Για να έχεις εξωτερική πολιτική πρέπει να έχεις ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις.

 

του Παντελή Σαββίδη

Η Αθήνα έχει μπλέξει σε ένα μεσανατολικοαφρικανικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή στο οποίο δεν δείχνει ότι μπορεί να ανταποκριθεί.

Η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου δεν αρκεί για να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα που προκύπτουν. Το δίκαιό σου το επικαλείσαι για να μπορέσεις να το επιβάλλεις αν στο αμφισβητήσουν. Έχεις την δυνατότητα να το επιβάλλεις; Διότι κανείς δεν θα στο χαρίσει. Άλλωστε και η Τουρκία το δίκαιο επικαλείται για να αμφισβητήσει στην πράξη τα ελληνικά δικαιώματα στη θάλασσα.

Χωρίς να το υποτιμούμε, δεν πρέπει να μένουμε μόνο στο δίκαιο. Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική και ακόμη πιο ειδικά όταν έχεις να κάνεις με φυλές και την νοοτροπία τους η επίκληση, μόνο, του δικαίου προκαλεί και γέλωτες.

Ποιο είναι το ζητούμενο σε αυτό το σχόλιο;

Σε μια ανάλυση του BBC της Τουρκίας επισημαίνονται ορισμένα σημεία του τουρκολιβυκού μνημονίου τα οποία αξίζουν παρακολούθησης αλλά και απάντησης.

Κατ αρχάς η ανάλυση επικαλείται ελληνικά μέσα ενημέρωσης και επισημαίνει ότι η Ελλάδα κατά την επίσκεψη του ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτη στη Βεγγάζη θα πρότεινε στις αρχές της ανατολικής Λιβύης να μην επικυρώσουν τη συμφωνία με αντάλλαγμα την υποστήριξη των παράνομων μεταναστών που πλέουν από τη Λιβύη προς τη Μεσόγειο.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η ελληνική θέση. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη μας έχει δείξει ότι τίποτε δεν είναι αδύνατον γι αυτήν.

Είναι αυτή η ελληνική θέση;

Στην ανάλυση γίνεται μια ενδιαφέρουσα επισήμανση η οποία θα δούμε τις επόμενες ημέρες αν επιβεβαιωθεί.

Επικαλούμενη τον συνταξιούχο, πλέον, αλλά δραστήριο στην περιοχή βρετανό διπλωμάτη    Πίτερ Μίλετ, «η απειλή της επικύρωσης της Συνθήκης είναι πιο αποτελεσματική από την επικύρωσή της».

Δηλαδή, ο Χαφτάρ κάνει πολύπλοκο ανατολίτικο παιχνίδι το οποίο δεν είναι σίγουρο ότι η Αθήνα μπορεί να παρακολουθήσει.

Τι θέλει ο Χαφτάρ;  Να αυξήσει τη διαπραγματευτική του ισχύ με την Τουρκία, να ενισχύσει το κύρος του έναντι τόσο της Τουρκίας όσο και παραγόντων όπως η Αίγυπτος, η Ελλάδα, οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Αν επικυρώσει το Σύμφωνο η απειλή και τα οφέλη που θα επιφέρει εκλείπουν.

Η Βουλή είναι πιθανό να την κρατήσει για λίγο καιρό και να συνεχίσει να τη χρησιμοποιεί κατά καιρούς.

Όπως συνήθως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας πνίγηκε και στη Λιβύη σε μια κουταλιά νερό. Στην αρχή της κρίσης έκανε ένα άνοιγμα στον Χαφτάρ ο οποίος ήθελε να συνάψει στενές σχέσεις με την Αθήνα αλλά στη συνέχεια η Αθήνα τον εγκατέλειψε.

Δεν είχε ενιαία στάση απέναντι στο άνοιγμα ούτε και η ίδια η κυβέρνηση. Στο εσωτερικό της και οι δημοσιογράφοι της, αμφισβητούσαν το άνοιγμα στον Χαφτάρ επειδή διεθνώς αναγνωρισμένη ήταν η φιλοτουρκική κυβέρνηση της Τρίπολης. Ε, και; Ήθελαν να δώσουν διαβεβαιώσεις διεθνούς νομιμοφροσύνης και δεν τους ενδιέφερε το ελληνικό συμφέρον.

Το αποτέλεσμα; Ο Χαφτάρ εγκαταλελειμμένος αποστασιοποιήθηκε και, τώρα τον πλησίασαν οι Τούρκοι προς τους οποίους ανταποκρίθηκε.

Η ανικανότητα της Αθήνας επι Μητσοτάκη να διαμορφώσει εξωτερική πολιτική είναι παροιμιώδης και θα πρέπει να διδάσκεται ως αρνητικό case study στις σχολές διεθνών σχέσεων.

Και ξέρετε γιατί;

Διότι για να έχεις μια φιλειρηνική πολιτική που θα υπηρετεί τα συμφέροντά σου πρέπει να έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.

Εδώ πέντε ανθρώπους στείλαμε στην Λιβύη για να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και σκοτώθηκαν.

https://www.anixneuseis.gr/