Νοσταλγός του Ήλιου

Τι κάθεται εκεί και περιμένει συλλογισμένος;

Κανείς δεν ξέρει.

Τι γυρεύει; τι ελπίζει; τι φοβάται;

Κανείς δεν ξέρει.

Τι προσδοκά, τι έχει τις νύχτες να κλαίει;

Κανείς δεν ξέρει. Ότι σου μαρτυρήσει μόνο το σώμα του.

Μα γιατί επιτέλους δεν ομολογεί;

Τι να πει και σε ποιον να το πει;

Γιατί, μήπως δεν τον καταλαβαίνουν;

Ποιος καταλαβαίνει ποιον για να μιλήσει κι αυτός.

Και τι στο τέλος θα γίνει;

Θα ρωτά φαίνεται κι αυτός κάποιο μαντείο

Τώρα σηκώθηκε και περπατά, κατά που πηγαίνει;

Κανείς δεν ξέρει, αλλά νά που περπατά.

Με το ραβδί του κυνηγά έναν σκύλο.

Εσύ μόνο έναν βλέπεις.

Και κάθεται στον ώμο του ένα περιστέρι.

Περιστέρι δεν είναι.

Και πηγαίνει για κει, αλλά το εκεί που είναι;

Μη ρωτάς πράγματα που δεν έχουν απαντήσεις

Κοίτα, το σώμα του παίρνει μια κλίση.

Δεν σκέφτεται, πηγαίνει με το σώμα.

Πηγαίνει στο καλό, μα πως το βρίσκει;

Αν είναι το καλό σε βρίσκει

αλλά κι αν είναι το κακό σε βρίσκει.

Μα πως ξέρει;

Δεν ξέρει.

Και πως ζει;

Απ’ τη ζωή

Τώρα χάθηκε απ’ τα μάτια μας.

Όχι, είναι ακόμα εκεί.

Μα γιατί δεν τον βλέπουμε;

Είναι που ονειρεύεται

Μα τι θα γίνει ο άνθρωπος αυτός;

Καλύτερα να λες τί θα γίνουν οι άνθρωποι.

Τώρα στάθηκε και σε κάποιον μιλά.

Δεν του μιλά, τον βλέπει.

Τώρα κάποιον ακούει.

Δεν τον ακούει, τον μυρίζει

Τώρα κάποιον αγγίζει.

Δεν τον αγγίζει, τον γεύεται.

Τώρα κάποιον προσπαθεί να δώσει να καταλάβει.

Δεν κάνει αυτό αλλά του δείχνει

Φαίνεται άνθρωπος μιας κάποιας ιστορίας.

Δεν φαίνεται τέτοιος, αλλά την ιστορία τη γράφει.

Να πας κοντά του να τον ρωτήσεις.

Δεν θα σου απαντήσει.

Νομίζω τώρα χαμογελά.

Δεν χαμογελά, πέφτει πάνω του ο ήλιος.

Νομίζω τώρα λυπάται.

Δεν λυπάται, σκέφτεται τους ανθρώπους.

Νομίζω τώρα θύμωσε.

Το έκανε με τον σκύλο.

Κοίτα, μιλά στο σκύλο.

Δεν του μιλά, τον χαϊδεύει.

Κοίτα, ο σκύλος τον ακολουθεί.

Δεν τον ακολουθεί, τον υπακούει

Κοίτα, χάνεται μέσα στον ήλιο.

Είναι ο ήλιος που χάνεται μέσα του.

Τώρα δεν τον βλέπουμε, έγινε αόρατος.

μπορείς να δεις από μέσα του το απέναντι δέντρο.

Δεν έγινε αόρατος, γίνεται διάφανος.

Κοίτα, γίνεται λευκός.

Δεν γίνεται λευκός αλλά αλαφραίνει

                         

Έγινε αόριστος, γιατί;

Για να μπορεί να ορίζει

Κοίτα, ανεβαίνει στο λόφο.

Απ’ το δικό του όμως στενό  μονοπάτι.

Ανεβαίνουν πολλοί απ’ το πλατύ μονοπάτι.

Αυτοί θα γυρίσουν πίσω

Τι έχει στην κορφή;

Μόνο ήλιο.

Πως φτάνεις εκεί;

Γυμνός.

triala