε έναν πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας”, έγραψε ο πρόεδρος Μπάιντεν στους Times στα τέλη Μαΐου. “Όσο και αν διαφωνώ με τον κ. Πούτιν και θεωρώ τις ενέργειές του εξοργιστικές, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα προσπαθήσουν να επιφέρουν την ανατροπή του στη Μόσχα. Όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οι σύμμαχοί μας δεν δέχονται επίθεση, δεν θα εμπλακούμε άμεσα σε αυτή τη σύγκρουση, είτε στέλνοντας αμερικανικά στρατεύματα να πολεμήσουν στην Ουκρανία είτε επιτιθέμενοι στις ρωσικές δυνάμεις”.
Μεγάλο μέρος τόσο των υποστηρικτών, όσο και των επικριτών της πολιτικής του κ. Μπάιντεν για την Ουκρανία αποδέχονται την εκδοχή του για τα γεγονότα. Είμαστε όμως σίγουροι ότι οι Αμερικανοί μπορούν να αναγνωρίσουν αξιόπιστα πότε έχουμε εισέλθει σε πόλεμο;
Οι πρόεδροι έχουν ιστορία στο να επιμένουν ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να πάνε σε πόλεμο, μέχρι να το κάνουν. “Μας κράτησε έξω από τον πόλεμο”, έλεγε το σύνθημα επανεκλογής του προέδρου Γούντροου Γουίλσον το 1916, μόνο για να οδηγήσει τους Αμερικανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έναν μόλις μήνα από την έναρξη της δεύτερης θητείας του στην Προεδρία και λίγο αφότου περιέγραψε την αμερικανική επέμβαση σε αυτόν ως αναπόφευκτη.
Κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 1964, ο πρόεδρος Λίντον Μπ. Τζόνσον υποσχέθηκε ότι “δεν επρόκειτο να στείλει τα αγόρια της Αμερικής 9 ή 10 χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι τους για να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τα αγόρια από την Ασία για τον εαυτό τους”. Ωστόσο τον Φεβρουάριο του 1965, μέσα σε έναν μήνα από την ορκωμοσία του, ο Τζόνσον ενέκρινε την εκστρατεία βομβαρδισμού γνωστή ως Επιχείρηση Rolling Thunder. Ένα μήνα μετά, τα “American boys” βρίσκονταν στο Βιετνάμ.
Αυτή η ιστορία είναι διδακτική για τη διάρκεια ζωής των δεσμεύσεων οποιουδήποτε προέδρου – ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια προεκλογικών περιόδων – να κρατήσει τις ΗΠΑ εκτός πολέμων: ακόμη κι αν είναι αλήθεια τη στιγμή που διατυπώνονται, δεν αποτελούν εγγύηση για το μέλλον.
Τουλάχιστον όμως στις περιπτώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του πολέμου του Βιετνάμ, υπήρξε μια αποδεδειγμένη μετατόπιση από τον μη πόλεμο στον πόλεμο και οι Αμερικανοί μπορούσαν να υποδείξουν μια συγκεκριμένη στιγμή που συνέβη αυτή η στροφή. Αυτή η λεπτή αλλά εμφανής γραμμή σήμαινε ότι οι πρόεδροι μπορούσαν να δίνουν ξεκάθαρες υποσχέσεις παραμονής έξω από έναν πόλεμο και το κοινό μπορούσε να διακρίνει πότε αυτές οι υποσχέσεις σταμάτησαν να τηρούνται.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, ειδικά στον απόηχο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, έχουμε περάσει σε ένα μοντέλο αέναου πολέμου, με διφορούμενα όρια χρονολογίας, γεωγραφίας και σκοπού. Η γραμμή μεταξύ του τι είναι πόλεμος και τι δεν είναι έχει θολώσει επικίνδυνα και ο καθορισμός της στιγμής που μεταβαίνουμε από τη μία κατάσταση στην άλλη έχει γίνει πιο δύσκολος.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στις τεχνολογικές προόδους, όπως ο πόλεμος με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, που κατέστησαν δυνατή τη διάπραξη πράξεων πολέμου που διαφορετικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμιγώς πολεμικές ενέργειες – δολοφονίες αντιπάλων, καταστροφή κτιρίων, υποβάθμιση πυρηνικών εγκαταστάσεων – σε άλλες χώρες χωρίς τα στρατεύματα των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν ποτέ το αμερικανικό έδαφος. Είναι επίσης μια λειτουργία διενέργειας πολέμου αποκλειστικά από την εκτελεστική εξουσία: το Κογκρέσο δεν έχει κηρύξει επίσημα πόλεμο από το 1942, ωστόσο διαδοχικοί πρόεδροι βασίστηκαν στις ευρείες πολεμικές εξουσίες που παραχωρήθηκαν στον Τζορτζ Μπους τον νεότερο το 2002 για να εξουσιοδοτούν τη χρήση στρατιωτικής βίας.
Είναι οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, σε πόλεμο στο Πακιστάν ή στη Σομαλία, όπου διεξάγουν επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατά της Αλ Κάιντα, του Ισλαμικού Κράτους και των Πακιστανών Ταλιμπάν από το 2004 και της Αλ Σαμπάμπ στη Σομαλία από το 2011; Ή μήπως βρίσκονται σε πόλεμο στον Νίγηρα, όπου έχουν αναπτυχθεί δυνάμεις των ΗΠΑ και όπου τέσσερις Αμερικανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους σε ενέδρα τον Οκτώβριο του 2017;
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν εμπλακεί ποτέ επίσημα στον εμφύλιο πόλεμο στην Υεμένη, ωστόσο ένας συνασπισμός υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας έχει σκοτώσει αμάχους με κεφαλές αμερικανικής κατασκευής και έχει επιλέξει στόχους με αμερικανική καθοδήγηση.
Ο ρόλος των ΗΠΑ στην επταετή σύγκρουση στην Υεμένη έχει υπάρξει αρκετά ισχυρός ώστε πολλοί ειδικοί να πιστεύουν ότι ο συνασπισμός υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας θα έκανε έκκληση για ειρήνη χωρίς αυτόν. Έχει υπάρξει τόσο σημαντικός που Αμερικανοί κοινοβουλευτικοί – συμπεριλαμβανομένης της πλειοψηφίας των γερουσιαστών και των δύο κομμάτων το 2019 και των βουλευτών Pramila Jayapal, Δημοκρατικής από την Ουάσιγκτον και Peter DeFazio, Δημοκρατικού από το Όρεγκον, φέτος – τον έχουν χαρακτηρίσει ως παραβίαση του Άρθρου I του Συντάγματος, που παρέχει στο Κογκρέσο την εξουσία να κηρύσσει πόλεμο, καθώς και του ψηφίσματος για τις πολεμικές εξουσίες του 1973, το οποίο περιορίζει δραστικά, ως προς τη φύση και το χρονοδιάγραμμα, τη στρατιωτική δράση που μπορεί να αναπτύξει αυτοβούλως ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ξεπεράσαμε τα όρια στην Υεμένη, κατέληγαν οι συγκεκριμένοι κοινοβουλευτικοί, ακόμη κι αν δεν είναι απολύτως σαφές πού βρίσκεται η λεπτή κόκκινη γραμμή.
Εκείνο που έγινε στην Υεμένη μοιάζει πολύ με αυτό που γίνεται τώρα στην Ουκρανία. Τον περασμένο μήνα, διαρροές από Αμερικανούς αξιωματούχους αποκάλυψαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν την Ουκρανία να σκοτώσει Ρώσους στρατηγούς και να χτυπήσει ένα ρωσικό πολεμικό πλοίο, ενώ ο κ. Μπάιντεν υπέγραψε ένα πακέτο βοήθειας 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την Ουκρανία, πολλά από τα οποία προορίζονται για στρατιωτική βοήθεια, δηλαδή για όπλα και διαμοιρασμό πληροφοριών. Το νομοσχέδιο, το οποίο ψήφισαν και η κ. Jayapal και ο κ. DeFazio, προστίθεται σε δισεκατομμύρια προηγούμενης στρατιωτικής υποστήριξης. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε επίσης, αυτόν τον μήνα, ότι θα στείλει πυραυλικά συστήματα στην Ουκρανία, που θα μπορούσαν θεωρητικά να πλήξουν στόχους εντός της ρωσικής επικράτειας και σύμφωνα με πληροφορίες έχει σχέδια να πουλήσει στην ουκρανική κυβέρνηση τέσσερα drones που μπορούν να εξοπλιστούν με πυραύλους Hellfire.
Βρίσκονται τελικά οι ΗΠΑ σε πόλεμο στην Ουκρανία; Αν ανταλλάσσαμε θέσεις – αν δηλαδή Ρώσοι αξιωματούχοι παραδέχονταν ότι βοήθησαν στη δολοφονία Αμερικανών στρατηγών ή στη βύθιση ενός πλοίου του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ – αμφιβάλλω αν θα βλέπαμε μεγάλη ασάφεια σε αυτή τη δήλωση. Αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία δεν είναι “μη πόλεμος”. Αν μέχρι στιγμής αποφεύγουμε να το αποκαλούμε πόλεμο και μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε, αυτό οφείλεται πιθανότατα μόνο στο γεγονός ότι έχουμε σχεδόν ξεχάσει πώς ακριβώς ορίζεται η έννοια της λέξης.
* Η Bonnie Kristian είναι συγγραφέας του βιβλίου που πρόκειται να κυκλοφορήσει με τίτλο “Untrustworthy: The Knowledge Crisis Breaking Our Brains, Polluting Our Politics, and Corrupting Christian Community.” Είναι αρθρογράφος στο Christianity Today και συνεργάτης του think tank εξωτερικής πολιτικής Defense Priorities
Ο μεγαλοϊδεατισμός του Ταγίπ Ερντογάν αλλά και του συνόλου του τουρκικού πολιτικού συστήματος έχει πλέον υπερβεί κάθε όριο. «Πεδίον δόξης λαμπρόν» η επιδίωξη μιας νεο-οθωμανικής Τουρκίας με προμετωπίδα τη «γαλάζια πατρίδα», που θα εκτείνεται από την Αφρική στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το τελευταίο παραλήρημα απειλών για τα νησιά του Αιγαίου και της ευθείας επιβουλής κατά της κυριαρχίας τους με το αίολο επιχείρημα της αποστρατιωτικοποίησης συνιστά την κορύφωση της τουρκικής αρπακτικότητας. Αγνοώντας κυνικά το Διεθνές Δίκαιο και το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, το οποίο απολύτως κατοχυρώνει το δικαίωμα των κρατών – μελών να οργανώνουν την αυτοάμυνά τους.
Ενώπιον αυτής της κλιμακούμενης επιθετικότητας και της συνακόλουθης πολεμοχαρούς ρητορικής ουδεμία επανάπαυση και ουδείς εφησυχασμός επιτρέπεται. Αντιθέτως, επιβάλλεται προετοιμασία έμπρακτη, ψυχολογική αλλά και εθνική ομοψυχία, στοιχείο απαραίτητο για την απόκρουση κάθε τυχοδιωκτικής ενέργειας του μαινόμενου Ερντογάν.
Πέραν τούτου, όμως, είναι αναγκαίο οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη σαφή απειλή διατάραξης της ειρήνης. Να κατανοήσουν ότι με την πολιτική του «κατευνασμού», που ακολουθούν, εκτρέφουν τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Ενώ ορθά επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία για την εισβολή της στην Ουκρανία, εμφανίζονται ανήμποροι και αναποφάσιστοι ενώπιον μιας παραβατικής συμπεριφοράς μιας υποψήφιας προς ένταξη χώρας, η οποία απειλεί ευθέως δύο χώρες – μέλη της Ένωσης.
Και ούτε κατ’ ελάχιστον τείνουν «ευήκοον ους» σε αιτήματα κυρώσεων επί της Τουρκίας. Ούτε καν ανταποκρίνονται θετικά στη δικαιολογημένη απαίτηση της Ελλάδας για εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία. Χαρακτηριστικό αυτής της εξωφρενικής πρακτικής, το γεγονός ότι η Γερμανία συντηρεί την τουρκική κατοχική παρουσία στην Κύπρο με μία ίλη αρμάτων μάχης τύπου «Λέοπαρτ», που σταθμεύει στην κατεχόμενη Κυθρέα.
Βεβαίως για τη συμπεριφορά αυτή των Ευρωπαίων εταίρων μας δεν είναι άμοιρες ευθυνών ούτε οι εν Ελλάδι και Κύπρω πολιτικές ηγεσίες. Αντί να επιδείξουν την αναγκαία διεκδικητικότητα για να υπάρξει η επιβαλλόμενη ευαισθησία από τα ευρωπαϊκά συλλογικά θεσμικά όργανα, αρκούνται σε απλές λεκτικές διαμαρτυρίες και διαβήματα που κατ’ επανάληψιν έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά.
Και όταν διατυπώνονται εισηγήσεις και προτροπές για να επισείσουμε την «απειλή» χρησιμοποίησης του δικαιώματος αρνησικυρίας – veto για να εξασφαλιστεί η αναγκαία και επιβαλλόμενη αντίδραση της ΕΕ, αντιτείνεται η ανάγκη να είμαστε «σώφρονες και λογικοί» και να μη δημιουργούμε προβλήματα στους εταίρους μας. Περιοριζόμενοι έτσι στις συνήθεις πρακτικές των «καλών παιδιών».
Συμπέρασμα: Αν πραγματικά θέλουμε ουσιαστική και όχι απλή λεκτική αλληλεγγύη από τους εταίρους μας, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε φοβίες, αναστολές και δισταγμούς αναφορικά με την άσκηση των δικαιωμάτων που μας παρέχει η ιδιότητα των κρατών – μελών. Ας θυμηθούν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου -του οποίου τη μνήμη τιμούμε αυτές τις μέρες με αφορμή την 26η επέτειο του θανάτου του- πολιτεύτηκε εντός ΕΕ για να επιτύχει τα γνωστά «Μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα» υπέρ του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου. Αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι μόνο με διεκδικητικότητα και μακριά από σύνδρομα μειονεξίας είναι δυνατόν να επιτυγχάνονται αποτελέσματα και να υπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα.
Σημ.: Ο ανεκδιήγητος Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ εξισώνει Τουρκία – Ελλάδα στις αίολες διεκδικήσεις της πρώτης επί των νήσων του Αιγαίου. Θυμίζοντας τον «αλήστου μνήμης» πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Τζόζεφ Λόινς που θεωρούσε τον Μακάριο παράγοντα αστάθειας στη Μεσόγειο και προέτρεπε τους 3 Μητροπολίτες να τον απομακρύνουν!
Η αντιμετώπιση της απειλής της Κίνας είχε οριοθετηθεί ως στόχος στην Ουάσιγκτον εδώ και καιρό
Ηλίας Τασόπουλος
Η κομβική σύνοδος της Μαδρίτης έθεσε την πλατφόρμα για τη γεωγραφική επέκταση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου αλλά και την επέκταση της αποστολής της. Η απειλή της Ρωσίας αρχικά και της Κίνας στη συνεχεία αναβιβάστηκαν στο επόμενο επίπεδο, όπως φαίνεται από το ανακοινωθέν του ΝΑΤΟ για το νέο στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας, αλλά κι από τις κινήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η αντιμετώπιση της απειλής της Κίνας είχε οριοθετηθεί ως στόχος στην Ουάσιγκτον εδώ και καιρό. Έπειτα από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, φαίνεται πως το ΝΑΤΟ υιοθετεί σχεδόν πλήρως την αμερικανική θεώρηση, χαρακτηρίζοντας τη Ρωσία ως το κράτος που απειλεί άμεσα την ασφάλεια των μελών της Συμμαχίας και την Κίνα ως εκείνη τη χώρα που αμφισβητεί τα συμφέροντα και τις αξίες τους. Το σημαντικό πλέον είναι πως το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει την αυξημένη σινορωσική συνεργασία, ιδιαίτερα έπειτα από τον πόλεμο που αποφάσισε να ξεκινήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία.
Στην προηγούμενη μεγάλη σύνοδο, ο Τζο Μπάιντεν είχε προσπαθήσει να περάσει αυτή την αμερικανική θεώρηση για την αυξανόμενη απειλή της Κίνας, ταυτόχρονα με την αυξανόμενη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας. Ύστερα από την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, ο Τζο Μπάιντεν έθεσε σε πρώτο πλάνο την αντιμετώπιση της Ρωσίας αλλά και της Κίνας. Ωστόσο τότε η Ουάσιγκτον δεν είχε μπορέσει να πείσει ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους συμμάχους για αυτή τη στρατηγική επιλογή. Στη Μαδρίτη αυτό φαίνεται να καταγράφεται ρητά πλέον.
Δεν είναι ωστόσο μόνο η ανοχή και κεκαλυμμένη στήριξη του Πεκίνου προς τη Μόσχα, έπειτα από την έναρξη της ρωσικής «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» στην Ουκρανία. Η Ουάσιγκτον βλέπει με μεγάλη ανησυχία τις προθέσεις της Κίνας να «μιμηθεί» τη Ρωσία, στη δική της Ουκρανία, δηλαδή το νησί της Ταϊβάν. Κι αν η Νοτιοανατολική Ασία είναι εκτός του πεδίου δράσης του ΝΑΤΟ, η Κίνα φαίνεται να ακολουθεί τις πρακτικές της Ρωσίας σε μία σειρά από περιοχές τομείς, πέρα από τη θεαματική αύξηση στο συμβατικό και το πυρηνικό οπλοστάσιο της. Άλλωστε στην ανακοίνωση της Συμμαχίας υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές στα όπλα μαζικής καταστροφής, όπου επικεντρώνεται για παράδειγμα στην έγκριση μιας νέας πολιτικής περί χημικής, βιολογικής και πυρηνικής άμυνας.
Οι ρητές αναφορές του ανακοινωθέντος του ΝΑΤΟ στις απειλές στον κυβερνοχώρο, το διάστημα, τις υβριδικές και τις άλλες ασύμμετρες απειλές, καθώς και την κακόβουλη χρήση αναδυόμενων και ανατρεπτικών τεχνολογιών στρέφεται εμμέσως τόσο απέναντι στη Ρωσία, όσο απέναντι στην Κίνα. Κι αν για το Κρεμλίνο είναι κάτι το οποίο συχνά κατηγορείται, πλέον το κομμουνιστικό καθεστώς στο Πεκίνο μπαίνει στο κάδρο. Η συμμαχία πλέον αναφέρεται στον συστημικό ανταγωνισμό που το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει από την Κίνα, εννοώντας μεταξύ άλλων πως μετέρχεται αυτές τις πρακτικές καθώς και καταναγκαστικές μεθόδους. Δηλαδή όχι μόνο ότι θέλει να δρα να διεισδύει στον χώρο των νέων τεχνολογιών και να τις χρησιμοποιεί προς όφελος της, αλλά ότι μπορεί κιόλας να το κάνει, δίχως ενδεχομένως φραγμούς. Η επέκταση δηλαδή της κινεζικής επιρροής σε όλο τον κόσμο και η ικανότητα πρόσβασης της σε κρίσιμα σημεία για τη λειτουργία βασικών υποδομών ανά την υφήλιο έχει θορυβήσει όλη τη Δύση.
Βέβαια, ο συστημικός ανταγωνισμός που επιδίδεται η Κίνα, σύμφωνα με το νατοϊκό ανακοινωθέν, είναι ευρύτερος. Για παράδειγμα, η αίτηση που κατέθεσε το Ιράν μέλος της ομάδας των μεγαλύτερων αναδυόμενων οικονομιών, η οποία είναι γνωστή ως BRICS και πρωταγωνιστεί το Πεκίνο, δείχνει πως η Κίνα αποτελεί πλέον ένα πόλο ισχύος παγκοσμίως. Αυτή η έλξη που ασκεί η Κίνα και έχει συμβάλει στην προσέγγιση της Ρωσίας έχει καταστεί ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα στον ευρωατλαντικό χώρο, όπως πλέον αποτυπώνεται στη νέα στρατηγική αντίληψη που εγκαινιάζει το ΝΑΤΟ.
Κατηγoρίες ότι «ενσπείρουν τη διχόνοια» εξαπέλυσε κατά των χωρών της G7 μετά την καταγγελία από τις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις της έλλειψης διαφάνειας στις εμπορικές πρακτικές του Πεκίνου.
Οι ηγέτες της G7 χρησιμοποίησαν επιθετική γλώσσα κατά της Κίνας στο τελικό τους ανακοινωθέν της τριήμερης συνόδου. Επειτα από παλινωδίες ετών σχετικά με την στάση της απέναντι στο Πεκίνο, η G7 εξέφρασε συγκεκριμένα τις ανησυχίες της σε ό,τι αφορά την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα. Η G7 κατήγγειλε επίσης εμπορικές πρακτικές «αδιαφανείς, που προκαλούν στρεβλώσεις στην αγορά».
Η Κίνα επέκρινε την στάση που υιοθέτησε απέναντί της η G7. «Την στιγμή που η διεθνής κοινότητα αγωνίζεται κατά της πανδημίας και προσπαθεί να ανατάξει την οικονομία, η G7 όχι μόνο δεν αναλαμβάνει δέσμευση για την ενότητα και την συνεργασία, αλλά αντίθετα επιδιώκει να ενσπείρει την διχόνοια και να δημιουργήσει ανταγωνισμούς, χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης ή ηθικές αξίες», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος της κινεζικής διπλωματίας Ζάο Λιτζιάν.
Η Ουάσινγκτον επικρίνει διαχρονικά τις εμπορικές πρακτικές του Πεκίνου, που κατηγορείται ότι ευνοεί τις κινεζικές επιχειρήσεις εις βάρος των ξένων εταιρειών. Αλλά για την Γερμανία, πρώτη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για την οποία η Κίνα είναι ο πρώτος εμπορικός εταίρος, οι υψηλοί τόνοι και η έκθεση σε οικονομικά αντίποινα αποτελεί κάτι καινούργιο.
Στο τελικό ανακοινωθέν τους, οι ηγέτες των χωρών της G7 δηλώνουν ότι θέλουν «να ευνοήσουν την διαφοροποίηση και την αντίσταση στον οικονομικό καταναγκασμό και να περιορίσουν τις στρατηγικές εξαρτήσεις». Οι επικρίσεις κατά του Πεκίνου διατυπώθηκαν λίγες ώρες πριν από την έναρξη της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, κατά την οποία αναμένεται ότι η Κίνα θα χαρακτηρισθεί «πρόκληση ασφαλείας» για την Ατλαντική Συμμαχία.
Καθώς ο καιρός περνά, καθένας από εμάς ξεφεύγει από τον κόσμο μας και ταξιδεύει σε κόσμους μοναδικούς…
Οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται…! Ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα φιλτράρονται, ελέγχονται, και τελικά στιβάζονται σε ατελείωτες σκέψεις!
Ο εγωισμός, μας τυφλώνει και τα συναισθήματα μας, φυλακίζονται μέσα μας… έχουμε παγιδευτεί στην ιδέα πως, για να υπάρξει μια σχέση μεταξύ ανθρώπων τα πάντα θα πρέπει να είναι ιδανικά!
Έχουμε σκεφτεί ποτέ, ότι όσα περιμένουμε να έρθουν, ίσως να περιμένουν εσένα να πας;
Οι σκέψεις είναι το μαράζι των ψυχών…
Η ζωή αναζητά θαρραλέους ανθρώπους… Γι ‘ αυτό, μη φοβάσαι να ζητήσεις συγνώμη από κάποιον που πλήγωσες, μη φοβάσαι να αγκαλιάσεις κάποιον που σου έλειψε, μη φοβάσαι να φωνάξεις δυνατά: «Σ’ Αγαπώ»!…
Μη φοβάσαι να πεις ευχαριστώ, μη ξεχνάς… πες όλα όσα ένιωσες ή σκέφτηκες…
Μη φοβάσαι να δείξεις αδύναμος, μπροστά σε κάποιον που κέρδισε μια μάχη ( αλλά όχι τον πόλεμο)… και βασικά, μη φοβάσαι… να φοβάσαι!!! Ρίσκαρε!!!
Τα πάντα είναι ένα παιχνίδι και εσύ καλείσαι να παίξεις… Μη φοβάσαι αν τους όρους τους βάζει κάποιος άλλος αντί για σένα… Ίσως στην επόμενη παρτίδα να μπορείς εσύ να βάλεις τους όρους σου, γιατί νίκησες την προηγούμενη…
Σε ένα παιχνίδι, υπάρχουν πάντα καλοί και κακοί, κερδισμένοι και χαμένοι… Από τον τρόπο που θα παίξεις… εξαρτάται η πλευρά που θα είσαι! Να ξέρεις όμως ότι θα είσαι παίκτης και όχι παρατηρητής…!
Ενώ οι Αγγλοσάξονες έχουν ήδη καταφέρει να αποκλείσουν τη Ρωσία από το Συμβούλιο της Ευρώπης και ετοιμάζονται να την αποτρέψουν από τη συμμετοχή της στις συνεδριάσεις του ΟΑΣΕ, εργάζονται για να βυθίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργώντας μια ανταγωνιστική δομή στην Κεντρική Ευρώπη: την Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών. Με αυτόν τον τρόπο, ζωντανεύουν ένα παλιό πολωνικό σχέδιο που αποσκοπεί στην ανάπτυξη της περιοχής διαφυλάσσοντάς την από οποιαδήποτε γερμανική ή ρωσική επιρροή.
Το Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε στις 23 Ιουνίου 2022 να χορηγήσει στην Ουκρανία το καθεστώς της χώρας που υποβάλλει αίτηση για ένταξη. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, διευκρίνισε ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς (η Τουρκία έχει αυτό το καθεστώς εδώ και 23 χρόνια) για να ανέβει αυτή η χώρα στο επίπεδο που απαιτεί η Ένωση, είτε σε οικονομικά είτε σε πολιτικά ζητήματα.
Το υπουργικό συμβούλιο του Ουκρανού προέδρου είχε ήδη διευκρινίσει ότι το Κίεβο δεν ελπίζει να ενταχθεί στην Ένωση, σήμερα ή αύριο, επειδή έχει άλλο σχέδιο, αλλά ότι το καθεστώς υποψηφιότητας ανοίγει τον δρόμο για ισχυρή οικονομική υποστήριξη από τις Βρυξέλλες για να το φέρει πιο κοντά στα πρότυπα της ΕΕ.
Εξ άλλου, η Ουκρανία μοιράζεται το πολωνικό σχέδιο Intermarium: μια συμμαχία όλων των κρατών που βρίσκονται στην Βαλτική και στην Μαύρης Θάλασσα.
Τα κράτη μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Intermarium) (σε σκούρο μπλε).
ΤΟ INTERMARIUM ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Αυτό το σχέδιο βασίζεται τόσο σε γεωγραφική πραγματικότητα όσο και σε ένα ιστορικό παρελθόν: στη «Δημοκρατία των δύο Εθνών» (Στέμμα της Πολωνίας και Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας) από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Διατυπώθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της πολωνικής επανάστασης του 1830 από τον πρίγκιπα Adam Jerzy Czartoryski, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, από τον Πολωνό στρατηγό Józef Piłsudski, με το όνομα «Federation (Ομοσπονδία) Międzymorze». Ο Piłsudski υπονόησε παράλληλα μια ιδεολογία με στόχο την απελευθέρωση όλων των λαών της Κεντρικής Ευρώπης από την ενσωμάτωσή τους στη γερμανική και ιδιαίτερα στη ρωσική αυτοκρατορία, τον «Προμηθεϊσμό». Όπως ο Τιτάνας, υποσχέθηκε στους ανθρώπους τεχνική πρόοδο που να τους επιτρέψει να απελευθερωθούν από τους άρχοντές τους. Στην συνέχεια προτίμησε τους Γερμανούς από τους Ρώσους και δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους Αυστροούγγρους και τους Γερμανούς εναντίον του Τσάρου. Το 2016, μια τρίτη έκδοση αυτού του σχεδίου παρουσιάστηκε από τον Πολωνό πρόεδρο, Andrzej Duda, με το όνομα «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών» (η τρίτη θάλασσα είναι η Αδριατική). Συμμετείχαν έντεκα κράτη. Έγιναν δώδεκα εδώ και λίγες μέρες.
Το Προμηθεϊκό σχέδιο του Józef Piłsudski έδινε χώρο σε ένα πλήθος εθνοτικών ομάδων ενώ η εποχή του ήταν μια εποχή μονοεθνικών κρατών και «επιστημονικού» ρατσισμού. Ιδρύθηκε μια οργάνωση στο Παρίσι για να το υπερασπιστεί, αλλά απέτυχε.
Αυτό το έργο προσφέρει κατ’ αρχήν μια πολιτική θεώρηση στην απουσία φυσικών συνόρων στη μεγάλη πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης: είναι καλύτερο να ενωθούμε παρά να υποταχθούμε ή να πολεμήσουμε μεταξύ μας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φαίνονται: η Δημοκρατία των δύο Εθνών ήταν μια συνομοσπονδία που επέτρεπε στο Βασίλειο και στο Μεγάλο Δουκάτο να διατηρήσουν το καθένα τη δική του υπόσταση, ενώ ο Piłsudski φανταζόταν μια Ομοσπονδία στην οποία κάθε λαός θα συγχωνευόταν και όπου οι Πολωνοί θα κρατούσαν το πάνω χέρι. Όλα τα εθνικιστικά κινήματα της Κεντρικής Ευρώπης αναφέρονται στη Δημοκρατία των δύο Εθνών, αλλά εξάγουν πολύ διαφορετικά συμπεράσματα από αυτήν.
Για τους Ουκρανούς Μπαντεριστές, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι η κληρονόμος της Ρουθηνίας που δημιουργήθηκε από τους Σουηδούς Βίκινγκς, τους Βαράγκες, κάτι που είναι λίγο τραβηγμένο στο βαθμό που τα εδάφη τους δεν αλληλεπικαλύπτονται. Το πολύ, μπορούμε να πούμε ότι, πολιτιστικά, αυτές οι οντότητες έχουν κοινά σημεία. Για τον Ουκρανό πρόεδρο, Volodymyr Zelenski, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι ένα καλό παράδειγμα μιας συνομοσπονδίας που καθιστά δυνατή την απελευθέρωση τόσο από τη Ρωσία… όσο και από την Γερμανία, η οποία κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι επειδή οι Πολωνοί και Ουκρανοί πολιτικοί ηγέτες στοιχηματίζουν σε αυτό το κοινό σχέδιο συνομοσπονδίας Intermarium που ο πρόεδρος Zelensky μπόρεσε να προτείνει χωρίς να ντρέπεται την παραχώρηση της Ανατολικής Γαλικίας στην Πολωνία [1]. Ωστόσο, και στις δύο χώρες, η ακροδεξιά (με την ολοκληρωτική έννοια του μεσοπολέμου) σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτή την πολιτική για να προωθήσει τις ρατσιστικές της ιδέες.
Η Πολωνία δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας είναι μέλος από το 2004. Κατά την περίοδο της υποψηφιότητάς της για την Ένωση, δεν δίστασε να εισπράξει τεράστια ποσά για τη μεταρρύθμιση της γεωργίας της και να τα ξοδέψει για να αγοράσει ΗΠΑϊκά πολεμικά αεροσκάφη και να διεξάγει πόλεμο στο Ιράκ με εντολή της Ουάσιγκτον. Αυτό το ταχυδακτυλουργικό κόλπο είχε επινοηθεί από τον Αμερικανο-Πολωνό Zbigniew Brzezinski και την Αμερικανο-Γαλλίδα Christine Lagarde [2]. Τίποτα δεν έχει αλλάξει: σήμερα η Βαρσοβία βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τις Βρυξέλλες, ιδιαίτερα για το δικαστικό της σύστημα. Η Ουκρανία δεν θα δυσκολευτεί να παίξει το ίδιο διπλό παιχνίδι.
Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα των λαών της Κεντρικής Ευρώπης: δικαίως επιδιώκουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους χωρίς τους μεγάλους Ρώσους και Γερμανούς γείτονές τους, αλλά δεν καταφέρνουν να επιβεβαιωθούν χωρίς να πολεμήσουν εναντίον τους. Στο παρελθόν, αυτή η παθολογία τους ωθούσε πάντα να συγκρουστούν μεταξύ τους .
Το 2017, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ παρευρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών στη Βαρσοβία. Η Πολωνία περιγράφεται συχνά ως ο αμερικανικός «δούρειος ίππος» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι επίσης το κλειδί για την παρουσία των ΗΠΑ στην Κεντρική Ευρώπη.
Ο πρίγκιπας Adam Jerzy Czartoryski τελείωσε τη ζωή του εξόριστος στο Παρίσι και ο στρατηγός Piłsudski εγκατέστησε το αρχηγείο του Προμηθεϊκού κινήματός του επίσης στο Παρίσι. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν θέμα φυγής τόσο από τη Γερμανία όσο και από τη Ρωσία. Η ανάμνηση αυτής της περιόδου οδήγησε το 1945 στη δημιουργία ενός δικτύου μεταναστών από την Κεντρική Ευρώπη που εργάζονταν πρώτα για το Βατικανό, μετά για τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και τελικά για τους Αγγλοσάξονες (δίκτυο που ονομάζεται επίσης Intermarium [3]). Συγκεντρώνει τους κύριους φυγάδες ηγέτες των Κροατών Ουστάσι, της Ρουμανικής Σιδηράς Φρουράς κ.λπ. Μετά ήρθε το 1991 η ίδρυση της «Ομάδας του Βίσεγκραντ» (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία). Σήμερα οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου στρέφονται προς τους Αγγλοσάξονες, εξ ου και η υποστήριξη από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στη Βαρσοβία και στο Κίεβο. Έτσι η Σύνοδος Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών, στη Βαρσοβία το 2017, υποδέχθηκε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ενώ στη σύνοδο κορυφής της 20ης Ιουνίου 2022, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky, μιλώντας μέσω βίντεο, ζήτησε και απέκτησε αμέσως την ένταξη της χώρας του.
Το ενδιαφέρον των Αγγλοσαξόνων για το σχέδιο Intermarium είναι παλιό. Ένας από τους πατέρες της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής, ο Sir Halford Mackinder, είχε προσδιορίσει την Κεντρική Ευρώπη ως την καρδιά (Hartland) της Ευρασίας. Κατ’ αυτόν, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να ελέγξει τον κόσμο παρά μόνο ελέγχοντας πρώτα αυτήν την περιοχή. Ως εκ τούτου, ένας από τους μαθητές του, ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον έσπευσε στο Κίεβο για να υποστηρίξει τον πρόεδρο Ζελένσκι. Όλοι οι αγγλοσάξονες γεωπολιτικοί έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Mackinder, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του Zbigniew Brzezinski, ο οποίος ήταν μαζί με τον Στράουσιανό Paul Wolfowitz ένας από τα δύο κύρια πρόσωπα της διάσκεψης της Ουάσιγκτον το 2000, που σηματοδότησε τη συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας [4] .
Το 1983, ο πρόεδρος Ρίγκαν φιλοξένησε το Αντικομμουνιστικό Μπλοκ των Εθνών (ABN) με την ευκαιρία της Εβδομάδας των Αιχμαλώτων Εθνών. Έσφιξε το χέρι του Yaroslav Stetsko, πρωθυπουργού της Ουκρανίας που επιβλήθηκε από τους Ναζί και πρώην δεξί χέρι του Stepan Bandera.
Δυστυχώς, αυτοί που πιέζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να υποστηρίξουν το σχέδιο Intermarium είναι αντιπροσωπευτικά πρόσωπα του ακροδεξιού εθνικισμού. Έτσι, οι σύμβουλοι των προέδρων Dwight Eisenhower και Ronald Reagan που τους έκαναν να υιοθετήσουν την έννοια των «αιχμάλωτων εθνών (της ΕΣΣΔ)» ήταν όλοι πρώην συνεργάτες των Ναζί, μέλη του Αντιμπολσεβίκικου Μπλοκ των Εθνών [5]. Αυτοί που οργάνωσαν το προαναφερθέν συνέδριο του 2000 ήταν τα παιδιά τους, και σήμερα ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο Αμερικανο-Πολωνός Marek Jan Chodakiewicz, που δεν έπαψε ποτέ να ελαχιστοποιήσει τα εγκλήματα των Ναζί [6].
Όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών είναι μέλη της ΕΕ, εκτός από την Ουκρανία. Οι περισσότεροι θεωρούν αυθόρμητα ότι είναι για τους ίδιους πολύ πιο σημαντικοί από την ΕΕ, αν και δεν έχουν τα ίδια μέσα. Το γεγονός ότι η Ουκρανία προσχώρησε τρεις ημέρες πριν από την αναγνώριση του καθεστώτος υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ όχι μόνο δείχνει ότι είναι πιο σημαντικό για αυτήν, αλλά και ότι οι Βρυξέλλες έχουν καταλάβει ότι πρέπει να δεχτούν όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών για να μην χάσει κανένα.
Μεσοπρόθεσμα, αυτή η λογική θα πρέπει να οδηγήσει τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών να αποχωρήσουν συλλογικά από την ΕΕ όταν δεν θα τους είναι πλέον οικονομικά κερδοφόρα, επειδή ποτέ δεν συμμερίστηκαν τους πολιτικούς της στόχους.
Ήδη, ολόκληρη η αρχιτεκτονική ασφαλείας της ηπείρου τίθεται υπό αμφισβήτηση. Βασιζόταν σε δύο πυλώνες, αφενός στο Συμβούλιο της Ευρώπης και αφετέρου στον Οργανισμό για τη Συνεργασία και την Ασφάλεια στην Ευρώπη.
Η τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας.
Η ΡΩΣΙΑ ΑΠΩΘΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Το Συμβούλιο της Ευρώπης δημιουργήθηκε το 1949. Για ορισμένους ιδρυτές, ήταν ζήτημα να στηρίξουν την ευρωπαϊκή ενότητα σε κοινές νομικές αρχές μέσω ενός Συμβουλίου των Κρατών και για άλλους, μέσω μιας συνέλευσης βουλευτών. Τελικά, τα δύο σχέδια συνδυάστηκαν, αλλά εκείνη την εποχή οι Σοβιετικοί και οι αδελφές τους χώρες κρατήθηκαν έξω. Η ΕΣΣΔ και τα μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχτηκαν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Αυτό το Συμβούλιο έχει δύο εμβληματικά θεσμικά όργανα. Καταρχήν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ). Δυστυχώς, έχει πολιτικοποιηθεί τους τελευταίους μήνες, δείχνοντας μια προφανή προκατάληψη κατά της Ρωσίας. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο αναγνώρισε το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να φτύσει το επίσημο πορτρέτο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας (απόφαση Karuyev κατά Ρωσίας). Ή, τον Φεβρουάριο του 2022, το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να διακόψει μια διαδήλωση υπέρ του Πούτιν επιδεικνύοντας μια πινακίδα «Πούτιν, καλύτερος από τον Χίτλερ!» (απόφαση Manannikov κατά Ρωσίας). Και μόλις λογόκρινε τον ρωσικό νόμο που είχε εγκριθεί μετά τις έγχρωμες επαναστάσεις που απαιτούσε από τις πολιτικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό να το εμφανίζουν σε όλες τις εκδόσεις τους (απόφαση Ecodefence και άλλοι κατά Ρωσίας).
Το άλλο σημαντικό θεσμικό όργανο είναι η Επιτροπή της Βενετίας, η οποία βοήθησε τα πρόσφατα ανεξάρτητα κράτη να αφομοιώσουν τους κανόνες της δημοκρατίας — μια Επιτροπή που, παρεμπιπτόντως, προειδοποιεί συνεχώς την Ουκρανία για τις διοικητικές και θεσμικές διαδικασίες της [7]—.
Εντέλει, η Δυτικοί ανέστειλαν το δικαίωμα ψήφου της Ρωσίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης με την αιτιολογία ότι θα επιχειρούσε να προσαρτήσει την Ουκρανία με τη βία. Στην οποία η Ρωσία, έκπληκτη, απάντησε ότι δεν είχε ποτέ την πρόθεση να το κάνει και ότι αποχωρούσε από έναν θεσμό που είχε γίνει κομματικό.
Όπως το προσωπικό του ΟΗΕ, από τώρα και στο εξής οι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ μπορούν να είναι κατάσκοποι.
Η ΡΩΣΙΑ ΕΜΠΟΔΙΣΤΗΚΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΑΣΕ
Η άλλη διακυβερνητική πλατφόρμα είναι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Δημιουργήθηκε το 1975 με αφορμή τις Συμφωνίες του Ελσίνκι. Σε αντίθεση με τα Ηνωμένα Έθνη, δεν είναι τόπος διαιτησίας, αλλά απλώς ένα φόρουμ που επιτρέπει σε όλους τους παράγοντες της ηπείρου να μιλούν ελεύθερα μεταξύ τους. Ήταν για παράδειγμα αυτός ο οργανισμός που υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Κωνσταντινούπολης του 1999, γνωστή και ως «Χάρτης για την Ασφάλεια στην Ευρώπη», η οποία καθορίζει δύο κύριες αρχές (1) το δικαίωμα κάθε κράτους να επιλέγει τους συμμάχους του και ( 2) το καθήκον να μην απειλεί την ασφάλεια των άλλων διασφαλίζοντας τη δική του· αρχές των οποίων ο μη σεβασμός είναι η αιτία της σύγκρουσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας [8].
Ας θυμίσουμε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν αμφισβήτησε ποτέ το δικαίωμα κανενός να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά το δικαίωμα των μελών του ΝΑΤΟ να φιλοξενήσουν στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Οι αναγνώστες μας θυμούνται ότι όταν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έγραψε σε κάθε έναν από τους «εταίρους» του ρωτώντας τους πώς συμφιλιώνουν τις δύο αρχές της Κωνσταντινούπολης με την εγκατάσταση αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού και προσωπικού κοντά στη Ρωσία, κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει.
Ωστόσο, η ουδετερότητα αυτού του φόρουμ παραβιάστηκε τον Απρίλιο, όταν νέοι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ, πιο συγκεκριμένα πρώην στρατιώτες του ΝΑΤΟ, πιάστηκαν επ’ αυτοφώρου να κατασκοπεύουν στο Donbass [9].
Σαν να μην έφτανε αυτό, το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις αρνήθηκε τις απαραίτητες βίζες στη ρωσική αντιπροσωπεία που επρόκειτο να παραστεί στην ετήσια κοινοβουλευτική συνέλευση του ΟΑΣΕ, από τις 2 έως τις 6 Ιουλίου 2022 στο Μπέρμιγχαμ. Το Λονδίνο, που παραβιάζει τις υποχρεώσεις του, βρήκε καταφύγιο πίσω από τις ονομαστικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον κάθε μέλους της αντιπροσωπείας.
Κατά συνέπεια, όχι μόνο τα έγγραφα που υπέγραψαν οι 57 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΟΑΣΕ δεν έχουν πλέον καμία αξία, αλλά η διοίκηση αυτού του οργανισμού έχει γίνει όπλο πολέμου και εντέλει δεν θα παίζει πλέον τον ρόλο του ως φόρουμ.
Ως εκ τούτου, η αρχιτεκτονική ασφάλειας της ευρωπαϊκής ηπείρου αλλάζει ριζικά. Μεσο-μακροπρόθεσμα, η Κεντρική Ευρώπη θα ενωθεί ως μπλοκ, πρώτα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υποψηφίων της και μετά εκτός της Ένωσης. Η άμυνά του θα είναι εγγυημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ τα δύο δυτικά και ανατολικά τμήματα της ηπείρου δεν θα μιλούν πλέον μεταξύ τους. Αυτό θα είναι το επιστέγασμα του σχεδίου των αγγλοσαξόνων γεωπολιτικών. Αλλά αυτό το έργο, αν υλοποιηθεί, θα είναι ασταθές. Πρώτα οι Δυτικοευρωπαίοι χρειάζονταν πάντα τη Ρωσία και μετά οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης έζησαν για πολύ καιρό σε πεδίο μάχης. Όταν οι Τεύτονες Ιππότες και οι Κοζάκοι δεν έρχονταν να πολεμήσουν στη πατρίδα τους, πολεμούσαν μεταξύ τους. Για να είναι μια ειρήνη διαρκής, πρέπει να γίνονται σεβαστοί όλοι οι πρωταγωνιστές. Καταστρέφοντας όλους τους θεσμούς και οργανώσεις για την Ασφάλεια της ηπείρου, γίνεται αναπόφευκτη μια ενική σύγκρουση.
Βαθιά αποσταθεροποιητική για τις διεθνείς υποθέσεις η διεύρυνση της Συμμαχίας είπε ο Ryabkov
Την θέση πως η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη καταδεικνύει την επιθετικότητα της Συμμαχίας απέναντι στη Ρωσία διατύπωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Sergey Ryabkov.
Αναφερόμενος μάλιστα στην επικείμενη ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας, ο Ryabkov έκανε λόγο για μια «βαθιά αποσταθεροποιητική» εξέλιξη η οποία όπως είπε, δεν θα συμβάλει στην ασφάλεια των μελών του ΝΑΤΟ. «Η σύνοδος κορυφής της Μαδρίτης σταθεροποιεί την πορεία προς μια επιθετική περιχαράκωση της Ρωσίας από τον (ατλαντικό) συνασπισμό.
Θεωρούμε τη διεύρυνση της συμμαχίας βαθιά αποσταθεροποιητική για τις διεθνείς υποθέσεις. Αυτό δεν ενισχύει την ασφάλεια αυτών που διευρύνονται, ούτε αυτή εκείνων που εντάσσονται, ούτε ακόμη αυτή εκείνων που θεωρούν τη συμμαχία απειλή» είπε ο Ryabkov.
«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπεροπτικός, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν χαρίζω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.
Αποφάσισα να μην συνυπάρχω πια με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.
Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.
Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».
Το παραπάνω κείμενο έκανε το γύρο του διαδικτύου χτες. Το πόσταρα κι εγώ. Λανθασμένα αποδόθηκε στη Μέριλ Στριπ ενώ ανήκει στον Πορτογάλο συγγραφέα Jose Micard Teixeira. Είναι από εκείνα τα κείμενα ή ατάκες που τα βρίσκεις και τα αναπαράγεις με ορμή γιατί εκφράζουν κάποια οργή σου ή κάποια επιθυμία που έχεις καταπιέσει. Ταυτίζεσαι, λες να, κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει, δεν είμαι μόνος με όλους τους τρελούς. Και ξαφνικά τα shares και τα retweets χτυπάνε κόκκινο και διαπιστώνεις πόσοι ακόμα άνθρωποι γύρω σου έχουν την ίδια οργή ή επιθυμία που έκρυβες κι εσύ. Κοίτα πως μοιάζουμε μερικές φορές οι άνθρωποι…
Η υπομονή σε γενικές γραμμές θεωρείται προτέρημα. Αποθεώνεται από φιλοσοφία και θρησκεία και συνήθως δικαιώνεται κοινωνικά και προσωπικά. Η υπομονή δεν είναι αναμονή όπως λανθασμένα τη μεταφράζουμε μερικές φορές. Δεν περιμένουμε, υπομένουμε. Είναι διαφορετικά πράγματα. Και είναι λάθος να υπομένουμε περιμένοντας κάτι. Η αναμονή κρύβει συχνά αναβολή και απραξία, ενώ η υπομονή πρέπει να περιλαμβάνει δράση, ή ενέργεια. Για αλλάξει αυτό που υπομένουμε. Ή μέχρι να αλλάξει αυτό που υπομένουμε.
Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή. Υπομένεις για τον εαυτό σου, ακόμα και αν φαίνεται παροδικά πως γι’ αυτό ευθύνονται άλλοι. Υπομένουμε ένα παρανοϊκό αφεντικό, συναδέλφους που είναι δύσκολο να επικοινωνήσουμε, συνεργάτες που δημιουργούν μονίμως προβλήματα.
Υπομένουμε την ανεργία, την οικονομική δυσχέρεια και τη θλίψη γύρω μας. Υπομένουμε το σύντροφό μας που μπορεί να αντιμετωπίζει προσωπικά θέματα ή και ολόκληρη την οικογένειά του που δεν συμπαθούμε.
Τη σχέση μας την ίδια που μπορεί να περνάει κρίση. Το κυκλοφοριακό, τον κάθε τρελό που πήρε ένα αυτοκίνητο και βγήκε στο δρόμο, αυτόν που μας κλέβει τη σειρά οπουδήποτε, εκείνον που δεν μας σέβεται. Υπομένουμε ένα πρόβλημα υγείας δικό μας είτε αγαπημένου προσώπου. Σε κάθε έκφανση η ζωή μοιάζει να απαιτεί υπομονή. Δεν θα έβγαινε πέρα χωρίς αυτή!
Όταν φτάνει η συζήτηση στην υπομονή πάντα μου έρχεται στο μυαλό το βιβλίο «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα». Η πρωταγωνίστρια υπομένει απίστευτο κυνισμό, αλαζονεία και υποτίμηση από το σύντροφό της.
Μέχρι που εκείνος μένει παράλυτος και ξαφνικά την έχει απόλυτη ανάγκη. Και τότε εκείνη του επιστρέφει πίσω όλα εκείνα που της έκανε. Από τη μία ο πρωταγωνιστής μοιάζει να πληρώνει την αλαζονεία του και η κοπέλα να δικαιώνεται για την υπομονή της. Στο τέλος όμως κι εκείνη με τη σειρά της πληρώνει αυτά που του κάνει. Ίσως γιατί εξαργύρωσε με λάθος τρόπο την υπομονή της.
Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή. Είναι διδαχή, μάθημα ζωής. Πρέπει να περιλαμβάνει ενέργεια. Και αυτή η ενέργεια είναι συνήθως μια απλή εσωτερική αναζήτηση, μια εσωτερική πάλη, αν μπορεί αυτό να είναι απλό… Η υπομονή μου θυμίζει μαχαίρι. Αν το πιάσεις σωστά από τη λαβή μπορεί να αποδειχτεί το πιο χρήσιμο εργαλείο και να σε σώσει. Αν πάλι το πιάσεις ανάποδα, από τη λάμα μπορεί να σε σκοτώσει. Όπως την πρωταγωνίστρια του βιβλίου.
Ο Jose Micard Teixeira βγαίνοντας από τα μαύρα φεγγάρια της υπομονής του, αποφάσισε, όντας πλέον σοφότερος, τι δεν θέλει να υπομένει πια. Οι πρώτιστες υπομονές του μάλλον θα είναι λυτρωτικές για το μέλλον του. Έτσι πρέπει να είναι η υπομονή. Λύτρωση και θωράκιση για παρακάτω. Για την επόμενη.
Γιατί η υπομονή δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς θα ξέρουμε να την παρέχουμε σε εκείνους τους ανθρώπους και σε εκείνες τις καταστάσεις που το αξίζουν. Έτσι θα αναδεικνύεται πάντα μέσα μας και η αξία της υπομονής μας και τελικά θα φωτίζεται η βαθιά προσωπική μας αξία.
Τα μαύρα φεγγάρια της υπομονής μας κάποτε θα φωτίσουν το πραγματικό μας πρόσωπο… Ας έχουμε κάνει το καλύτερο γι’ αυτό…
