Έχετε ποτέ παρατηρήσει τς παιδικές ζωγραφιές που αφορούν σχέδια με ένα σπίτι ή μια γειτονιά με σπίτια; Όχι ακριβώς το δικό τους σπίτι, αλλά το "σπίτι" έτσι όπως τους έρχεται με τη μία στο παιδικό τους μυαλό, σαν αρχετυπική ιδέα, σαν εξιδανικευμένη εικόνα, σαν φαντασιακή σημασία, σαν ευσεβή ίσως πόθο. Οχτώ με εννιά στις δέκα φορές, πρόκειται για ένα σπιτάκι ή μια σειρά σπιτιών με κεραμιδοσκεπή, συχνά με το τζάκι και την καπνοδόχο, με αυλίτσα ή έναν κηπάκο με ζωηρόχρωμα λουλούδια. Ό,τι πιο ανθρώπινο δηλαδή και πιο αρμονικό, για μια ζωή τελείως διαφορετική από αυτή που βιώνουν τα περισσότερα. Μέσα στα πνιγηρά διαμερίσματα, πνιγηρών πολυκατοικιών, όπου συνυπάρχουν μέσα σε πνιγηρούς ρυθμούς τόσοι άνθρωποι κάτω από την ίδια στέγη. Και καθόλου σπάνια δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν έχουν ούτε καν τυπικές σχέσεις ή οι σχέσεις μεταξύ τους δεν είναι και οι καλύτερες για διάφορους λόγους. Ή απλώς ανέχονται ο ένας τον άλλο..
Όμως τα παιδιά, με τα σχεδόν αλάθητα κριτήρια και τα ακόμη αγνά αισθητήρια, πριν τα παραλάβει και τα πολτοποιήσει ο "πολιτισμός" της αγελαίας τεχνο-αποχαύνωσης και επιδιωκόμενης μαζικής ομοιομορφίας, διατηρούν μέσα στο μυαλό τους σαν πολύτιμο μυστικό τη λαχτάρα για ένα άλλο τρόπο ζωής.
Κοντά στη φύση κι όχι σε εχθρική σχέση μαζί της.
Με κριτήριο την ομορφιά και αυθεντικότητα της απλότητας κι όχι μιας συσσωρευμένης ακαλαισθησίας και εγκλεισμού της ζωής μέσα σε κουτιά υλικής και πνευματικής ασφυξίας.
Μέσα σε συντροφιές, κοινότητες, περιβάλλοντα όπου οι άνθρωποι συμβιώνουν με γνώμονα τη συμφιλίωση και την αλληλοστήριξη. Γι'αυτό και τα παιδάκια στις ζωγραφιές τους συμπληρώνουν με ανθρώπους τα όμορφα σπιτάκια μέσα σε πράσινα τοπία. Aνθρώπους οικείους τους ή και μη, μικρούς ή και μεγάλους, πιασμένους χέρι χέρι, χωρίς την εισβολή παντού του μπετόν και της έλλειψης χρωμάτων.
Θα μπορούσε κι όχι άδικα να επισημάνει κάποιος ότι τα παιδιά έχουν επηρεαστεί, όσον αφορά αυτή την καλλιτεχνική έκφραση των προτύπων, από τις αφηγήσεις γνωστών παραμυθιών και την παρακολούθηση της μεταφοράς τους στις οθόνες. Με τους ήρωες παλιότερων εποχών να ζουν μια ζωή γεμάτη μαγεία και ονειρικά χρώματα και περιπέτεια -ό,τι πιο αντίθετο σε σχέση με την αστική ανία έως κατάθλιψη με μια μεγάλη σύγχρονη λίστα αιτιών- σε εκ διαμέτρου αντίθετα περιβάλλοντα, σε σχέση με τις ακαλαίσθητες και αφιλόξενες για την ψυχική ηρεμία εικόνες της μεγαλούπολης. Και ειδικά η Αθήνα, με τα υποτυπώδη έως ανύπαρκτα τετρ. μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο και την οικιστική ασχήμια και κακή ρυμοτομία και άναρχη δόμηση και το διαρκές πάρτυ των ρύπων τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στα μυαλά και τις καρδιές -υπάρχουν διάφορα είδη αποδομητικών κι επικίνδυνων ρύπων- δεν αποτελεί και ιδανικότερο πρότυπο για να υιοθετηθεί ως τόπος φιλικός για μια ισορροπημένη ζωή.
Ακόμα κι έτσι όμως τα παιδάκια, ακόμη κι αν ζουν υπό άσχημες συνθήκες οπότε αυτή η ονειροπόληση αποτελεί ζωτικό καταφύγιο για τις ψυχούλες τους, δεν παύουν μέσα από τη μαγική ενατένιση της ζωής και τη ζωηρόχρωμη και γεμάτη δονήσεις φαντασία τους να μας στελνουν ένα γεμάτο αλήθειες άφθαρτο μήνυμα:
Υπάρχει κάπου ένας κόσμος φιλόξενος, ζεστός, φιλικός για την ανθρώπινη φύση που ολοκληρώνεται μέσα στο φυσικό της περιβάλλον. Κι αυτός ο κόσμος υλοποιείται, αποκτά σχήματα, χρώματα, μορφή και υπόσταση πρώτα στα ανόθευτα τοπία μιας παλλόμενης καρδιάς. Αλώβητα από τον σε στρεβλή κατεύθυνση και αφύσικες προτεραιότητες τεχνοκρατικό πολιτισμό. Για να αποκτήσει αυτός ο κόσμος στη συνέχεια και υπόσταση και στον "πραγματικό κόσμο". Αλλά ο κόσμος της καρδιάς αρχικά, σε συνεργασία με τις δυνατότητες του μυαλού, είναι αυτός που πλάθει και διαμορφώνει την εξωτερική πραγματικότητα κι άρα είναι η "μήτρα" που κυοφορεί κι ανασταίνει τον εκάστοτε κόσμο!
Πώς να "μην απαγορεύονται οι μεγάλοι", στα χάλια που έχουν καταντήσει τον κόσμο; Είτε με τις δράσεις τους είτε με τις μη-δράσεις τους, είναι υπόλογοι απέναντι στην παιδική ευθυκρισία!
ας ανακαλύψουμε ξανά ή για πρώτη φορά μέσα μας το παιδί που αντικρίζει τον κόσμο σαν ένα μέρος γεμάτο θαύματα, όπου τίποτε δεν μοιάζει συνηθισμένο κι όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Κι όχι μόνο τα χειρότερα που δεν σταματούν να μας στοιχειώνουν και να μας αντιεξελίσσουν κι αποστεώνουν ως είδος, το οποίο έχει χάσει την επαφή με οτιδήποτε ευγενικό κι αυθεντικό.
τις παραπάνω παιδικές ζωγραφιές τις βρήκα στο διαδίκτυο και προέρχονται κυρίως από διάφορα ελληνικά δημοτικά σχολεία
Ο Ένοικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου