«Οὐδείς γάρ οὕτως ἀνόητος ἐστιν, ὅστις πόλεμον πρό εἰρήνης αἱρέεται· ἐν μέν γάρ τῇ οἱ παῖδες τούς πατέρας θάπτουσιν, ἐν δέ τῷ οἱ πατέρες τά τέκνα».
(μεταφρ: Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους).
(ΗΡΟΔΟΤΟΣ)
Περίεργη και ομολογουμένως ετεροβαρής ως προς τον τρόπο προσέγγισης χειρισμών, προθέσεων, πραγματικών περιστατικών αλλά και διλημμάτων, είναι η συζήτηση περί πολέμου ή ΜΗ πολέμου, η οποία αναπαράγεται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της χώρας…
Πάνω απ’ όλα όμως, είναι μια συζήτηση προκλητικά ενοχική, αφού αυτό που επιχειρεί είναι να εμφανίσει ως πρωταίτιο και τροφοδότη αυτής της κλιμάκωσης, τους ελληνικούς διπλωματικούς χειρισμούς, απενοχοποιώντας ουσιαστικά τις εμετικές δηλώσεις και την συνολική πειρατική συμπεριφορά της γείτονος σε όλο το εύρος της Ν.Α Μεσογείου.
Αποσιωπάται δηλαδή η αποσπασματικότητα, η ανεπάρκεια και η στρατηγική ρηχότητα αυτών των χειρισμών, και περιέργως πως επιχειρείται να τους αποδοθεί ένας δήθεν μαξιμαλιστικός χαρακτήρας που ενεργοποιεί τα τουρκικά αντανακλαστικά και αναπαράγει τον φαύλο κύκλο των εντάσεων, φέρνοντας πολύ πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών. Είναι προφανές ότι οι φορείς αυτής της αντίληψης, έχουν χάσει εντελώς την μπάλα…
Η Τουρκία, δεν ακολουθεί κανενός είδους ατζέντα πραγματικών ελληνικών προκλήσεων και χειρισμών. Είναι η ίδια δημιουργός γενικευμένης αναθεωρητικής ατζέντας. Μιας ατζέντας η οποία έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στο παραδοσιακό γνώριμο ελληνοτουρκικό αποτύπωμα και έχει διευρύνει τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, ευρισκόμενη πλέον σε...
πλήρη αντιστοίχιση με τον αναβαθμισμένο ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο που διεκδικεί στις νέες συνθήκες η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία.
Για την Τουρκία, πρόκληση είναι ακόμη και αυτή ταύτη η ύπαρξη της Ελλάδας. Η αυτονόητη γεωπολιτική της υπόσταση. Το αυτονόητο δικαίωμά της να λειτουργεί ακόμη και ως τυπικός δρων στην περιοχή. Η Τουρκία δεν περίμενε ούτε την συμφωνία με την Ιταλία για να καταφύγει στα προσχήματα, ούτε βεβαίως την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για να φορέσει τον φερετζέ του ενοχλημένου που τάχα εξαπατήθηκε ή αιφνιδιάστηκε από τους ελληνικούς χειρισμούς.
Το πραγματικό πρόβλημα της Τουρκίας, ΔΕΝ είναι το περιεχόμενο αυτών των συμφωνιών, αλλά το ίδιο το δικαίωμα της Ελλάδας να υπογράφει διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες. Είναι το ίδιο το γεγονός ότι η Ελλάδα ως γεωπολιτικό μέγεθος, υπάρχει και δρα σε μια περιοχή που η Τουρκία θεωρεί δικό της ζωτικό χώρο.
Γι αυτό και η μοναδική διεθνής συμφωνία την οποία αναγνωρίζει πως η Ελλάδα το δικαίωμα να προσυπογράψει, είναι αυτή που θα άνοιγε τον δρόμο για την γεωπολιτική της αυτοκατάργηση και την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή της στους τουρκικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, και καλό θα είναι να μην υπάρχει επ’ αυτού, καμία απολύτως αυταπάτη.
Ο σύγχρονος τουρκικός αναθεωρητισμός, αναγεννήθηκε μέσα στα ερείπια της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας με καταλύτη την ματαιοδοξία των ιστορικών της ηγετών. Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν κατέστησε ανεφάρμοστη την Συνθήκη των Σεβρών… Καμία απολύτως ελληνική ανερμάτιστη «αυθαιρεσία» δεν εγκαινίασε ουσιαστικά τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους των Τούρκων, ήδη από το 1926 στην Ίμβρο και στην Τένεδο… Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε τα Σεπτεμβριανά… Η ανυπαρξία της Ελλάδας ακόμη και στα αυτονόητα ήταν αυτή που επέτρεψε την ασυδοσία των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και όχι η προσχηματολογία των δήθεν ελληνικών μαξιμαλισμών.
Δεν ήταν οι ελληνικοί μαξιμαλισμοί αλλά τα φοβικά σύνδρομα, η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός αυτά που γιγάντωσαν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, και καλό θα είναι να προσεγγίζεται με περισσότερο σεβασμό και ευθύνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Γέννημα του ενδοτισμού και ΟΧΙ των μαξιμαλισμών υπήρξαν τα Ίμια… Προϊόν μειοδοσίας και όχι επίπλαστης δήθεν εθνικής χειραφέτησης υπήρξε η ντροπή της Μαδρίτης… Στην βάση κανενός μαξιμαλισμού δεν σκαρώθηκε το πρακτικό της Βέρνης. Υπήρξε και αυτό καρπός της μοιραίας συνάντησης του τουρκικού θράσους με την ατολμία των Ελλήνων πολιτικών… Και προφανώς κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε το γνωστό τουρκολιβυκό σύμφωνο. Καρπός γεωπολιτικής νωχελικότητας, αδράνειας και ατολμίας υπήρξε ΚΑΙ αυτό, μαζί φυσικά με τα τετελεσμένα του. Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτήν την καραμέλα…
Η Ελληνική κυβέρνηση, αν πρέπει να ελεγχθεί αυστηρά για οτιδήποτε σχετίζεται με την διαχείριση ΚΑΙ της τελευταίας κλιμάκωσης στο Αιγαίο και στην Ν.Α Μεσόγειο, αυτό ΔΕΝ είναι ο δήθεν μαξιμαλισμός των ελάχιστων που απετόλμησε σε σχέση με την πλειάδα των αυτονόητων που θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει, αλλά το γεγονός ότι υπήρξε όντως ελάχιστη στις πρωτοβουλίες και στον σχεδιοασμό της, μένοντας στα ελάχιστα για να μην προκαλέσει την προσχηματική αντίδραση της Τουρκίας και την απαράδεκτη μεροληψία των «συμμάχων» μας.
Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, γιατί απέκρυψε κατ’ επανάληψη από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια, όταν παρουσίασε ως «συμβάν των ανέμων» την καραμπινάτη και παρατεταμένη παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πειρατική δράση της Τουρκίας, αλλά και όταν «κατάπιε» ακόμη και τις ίδιες τις προειδοποιήσεις της, ανεχόμενη την πραγματοποίηση ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το ORUC REIS, οδηγώντας τα πράγματα στην καταγέλαστη παραίτηση Διακόπουλου…
Η Ελληνική κυβέρνηση κρίνεται και πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά γιατί ανέχτηκε να την χρησιμοποιήσουν οι «σύμμαχοι» ως φτωχό συγγενή στην φαρσοκωμωδία του Βερολίνου με αφορμή το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, αλλά και γιατί ΔΕΝ παραίτησε τον Διακόπουλο όταν έπρεπε να τον «παραιτήσει», την στιγμή που αναβίωσε το φρικιαστικό «Η Κύπρος κείται μακράν»…
Νισάφι πια με τις αυταπάτες αλλά και τις αμφιβόλου προθέσεως αντιλήψεις όλων αυτών που επιμένουν να συντηρούν την άποψη πως η μακροημέρευση της Ειρήνης μπορεί να οικοδομηθεί επενδύοντας σε μια σιωπηλή και άτολμη Ελλάδα. Αυτή η τακτική, ΔΕΝ συνιστά επιλογή σύνεσης, αλλά το alter ego του ενδοτισμού και εν τέλει πράξεων εθνικής μειοδοσίας.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θέλει τον πόλεμο και την πολεμική ρητορική, αλλά εδώ οφείλουμε πλέον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Η κλιμάκωση από την μεριά της Τουρκίας, είναι κλιμάκωση με πολεμικά χαρακτηριστικά. Η ανυπαρξία τουφεκιάς είναι αποτέλεσμα ανεμπόδιστης επέλασης σε χώρο άσκησης Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Αυτό το καθεστώς, δεν συνιστά αγωνιώδεις προσπάθειες για διατήρηση της Ειρήνης, αλλά αλληλουχία ανεπίτρεπτων υπαναχωρήσεων στο όνομα του ΜΗ πολέμου, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εν τέλει στον γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.
