Τα ατσάλινα τείχη της πατρίδας

 

«Η καλύτερη στιγμή να επιδιορθώσεις τη στέγη είναι όταν ο ήλιος λάμπει.»

Τζών Κένεντυ

Γράφει ο Δημήτρης Κιούσης*

Πριν ένα έτος γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας, άλλοι από αυτά που πληροφορούνταν από τα μέσα ενημέρωσης και άλλοι μέσα από μία πιο διεξοδική έρευνα, αφουγκραστήκαμε τις περιπέτειες και τις δοκιμασίες του Ελληνικού Γένους όχι μόνο για τα χρόνια που ακολούθησαν της Επανάστασης αλλά καθ’ όλη την υπερδισχιλιετή ιστορία μας.

Οι προσωπικότητες του Ελληνισμού άγγιξαν ευαίσθητες χορδές, ενέπνευσαν, ταύτισαν τους ζώντες με τους προγόνους αυτών. Η σύνδεση της ιστορίας της πατρίδας μας με το «εδώ» και το «τώρα» της σύγχρονης εποχής, που προέκυψε ως λογική ακολουθία του ερευνητικού νου, γέννησε πολλά συναισθήματα αλλά και περισσότερα ερωτηματικά.

Η πατροπαράδοτη έξις μας είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε τους προγόνους για τα λάθη τους και να γκρινιάζουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Άραγε, όντως αξίζουμε κάτι καλύτερο ή είμαστε άξιοι του εαυτού μας ; Σίγουρα, και η παιδεία μας και η υγεία μας και η οικονομία μας και η ασφάλειά μας πρέπει να είναι καλύτερου επιπέδου, όμως με την στάση μας αυτή τί θα προσθέσουμε στο όλο οικοδόμημα; Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα δώσουμε σίγουρο πάτημα στην νεολαία μας να μας κατηγορήσει κι αυτή με την σειρά της με τον ίδιο τρόπο αργότερα. Άλλωστε πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι πρόγονοι όλων μας αυτή την περιουσία κατάφεραν να μας δώσουν, αυτήν έχουμε και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτήν. Και αυτονόητη απόδειξη της ευγνωμοσύνης μας για την προσφορά των προγόνων μας αποτελεί η προστασία, η περιτείχιση της πατρώας περιουσίας και το μη ξεπούλημα αυτής για την ευζωία μας.

Η προβολή της κατάστασης στην γειτονιά μας εν έτει 2022 μας φέρνει αντιμέτωπους με την σκληρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Μια Ελλάδα που επουλώνει τις πληγές της μετά την μακροχρόνια οικονομική  και κοινωνική κρίση (από την οποία ευτυχώς κατάφερε να βγει χωρίς κάποιο βαθύ διχασμό σαν του παρελθόντος) και με γείτονες να εποφθαλμιούν την δυναμική της χώρας μας στο ενεργειακό παιχνίδι, που ενδεχομένως θα μπορέσει να μας απομακρύνει οριστικά από την δυνατότητά τους να μας κλυδωνίζουν και να μας ταρακουνούν κατά βούληση. Η περιχαράκωση της πατρώας γης επιδιώκεται δια των εξοπλιστικών προγραμμάτων με φρεγάτες, μαχητικά, πυραύλους, drone και αντι-drone και μια πλειάδα νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων. Όλα αυτά καλά και άριστα. Ας έχουμε το πιο εξελιγμένο μαχητικό, την πιο σύγχρονη κορβέτα, το τελευταίας τεχνολογίας αντι -drone. Όμως μόνο αυτά αρκούν; Οι πιλότοι μας άριστοι, το ίδιο και οι πλοίαρχοί μας, όμως αυτός που κρατά την επικράτειά μας είναι ο στρατός, οι πεζικάριοι, που προέρχονται από τον απλό λαό, από εμάς και τον διπλανό μας.

Η έννοια της στρατιωτικής θητείας όπως έχει ξεφτίσει για δεκαετίες τώρα (το «τρέλανε τους όλους, μην τρελαθείς» είναι σημείο της κατάπτωσης  των αξιών μας και των αγκυλώσεων της μεταπολίτευσης) κατ’ ουσία αποτελεί μόνο ένα σύμβολο του ατόμου, για να τον συνδέει με την πατρίδα του και τους συστρατιώτες-μελλοντικούς συμπολίτες του μέσα από μια οξύμωρη ακούσια προσφορά, κούφιο απομεινάρι της ευψυχίας των πατεράδων αυτού. Η Ελλάδα μας είναι μικρή και οικονομικά ασθενής για να βασίζεται μόνο σε επαγγελματικό στρατό. Μπορεί όμως να βασίζεται στους πολίτες της; Ή την κρίσιμη ώρα θα επικρατήσει το ανεγκέφαλο και το ανεκδιήγητο που διέπει τις χαμηλές συνειδήσεις;

Η αποδόμηση δεκαετιών έχει λειτουργήσει διαβρωτικά στον κοινωνικό ιστό και στην εθνική του συνείδηση. Ουτοπικές θεωρίες και ιδεοληψίες έχουν καταντήσει τον μέσο Έλληνα εξωγήινο, ανίκανο να αντιληφθεί την αξία του και την θέση του στην παγκόσμια κοινότητα. Την σημασία της παρουσίας του ιστορικά σε αυτό το γεωπολιτικό σταυροδρόμι. Η οικουμενικότητα της ματιάς του Έλληνα στένεψε από την ξέβαθη ακρισία του. Βαυκαλιζόμαστε να λέμε ότι η ποιότητα των δικών μας ανθρώπων είναι ανώτερη των γειτόνων, μέσα από συλλογισμούς που είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Από την απέναντι μεριά παρατηρούμε τον φανατισμό των γειτόνων με μια διάθεση να διεκδικήσουν την νεοοθωμανική ρεβάνς μέσα από διαρκείς προκλήσεις, τις οποίες προσπαθούν να διαστρέψουν,  για να μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν έρχονται αυτοί σε εμάς, εμείς τους τσιγκλίσαμε, εμείς τους προκαλέσαμε και η επίθεσή τους είναι άμυνα.

Ως τα καθαυτά ατσάλινα τείχη της πατρίδας μας λοιπόν δεν πρέπει να λογίζονται τα υπερπολύτιμα και άκρως απαραίτητα οπλικά μας συστήματα. Ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτά. Ατσάλινα τείχη είναι τα χέρια των νέων μας και των μεγαλυτέρων , τα χέρια αυτών που ξέρουν δουλεύουν,  να εκτιμούν αυτό που έχουν και να αγωνίζονται γι΄αυτό. Αυτά τα ατσάλινα τείχη πρέπει να διαφυλάξουμε, να ψηλώσουμε και να ενισχύσουμε από τον καιρό της ειρήνης, καθότι από τον καιρό της προετοιμασίας προκρίνεται το αποτέλεσμα . Η συγκρότηση μιας παλλαϊκής αντίληψης άμυνας και αντίστασης από όσους επιθυμούν να αποτελέσουν την μαγιά μιας τέτοιας προσπάθειας είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ. Ατόμων που την δύσκολη ώρα δεν θα ψάχνουν να βρουν αυτό που πρέπει αλλά θα είναι ήδη ενήμεροι και προετοιμασμένοι για να συνδράμουν κι αυτοί με την σειρά τους την εθνική προσπάθεια σαν ένας ακόμη πυλώνας. Αυτών που θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα και το στρατηγικό βάθος της άμυνας και θα μπολιάσουν τις ένοπλες δυνάμεις με τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Των πιο δυναμικών στοιχείων της κοινωνίας που ξέρουν να κάνουν την διαφορά.

Οι θεωρίες και οι διαλεκτικές αναλύσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν δε δεν στοιχίζονται προς ανάλογες πράξεις αποτελούν κενό γράμμα. Ο κόσμος μας είναι ευμετάβλητος και μέσα σε αυτή του την μεταβλητότητα καλούμαστε να παλέψουμε και να προσαρμοστούμε. Το χρέος μας απέναντι στους εαυτούς μας και σε αυτούς που αγαπάμε μας καλεί σε αποφάσεις αυτογνωσίας και ευθύνης. Η πολιτεία οφείλει να ανταποκριθεί, να αντιληφθεί τις απαιτήσεις της εποχής και να προετοιμαστεί εγκαίρως.

Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί

*φιλόλογος

https://infognomonpolitics.gr/