 |
| από τον Τζεφ Τόμας |
Υπάρχει ένας πολύ γνωστός παλιός μύθος που περιγράφει έναν βάτραχο να βράζεται ζωντανό. Αναφέρει ότι εάν ένας βάτραχος πέσει σε βραστό νερό, θα πηδήξει έξω. Αν όμως τοποθετηθεί σε χλιαρό νερό, θα είναι άνετο. Έπειτα, αν η φωτιά ανεβαίνει αργά, δεν θα αντιληφθεί τον κίνδυνο και θα βράσει μέχρι θανάτου.
Σε πολιτικούς όρους, αυτό μεταφράζεται σε αργή αύξηση, ας πούμε, την αργή αύξηση της φορολογίας ή τη σταδιακή κατάργηση των ελευθεριών.
Αλλά υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να βράσει το εκλογικό σώμα μιας χώρας: να γίνουν πρόθυμοι συμμετέχοντες στον δικό τους θάνατο.
Αυτή η μέθοδος είναι κοινή πρακτική σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί έχουν επανειλημμένα εξαπατηθεί να εκλιπαρούν για τη μείωση των δικαιωμάτων τους στη δεύτερη τροπολογία.
Η μέθοδος είναι η χρήση των μέσων ενημέρωσης για να φωτιστεί η φρικτή δολοφονία αθώων μέσω της χρήσης πυροβόλων όπλων.
Τα τελευταία χρόνια, αυτή η προσπάθεια έχει ενταθεί μέσω τακτικών παράλογων σφαγών ανθρώπων, ιδιαίτερα παιδιών, σε δημόσιους χώρους, όπως σχολεία και κινηματογράφοι.
Το αν αυτά τα περιστατικά δημιουργούνται πραγματικά από την άρχουσα ελίτ είναι ένα αμφισβητούμενο θέμα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο πολλαπλασιασμός τους ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικός στο να παρέχει στα μέσα ενημέρωσης η τροφή να αναρωτιέται επανειλημμένα: "Πότε θα κάνει η κυβέρνηση παράνομη την κατοχή όπλων ώστε να σταματήσει η δολοφονία;"
Πολλοί πολίτες είναι επιφυλακτικοί με τέτοιες προτάσεις, αλλά αμέτρητοι άλλοι παίρνουν γρήγορα το δόλωμα και απαιτούν από την Κυβέρνηση «να κάνει κάτι».
Τελικά, αυτό γίνεται σημείο υπερηφάνειας για πολλούς πολίτες - σήμα δικαιοσύνης - που υπερασπίζονται όσους υπήρξαν θύματα.
Μέσω τέτοιων προσπαθειών, το σύνταγμα των ΗΠΑ έχει χάσει σιγά-σιγά την ικανότητά του να λειτουργεί ως περιορισμός της κυβερνητικής εξουσίας. Ο πολλαπλασιασμός των νόμων που επαναπροσδιορίζουν τι σημαίνει Σύνταγμα έχει, με την πάροδο του χρόνου, εκτονώνει το Σύνταγμα.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όσοι υποστηρίζουν αυτή την προσπάθεια είναι σε μεγάλο βαθμό φιλελεύθεροι, γεγονός που δημιουργεί μια αντίδραση από αυτούς που είναι συντηρητικοί και αντιτίθενται σθεναρά σε οποιαδήποτε διάβρωση του Συντάγματος.
Όσοι είναι φιλελεύθεροι μπορούν να ενισχύσουν τις πεποιθήσεις τους παρακολουθώντας προπαγανδιστικά δίκτυα στην τηλεόραση και να αυξάνουν τακτικά τους κινδύνους του Συντάγματος. Ομοίως, οι συντηρητικοί έχουν το δίκτυό τους προπαγάνδας, στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε για να ενισχύσουμε τις απόψεις τους.
Όποια πλευρά κι αν πάρουν οι Αμερικανοί σε τέτοια ζητήματα, θα ήταν φρόνιμο να παρακολουθούν ποια μπορεί να είναι η επόμενη εξέλιξη σε αυτή τη διαμάχη.
Όσοι παρακολουθούν ευσυνείδητα τα φιλελεύθερα δίκτυα «ειδήσεων» μπορεί σύντομα να δουν ειδήμονες να απελπίζονται ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν οι αστοχίες του γηρασμένου Συντάγματος. Πρέπει να ενημερωθεί εάν πρόκειται να εξυπηρετήσει τις μεταβαλλόμενες ανάγκες. Άλλωστε, οι Ιδρυτές δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι δεν είχαν προβλέψει την ύπαρξη των AK-47. Σίγουρα, εναπόκειται στην παρούσα διοίκηση να «διορθώσει» τις αστοχίες του καλοπροαίρετου παλιού εγγράφου.
Οι συντηρητικοί, φυσικά, είναι πιθανό να είναι πιο επιφυλακτικοί, αλλά αυτό που μπορούμε να δούμε είναι οι ειδικοί του ευνοούμενου δικτύου τους να εκφράσουν την απογοήτευσή τους που η Αριστερά επιδιώκει να διαβρώσει τις παραδοσιακές αξίες και πρέπει, κάποια στιγμή να σταματήσει, διαφορετικά η χώρα θα να καταστραφεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ιδρυτές είχαν δίκιο – ότι εκτός αν το Σύνταγμα και οι τροπολογίες του δεν διευκρινιστούν μια για πάντα ως προς το τι προορίζονταν να εκφράσουν, διακυβεύεται η αμερικανική ελευθερία.
Οι Αμερικανοί, όπως και οι πολίτες των περισσότερων χωρών, αγαπούν μια καλή μάχη μεταξύ καλού και κακού. Κάθε τέσσερα χρόνια, οργανώνεται ένα τεράστιο τσίρκο τριών δακτυλίων στο οποίο αποφασίζεται ο πολιτικός ηγέτης και οι δύο αθλητικές ομάδες – Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι – καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιδιώξουν μια νίκη στον αγωνιστικό χώρο.
Ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις, κανένας από τους υποψηφίους δεν είναι αξιόπιστος ή κατάλληλος για τη δουλειά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η ουσία της μάχης δεν είναι να επιλέξετε έναν σοφό και ικανό ηγέτη, αλλά να κερδίσετε.
Ομοίως, από τη στιγμή που ο λαός έχει διαλυθεί και από τις δύο πλευρές για να πιστέψει ότι μόνο μια σκληρή μάχη μπορεί να «αποκαταστήσει το Σύνταγμα» ή «να εκσυγχρονίσει το Σύνταγμα», η μάχη θα εκπληρωθεί.
Προς το παρόν, αυτό το ενδεχόμενο μπορεί να φαίνεται απλή εικασία. Αλλά τότε, η εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.
Προς το παρόν, το μόνο που υπάρχει είναι ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης που θρηνούν για την αδικία της παρούσας κατάστασης.
Αυτό που χρειάζεται είναι η πρόβλεψη των ειδικών ότι, όποια πλευρά κι αν πάρει ένα άτομο στο θέμα, η πλευρά του είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει.
Από τη φιλελεύθερη πλευρά, οι κοινωνικοί πολεμιστές πρέπει να βγαίνουν καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης με αιτήματα για αλλαγή και βεβαιότητα επιτυχίας μόλις ξεκινήσει η μάχη. Από τη συντηρητική πλευρά, οι ειδικοί πρέπει να εγγυηθούν ότι η μάχη θα κερδηθεί μια για πάντα, αλλά ότι η κατάσταση χρειάζεται άμεση προσοχή, διαφορετικά μπορεί να χαθούν όλα.
Το αποτέλεσμα δεν θα είναι άμεσο, αλλά, με την επανάληψη, τελικά, ο αμερικανικός λαός και στις δύο πλευρές του φράχτη μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να προτείνει, αλλά να απαιτήσει να διευθετηθεί το θέμα.
Σε αυτό το σημείο, η κυβέρνηση μπορεί να ανακοινώσει ότι θα γίνει Συνταγματική Αναθεώρηση. Δεν έχει σημασία ότι οι περισσότεροι από αυτούς που κάνουν τη ζήτηση είναι οι ειδικοί στα δίκτυα μέσων ενημέρωσης. Αυτό που θα παρουσιαζόταν θα ήταν ότι «η πλειοψηφία των Αμερικανών απαιτεί να γίνει η αναθεώρηση το συντομότερο δυνατό».
Αν και εκείνη τη στιγμή, η προπαγάνδα μπορεί να υπονοεί ότι η αναθεώρηση θα επικεντρωθεί σε ένα μέρος του Συντάγματος, όπως η Δεύτερη Τροποποίηση, οι Αμερικανοί θα ανακαλύψουν σύντομα ότι ολόκληρο το έγγραφο είναι προς αρπαγή. Σύμφωνα με τους όρους της αναθεώρησης, όλες οι πτυχές του Συντάγματος μπορούν να αμφισβητηθούν.
Τότε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;
Κάθε πλευρά θα ελπίζει ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί της θα αναδειχθούν ως ήρωες, αλλά δεν λειτουργεί έτσι η πολιτική.
Στην πραγματικότητα, οι εκλεγμένοι ηγέτες δεν επιδιώκουν να υπηρετήσουν το κοινό αλλά να κυριαρχήσουν πάνω τους. Πάντα, οι συστάσεις τους για αλλαγή θα είναι οτιδήποτε μεταφέρει μεγαλύτερη δύναμη στους εαυτούς τους.
Τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι θα επιχειρηματολογήσουν σθεναρά για τα δικαιώματα του Αμερικανού πολίτη. Ωστόσο, στο τέλος, θα γίνει ένας «συμβιβασμός» — ένας συμβιβασμός στον οποίο τα δικαιώματα του λαού μειώνονται και η κυβέρνηση έχει νέες εξουσίες για να της επιτρέψει να παρακάμψει το εκλογικό σώμα στο μέλλον.
Εάν συμβεί αυτό, το κοινό, ουσιαστικά, θα «βράσει τον εαυτό του». Θα έχουν απαιτήσει από την κυβέρνηση να δράσει και, όταν η σκόνη έχει καταλαγιάσει, κάθε πλευρά θα διεκδικήσει κάποιου είδους νίκη, αλλά δεν θα καταλάβουν ότι προκάλεσαν τη δική τους απώλεια δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου