Νοσταλγός του Ήλιου

Τι κάθεται εκεί και περιμένει συλλογισμένος;

Κανείς δεν ξέρει.

Τι γυρεύει; τι ελπίζει; τι φοβάται;

Κανείς δεν ξέρει.

Τι προσδοκά, τι έχει τις νύχτες να κλαίει;

Κανείς δεν ξέρει. Ότι σου μαρτυρήσει μόνο το σώμα του.

Μα γιατί επιτέλους δεν ομολογεί;

Τι να πει και σε ποιον να το πει;

Γιατί, μήπως δεν τον καταλαβαίνουν;

Ποιος καταλαβαίνει ποιον για να μιλήσει κι αυτός.

Και τι στο τέλος θα γίνει;

Θα ρωτά φαίνεται κι αυτός κάποιο μαντείο

Τώρα σηκώθηκε και περπατά, κατά που πηγαίνει;

Κανείς δεν ξέρει, αλλά νά που περπατά.

Με το ραβδί του κυνηγά έναν σκύλο.

Εσύ μόνο έναν βλέπεις.

Και κάθεται στον ώμο του ένα περιστέρι.

Περιστέρι δεν είναι.

Και πηγαίνει για κει, αλλά το εκεί που είναι;

Μη ρωτάς πράγματα που δεν έχουν απαντήσεις

Κοίτα, το σώμα του παίρνει μια κλίση.

Δεν σκέφτεται, πηγαίνει με το σώμα.

Πηγαίνει στο καλό, μα πως το βρίσκει;

Αν είναι το καλό σε βρίσκει

αλλά κι αν είναι το κακό σε βρίσκει.

Μα πως ξέρει;

Δεν ξέρει.

Και πως ζει;

Απ’ τη ζωή

Τώρα χάθηκε απ’ τα μάτια μας.

Όχι, είναι ακόμα εκεί.

Μα γιατί δεν τον βλέπουμε;

Είναι που ονειρεύεται

Μα τι θα γίνει ο άνθρωπος αυτός;

Καλύτερα να λες τί θα γίνουν οι άνθρωποι.

Τώρα στάθηκε και σε κάποιον μιλά.

Δεν του μιλά, τον βλέπει.

Τώρα κάποιον ακούει.

Δεν τον ακούει, τον μυρίζει

Τώρα κάποιον αγγίζει.

Δεν τον αγγίζει, τον γεύεται.

Τώρα κάποιον προσπαθεί να δώσει να καταλάβει.

Δεν κάνει αυτό αλλά του δείχνει

Φαίνεται άνθρωπος μιας κάποιας ιστορίας.

Δεν φαίνεται τέτοιος, αλλά την ιστορία τη γράφει.

Να πας κοντά του να τον ρωτήσεις.

Δεν θα σου απαντήσει.

Νομίζω τώρα χαμογελά.

Δεν χαμογελά, πέφτει πάνω του ο ήλιος.

Νομίζω τώρα λυπάται.

Δεν λυπάται, σκέφτεται τους ανθρώπους.

Νομίζω τώρα θύμωσε.

Το έκανε με τον σκύλο.

Κοίτα, μιλά στο σκύλο.

Δεν του μιλά, τον χαϊδεύει.

Κοίτα, ο σκύλος τον ακολουθεί.

Δεν τον ακολουθεί, τον υπακούει

Κοίτα, χάνεται μέσα στον ήλιο.

Είναι ο ήλιος που χάνεται μέσα του.

Τώρα δεν τον βλέπουμε, έγινε αόρατος.

μπορείς να δεις από μέσα του το απέναντι δέντρο.

Δεν έγινε αόρατος, γίνεται διάφανος.

Κοίτα, γίνεται λευκός.

Δεν γίνεται λευκός αλλά αλαφραίνει

                         

Έγινε αόριστος, γιατί;

Για να μπορεί να ορίζει

Κοίτα, ανεβαίνει στο λόφο.

Απ’ το δικό του όμως στενό  μονοπάτι.

Ανεβαίνουν πολλοί απ’ το πλατύ μονοπάτι.

Αυτοί θα γυρίσουν πίσω

Τι έχει στην κορφή;

Μόνο ήλιο.

Πως φτάνεις εκεί;

Γυμνός.

triala

Έλληνας Α/ΓΕΕΘΑ στον Ακάρ. “Σας βλέπουμε,ότι κι αν πάτε να κάνετε”.

Οι “απειλητικές δηλώσεις” πολιτικών της τουρκικής αντιπολίτευσης μπορεί να ΄χουν να κάνουν περισσότερο με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι στην γειτονική χώρα, αλλά δεν παύουν να δημιουργούν κλίμα βαρύ στις έτσι κι αλλιώς προβληματικές ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μετά από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, το μύθευμα της “ελληνοτουρκικής φιλίας ναυάγησε οριστικά”, όπως είχε πει στη συνέντευξή του στο Militaire.gr ο καθηγητής Γιάννης Μάζης. 

Είχαμε επισημάνει τη σημασία της συνάντησης που είχαν οι Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ και ΕΔ ,Ελλάδας και Τουρκίας, τις ημέρες της επίσκεψης Ερντογάν στη χώρα μας. Αποστολάκης και Ακάρ βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο, με τον Έλληνα Α/ΓΕΕΘΑ να θέτει στον Ακάρ ένα απλό ερώτημα: 
“Τι πιστεύετε ότι θα πετύχετε μ΄ όλα αυτά που κάνετε”; Το ερώτημα αφορούσε σ΄ όλα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στο Αιγαίο και φυσικά ο Έλληνας Α/ΓΕΕΘΑ δεν το έκανε γιατί ανέμενε κάποια απάντηση. Έθεσε το ερώτημα για να απαντήσει μόνος του στον Ακάρ ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο Αιγαίο, όσες προκλήσεις κι αν κάνουν,όσες παραβιάσεις κι αν γίνουν σε αέρα και θάλασσα. 

Ο Ναύαρχος Αποστολάκης είχε επισημάνει στον Τούρκο Αρχηγό ότι όπως θα ΄χει διαπιστώσει “είμαστε διαρκώς παντού κι αυτό δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει”. Με δυο λόγια ο Αποστολάκης επανέλαβε στον Ακάρ ότι “βλέπουμε κάθε σας κίνηση και είμαστε πάντα εκεί που εμφανίζεστε”.
Η αλήθεια είναι πως μετά από την επίσκεψη Ερντογάν υπάρχει μια ύφεση των τουρκικών προκλήσεων. Κάτι που ήταν και αναμενόμενο. Ωστόσο το πολιτικό κλίμα που δημιουργείται στην Τουρκία με τους παραλογισμούς που εκφράζονται απο την αντιπολίτευση είναι βέβαιο ότι πιέζει το καθεστώς Ερντογάν. Πως θα αντιδράσει σ΄ αυτή την “εθνικιστική” πίεση κανείς δεν το γνωρίζει.
Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Και να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Αυτό είναι δεδομένο και αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά από την απόλυτη και εκκωφαντική σιωπή των “συμμάχων και εταίρων” της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ένα μέλος της Συμμαχίας απειλείται ευθέως με πόλεμο από ένα άλλο μέλος σ΄ ότι αφορά στο ΝΑΤΟ κι ένα μέλος της λεγόμενης “ευρωπαϊκής οικογένειας”, απειλείται από μια χώρα που θεωρητικά τουλάχιστον θέλει να έχει σχέση μαζί της. Κανείς δεν έχει πει το παραμικρό.
Η φωτογραφία είναι από την Καλόλιμνο και μας την έστειλε αναγνώστης που υπηρέτησε τη θητεία του εκεί. Στο βάθος διακρίνονται τα Ίμια. Μια φωτογραφική επιβεβαίωση όσων είπε ο Έλληνας Α/ΓΕΕΘΑ στον Ακάρ. “Σας βλέπουμε,ότι κι αν πάτε να κάνετε”.

thesecretrealtruth

Έτσι εκτελέστηκε η Ελλάδα

 

 Η συνείδηση του πολίτη πρέπει να είναι ασίγαστη, γιατί αν δεν αγρυπνάει αυτός, αγρυπνάει ο πολιτικός καιροσκόπος.

Έτσι εκτελέσαμε την Ελλάδα, επιγράφεται το (παλιό) άρθρο που μου έστειλε ο αγαπημένος εξάδελφος. Ένας άνθρωπος, ένας πολίτης, που διαρκώς μεριμνά για την κατανόηση των πραγμάτων.Την ανάλυση των δεδομένων και την εξαγωγή συμπερασμάτων. Η αιτία του κακού δεν είναι άδηλη, όσο ανεξιχνίαστη κι αν φαίνεται στην αρχή.

Τώρα πια όσοι χωρίς κομματικές παρωπίδες "πολιτευόμαστε" (είμαστε πολίτες), γνωρίζουμε ότι η χρεωκοπία της χώρας είναι αποτέλεσμα πολιτικής, εγχώριας ή ξένης δεν έχει σημασία.

Ημόνη σημασία που μπορεί να έχει αυτό, είναι αν θα βρούμε και θα τιμωρήσουμε τους ημεδαπούς πολιτικούς, που σταθήκανε προδότες της εμπιστοσύνης των πολιτών, και συντάχτηκαν -όχι μονάχα με ξένα συμφέροντα, αλλά και - με  κάποιους ιδιωτεύοντες, ψηφοφόρους, σαν που ανήκαν κι αυτοί στην ίδια κατηγορία: των αργυρώνητων. Που άσκησαν  τα πολιτικά τους δικαιώματα και αξιώματα αντιστοίχως, δίκην μπίζνας. Επιχειρηματικής δοσοληψίας δηλαδή.

Ναι, να τιμωρήσουμε τους ημεδαπούς πολιτικούς. Γιατί οι ξένοι κάνουνε την δουλειά τους. Που είναι να ωφεληθούνε από τους αφελείς, τους άπραγους και αμέριμνους άλλους.

Και να συμβάλουμε ώστε να ξαναγίνουν πολίτες, όσοι, ανοήτως, χρησιμοποιούν την ψήφο τους σαν μετοχή σε ανταλλακτήριο ή σε χρηματιστήριο (τιμημάτων, κι όχι) αξιών.

Σημείωση: αυτό το σημείωμα γράφτηκε υπό την σκιά ασυλλόγιστων και αυταρχικών δράσεων που καταστρέφουν τις δομές και τις υποδομές της χώρας, με "αγωνιστικές δολιοφθορές", παρά τον κίνδυνο της ζωής ανθρώπων.

filareti

Αnonymous: Xακάραμε την ελληνική κυβέρνηση

H κυβέρνηση της Ελλάδας δέχθηκε κυβερνοεπίθεση. Η σελίδα μας Anonymous Greece απαγορεύτηκε στο Facebook και γι’ αυτό αναρτάμε τις δράσεις μας στο cyberguerrilla.org". Με αυτό το μήνυμα, οι anonymous ενημερώνουν ότι σήμερα χακάρανε την ελληνική κυβέρνηση.

Στο μήνυμά τους που αναρτήθηκε εδώ μιλούν για ένα νέο εγχείρημα που ονομάζεται «Unknown Project».

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά:

«Επιστρέψαμε!..

Αγαπητοί Έλληνες πολίτες,

Μετά από καιρό που είχαμε να δράσουμε ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση, ενώσαμε ξανά τις δυνάμεις μας για ένα εγχείρημα. Το εγχείρημα ονομάζεται Unknown Project. Το εγχείρημα αυτό προορίζεται να επεκταθεί στην παγκόσμια κοινότητα των Anonymous. Γιατί χρειάζεται να επεκταθεί το εγχείρημα;

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να επεκταθεί, το εγχείρημα αυτό δημιουργήθηκε εξ’ολοκλήρου από μια προσπάθεια για κάτι νέο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Θέλουμε να αρχίσουμε μια νέα επανάσταση και σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούμε την ιστορία και το πρωτόκολλο των όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό το εγχείρημα στοχεύει στην εκκίνηση μιας νέας επανάστασης, όπως προαναφέραμε, για τους Anonymous.

Είμαστε οι Anonymous. Είμαστε λεγεώνα. Δεν συγχωρούμε. Δεν ξεχνάμε. Να μας περιμένετε». 

enallaktikos

H χώρα μας ήταν από παλιά «άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων» !

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια) ευρώ διαβάστε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!

– Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;

– Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαταξήδες» που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;

– Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας;

Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.

Αλλά ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση της έρευνας για τα δάνεια που έλαβε η Ελλάδα, χωρισμένη σε χρονικές περιόδους!

Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν παραλάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελλε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε:

Πρώτη περίοδος 1824 με 1897

Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων , ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκ.!!! Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος !!!

Από ποιους τα πήραμε όμως;

• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες

• Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.

• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.

•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος

•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.

Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 .

Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαίμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα !!!!

Περίοδος του Οθωνα

Όταν έγινε Βασιλιάς ο Οθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)!

Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;)

Πάντως όσα πήρε ο Οθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20. εκ γαλ. Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!!!

Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.

Με αυτά και μ αυτά , φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.

Η Τρικουπική περίοδος

Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει.

Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.

Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα.

Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.

Ετσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν!!!

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!!

Ετσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον ?Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν α 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή)

Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)

Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945

Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ.

Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :

– Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).

– Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και

– Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.

Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα !!!

Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.

Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!

Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.
Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς» !!!

Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!!

Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο !!

ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ … ever !!!

Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν:

Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας!

Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς” ! Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!!!!

Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας !!!!

Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932

Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.

Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.

Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!!!

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ.

Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.

Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.

Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις»)

Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.

1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη

Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.

Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.

Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.

Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;

Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974

Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.

Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ.

Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.

Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)

Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.

Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α.Παπανδρέου)

Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000!!!

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.

Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.

Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των δανείων!!! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!

Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.

Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.

Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά! Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία ! Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!!!

Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» (debtocracy) και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα «γεννιόνταν» από το χρέος (Θεωρία «το χρέος γεννά χρήμα») η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!!!

Ετσι, απ’ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια,

• – πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα λάβαμε ποτέ,
• – είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους ,
• – είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!

Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!

Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους αιμοσταγείς κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!!!!

Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά «άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων» !

– Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Ελληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!

 kinisienergoipolites@gmail.com

Στοιχεία για τα δάνεια της Ελλάδας – Μία έρευνα από το 1821 μέχρι σήμερα
http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2013/07/1821_23.html

stoxasmos-politikh

Το χάσιμο χρόνου είναι η νέα θανάσιμη αμαρτία της μεταμοντέρνας θεολογίας.

Jean-François Millet – Gleaners (1857-1859), Παρίσι, Μουσείο Ορσέ

«Σίγουρα, υπάρχουν ορισμένες νύξεις ευτυχίας, που όμως πρέπει να παραμείνουν στιγμιαίες στη σελίδα. Η περιγραφή της ευτυχίας, όταν είναι μακρά, γίνεται τελικά βαρετή» (Michel Houellebecq)

 Με στόχο να αποφύγουμε το χασομέρι τρώμε πιο γρήγορα, κοιμόμαστε λιγότερο, μιλάμε λιγότερο με τα μέλη της οικογένειάς μας και με τους γείτονές μας. Αυτή η σπασμωδική επιτάχυνση του χρόνου που βιώνουμε σήμερα, έγινε σταδιακά μια από τις πλέον χαρακτηριστικές πτυχές της νεωτερικότητας. Πρόκειται για μια διαδικασία που -κατά πάσα πιθανότητα- ξεκίνησε στην Ευρώπη μετά την Συνθήκη ειρήνης της Βεστφαλίας [1] όπου η ιστορία καταγράφει μια σταθερή και προοδευτική αύξηση του τεχνολογικού δυναμικού. Η εξοικονόμηση χρόνου γίνεται θεμελιώδης παράγοντας για την παραγωγή· έτσι όχι μόνο μειώνονται οι δαπάνες, αλλά αυξάνεται και η ανταγωνιστικότητα. Οι επενδυτές αναζητούν ταχύτερους τρόπους κυκλοφορίας του χρήματος και αύξησης των κερδών τους. Η προσπάθεια επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στο χρονικό πλεονέκτημα που θα φέρει περισσότερα κέρδη και θα αυξήσει περαιτέρω το συγκριτικό προβάδισμα. Αυτή η προοδευτική έκρηξη της οικονομίας των αγορών προκάλεσε δύο παράλληλες και απότομες επιταχύνσεις: μια τεχνολογική και μια κοινωνική [2]. Η δεύτερη κυρίως μέσω της παγκοσμιοποίησης και των νέων μέσων μαζικής επικοινωνίας. Καθώς η νεωτερικότητα περνάει στην τελευταία της φάση, η γενική αρχή της επιτάχυνσης διαστέλλεται τόσο που υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της οικονομικής σφαίρας. Τώρα η επίσπευση γίνεται ο κυρίαρχος τρόπος σε όλες σχεδόν τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, αυτή είναι με άλλα λόγια η επέκταση του πεδίου της πάλης [3]. Ο αγώνας για επιβίωση, η οποίος στην προ-νεωτερική «κοινωνία» ήταν «υποβιβασμένος» στην υλικό-βιολογική σφαίρα, τώρα γίνεται η πεμπτουσία της κοινωνικής ζωής. Η τέχνη, η επιστήμη και η πολιτική ρίχνονται στην τεράστια αρένα του ανταγωνισμού. Ωστόσο, ο ανταγωνισμός στον κοινωνικό τομέα απαιτεί εξ ορισμού μια συνεχή αυτο-ανανέωση του ανθρώπου: δεν μας επιτρέπεται να αποκτήσουμε σταθερή ζωή, διαφορετικά κινδυνεύουμε να μείνουμε εκτός χρόνου, εκτός μόδας, εκτός αγοράς.

Η θέση που έχουμε σήμερα στον κόσμο δεν είναι προκαθορισμένη από τη γέννηση και δεν είναι σταθερή κατά τη διάρκεια της ζωής μας, στην ουσία είναι το αποτέλεσμα συνεχών διαπραγματεύσεων. Στην προ-νεωτερική εποχή, όμως, η θέση ήταν καθορισμένη από τη γέννηση, σχεδόν καθ’ ολοκληρία (αρκεί να σκεφτούμε τις συντεχνίες του Μεσαίωνα). Ο κόσμος τότε ήταν οργανωμένος ιεραρχικά και η ιεραρχική θέση, η οποία δινόταν εκ γενετής, ήταν ταυτόχρονα και το έργο ζωής του ατόμου. Η «κοινωνική ταυτότητα» ήταν αμετάβλητη και σταθερή με την πάροδο του χρόνου και εξαρτιόταν λίγο ή μόνο σχετικά από το άτομο. Αυτό που συμβαίνει με την νεωτερικότητα είναι ότι ανοίγοντας το χώρο της ατομικής αυτονομίας, διαρρηγνύεται αυτό το είδος παγιωμένης και ιεραρχικής σχέσης. Ασφαλώς δεν πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη, το αντίθετο. Το πρόβλημα αρχίζει να προκύπτει όταν αυτή η συνεχής επαναδιαπραγμάτευση παύει να είναι πλέον το μέσο που θα οδηγήσει σε μια αυτόνομη ζωή (δηλαδή σε μια διαδικασία που ελευθερώνει το άτομο από εξωτερικές πιέσεις και καταναγκασμούς), αλλά τελικά η διαπραγμάτευση γίνεται αυτοσκοπός, ή ακόμη και ο μοναδικός σκοπός της κοινωνικής ζωής. Στο πλαίσιο αυτό, από κοινωνική και τεχνολογική άποψη, εντάσσεται μια ολόκληρη σειρά φαινομένων: όταν η ταυτότητά μας και η ταυτότητα των άλλων υπόκεινται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις, η διαμόρφωση του εαυτού γίνεται ένας εξωτερικός παράγοντας: δημιουργείται έτσι η ανάγκη μιας συνεχούς ανατροφοδότησης (feedback), όπου όλα πρέπει να παραμένουν ανοιχτά σε κριτική. Το αναγκαίο μέσο έγινε ο απώτερος σκοπός.

Τα γούστα μας και οι επιλογές μας εξαρτώνται από τις βαθμολογίες που μας δίνει ο κοινωνικός κόσμος. Είναι χαρακτηριστική η έκρηξη μιας ολόκληρης σειράς ψηφιακών εφαρμογών που βαθμολογούν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: από εστιατόρια και ταξί έως καταστήματα (σκεφτείτε τις εφαρμογές Yelp και Trip Advisor). Τώρα όμως βαθμολογούνται ακόμη και οι άνθρωποι. Πρόσφατα στη Βόρεια Αμερική δημιουργήθηκε μια εφαρμογή για το iPhone και το iPod, που επιτρέπει την κριτική εκτίμηση των ανθρώπων: σε επαγγελματικό, προσωπικό και ρομαντικό επίπεδο. Η εφαρμογή ονομάζεται Peeple [4], και είναι μια λογική συνέπεια της εποχής. Ο στόχος της εφαρμογής, που προβλέπει μια βαθμολογία από 1 έως 5 αστέρια, είναι απλώς να κρίνει τα προφίλ των εγγεγραμμένων στο σύστημα. Αυτό που συμβαίνει όμως δεν είναι και τόσο απλό. Γιατί στην πραγματικότητα έρχεται μια εταιρεία πληροφορικής, να αναλάβει το λεγόμενο feedback ενός συνόλου που όμως δεν απαρτίζεται από τους ανθρώπους, αλλά από τα προφίλ τους. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική ταυτότητα (πραγματική) επικαλύπτεται από την ψηφιακή ταυτότητα (εικονική). Και έτσι επιστρέφουμε ξανά στη συζήτηση που αφορά στο χρόνο επειδή το εικονικό, το δίκτυο, είναι ο τόπος όπου καταφέραμε να καταρρίψουμε κάθε χρονικό εμπόδιο. Ο τόπος όπου ο χρόνος σηματοδοτεί το μηδέν, και η ταχύτητα τείνει στο άπειρο. Πρόκειται για μια συνεχόμενη επιτάχυνση και εξάπλωση των δυνατοτήτων ανταγωνισμού μεταξύ πολλών διαφορετικών κοινωνικών ταυτοτήτων.

Γίνεται λοιπόν επιτακτική ανάγκη να φαινόμαστε πολιτικά ορθοί, πάντα φιλικοί, αστείοι και ενδιαφέροντες για τους άλλους, διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε μερικά αστέρια ή και τη «θέση» μας. Παράλληλα ο χρόνος μας λείπει όλο και περισσότερο. Ακόμη και η επιλογή των λεγόμενων κοινωνικών μας κύκλων επηρεάζεται από αυτή την μόνιμη «έλλειψη χρόνου» και την ανάγκη να επιταχύνουμε. Φυσικά ταυτόχρονα χρειαζόμαστε όλο και περισσότερες διαπροσωπικές σχέσεις που όμως να είναι επιφανειακές, προκατασκευασμένες και έτοιμες για χρήση. Πασχίσουμε να αποκλείσουμε από πριν όλες τις αρνητικές εμπειρίες και τις δυσκολίες που μπορεί να μας μεταδώσουν οι άλλοι. Εκείνοι οι άλλοι που δεν έχουν θέση παρά μόνον στη δεξαμενή της αρνητικότητας, που ενδέχεται να μας ανακόψουν την πορεία. Δεν έχει κανένα νόημα η αγωνία και η «εργασία» που απαιτείται για να χτιστεί μια φιλία ή μια σχέση αγάπης. Στις προσωπικές σχέσεις πρέπει να διοχετεύεται η μικρότερη δυνατή ενέργεια, αυτές πρέπει απλά να κολλήσουν στις τάσεις της μόδας και να ταιριάξουν στις δραστηριότητες που θα επιλέξουμε να χώσουμε, σχεδόν με το ζόρι, μέσα στην τρύπα του «ελεύθερου χρόνου», και πάντα μετά τις εννέα-δέκα ώρες εργασίας. Οι δύσκολες και απαιτητικές σχέσεις γίνονται μεγάλο εμπόδιο στον αέναο αγώνα κυριαρχίας του πεντάστερου, του πιο γρήγορου, του πιο καλού, του πιο έξυπνου, του πιο έτοιμου.

Το να διαμορφώσουμε τη ζωή μας, και να οικοδομήσουμε τη δική μας αυτονομία, έχει αποκτήσει μια νέα έννοια: να παραμείνουμε, εμείς και τα παιδιά μας, εφ’όρου ζωής ταχύτατοι και ανταγωνιστικοί. Η επιλογή όλων των πτυχών της προσωπικής ταυτότητας περνά μέσα από τον ανταγωνισμό: ο σύντροφος, η οικογένεια, τα χόμπι, μέχρι και οι θρησκευτικές πρακτικές (ποια θρησκεία με κάνει πιο ενδιαφέρον άνθρωπο και, ταυτόχρονα, δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες μου;). Σήμερα ο κοινωνικός κόσμος δεν γίνεται να παραμείνει σταθερός για όλη τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου.

«Η επιτάχυνση της ύστερης νεωτερικότητας συμπίπτει με την καταστροφή της σύγχρονης αίσθησης ταυτότητας, διότι απορρίπτει κάθε στασιμότητα και ως εκ τούτου το ίδιο το νόημα του έργου ζωής, που αντιθέτως προϋποθέτει την επίτευξη μιας σταθερότητας» [5].

Ο Διαφωτισμός πρόσφερε στην ανθρωπότητα το στόχο του αυτοκαθορισμού και της αναζήτησης ενός ατομικού έργου ζωής: έθεσε στόχους που καθοδηγούν ολόκληρη την πορεία της ζωής του ατόμου. Αν η αυτονομία και το έργο ζωής αποτελούν τον πυρήνα της προσπάθειας που χαρακτήρισε την πρώιμη νεωτερικότητα, τότε η ύστερη νεωτερικότητα είναι ουσιαστικά η καταστροφή αυτής της προσπάθειας. Η επιτάχυνση δεν δέχεται μονοσήμαντες κατασκευές του εαυτού, αλλά απαιτεί υπερ-ευέλικτες μορφές ταυτότητας. Για παράδειγμα, σήμερα αυτό που συμβάλλει στην οικοδόμηση της ταυτότητας είναι οι τοπογραφικές αναφορές (οικία και εργασία) οι οποίες όμως γίνονται όλο και περισσότερο προσωρινά εκθέματα ενός προφίλ. Οι συνεχείς επαγγελματικές «μεταθέσεις» και τα «ανοίγματα» είναι το υπερμοντέρνο πρότυπο ζωής του μέσου επαγγελματία. Τα δωμάτια του ξενοδοχείου είναι τα νέα σπίτια ανθρώπων που με ένα σακίδιο και έναν φορητό υπολογιστή ξεκινούν να «κατακτήσουν» τον κόσμο. Γεγονός που σταδιακά οδηγεί στον τερματισμό των βαθιά ριζωμένων σχέσεων που κάποτε ονομάζαμε σπίτι και έδρα, δηλαδή ό,τι μας ήταν κοντινό και οικείο.

Οι δυτικοί άνθρωποι πλέον δεν κατοικούν: οι ταυτότητές τους είναι «εκτός τόπου». Φυσικά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου διεύρυνση της εμπειρίας, που είναι ένας βασικός παράγοντας σχηματισμού ταυτότητας. Αν σταθούμε όμως μια στιγμή θα δούμε ότι όλο αυτό απέχει κατά πολύ από τον μύθο των ταξιδιών, ή των σπουδών που θα μας δείξουν την διαφορετικότητα του κόσμου, όπως αυτός μας παρουσιάζεται, λόγου χάρη, στον κινηματογράφο και στην λογοτεχνία. Δεν μιλάμε για κάποια διεύρυνση του νοηματικού ορίζοντα. Μιλάμε για γραφεία που βρίσκονται σε απολύτως τυποποιημένα κέντρα των μεγαλουπόλεων, με το ίδιο φαγητό και τελικά με τη ίδια τυπολογία ανθρώπων. Σε οποιοδήποτε μέρος του υπερανεπτυγμένου κόσμου αναπαράγεται μηχανικά ένα υπαρξιακό τρίγωνο: ξενοδοχείο-εργασία-γυμναστήριο. Το «γυμναστήριο» φυσικά μπορεί να αντικατασταθεί με τις μυριάδες των δραστηριοτήτων με τις οποίες καλύπτεται ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος. Δραστηριότητες που μοιάζουν περισσότερο με άλματα ανάμεσα σε διάφορα αποξενωμένα μεταξύ τους σημεία, χωρίς έναν σύνδεσμο και μια συνέχεια: που θα δώσει μια ενσωμάτωση και ένα νόημα σε αυτή την εμπειρία. Ο Walter Benjamin είχε διακρίνει τα λεγόμενα «επεισόδια εμπειρίας» (Erlebenissen), από τις εμπειρίες που αφήνουν σημάδι και συνδέονται με την ταυτότητά μας (Erfahrungen) [6]. Έχουμε την τάση να συσσωρεύουμε πολλές εμπειρίες χωρίς ο χρόνος να είναι πραγματικά δικός μας ώστε να δημιουργηθεί ταυτότητα.

Το ερώτημα είναι το εξής: είναι βιώσιμες για τον άνθρωπο όλες αυτές οι κοινωνικο-χρονικές αλλαγές; Γιατί κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται, απλά και μόνο, για μια προσαρμογή σε ένα μεταβαλλόμενο «περιβάλλον». Ωστόσο, εδώ και πολλά χρόνια αυτό το πρόβλημα είναι αντικείμενο μελέτης διαφόρων ερευνητικών πεδίων: της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας. Η έρευνα του Γάλλου κοινωνιολόγου Alain Ehrenberg [7], για παράδειγμα, επικεντρώνεται στην ανάλυση των σύγχρονων αναδυόμενων «κοινωνικών παθολογιών»: δηλαδή ψυχικών δυσλειτουργιών όπου ο παράγοντας χρόνος αναγνωρίζεται ως μια σημαντική αιτία για τη δραματική αύξηση των φαινομένων κατάθλιψης και συνδρόμου burnout. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι οι άνθρωποι σε βάθος χρόνου δεν αντέχουν τα αυξημένα επίπεδα του στρες και της υπερφόρτωσης του χρόνου στην σημερινή κοινωνία. Στις περισσότερες περιπτώσεις κατάθλιψης, ένα από τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία είναι η αλλαγή της αντίληψης του χρόνου. Από τον φρενήρη ρυθμό χάνεται ο προσανατολισμός και κάτι διακόπτεται. Τα άτομα παύουν να αντιλαμβάνονται τον χρόνο ως κίνηση και περνούν σε μια στάση, σε ένα είδος χρονικής «δίνης» από την οποία, όπως αναφέρουν κατά λέξη, «αγωνίζονται για να βγουν». Υπό αυτή την έννοια, η κατάθλιψη μπορεί να θεωρηθεί μια επιβραδυντική αντίδραση στη μη βιώσιμη επιτάχυνση. Τα άτομα, ενώ τυπικά είναι ελεύθερα, πιέζονται και κυριαρχούνται από έναν τεράστιο αριθμό κοινωνικών απαιτήσεων. Οι κοινωνικές παθολογίες θα πρέπει να εξεταστούν κατά κύριο λόγο ως βιολογικές στρατηγικές επιβίωσης του ατόμου που αποτυγχάνουν και οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Στον αντίποδα ο εφιάλτης της ανεργίας, σε μια κοινωνία εργαζομένων χωρίς εργασία [8], παράγει επίσης φαινόμενα ψυχικής κατάρρευσης και παραίτησης, οδηγεί ακόμη και στην αυτοκτονία. Ευέλικτες μορφές απασχόλησης, με σπαστά ωράρια και mini jobs, παρουσιάζονται ως εκλογικευμένες λύσεις που όμως έρχονται απλά να «βουλώσουν τις τρύπες» της καταναλωτικής ανυπαρξίας και να υποστηρίξουν την ορθότητα ενός, όλο και πιο στρεβλού, συστήματος. Η εταιρική λογική των πολυεθνικών μεταφέρεται και επιβάλλεται στην κοινωνία όπου πίσω από καθετί, για να έχει αυτό νόημα, πρέπει πάντα να υπάρχει μια κατανάλωση -σαν την εορταστική-ψυχοθεραπευτική που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες. Κάπως έτσι, παρά την ακριβοπληρωμένη πυξίδα της οικονομίας των αγορών, ο δρόμος προς την ευτυχία χάθηκε στη διαφήμισή της. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος (αυτο)εκδιώκεται από τον χρόνο του ενώ, στον αγώνα να φανεί όλο και περισσότερο ταχύς και ικανός, με κάθε αποτυχία, όσο μικρή κι αν είναι αυτή, η αυτοπεποίθησή του εκμηδενίζεται. Καλείται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ανελέητης διαπάλης διαμορφωμένο από το ακριβοθώρητο χέρι της αγοράς. Να φτιάξει τη ζωή του και να οικοδομήσει την αυτονομία του χωρίς να διαθέτει τον απαραίτητο χρόνο και την ψυχική ηρεμία. Εάν η πραγματική ζωή γίνεται όλο και πιο αφόρητη, τότε ο ονειρικός κόσμος των ψηφιακών προφίλ γίνεται όλο και πιο θελκτικός, και το αντίστροφο.

«Κατά βάθος, ο σύγχρονος άνθρωπος, μετά από αιώνες κατά τους οποίους είχε συνηθίσει να αισθάνεται απογοητευμένος μπροστά στα πολλά πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει, βρέθηκε ξαφνικά (χάρη στην υπέρμετρη ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης και των τεχνολογικών επιτευγμάτων) σε μια κατάσταση που τον οδήγησε στο να κατανοήσει πως υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που όντως μπορεί να κάνει, αλλά δεν πρέπει να τα κάνει και ότι αντιθέτως το πραγματικό πρόβλημα της ανθρωπότητας σήμερα δεν είναι πλέον να αυξήσει τις πιθανότητες για περαιτέρω ενέργειες και δράσεις, αλλά να κάνει τις σωστές επιλογές» [9]

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του μέλλοντος είναι να βρεθούν οι κατάλληλες στρατηγικές επιβράδυνσης και προστασίας του ανθρώπου από την εργασία, χωρίς αυτές να εξαντληθούν στη μαζική ψυχιατρικοποίηση, στη νοσταλγία ή σε έναν στείρο και ουτοπικό αντινεωτερισμό. Εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο από τη στιγμή όπου οι κοινωνικές, οικονομικές και κυρίως οι πολιτικές διαδικασίες βρίσκονται όλο και περισσότερο στα χέρια μιας -ανόητης, αποκομμένης από τον πραγματικό κόσμο- τεχνοκρατίας που λατρεύει τυφλά την επιτάχυνση και δεν δείχνει να νοιάζεται για τις σωστές επιλογές.

respublica