Αυτό είναι η ζωή… ένας δρόμος κακοτράχαλος αλλά γεμάτος ομορφιές τριγύρω!

ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ

 Κάθε μέρα είναι σαν ένα μονοπάτι άγνωστο λουσμένο από φως, παρόλο που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στο διάβα του, έχεις τον ήλιο συνοδοιπόρο, βλέπεις το φως του και δεν φοβάσαι να περπατήσεις, οι ακτίνες του σε τροφοδοτούν με την δύναμη του φωτός. Φωτίζει την ψυχή σου, την ζεσταίνει, την γεμίζει με το χρώμα του το λαμπερό. Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε όλα είναι άγνωστα, ανεξήγητα, καθετί που συμβαίνει λέμε ότι γίνεται για κάποιο λόγο και έτσι είναι.

Είναι κάποιες καταστάσεις (κάποιες μέρες) που το φως του ήλιου λιγοστεύει, καλύπτεται από τα σύννεφα, η ψυχή σου όμως έχει το απόθεμα του, την δύναμη, την αξιοπρέπεια, την ψυχραιμία για να τις αντιμετωπίσει όσο δύσκολές και αν είναι. Το θέμα είναι όταν περνάει κάποιο διάστημα και συνειδητοποιείς τι έγινε, νόμιζες πως ο πόνος είχε ξεθωριάσει, ξεγελάστηκες από την δύναμη που είχες εκείνη την στιγμή. Τώρα όμως σε πονάει πιο πολύ, εισχωρεί μέσα σου βαθιά, σε δοκιμάζει για να δει πόσο αντέχεις τελικά. Αναρωτιέσαι: πώς το άντεξες, πώς δεν τρελάθηκες;

Όλη αυτή η δύναμη που είχες εκείνη την στιγμή παύει να σε κυριαρχεί, να σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι, τώρα πια έχει άλλος τα ηνία και έρχεται ο πόνος, η θλίψη να γεμίσει την ψυχή σου, σε κάνει να νιώθεις ότι πνίγεσαι. Όσο το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ πονάει και σου ταλανίζει την ψυχή, με το πέρασμα του χρόνου καταλαβαίνεις πόσο σοβαρό είναι. Από τη μία νιώθεις δυνατός, πραγματικά περήφανος που κατάφερες να το αντιμετωπίσεις και από την άλλη δεν ξέρεις αν μπορείς να το ξεπεράσεις και πως.

Τις νύχτες εκεί που ξαπλώνεις και ηρεμείς σου έρχεται στο μυαλό, αναμετριέσαι με τους φόβους σου, τους χειρότερους σου εφιάλτες. Σαν πέπλο πέφτουν πάνω σου οι δυσκολίες και νιώθεις ότι ηρεμία και το οξυγόνο σε εγκαταλείπει, ούτε ανάσα δεν μπορείς να πάρεις. Κάτι τέτοιες στιγμές η ηρεμία από ανάγκη γίνεται πολυτέλεια, το μόνο που έχεις ανάγκη είναι να καταφέρεις να ανασάνεις.

Την μέρα είναι αλλιώς, μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, έχοντας για συνοδοιπόρο σου τον ήλιο ακόμη και σε αυτές που έχει κρυφτεί, ξέρεις ότι είναι πίσω από τα σύννεφα, ακόμη και μία αχτίδα του να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα είναι ικανή να μπει μέσα σου. Ακόμη και οι χειρότεροι εφιάλτες την μέρα αντιμετωπίζονται πιο εύκολα. Όσο όμως περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις ότι όσο αναβάλλεις την αναμέτρηση μαζί τους, τόσο ο πόνος που σου δημιουργούν μεγαλώνει.

Τον πόνο να το αντιμετωπίζεις, να τον βγάζεις από μέσα σου, να μην το αφήνεις για αργότερα, να κλαις, να ξεσπάς, να παίρνεις έναν φίλο να του τα πεις για να σε καθοδηγήσει. Να θυμάσαι πως όταν ένας άνθρωπος πονάει χάνει την λογική του, την επαφή του με την πραγματικότητα, χρειάζεται κάποιον να τον βοηθήσει για να μπορέσει να πιάσει το νήμα της ζωής και να συνεχίσει και ας πονάει. Αυτό είναι η ζωή, ένας δρόμος κακοτράχαλος αλλά γεμάτος ομορφιές τριγύρω, να έχεις τα μάτια σου ορθάνοιχτα νύχτα-μέρα για να τις δεις, ώστε όταν σου εμφανιστούν να μην τις χάσεις, να τις ζήσεις για να μπορείς να τις έχεις φυλαγμένες.

Είναι ένας πολύτιμος θησαυρός στην μνήμη σου, να τον ανακαλείς και να παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις, για τον εαυτό σου και για όλους αυτούς που αξίζουν να τους χαρίσεις την δύναμή σου. Μη φοβάσαι πως θα εξαντληθεί, η ψυχή σου θα έχει πάντα το απόθεμα που χρειάζεσαι. Όταν την δίνεις σε αυτούς που αξίζουν πάντα θα επιστρέφει σε εσένα διπλάσια, να σου γεμίσει την ψυχή, για αυτό να εκτιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, να μην αφήνεις κανέναν να σε εκμεταλλευτεί, είσαι ο, τι πολυτιμότερο έχεις…

https://enallaktikidrasi.com/