Καταδικάζουμε τον Πούτιν, αφού πρώτα καταδικάσουμε τον Ερντογάν

 

Ξένια Τούρκη

Χωρίς να λάβει υπόψη της τις αντιδράσεις η Ρωσία ξεκίνησε χθες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ουκρανίας. Με ένα επιθετικό ύφος, το οποίο συνηθίζει πολύ το τελευταίο διάστημα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν είπε πως δεν θα ανεχθεί τις απειλές του Κιέβου, ή ανάμειξη από άλλες χώρες στις υποθέσεις του και τόνισε πως κανένας δεν πρέπει να τα βάζει με τη χώρα του.

Ο μάτσο τρόπος με τον οποίο διοικεί τη Ρωσία και που παρουσιάζει τον εαυτό του ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται πως γοητεύει πολλούς. Τον θαυμάζουν γιατί επιδεικνύει δύναμη και γιατί δεν λογαριάζει κανένα, προκειμένου να γίνει το δικό του. Και αναφέρονται συνεχώς στις τακτικές που χρησιμοποιεί θεωρώντας τις ιδιαίτερα αποτελεσματικές.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι ένας δυναμικός ηγέτης αλλά ένας νταής. Αφού έπνιξε κάθε αντίθετη φωνή στο εσωτερικό, αφού φυλάκισε εκατοντάδες αντιφρονούντες και αφού διέλυσε την αντιπολίτευση, επιδιώκει να επιβάλει διά της βίας τις θέσεις του και σε άλλες χώρες. Χωρίς φυσικά να λαμβάνει υπόψη του το διεθνές δίκαιο, τις συμφωνίες που υπάρχουν και την ίδια τη θέληση των κατοίκων τους.

Επομένως, το να δίνουμε εύσημα στον Ρώσο πρόεδρο γιατί χρησιμοποιεί τη δύναμή του με τέτοιο τρόπο είναι σαν να επιβραβεύουμε τον νταή του σχολείου, που επειδή ξεπερνά τα υπόλοιπα παιδιά σε σωματική δύναμη τα χτυπά και τους παίρνει το φαγητό και τα χρήματα που κρατούν. Με τον ίδιο τρόπο ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο νταής που εκφοβίζει για να γίνει το δικό του.

Αναπόφευκτα, γίνεται σύγκριση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Ταγίπ Ερντογάν, καθώς τα μοτίβα συμπεριφοράς τους είναι τόσο κοντινά. Και οι δυο μιλούν για το μεγαλείο της χώρας τους. Και οι δυο θέλουν να αναθεωρήσουν το status quo της περιοχής τους, χωρίς να υπολογίζουν τους υπόλοιπους. Και οι δυο δεν δίνουν δεκάρα για το διεθνές δίκαιο. H συμπεριφορά των δύο αυταρχικών ηγετών είναι τόσο πανομοιότυπη που πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος για να μην το αντιληφθεί.

Όταν δικαιολογούμε τον Ρώσο πρόεδρο που επεμβαίνει στρατιωτικά για να υπερασπιστεί, δήθεν, μια μειονότητα στην επικράτεια ενός άλλου κυρίαρχου κράτους, είναι σαν να λέμε μπράβο στον Τούρκο ομόλογό του για όσα κάνει εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας. Είναι εντελώς ανήθικο να θαυμάζουμε το δίκαιο του ισχυρού. Αλλά την ίδια στιγμή είναι και εντελώς βλακεία να το κάνουμε όταν στη θέση του αδύνατου είμαστε εμείς.

Φιλελεύθερος