Επειδή γενικά τα βιβλία που γράφονται για τους μυθιστοριογράφους, ακόμα κι όταν καταπιάνονται με το ύφος και την τεχνική, είναι σχόλια ιδεολογικής ερμηνείας. Σχόλια θεωρητικά, δηλαδή, που αποσπούν το έργο από τον άνθρωπο που το δημιούργησε και συνακόλουθα τις ιδέες από το έργο που τις εκφράζει. Ελέγχουν το αποτέλεσμα με άλλα λόγια, ενώ η αιτία τους είναι ξένη. Και είναι επόμενο. Όσο κι αν περιπλανηθεί κανείς, στο τέλος θέλει να γυρίσει στο κονάκι του, να κλείσει την πόρτα πίσω του. Και οι κριτικοί, αφού ξεκινούν από ιδέες και αρχές, πού αλλού θα καταλήξουν; Όπως οι γιατροί αφοσιώνονται, καθώς λέει ο κοσμάκης, στις αρρώστιες μάλλον παρά στους αρρώστους, οι μελετητές της λογοτεχνίας, λαθραία ή εκπεφρασμένα, βάζουν τις ιδέες (και το εγώ τους) πάνω από τα έργα. Είναι ιδιοτελείς και εγκάθετοι, κανονικοί ανύπαντροι προξενητές».
Από το δοκίμιο «Ντοστογιέφσκι» του Κωστή Παπαγιώργη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου