Είναι σοφή και ταυτόχρονα πρακτική η προσπάθεια της κοινωνίας να θέσει ξεχωριστά μια επίσημη ημέρα για να τιμήσει τον πατέρα.
Όχι ότι η τιμή στο πρόσωπο του πατέρα περιορίζεται σε μια ειδική ημέρα του χρόνου, που είναι εμπορικό κατεστημένο, αλλά γιατί η κοινωνία θέτει όλες τις άλλες απασχολήσεις στο περιθώριο και επικεντρώνεται στην μορφή του πατέρα της για να του πει επίσημα το μεγάλο ευχαριστώ για τις θυσίες του και τον αγώνα του για το καλό της οικογένειάς του.
Είναι ανθρώπινο και για τον πατέρα να νοσταλγεί μια ξεχωριστή ημέρα μέσα στην κοινωνία όπου τα μάτια και η αγάπη, ιδιαίτερα των παιδιών του, να τον αγκαλιάζουν και να του δείχνουν την αφοσίωση και την τιμή που του ανήκει.
Η μεγάλη ερώτηση που βασάνιζε τώρα το μυαλό μου ήταν, το πώς θα αντεπεξέλθω στις μεγάλες υποχρεώσεις μου, ως πατέρας, να αναθρέψω τα παιδιά μου, με τον πιο σωστό τρόπο.
Η απάντηση είναι «Βοήθησε την γυναίκα σου όσο μπορείς.
Αυτή ξέρει τι να κάνει».
Η γυναίκα μου ήταν η παιδαγωγός στην ανατροφή των παιδιών μας.
Εγώ ήμουν ο βοηθός της.
Μια σκέψη, όμως, ήταν παντοτινά στο νου μου.
Εγώ και η σύζυγός μου είμαστε οι συνεχιστές της δημιουργίας που άρχισε/ και πρέπει να την τελειώσουμε σωστά.
Πώς θα μπορέσουμε να αναδειχθούμε άξιοι αυτής της αποστολής!
Πρέπει να έμεινα άπειρες ώρες ψάχνοντας με τα μάτια το μωρό.
Όλα είναι περίεργα, αξήγητα, πρωτόφαντα, ένας κόσμος άλλος.
Ήμουν μέσα στην απορία.
Τι να του κάνω; πώς να φερθώ.
Θα το φιλήσω στο μπρατσάκι επιτρέπεται άραγε (είναι κι αυτό το μουστάκι, σαν αγκαθιά).
Κοιτούσα τη μάνα με πόση σιγουριά, το σήκωνε, το γύριζε, το ξάπλωνε, χωρίς έγνοια κινδύνου.
Με κάθε άνεση.
Το θαύμαζα πολύ όλο αυτό.
Και σιγά-σιγά το κατάλαβα.
Ξεθάρρεψα.
Έπιασα κι εγώ «κουβέντες» με το μωρό.
Και η μάνα βοήθησε με εντατικά μαθήματα.
Και τα πήγαινα καλά, σύμφωνα με τις οδηγίες: Και πώς καταλάβαινε και το φχαριστιότανε κι αυτό.
Κάτι μου μουρμούριζε, μου έκανε χαρούλες, τα μιλάγαμε πολύ καλά.
Εκείνες τις ώρες είναι που κατάλαβα τι σημαίνει ένστικτο.
Μπήκε δυνατά στο μυαλό μου η απάντηση στα… πολύπλοκα και δυσεπίλυτα προβλήματα που με κατέκλυσαν όταν το πρωτοαντίκρισα και μετά: Πρέπει, είπα, για το κάθε τι που έχω να κάνω για το παιδί είναι να είμαι ο καλός ισορροπιστής: εμπιστοσύνη στο ένστικτο και, παράλληλα, δουλειά με τη λογική.
Αυτά τα δύο.
Τον πατέρα, τον πατέρα που με ανοιχτά τα χέρια βλέπει το παιδί του να κάνει τα πρώτα του βήματα….!
Μπαμπάς.
Δύο συλλαβές, τόσα πολλά νοήματα.
Η περηφάνια που νιώθεις, ο φόβος του λάθους, η τρυφερότητα που τολμάς να ξεδιπλώσεις, η αγάπη που δείχνεις κάθε στιγμή.
Υπάρχουν πολλά είδη μπαμπάδων,
όλοι τους όμως ελπίζουν το ίδιο πράγμα: να είναι το παιδί τους όσο πιο ευτυχισμένο γίνεται.
ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
https://arxaiaithomi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου