από τον Τζεφ Τόμας
 | |
Πολλά έχουν ειπωθεί και ειπωθεί σχετικά με τον πόλεμο με αντιπροσώπους μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Όσοι από εμάς στη Δύση βασιζόμαστε πρωτίστως σε δελτία ειδήσεων. Σχεδόν όλες οι ειδήσεις που βλέπουμε στα μέσα ενημέρωσης δημιουργήθηκαν από ένα από τα τρία πρακτορεία – το Associated Press, το Reuters και, σε μικρότερο βαθμό, το AFP.
Και οι τρεις εταιρείες ανήκουν στις ίδιες μητρικές εταιρείες, οι οποίες, με τη σειρά τους, κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής κορπορατιστικής δομής, και, δεν αποτελεί έκπληξη, οι αναφορές που διανέμουν στα μέσα ενημέρωσης είναι ασυνήθιστες.
Ως εκ τούτου, οι ειδήσεις της τηλεόρασης τείνουν να είναι ομοιόμορφες και κάθε φορά που εμφανίζεται μια νέα φράση, όπως "ακτιβιστές της ακροδεξιάς" ή "εξέγερση της έκτης Ιανουαρίου", τείνει να εμφανίζεται σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης την ίδια μέρα και είναι στη συνέχεια χρησιμοποιείται παντού. Ως εκ τούτου, λαμβάνουμε μόνο μία «αλήθεια» και μας μένει είτε να την αποδεχτούμε είτε να χτενίσουμε το διαδίκτυο για εναλλακτικές δυνατότητες.
Σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι πιο αληθινό από τον σημερινό πόλεμο αντιπροσώπων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τα νέα που λαμβάνουμε είναι συνεπή και ωστόσο αρκετά ψευδή.
Και έτσι, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να συγχωρεθεί αν δυσκολεύεται να καταλάβει πώς θα γίνει όλο αυτό. Ποιος θα κέρδιζε πραγματικά έναν τέτοιο πόλεμο;
Τα τελευταία χρόνια, ο θεατής έχει διαβεβαιωθεί ότι ο κύριος Πούτιν είναι ανίκανος και μισείται από τον λαό του, ότι ο ρωσικός στρατός είναι αποδιοργανωμένος και πρόκειται να παραιτηθεί, και, ανά πάσα στιγμή, η Ουκρανία σημειώνει πρόοδο στο να νικήσει πίσω τη Ρωσία και θα κερδίσει σύντομα.
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, η νίκη θα φαινόταν σαν ένα slam-dunk. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ακόμη δόση, ας πούμε, είκοσι δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ωστόσο, αν κάνουμε τα μαθήματά μας, διαπιστώνουμε ότι η Ρωσία όχι μόνο δεν αποτυγχάνει, αλλά διευρύνει ραγδαία τη δύναμή της. Τα στρατεύματά του είναι καλύτερα οπλισμένα, καλύτερα εξοπλισμένα, καλύτερα εκπαιδευμένα, καλύτερα εφοδιασμένα, καλύτερα διοικημένα και τα πυρομαχικά τους είναι πιο προηγμένα από τα δυτικά αντίστοιχά τους.
Πώς είναι όμως αυτό δυνατό; Πώς μπορεί να έχουν επιτευχθεί τόσα λίγα όταν τα αμερικανικά χρήματα ρίχνονται στο πρόβλημα σε επίπεδο που ξεπερνά αυτό του Παγκόσμιου Πολέμου;
Λοιπόν, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι και η απάντηση στο ερώτημα του αποτελέσματος του πολέμου. Αλλά πρώτα, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας δούμε μια σύντομη ιστορία του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος των ΗΠΑ (MIC).
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το MIC παραπονέθηκε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι μείωνε δραματικά την παραγωγή (και επομένως τα έσοδα) λόγω της ανησυχητικής έλλειψης πολέμου.
Υποστήριξε ότι ως νέος στρατιωτικός ηγέτης στον κόσμο, οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν τον πόλεμο για να διατηρήσουν τη νέα τους ηγεμονία. Η διοίκηση συμφώνησε, ειδικά καθώς οι λομπίστες του MIC ήταν αρκετά έτοιμοι να κλωτσήσουν ένα γενναιόδωρο μέρος των κερδών και στα δύο πολιτικά κόμματα αν έπαιζαν μπάλα.
Ο πόλεμος της Κορέας δημιούργησε το πρότυπο για τη νέα σχέση. Αφού τελείωσε, το MIC και η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναζητούσαν ήδη την επόμενη σύγκρουση για να συνεχίσουν την παραγωγή. Με αυτόν τον τρόπο, η έννοια του μόνιμου πολέμου έγινε πιο σημαντική από οποιαδήποτε πραγματική πολιτική ανάγκη για πόλεμο.
Τελικά, οι ΗΠΑ τα κατάφεραν με τους πολέμους στη Μέση Ανατολή - πάντα να ανοίγετε ένα νέο θέατρο πριν κλείσετε ένα υπάρχον.
Στην πορεία, το MIC επεκτάθηκε για να παρέχει όχι μόνο βόμβες, τουφέκια, κράνη κ.λπ., αλλά και οδοντόβουρτσες, κάλτσες και σιτηρέσια. Μόλις είχαν αναλάβει όλα τα προϊόντα που σχετίζονται με έναν στρατό, άρχισαν να προμηθεύουν τον ίδιο τον στρατό – στρατιώτες με σύμβαση. Η πτώση των προσλήψεων δεν ήταν πλέον πρόβλημα, καθώς οι αριθμοί μπορούσαν να καλυφθούν με την ανάληψη περισσότερων συμβασιούχων στρατιωτών.
(Ως παράπλευρο ζήτημα, ο αναγνώστης μπορεί να θέλει να θυμηθεί τι συνέβη στην αρχαία Ρώμη όταν ακολούθησαν τον δρόμο ενός στρατού μισθοφόρων.)
Για περαιτέρω έσοδα, το MIC δημιούργησε επίσης μια πολιτική για τη συνταξιοδότηση ανώτερων στρατιωτικών στελεχών ως «σύμβουλοι». Αυτοί οι σύμβουλοι μπορούν να φανούν τακτικά στις βραδινές ειδήσεις. Κάθε φορά που ένας απόστρατος στρατηγός ερωτάται ποια είναι η γνώμη του για μια δεδομένη στρατιωτική περιπέτεια των ΗΠΑ, μπορεί να υπολογίζεται ότι θα διαβεβαιώσει ότι αυτό που χρειάζεται είναι μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.
Στην πορεία, το 1993, το Πεντάγωνο προέτρεψε τους υπάρχοντες 51 αμυντικούς εργολάβους να ενοποιηθούν σε μόλις πέντε, εξαλείφοντας ουσιαστικά τον ανταγωνισμό. Αν και οι τιμές του MIC ήταν ήδη υπερβολικές, αυτή η μία κίνηση έριξε τις τιμές εκτός γραφημάτων, καθώς οι πέντε εταιρείες είχαν τότε το μονοπώλιο.
Για παράδειγμα, η Raytheon, ο μοναδικός προμηθευτής πυραύλων Stinger, χρέωνε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ 25.000 δολάρια ανά πύραυλο - μια τεράστια τιμή - αλλά σήμερα, η τιμή για έναν τέτοιο πύραυλο είναι 400.000 δολάρια.
Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι με τέτοιες προσαυξήσεις σε όλα τα αγαθά που παρέχονται από το MIC, οι ΗΠΑ ξοδεύουν περισσότερα για την «άμυνα» από τις επόμενες δέκα χώρες μαζί. Επομένως, το κόστος της μάχης του ίδιου πολέμου κοστίζει στις ΗΠΑ πολλαπλάσιο από αυτό που θα κόστιζε στον εχθρό.
Αυτό μας οδηγεί σε μια αρχή που έχω σχετικά με τον πόλεμο: «Στον πόλεμο, ο χαμένος είναι πιθανό να είναι η χώρα που θα καταρρεύσει πρώτη».
Και εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο διαφοράς όσον αφορά τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ διεξάγουν «αθλητικούς πολέμους» – μίνι πολέμους εναντίον μικρών χωρών που οι ΗΠΑ ήταν βέβαιο ότι θα κερδίσουν και το παιχνίδι πήγε καλά. Οι πόλεμοι δεν πετυχαίνουν πολλά. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τελικό αντικείμενο – καμία πραγματική κατάκτηση – μόνο τη συνέχιση του ίδιου του πολέμου και τη ροή εσόδων προς το MIC.
Τι συμβαίνει όμως όταν οι ΗΠΑ έρχονται αντιμέτωπες με μια άλλη παγκόσμια δύναμη – μια που έχει στρατιωτικούς παρόχους που ανταγωνίζονται για τις επιχειρήσεις, παρέχοντας πιο σύγχρονο οπλισμό και προμηθεύοντάς τους με ένα κλάσμα του κόστους; ένα που έχει ρυθμιστεί για να τα κατασκευάζει με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό από το αμερικανικό MIC;
Οι Αμερικανοί υποστηρικτές του πολέμου, όπως η Victoria Nuland ή ο John Bolton, δεν έχουν βιώσει ποτέ παγκόσμιο πόλεμο. Έχουν βιώσει μόνο αθλητικούς πολέμους στους οποίους οι ΗΠΑ έλεγχαν ολόκληρο το σόου. Με τα δικά τους λόγια, υποθέτουν ξεκάθαρα ότι ένας πόλεμος με μια μεγάλη δύναμη είναι απλώς μεγαλύτερος - πιο συναρπαστικός.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι η μεγάλη δύναμη δεν περιορίζεται στη χρηματοδότηση, όπως θα ήταν μια μικρή χώρα. Επιπλέον, ο αντίπαλος πληρώνει πολύ λιγότερα για υλικό από τις ΗΠΑ.
Σε όλη την ιστορία, οι αυτοκρατορίες έχουν αποτύχει λόγω του γεγονότος ότι τίποτα δεν κοστίζει περισσότερο από τον πόλεμο.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ είναι, για πρακτικούς λόγους, κατεστραμμένες. Είναι πλέον η πιο βαθιά χρεωμένη χώρα στον κόσμο και μπορεί να συνεχίσει το εμπόριο μόνο έως ότου ο υπόλοιπος κόσμος πάψει να αποδέχεται περαιτέρω χρέος των ΗΠΑ. Το πετροδολάριο έφτασε στο τέλος του και σύντομα θα ακολουθήσει η κατάσταση του αποθεματικού νομίσματος.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ποιο είναι το πιθανό αποτέλεσμα ενός πολέμου με τη Ρωσία; Λοιπόν, για κάθε Δυτικό που είναι επιμελής στον προγραμματισμό του προσωπικού του μέλλοντος, ένας παράγοντας που θα μπορούσε να τον εξετάσει μπορεί να είναι πώς θα μοιάζει ο κόσμος του εάν η Ρωσία βγει νικήτρια.
Σημείωση του συντάκτη: Βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη περίοδο, όχι μόνο για το κεφάλαιο αλλά και για την ατομική ελευθερία.
Κι όμως η σιωπή είναι εκκωφαντική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου