Πόσο όμορφο να μεγαλώνεις έχοντας δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους.
Να μεγαλώνεις και να μένεις πιστός σε όσα πιστεύεις και αγαπάς.
Να μεγαλώνεις μα να μην αφήνεις τον χρόνο να σου στερήσει τις απλές σου συνήθειες.
Να βάζεις τα καλά σου, να παίρνεις τις φίλες σου και να βγαίνετε βόλτα στα σοκάκια του νησιού. Να συζητάς όλα τα νέα σου, να εμπιστεύεσαι τα μυστικά σου, να λες τι μαγείρεψες, τι έπλεξες, τι σε στεναχώρησε, τι ακαταλαβίστικο σου είπε πάλι το εγγόνι σου, που μόλις ήρθε από την Αθήνα για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Να ετοιμάζεσαι για τον εσπερινό, να γράφεις τα ονόματα για το αυριανό τρισάγιο, να συγχωρείς όσους σε πείραξαν μα να μην ξεχνάς ποτέ εκείνα τα λόγια της γειτόνισσας που τόλμησε να πει ότι δεν πετυχαίνεις την σκορδαλιά, περίπου τριάντα χρόνια πριν. Να δίνεις την ευχή σου, να θυμάσαι τα νιάτα σου, να θυμώνεις με την νεολαία που έχει χάσει πια «κάθε ιερό και όσιο», να προσπαθείς να μάθεις πώς λειτουργεί το ίντερνετ και να έχεις «παντρευτεί», τώρα στα γεράματα, το πιεσόμετρο και τη χοληστερίνη…
Οι γιαγιάδες κάθε νησιού θα είχαν πραγματικά πολλές ιστορίες να μας πουν και πολλά να μας διδάξουν.
Προσωπικά, χάζευα τις «δικές» μου και θαύμαζα τον τρόπο που μιλούσαν, που περπατούσαν, που σταματούσαν σε κάθε καινούρια αποκάλυψη που θα έκανε η μία από τις τρεις.
Καθόμουν στο μικρό πεζούλι και τις παρατηρούσα να μιλάνε χαμηλόφωνα, να φορούν τις μάσκες τους, να με γυρίζουν χρόνια πίσω και να εύχομαι αυτή η εικόνα να μην χαθεί ποτέ από τη ζωή μας. Ούτε και οι γιαγιές μας! Γιατί ετούτες οι γιαγιές είναι το παρελθόν μας, είναι η δύναμή μας, είναι η παράδοσή μας, είναι ο λόγος που τα στενά κάθε νησιού, κάθε χωριού, είναι γεμάτα από ζωή, από ψυχή, από συναίσθημα και αγάπη…
Και εύχομαι, όλη μου η ζωή να είναι γεμάτη από τέτοιες εικόνες, εύχομαι να μεγαλώνω έχοντας κι εγώ τους δικούς μου φίλους δίπλα μου, εύχομαι κάθε γιαγιά να είναι εδώ για να θυμίζει στους νεότερους τα πιο ωραία «παραμύθια»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου