Γιατί Πρόσθεταν Θαλασσινό Νερό στο Κρασί στην Αρχαία Ελλάδα;

 

Η ανάμειξη με θαλασσινό νερό στο κρασί στην Αρχαία Ελλάδα φαντάζει περίεργη σήμερα. Όμως, αυτή η πρακτική οινοποίησης ξεκίνησε στην Αρχαία Ελλάδα. Οι Ρωμαίοι την αντέγραψαν αργότερα. Ποιοι ήταν οι λόγοι πίσω από αυτή τη συνήθεια; Ας δούμε την ιστορία της.

Η Μοναδική Γεύση και η Συντήρηση

Το θαλασσινό νερό έδινε στο κρασί μια ιδιαίτερη αλατότητα. Μάλιστα, αυτή η αλατότητα μαζί με τη γλυκύτητα του σταφυλιού έδιναν μια λεπτή γεύση, όπως για παράδειγμα, λίγο περισσότερο αλάτι στο φαγητό. Κατά τον ίδιο τρόπο, ενίσχυε και τη γεύση του κρασιού.

Επιπλέον, το θαλασσινό νερό διατηρούσε το κρασί περισσότερο. Το αλάτι είναι γνωστό για τις συντηρητικές του ιδιότητες. Αυτό ήταν κρίσιμο τότε, χωρίς ψύξη. Η πρακτική αυτή ακολούθησε τους αιώνες. Σήμερα, λίγοι οινοποιοί την εφαρμόζουν.

Η Οινοποιία στην Αρχαία Ελλάδα

Η αρχαία Ελλάδα είχε μεγάλη παράδοση στην οινοπαραγωγή. Επίσης, στην οινοποσία και το εμπόριο κρασιού. Το κλίμα ήταν ιδανικό. Το έδαφος βραχώδες και το θαλάσσιο εμπόριο ήταν ανεπτυγμένο.

Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν κρασί αναμεμειγμένο με νερό. Η αναλογία ήταν συνήθως 1:3. Είχαν ειδικά δοχεία για ανάμειξη και ψύξη. Το κρασί χωρίς νερό ήταν βάρβαρο. Το χρησιμοποιούσαν μόνο ως φάρμακο. Επίσης, ως τονωτικό στα ταξίδια.

Σύμφωνα με αρχαία γραπτά, έφτιαχναν κρασί. Συγκεκριμένα, αναμείγνυαν 50 μέρη μούστου με ένα μέρος θαλασσινού νερού. Μάλιστα, πολλοί πίστευαν ότι ο Διόνυσος δίδαξε αυτόν τον τρόπο. Γιατί, ο Διόνυσος είναι ο θεός του κρασιού. Επιπλέον, ο μύθος λέει ότι βρήκε καταφύγιο στη θάλασσα.

Το κρασί με θαλασσινό νερό ονομαζόταν ανθόσμιος οίνος. Αυτό σημαίνει κρασί που μυρίζει λουλούδια. Ο Φανίας ο Ερέσιος περιγράφει τη διαδικασία. «Ένα μέρος θαλασσινού νερού χύνεται σε πενήντα μέρη μούστου και μυρίζει σαν λουλούδι».

Ιστορικές Αναφορές και Σύγχρονες Εκφάνσεις

Ο Ρωμαίος ιστορικός Κάτων ο Πρεσβύτερος αναφέρει την πρακτική. Συγκεκριμένα, έγραψε για Έλληνες οινοποιούς. Αυτοί έριχναν θαλασσινό νερό στο κρασί. Ειδικότερα, οι οινοποιοί της Κω πρόσθεταν θαλασσινό νερό. Το έκαναν για να διατηρούν τα κρασιά τους.

Μάλιστα, ο Κάτων δίνει λεπτομέρειες για την πρακτική. Συνέλεγαν θαλασσινό νερό μακριά από την ακτή. Επίσης, η θάλασσα έπρεπε να είναι ήρεμη. Έτσι, το νερό είχε βέλτιστη περιεκτικότητα σε αλάτι. Επιπρόσθετα, στο βιβλίο του De Agri Cultura, ο Κάτων κατατάσσει τον αμπελώνα. Τον θεωρεί την πιο σημαντική πτυχή σε κάθε φάρμα.

Αντίστοιχα, σήμερα υπάρχει το κρασί Θαλασσίτης. Σημαίνει «κρασί της θάλασσας» στα Ελληνικά. Είναι μια ποικιλία λευκού κρασιού. Παρασκευάζεται από το ασύρτικο σταφύλι και μόνο στη Σαντορίνη. Η θαλασσίτιδα παράγεται από αμπελώνες σε βραχώδεις πλαγιές. Έχει πολύ χαρακτηριστική γεύση. Συγκεκριμένα, τα εσπεριδοειδή αναμειγνύονται με ορυκτά.

Επίσης, υπάρχει ο Θαλασσίτης Βυθισμένος. Αυτό το κρασί είναι λιγότερο γνωστό. Όμως, είναι διάσημο στους οινογνώστες. Είναι ένα ιδιαίτερο κρασί της Σαντορίνης. Παλαιώνει πέντε χρόνια σε βάθος 25 μέτρων στην ανοιχτή θάλασσα. Αυτό το κρασί έχει καπνιστή διάσταση. Είναι αρωματικό, με νότα υδρογονανθράκων. Η γεύση του έχει μαλακώσει. Δεν έχει καθόλου σημάδι οξείδωσης.

Η κληρονομιά του Θαλασσινού Κρασιού

Λοιπόν, η προσθήκη από θαλασσινό νερό στο κρασί στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν τυχαία. Οι αρχαίοι Έλληνες συνδύασαν γεύση και ανάγκη συντήρησης. Δημιούργησαν έτσι έναν μοναδικό οίνο. Αυτή η παράδοση θυμίζει την ευρηματικότητά τους. Επίσης, τη σχέση τους με τη θάλασσα και το κρασί. Ακόμη και σήμερα, βρίσκουμε ίχνη αυτής της σοφίας. Τα σύγχρονα “θαλασσινά” κρασιά μας είναι περίπλοκα και μοναδικά.

https://arxaiaellinika.gr/