Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ο "χαμός" που γίνεται ως προς την χορήγηση της άδειας του
Δημήτρη Κουφοντίνα, αποτελεί άλλο ένα περιστατικό στο
πλαίσιο της σημειολογίας της απόλυτης απορρύθμισης των
ημερών στην Ελλάδα.
Αγαπητέ αναγνώστη, δίκιο έχουν όσοι αντιδρούν, όπως δίκιο
έχουν όσοι αρμοδίως αποφάσισαν για την χορήγηση αυτής
της άδειας, κρίνοντας θετικιστικά και σύμφωνα με τα κριτήρια του νόμου και όχι
(συν)αισθηματικά, κοινωνικά ή ιδεολογικά.
Στην πραγματικότητα διαπιστώνουμε κρίση στην αισθητική του δικαίου. Κρίση στην
κοινωνική δομή της αντίληψης του άδικου. Διχασμό, που οφείλεται ακριβώς σε μια απόλυτη
κατά τα φαινόμενα αισθητική αντίθεση κοινωνικών ομάδων ως προς το δίκαιο και άρα
την κοινωνική και πολιτική αντιμετώπιση της δικαιοσύνης και της πολιτικής λειτουργίας.
Το ζήτημα αφορά μόνον στην περίπτωση Κουφοντίνα και σε μερικές ακόμη άλλες ποινικού
χαρακτήρα ή είναι ευρύτερο; Είναι τεράστιο. Αφορά σχεδόν στα πάντα στην σημερινή Ελλάδα.
Η γενικευμένη απορρύθμιση την εποχή των μνημονίων ορίζει ακριβώς την εποχή μιας
δραματικής κρίσης στην αισθητική του δικαίου. Πρόκειται για μια βουβή και σε μεγάλο
βαθμό υποσυνείδητη διαταραχή του......
λεγόμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος των Ελλήνων, το οποίο πλέον κινείται στο δίπολο
υπερευαισθησία - αναισθησία.
Αυτό δεν εκφράζει απλώς κάποια μορφή δυσαρμονίας στο ζήτημα της ηθικής και της σχέσης
της τελευταίας με τους κανόνες δικαίου και την εφαρμογή τους στην πράξη, αλλά υποδηλώνε
ι σύγκρουση σε ένα πεδίο που δεν ανέχεται πλέον συμβιβασμούς και ανοχή. Εκείνο της
αισθητικής.
Όταν μπαίνουμε σε αυτό κρίνουμε καί κοινωνικά καί νομικά (θεσμικά) καί πολιτικά με
μοναδικό κριτήριο την ασχήμια. Άσχημοι είναι όσοι προσβάλουν την αισθητική μας
(νόμος και ηθική) και όμορφοι όσοι την υπερασπίζονται.
Αυτός είναι ένας ιδιόμορφος ρατσισμός που στην ουσία ακυρώνει τον κοινωνικό διάλογο
για σύγκλυση του πολιτικού με το ηθικό, σε ευρύτερη κοινωνική βάση
(: πολιτική νομιμοποίηση, νομοθέτηση).
Η κρίση στην αισθητική του δικαίου που με ένταση - και πρωτοφανώς στην σύγχρονη
ιστορία της Ελλάδας και της μεταδιπολικής Ευρώπης - εκδηλώθηκε το 2010, ενώ έκτοτε
βαθαίνει διαρκώς, μοιάζει πλέον να οδηγεί σε διχασμό. Σε μια αντιπαράθεση "κόσμων"
(κοινωνικών ομάδων) η αισθητική των οποίων αποκλείει αδιαπραγμάτευτα τον Άλλον
- δεν ανέχεται την αισθητική του άλλου. Και είναι αυτή η αισθητική και όχι η ιδεολογία
που διαμορφώνει πολιτικά στρατόπεδα με πολεμικό ύφος στην σημερινή Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου