Μια Κυριακή που τα είχε όλα... Ένα υπέροχο χωριό του Πηλίου,μια αετοφωλιά, που έχει την τύχη να το αγαπούν πολύ οι κάτοικοί του (επιμένουν πολλά χρόνια τώρα να διατηρούν αξίες με αγώνες), οι Σταγιάτες,λίγα χιλιόμετρα έξω από το Βόλο....
...ένα σπίτι που ο χρόνος και η...ανάπτυξη δεν το κατεδάφισαν, αντίθετα... η αγάπη και το μεράκι των φίλων που το κατοικούν το διατήρησαν όπως παλιά...
...μια αυλή πνιγμένη στα λουλούδια...
...τα δέντρα...
....τα ζωντανά...
....τα φουρναριά ...απαραίτητο κομμάτι του χωριάτικου σπιτιού η...εξωτερική κουζίνα του....
...τη φωτιά που έκαιγε από το πρωί για να ετοιμάσει τους φούρνους...
...μικρούς βοηθούς που διακονούσαν με προθυμία....
...ψωμιά με προζύμι που ζυμώθηκαν από τους οικοδεσπότες...
...επισκέπτες που τρέφουν τις ελπίδες μας-εμάς των μεγαλύτερων- πως αυτός ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει...
...δασκάλους και γονείς με αγάπη για τους νέους...που δουλεύουν χωρίς ωράρια και υπολογισμούς...
...μαθήματα από τους παλιότερους για το άνοιγμα φύλλων και την παρασκευή πίτας...
....τυρόψωμα και λιόψωμα...
...πατάτες...πολλές πατάτες...
...κρεατικά...
...όλα ψημένα στον ξυλόφουρνο...
...πεζοπορίες...
...φαγητό για όλους στο φιλόξενο παλιό σχολείο του χωριού...
...χορούς κυκλοτερείς που δένουν τις παρέες...
...εκπλήξεις...
...παιχνίδια...
...αντίδωρα φιλοξενίας...
...και κυρίως αγάπη...των παλιότερων στους νεότερους, των δασκάλων και γονιών προς τα παιδιά τους, των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους τους,το χωριό τους,τις αξίες τους...,των νέων για όσα οι παππούδες τους τους κληροδότησαν ώστε πάνω τους να κτίσουν... γιατί χωρίς αγάπη δεν γίνονται τέτοιες δράσεις...Όσο για εμένα...μόνο ένα ευχαριστώ έχω να πω...για την ημέρα που μου χαρίστηκε και για τη σπίθα της ελπίδας που άναψε...
https://vasanakia.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου