Σαν σήμερα γεννήθηκαν δύο αληθινοί αγωνιστές της λευτεριάς.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του.

Ήταν γιος του 
κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.

Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).

Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

klassikoperiptosi

Γρηγόρης Λαμπράκης 

Στις 3 Απριλίου του 1912 γεννιέται ο μεγάλος αγωνιστής της αριστεράς και
 του διεθνούς ειρηνιστικού κινήματος Γρηγόρης Λαμπράκης. Στα 41 χρόνια 
που θα ζήσει μέχρι τη δολοφονία του θα καταφέρει να στεφθεί Βαλκανιονίκης, 
να αναδειχθεί υφηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο, να γράψει δύο βιβλία
 και να εκλεγεί βουλευτής με την ΕΔΑ το 1961 

O Λαμπράκης, έχει αντιμετωπίσει την ακροδεξιά τρομοκρατία επανειλημμένα αλλά
 και με επιτυχία και για αυτό στοχοποιείται από κράτος και παρακράτος. Στις 22 Μαΐου
 1963 μετά από μία εκδήλωση για την ειρήνη στην οποία ήταν ομιλητής θα γίνει
 το μοιραίο. Παρακρατικοί θα τον πλησιάσουν με τρίκυκλο και θα του καταφέρουν
 θανάσιμο χτύπημα στο κεφάλι. 

Η συνεργασία της ασφάλειας Θεσσαλονίκης με τους ακροδεξιούς τραμπούκους
 ήταν άψογα οργανωμένη. Μόνο που ένας αστυνομικός της τροχαίας θα σταματήσει
 το τρίκυκλο μερικά λεπτά μετά την δολοφονία. Αυτό που είχε προηγηθεί είναι

 το ότι την στιγμή της διαφυγής, ένας σύντροφος του Λαμπράκη
 ο Χατζηαποστόλου ή τίγρης πηδάει στο τρίκυκλο, εξουδετερώνει τον δολοφόνο
, Εμανουηλίδη και παλεύει με τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη με αποτέλεσμα 
να υποπέσουν στην αντίληψη του ανυποψίαστου τροχονόμου
 

Τις επόμενες μέρες θα γίνουν μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις, ενώ 
περισσότεροι από 200.000 θα παρευρεθούν στην κηδεία του θύματος.
Η επίσημη αστυνομική εκδοχή, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα κα
ι αυτήν υιοθέτησε αρχικά και η κυβέρνηση της χώρας. Στην συνέχεια ξετυλίγεται
 η συνωμοσία. Τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη θα ακολουθήσουν στο εδώλιο
 πολλά και μεγάλα  στελέχη της χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, Τελικά, για τον φόνο
 καταδικάστηκαν μόνο οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης.
Ο σύντροφος του Λαμπράκη, Κώστας Βάρναλης είχε γράψει για το νόημα του
 πολέμου τον στίχο « να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ». 

Ο Λαμπράκης δεν μίλησε απλά για μια αφηρημένη Ειρήνη, αλλά πάλεψε
 ταυτόχρονα εναντίον  των δυνάμεων που προκαλούν τους πολέμους. Για αυτό
 51 χρόνια μετά την δολοφονία του, η φωνή του παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ.

Aκολουθεί ρεπορτάζ της από τις ειδήσεις της ΕΡΤ3 με αποκλειστική συνέντευξη
 του στελέχους της ΕΔΑ, Μόρφη Στεφούδη, που είχε γνωρίσει τον Λαμπράκη
 και ήταν, μάλιστα, αυτόπτης μάρτυρας στην δολοφονία του.

http://afterhistory.blogspot.gr/2014/04/3_6.html