Η Κύπρος δεν μπορεί να συνεχίζει να λοιδορείται από κάποιους επειδή απετόλμησε τα αυτονόητα με την δική της ΑΟΖ, χωρίς να έχει τα μέσα να την υπερασπίσει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε ούτε καν ασκώντας το δικαίωμα και την υποχρέωσή της ως εγγυήτρια δύναμη, να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πειθαναγκάζοντας και τους υποτιθέμενους «συμμάχους» να την ακολουθήσουν.
Αλλά και η Ελλάδα, δεν μπορεί να κρίνεται επειδή «μπουσούλησε» μετά από 40 χρόνια προκειμένου να «κλείσει» μια συμφωνία με την Ιταλία. Αντιθέτως, θα πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, για το γεγονός ότι μπουσούλησε μόνο, εκχωρώντας ταυτόχρονα μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, και δεν στάθηκε όρθια ενώ θα μπορούσε εμμένοντας με δυναμισμό στα αυτονόητα.
Ούτε βεβαίως θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι πέταξε δυο σημαδούρες στην θάλασσα νότια της Κρήτης, έτσι για να υπάρχουν εν όψει μιας πιθανολογούμενης μελλοντικής συμφωνίας. Αυτό κύριοι δεν είναι μαξιμαλισμός. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι έμεινε σε αυτό, εκχώρησε και πάλι μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων και τελικά αρκέστηκε στις σημαδούρες, ενώ μπορούσε να ολοκληρώσει τον βηματισμό της, συμπαρασύροντας ΚΑΙ την Αίγυπτο με τους κατάλληλους χειρισμούς.
Ας δοθεί λοιπόν ένα τέλος σε αυτήν την θλιβερή των πραγμάτων προσέγγιση που εκλαμβάνει την ατολμία ως ικανοποιητικό προαπαιτούμενο για την διασφάλιση της Ειρήνης, και αντιλαμβάνεται την κουτοπονηριά της ΜΗ πρόκλησης, ως εργαλείο παραπλάνησης του αντιπάλου και ισχυροποίησης της θέσης της χώρας.
Πρώτον γιατί η άσκηση των νομίμως προβλεπομένων, ΔΕΝ συνιστά πρόκληση έναντι κάποιου, αλλά υποχρέωση έναντι πάντων και ιδίως έναντι των ακόμη ασθενέστερων χωρών, που θα πρέπει μερίμνη όλων να αισθάνονται την ασφάλεια του διεθνούς δικαίου να διατηρεί έντονη και διαρκή την ευεργετική παρουσία της…
Δεύτερον γιατί η ενότητα της σχέσης ανάμεσα στα «δικαιώματα» και στην διασφάλιση της αναγκαίας υποδομής για την «υπεράσπισή» τους, είναι διαλεκτική και διαρκής και σε καμία περίπτωση η ανεπάρκεια στην υποδομή της υπεράσπισής τους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι που η επίκλησή του να δικαιολογεί την παραίτηση από την άσκησή τους αυτή καθ’ εαυτή…
Τρίτον γιατί η Τουρκία έφτασε στο σημείο να διεκδικεί σήμερα έναν αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο και έναν διαφορετικό λόγο στην Αρχιτεκτονική ισχύος της νέας εποχής, χτίζοντας το αφήγημα του «ζωτικού χώρου» πάνω στην ελληνική στρατηγική ανεπάρκεια, στην τακτική ατολμία και στην διαχειριστική αναβλητικότητα.
Η Τουρκία με δυο λόγια αξιοποίησε επιθετικά και επένδυσε στρατηγικά στην διαχρονική ελληνική ατολμία και σ΄ ένα ηττοπαθές σύστημα αντιλήψεων που την ανατροφοδοτούσε σταθερά, επιτρέποντας στο πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας να εξαργυρώνει τα αποτελέσματά της, «αγοράζοντας» μια επίπλαστη και απολύτως ελεγχόμενη νηνεμία.
Η Τουρκία οργάνωσε το μεγάλο πακέτο των αναθεωρητικών της διεκδικήσεων, σε ένα περιβάλλον «ασφάλειας» που της προσέφερε πρωτίστως η Ελληνική αφωνία τα χρόνια που πέρασαν.
Σήμερα όμως η τράπουλα ανακατεύτηκε από τους κορυφαίους του πλανήτη που διαμορφώνουν τους όρους για μια νέα ισορροπία ισχύος, και νέοι ισχυροί περιφερειακοί δρώντες έχουν «εισβάλει» αμετάκλητα στο γεωπολιτικό «καρέ»… Η συνταγή της υποτιθέμενης «σύνεσης» αποθράσυνε το τέρας (μαζί του ΚΑΙ τους «συμμάχους») που απαιτούν σπονδή Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον βωμό της περιφερειακής σταθερότητας. Και αυτή η ολέθρια συνταγή επείγει να εγκαταλειφθεί χθες, αφού σε διαφορετική περίπτωση, μέλλον ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει.
Η Τουρκία δεν έχει καταστεί ανεξέλεγκτα επιθετική επειδή δήθεν προκλήθηκε από τον μαξιμαλισμό της Ελλάδας, αλλά επειδή είναι στρατηγική της απόφαση να εκβιάσει με καινούρια τετελεσμένα σε μια εποχή που το status στην ευρύτερη περιοχή επαναπροσδιορίζεται, και είναι αποφασισμένη να αποσπάσει νίκες. Δεν υπάρχει για την τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία άλλη επιλογή.
Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι αν αύριο η Ελλάδα ρίξει τελείως τους τόνους της αντιπαράθεσης, αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αιγαίο και ακυρώσει ακόμη και αυτά τα δειλά βήματα που απετόλμησε στο μέτωπο της Διπλωματίας, θα μετατραπεί το Αιγαίο σε μια φιλική γειτονιά και η Τουρκία σε ένας καλοκάγαθος γείτονας που θα εγκαταλείψει το νέο-οθωμανικό του στρατήγημα, προφανώς ζει το δικό του όνειρο στο δικό του επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό παραμύθι με το οποίο θα πρέπει να ξεμπερδέψουμε οριστικά και αμετάκλητα.
Η «δεδομένη» Ελλάδα, θα πρέπει να δραπετεύσει από την αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και καταστεί δύναμη απρόβλεπτη και ανατρεπτική έναντι πάντων…
Το Διεθνές Δίκαιο και οι προβλέψεις του, θα πρέπει να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως ταμπού εκεί που πρέπει να επιβληθούν, και ως βολικό άλλοθι που υπάρχει απλώς για να το επικαλούμαστε όταν θα πρέπει να «μαλώσουμε» τους βιαστές του, και να καταστεί το δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιδιώξει την συνολική εθνική του δικαίωση σύμπας ο Ελληνισμός…
Και φυσικά…
Το δόγμα της ηττοπάθειας μιας Ελλάδας που «δεν διεκδικεί τίποτε» και το οποίο πρακτικά λειτούργησε ως νομιμοποιητικός φερετζές για αλλεπάλληλες εθνικές τραγωδίες, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί χθες.
Η Ελλάδα ΚΑΙ οφείλει ΚΑΙ επιβάλλεται να οργανώσει το νέο επικαιροποιημένο στρατηγικό της αφήγημα στην βάση της υπεράσπισης των ιστορικών δικαίων του Ελληνισμού, και να διεμβολίσει την περιφερειακή γεωπολιτική ατζέντα με μια ολοκληρωμένη, πραγματικά Εθνική Στρατηγική που θα καλείται να οχυρώσει την ΣΥΝΟΛΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ γεωπολιτική του υπόσταση (του Ελληνισμού) εφάμιλλη των προκλήσεων της επόμενης μέρας.
Οι προκλήσεις είναι ιστορικές… Αντίστοιχες των μεγάλων ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη… Οι φωνές της μιζέριας για το αν θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στα 6… στα 12 ν.μ… ή στο απόλυτο τίποτε, δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτές. Είναι μέρος του τουρκικού προβληματισμού που έχει εισβάλει ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στην χώρα, γι' αυτό και δεν μπορούν να συνεχίσουν να λαθροβιούν στην πολιτική καθημερινότητά μας…
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
«Οὐδείς γάρ οὕτως ἀνόητος ἐστιν, ὅστις πόλεμον πρό εἰρήνης αἱρέεται· ἐν μέν γάρ τῇ οἱ παῖδες τούς πατέρας θάπτουσιν, ἐν δέ τῷ οἱ πατέρες τά τέκνα».
(μεταφρ: Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους).
(ΗΡΟΔΟΤΟΣ)
Περίεργη και ομολογουμένως ετεροβαρής ως προς τον τρόπο προσέγγισης χειρισμών, προθέσεων, πραγματικών περιστατικών αλλά και διλημμάτων, είναι η συζήτηση περί πολέμου ή ΜΗ πολέμου, η οποία αναπαράγεται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε βρος της χώρας…
Πάνω απ’ όλα όμως, είναι μια συζήτηση προκλητικά ενοχική, αφού αυτό που επιχειρεί είναι να εμφανίσει ως πρωταίτιο και τροφοδότη αυτής της κλιμάκωσης, τους ελληνικούς διπλωματικούς χειρισμούς, απενοχοποιώντας ουσιαστικά τις εμετικές δηλώσεις και την συνολική πειρατική συμπεριφορά της γείτονος σε όλο το εύρος της Ν.Α Μεσογείου.
Αποσιωπάται δηλαδή η αποσπασματικότητα, η ανεπάρκεια και η στρατηγική ρηχότητα αυτών των χειρισμών, και περιέργως πως επιχειρείται να τους αποδοθεί ένας δήθεν μαξιμαλιστικός χαρακτήρας που ενεργοποιεί τα τουρκικά αντανακλαστικά και αναπαράγει τον φαύλο κύκλο των εντάσεων, φέρνοντας πολύ πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών. Είναι προφανές ότι οι φορείς αυτής της αντίληψης, έχουν χάσει εντελώς την μπάλα…
Η Τουρκία, δεν ακολουθεί κανενός είδους ατζέντα πραγματικών ελληνικών προκλήσεων και χειρισμών. Είναι η ίδια δημιουργός γενικευμένης αναθεωρητικής ατζέντας. Μιας ατζέντας η οποία έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στο παραδοσιακό γνώριμο ελληνοτουρκικό αποτύπωμα και έχει διευρύνει τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, ευρισκόμενη πλέον σε...
πλήρη αντιστοίχιση με τον αναβαθμισμένο ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο που διεκδικεί στις νέες συνθήκες η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία.
Για την Τουρκία, πρόκληση είναι ακόμη και αυτή ταύτη η ύπαρξη της Ελλάδας. Η αυτονόητη γεωπολιτική της υπόσταση. Το αυτονόητο δικαίωμά της να λειτουργεί ακόμη και ως τυπικός δρων στην περιοχή. Η Τουρκία δεν περίμενε ούτε την συμφωνία με την Ιταλία για να καταφύγει στα προσχήματα, ούτε βεβαίως την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για να φορέσει τον φερετζέ του ενοχλημένου που τάχα εξαπατήθηκε ή αιφνιδιάστηκε από τους ελληνικούς χειρισμούς.
Το πραγματικό πρόβλημα της Τουρκίας, ΔΕΝ είναι το περιεχόμενο αυτών των συμφωνιών, αλλά το ίδιο το δικαίωμα της Ελλάδας να υπογράφει διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες. Είναι το ίδιο το γεγονός ότι η Ελλάδα ως γεωπολιτικό μέγεθος, υπάρχει και δρα σε μια περιοχή που η Τουρκία θεωρεί δικό της ζωτικό χώρο.
Γι αυτό και η μοναδική διεθνής συμφωνία την οποία αναγνωρίζει πως η Ελλάδα το δικαίωμα να προσυπογράψει, είναι αυτή που θα άνοιγε τον δρόμο για την γεωπολιτική της αυτοκατάργηση και την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή της στους τουρκικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, και καλό θα είναι να μην υπάρχει επ’ αυτού, καμία απολύτως αυταπάτη.
Ο σύγχρονος τουρκικός αναθεωρητισμός, αναγεννήθηκε μέσα στα ερείπια της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας με καταλύτη την ματαιοδοξία των ιστορικών της ηγετών. Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν κατέστησε ανεφάρμοστη την Συνθήκη των Σεβρών… Καμία απολύτως ελληνική ανερμάτιστη «αυθαιρεσία» δεν εγκαινίασε ουσιαστικά τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους των Τούρκων, ήδη από το 1926 στην Ίμβρο και στην Τένεδο… Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε τα Σεπτεμβριανά… Η ανυπαρξία της Ελλάδας ακόμη και στα αυτονόητα ήταν αυτή που επέτρεψε την ασυδοσία των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και όχι η προσχηματολογία των δήθεν ελληνικών μαξιμαλισμών.
Δεν ήταν οι ελληνικοί μαξιμαλισμοί αλλά τα φοβικά σύνδρομα, η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός αυτά που γιγάντωσαν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, και καλό θα είναι να προσεγγίζεται με περισσότερο σεβασμό και ευθύνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Γέννημα του ενδοτισμού και ΟΧΙ των μαξιμαλισμών υπήρξαν τα Ίμια… Προϊόν μειοδοσίας και όχι επίπλαστης δήθεν εθνικής χειραφέτησης υπήρξε η ντροπή της Μαδρίτης… Στην βάση κανενός μαξιμαλισμού δεν σκαρώθηκε το πρακτικό της Βέρνης. Υπήρξε και αυτό καρπός της μοιραίας συνάντησης του τουρκικού θράσους με την ατολμία των Ελλήνων πολιτικών… Και προφανώς κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε το γνωστό τουρκολιβυκό σύμφωνο. Καρπός γεωπολιτικής νωχελικότητας, αδράνειας και ατολμίας υπήρξε ΚΑΙ αυτό, μαζί φυσικά με τα τετελεσμένα του. Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτήν την καραμέλα…
Η Ελληνική κυβέρνηση, αν πρέπει να ελεγχθεί αυστηρά για οτιδήποτε σχετίζεται με την διαχείριση ΚΑΙ της τελευταίας κλιμάκωσης στο Αιγαίο και στην Ν.Α Μεσόγειο, αυτό ΔΕΝ είναι ο δήθεν μαξιμαλισμός των ελάχιστων που απετόλμησε σε σχέση με την πλειάδα των αυτονόητων που θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει, αλλά το γεγονός ότι υπήρξε όντως ελάχιστη στις πρωτοβουλίες και στον σχεδιοασμό της, μένοντας στα ελάχιστα για να μην προκαλέσει την προσχηματική αντίδραση της Τουρκίας και την απαράδεκτη μεροληψία των «συμμάχων» μας.
Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, γιατί απέκρυψε κατ’ επανάληψη από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια, όταν παρουσίασε ως «συμβάν των ανέμων» την καραμπινάτη και παρατεταμένη παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πειρατική δράση της Τουρκίας, αλλά και όταν «κατάπιε» ακόμη και τις ίδιες τις προειδοποιήσεις της, ανεχόμενη την πραγματοποίηση ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το ORUC REIS, οδηγώντας τα πράγματα στην καταγέλαστη παραίτηση Διακόπουλου…
Η Ελληνική κυβέρνηση κρίνεται και πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά γιατί ανέχτηκε να την χρησιμοποιήσουν οι «σύμμαχοι» ως φτωχό συγγενή στην φαρσοκωμωδία του Βερολίνου με αφορμή το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, αλλά και γιατί ΔΕΝ παραίτησε τον Διακόπουλο όταν έπρεπε να τον «παραιτήσει», την στιγμή που αναβίωσε το φρικιαστικό «Η Κύπρος κείται μακράν»…
Νισάφι πια με τις αυταπάτες αλλά και τις αμφιβόλου προθέσεως αντιλήψεις όλων αυτών που επιμένουν να συντηρούν την άποψη πως η μακροημέρευση της Ειρήνης μπορεί να οικοδομηθεί επενδύοντας σε μια σιωπηλή και άτολμη Ελλάδα. Αυτή η τακτική, ΔΕΝ συνιστά επιλογή σύνεσης, αλλά το alter ego του ενδοτισμού και εν τέλει πράξεων εθνικής μειοδοσίας.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θέλει τον πόλεμο και την πολεμική ρητορική, αλλά εδώ οφείλουμε πλέον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Η κλιμάκωση από την μεριά της Τουρκίας, είναι κλιμάκωση με πολεμικά χαρακτηριστικά. Η ανυπαρξία τουφεκιάς είναι αποτέλεσμα ανεμπόδιστης επέλασης σε χώρο άσκησης Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Αυτό το καθεστώς, δεν συνιστά αγωνιώδεις προσπάθειες για διατήρηση της Ειρήνης, αλλά αλληλουχία ανεπίτρεπτων υπαναχωρήσεων στο όνομα του ΜΗ πολέμου, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εν τέλει στον γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.
Η Κύπρος δεν μπορεί να συνεχίζει να λοιδορείται από κάποιους επειδή απετόλμησε τα αυτονόητα με την δική της ΑΟΖ, χωρίς να έχει τα μέσα να την υπερασπίσει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε ούτε καν ασκώντας το δικαίωμα και την υποχρέωσή της ως εγγυήτρια δύναμη, να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πειθαναγκάζοντας και τους υποτιθέμενους «συμμάχους» να την ακολουθήσουν.
Αλλά και η Ελλάδα, δεν μπορεί να κρίνεται επειδή «μπουσούλησε» μετά από 40 χρόνια προκειμένου να «κλείσει» μια συμφωνία με την Ιταλία. Αντιθέτως, θα πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, για το γεγονός ότι μπουσούλησε μόνο, εκχωρώντας ταυτόχρονα μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, και δεν στάθηκε όρθια ενώ θα μπορούσε εμμένοντας με δυναμισμό στα αυτονόητα.
Ούτε βεβαίως θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι πέταξε δυο σημαδούρες στην θάλασσα νότια της Κρήτης, έτσι για να υπάρχουν εν όψει μιας πιθανολογούμενης μελλοντικής συμφωνίας. Αυτό κύριοι δεν είναι μαξιμαλισμός. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι έμεινε σε αυτό, εκχώρησε και πάλι μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων και τελικά αρκέστηκε στις σημαδούρες, ενώ μπορούσε να ολοκληρώσει τον βηματισμό της, συμπαρασύροντας ΚΑΙ την Αίγυπτο με τους κατάλληλους χειρισμούς.
Ας δοθεί λοιπόν ένα τέλος σε αυτήν την θλιβερή των πραγμάτων προσέγγιση που εκλαμβάνει την ατολμία ως ικανοποιητικό προαπαιτούμενο για την διασφάλιση της Ειρήνης, και αντιλαμβάνεται την κουτοπονηριά της ΜΗ πρόκλησης, ως εργαλείο παραπλάνησης του αντιπάλου και ισχυροποίησης της θέσης της χώρας.
Πρώτον γιατί η άσκηση των νομίμως προβλεπομένων, ΔΕΝ συνιστά πρόκληση έναντι κάποιου, αλλά υποχρέωση έναντι πάντων και ιδίως έναντι των ακόμη ασθενέστερων χωρών, που θα πρέπει μερίμνη όλων να αισθάνονται την ασφάλεια του διεθνούς δικαίου να διατηρεί έντονη και διαρκή την ευεργετική παρουσία της…
Δεύτερον γιατί η ενότητα της σχέσης ανάμεσα στα «δικαιώματα» και στην διασφάλιση της αναγκαίας υποδομής για την «υπεράσπισή» τους, είναι διαλεκτική και διαρκής και σε καμία περίπτωση η ανεπάρκεια στην υποδομή της υπεράσπισής τους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι που η επίκλησή του να δικαιολογεί την παραίτηση από την άσκησή τους αυτή καθ’ εαυτή…
Τρίτον γιατί η Τουρκία έφτασε στο σημείο να διεκδικεί σήμερα έναν αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο και έναν διαφορετικό λόγο στην Αρχιτεκτονική ισχύος της νέας εποχής, χτίζοντας το αφήγημα του «ζωτικού χώρου» πάνω στην ελληνική στρατηγική ανεπάρκεια, στην τακτική ατολμία και στην διαχειριστική αναβλητικότητα.
Η Τουρκία με δυο λόγια αξιοποίησε επιθετικά και επένδυσε στρατηγικά στην διαχρονική ελληνική ατολμία και σ΄ ένα ηττοπαθές σύστημα αντιλήψεων που την ανατροφοδοτούσε σταθερά, επιτρέποντας στο πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας να εξαργυρώνει τα αποτελέσματά της, «αγοράζοντας» μια επίπλαστη και απολύτως ελεγχόμενη νηνεμία.
Η Τουρκία οργάνωσε το μεγάλο πακέτο των αναθεωρητικών της διεκδικήσεων, σε ένα περιβάλλον «ασφάλειας» που της προσέφερε πρωτίστως η Ελληνική αφωνία τα χρόνια που πέρασαν.
Σήμερα όμως η τράπουλα ανακατεύτηκε από τους κορυφαίους του πλανήτη που διαμορφώνουν τους όρους για μια νέα ισορροπία ισχύος, και νέοι ισχυροί περιφερειακοί δρώντες έχουν «εισβάλει» αμετάκλητα στο γεωπολιτικό «καρέ»… Η συνταγή της υποτιθέμενης «σύνεσης» αποθράσυνε το τέρας (μαζί του ΚΑΙ τους «συμμάχους») που απαιτούν σπονδή Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον βωμό της περιφερειακής σταθερότητας. Και αυτή η ολέθρια συνταγή επείγει να εγκαταλειφθεί χθες, αφού σε διαφορετική περίπτωση, μέλλον ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει.
Η Τουρκία δεν έχει καταστεί ανεξέλεγκτα επιθετική επειδή δήθεν προκλήθηκε από τον μαξιμαλισμό της Ελλάδας, αλλά επειδή είναι στρατηγική της απόφαση να εκβιάσει με καινούρια τετελεσμένα σε μια εποχή που το status στην ευρύτερη περιοχή επαναπροσδιορίζεται, και είναι αποφασισμένη να αποσπάσει νίκες. Δεν υπάρχει για την τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία άλλη επιλογή.
Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι αν αύριο η Ελλάδα ρίξει τελείως τους τόνους της αντιπαράθεσης, αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αιγαίο και ακυρώσει ακόμη και αυτά τα δειλά βήματα που απετόλμησε στο μέτωπο της Διπλωματίας, θα μετατραπεί το Αιγαίο σε μια φιλική γειτονιά και η Τουρκία σε ένας καλοκάγαθος γείτονας που θα εγκαταλείψει το νέο-οθωμανικό του στρατήγημα, προφανώς ζει το δικό του όνειρο στο δικό του επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό παραμύθι με το οποίο θα πρέπει να ξεμπερδέψουμε οριστικά και αμετάκλητα.
Η «δεδομένη» Ελλάδα, θα πρέπει να δραπετεύσει από την αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και καταστεί δύναμη απρόβλεπτη και ανατρεπτική έναντι πάντων…
Το Διεθνές Δίκαιο και οι προβλέψεις του, θα πρέπει να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως ταμπού εκεί που πρέπει να επιβληθούν, και ως βολικό άλλοθι που υπάρχει απλώς για να το επικαλούμαστε όταν θα πρέπει να «μαλώσουμε» τους βιαστές του, και να καταστεί το δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιδιώξει την συνολική εθνική του δικαίωση σύμπας ο Ελληνισμός…
Και φυσικά…
Το δόγμα της ηττοπάθειας μιας Ελλάδας που «δεν διεκδικεί τίποτε» και το οποίο πρακτικά λειτούργησε ως νομιμοποιητικός φερετζές για αλλεπάλληλες εθνικές τραγωδίες, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί χθες.
Η Ελλάδα ΚΑΙ οφείλει ΚΑΙ επιβάλλεται να οργανώσει το νέο επικαιροποιημένο στρατηγικό της αφήγημα στην βάση της υπεράσπισης των ιστορικών δικαίων του Ελληνισμού, και να διεμβολίσει την περιφερειακή γεωπολιτική ατζέντα με μια ολοκληρωμένη, πραγματικά Εθνική Στρατηγική που θα καλείται να οχυρώσει την ΣΥΝΟΛΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ γεωπολιτική του υπόσταση (του Ελληνισμού) εφάμιλλη των προκλήσεων της επόμενης μέρας.
Οι προκλήσεις είναι ιστορικές… Αντίστοιχες των μεγάλων ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη… Οι φωνές της μιζέριας για το αν θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στα 6… στα 12 ν.μ… ή στο απόλυτο τίποτε, δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτές. Είναι μέρος του τουρκικού προβληματισμού που έχει εισβάλει ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στην χώρα, γι' αυτό και δεν μπορούν να συνεχίσουν να λαθροβιούν στην πολιτική καθημερινότητά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου