Η πολιτική του «ως πάρα τζει»…

 Η πολιτική του «ως πάρα τζει». Και «των τριών ου: κου-του-ρού».

ΕΙΝΑΙ ίσως η πιο γνώριμη, διαρκής, επίμονη και μακροχρόνια ουσία της πολιτικής που άσκησαν και ασκούν στους χειρισμούς του Κυπριακού, οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Κύπρου (με τις έχουσες πλειοψηφία στις εκάστοτε εκλογές, κομματικές ηγεσίες), από την εθνική καταστροφή του 1974 μέχρι σήμερα: Κατά κανόνα στερούμενη γενικότερου στρατηγικού σχεδιασμού τον οποίο να υπηρετεί.

Εδώ και χρόνια, πάντως, κατάφερε να εισπράξει διάφορα… προσωνύμια της κυπριακής διαλέκτου, όπως λόγου χάριν:

– Η πολιτική του «θωρούμεν τζιαί κάμνουμεν». Και του «ως τζείθθε μέρου».

– Η πολιτική «που στύλλον στύλλον άνεση». Και «ό,τι μας λάχει».

– Η πολιτική του «ως πάρα τζει». Και «των τριών ου: κου-του-ρού».

ΕΙΝΑΙ γεγονός επίσης πως, έχοντας σαν βάση του επιχειρήματος τα αποτελέσματα των διαδοχικών εκλογών στο χρονικό διάστημα 1976-2021, αυτή η πολιτική του «ως πάρα τζει», φαίνεται να χαίρει της λαϊκής εγκρίσεως. Ψηφισμένη. Είναι, δηλαδή, κατ’ επανάληψιν δημοκρατικά νομιμοποιημένη. Άλλες πολιτικές δεν μπόρεσαν να πείσουν την πλειονότητα των ψηφοφόρων κι έμειναν περιθωριακές. Στη διάρκεια όσων χρόνων, αναδεικνύονται πρώτα κόμματα ο ΔηΣυ και το ΑΚΕΛ με σταθερά μικρότερα (πλην του έτους 1985) το ΔηΚο την ΕΔΕΚ κοκ

ΕΙΝΑΙ επίσης μία εκδοχή ισχυρής αληθινότητας, πως ο ρόλος των μικρότερων κομμάτων του λεγόμενου εδιάμεσου ή κεντρώου χώρου, ήταν ο ρόλος του «χειρόφρενου».  Επειδή, για παραδοσιακά φατριαστικούς λόγους, ουδέποτε έως τώρα τόλμησαν μαζί να συγκυβερνήσουν οι εμφανιζόμενοι ως «αιωνίως αντίπαλοι» (κατά τα παραπλήσια ποδοσφαιρικά ειωθότα), ο ΔηΣυ με το ΑΚΕΛ. Και, άρα, το ενδιάμεσο… χειρόφρενο εμπόδισε τις προτιθέμενες (και μη προστιθέμενες) για περαιτέρω υποταγή στις τουρκικές απαιτήσεις, ηγεσίες ΔηΣυ-ΑΚΕΛ να υπογράψουν το εκάστοτε είδος της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, από τους Δείκτες Κουεγιάρ του 1985, ως το Σχέδιο Ανάν του 2004 και το Κραν Μοντανά 2017.

ΑΥΤΗ όμως η εκδοχή (και η πραγματικότητα) δεν αλλοιώνει ούτε κατ’ ελάχιστον την γενικότερη και διαχρονικά σταθερή πολιτική του «ως πάρα τζει – θωρούμεν τζιαί κάμνουμεν». Την επιβεβαιώνει. Και την επαληθεύει αδιάκοπα:

– ΑΦ’ ΕΝΟΣ ΔΕΝ επιχείρησε η Κυπριακή Δημοκρατία να σχεδιάσει και προγραμματισμένα να υλοποιήσει εργωδώς μια Στρατηγική Απελευθέρωσης των σκλαβωμένων (1974-2022) από την Τουρκία βόρειων ελληνικών εδάφών της.

– ΑΦ’ ΕΤΕΡΟΥ ΔΕΝ επέτρεψε (εισέτι) η πλειοψηφία του λαού την υποταγή στις απαιτήσεις των Τούρκων Κατακτητών. Ακόμη και όταν αυτές οι απαιτήσεις φόρεσαν τον μανδύα Σχεδίου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ με τις ευλογίες της Διεθνούς Κοινότητας. Και υποστηρίχθηκαν από τις ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων ΔηΣυ-ΑΚΕΛ, την εν Αθήναις κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, την Ε.Ε. του Φερχόιγκεν κοκ, στο μοναδικό Δημοψήφισμα που διενεργήθηκε για πρώτη φορά (24.4.2004) για ένα «ναι ή όχι» στο είδος της προτεινόμενης λύσης του Κυπριακού.

Η ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΗ αυτή στάση της πλειοψηφίας του λαού, εξ υπαιτιότητος κυρίως των διαδοχικών κομματικών ηγεσιών του, δεν κατάφερε να γονιμοποιήσει και να κυοφορήσει έως τώρα μιαν άλλη πειστική Στρατηγική Απελευθέρωσης, ικανή να μεταβάλει ουσιωδώς τις εκλογικές επιλογές των ψηφοφόρων. Όποιοι δοκίμασαν δεν μπόρεσαν να πείσουν. Έστι, λοιπόν, με τις ψήφους του λαού, οι μετά το Δημοψήφισμα του 2004 διαδοχικές προεδρικές εκλογές 2008, 2013, 2018, αναπαρήγαγαν και πάλι την πολιτική του «ως πάρα τζει». Στο ίδιο πάντα… αλακάτιν:

– ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ στην εξουσία, να λαφυραγωγούμε την Εξουσία και να προετοιμάζουμε την συνέχιση της παραμονής μας (και λαφυραγώγησης) στην Εξουσία άχρι… «our children and grandchildren».

– ΜΕ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ, όπως πάντα, «ως τζείθθε μέρου» και ως «πάρα τζει».

–  ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ πάντα τους επίδοξους, ομοίως έχοντες ως προτεραιότητα και ορεγόμενους την λαφυραγώγηση της Εξουσίας.

– ΔΙΟΤΙ, όσοι ακόμη παραμένουν ψηφοφόροι, αυξανομένων των ποσοστών της Αποχής, ψηφίζουν και αναδεικνύουν ισχυρότερα κόμματα τα ΔηΣυ-ΑΚΕΛ (17% και 14% αντιστοίχως του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων).

ΕΠΙΤΥΧΙΑ είναι, πράγματι, ότι αυτή η πολιτική του «ως πάρα τζει», 1974-2022, κατάφερε, υπό τον δυσμενέστερο για τον Ελληνισμό συσχετισμό ισχύος έναντι της Τουρκίας – Κατακτητή και υπό το βάρος των αλλεπάλληλων τουρκικής απαίτησης «σχεδίων λύσης», να διασώζει και να συντηρεί ως το μόνο διεθνώς νόμιμο και αναγνωρισμένο κράτος στην Κύπρο την Κυπριακή Δημοκρατία εις χείρας του κυπριακού Ελληνισμού.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ είναι ότι οι πρωτεργάτες λαφυραγώγησης της Εξουσίας, ΔηΣυ και ΑΚΕΛ και άλλοι κατά διαστήματα συγκυβερνήσαντες μαζί τους, απέτυχαν να συνομολογήσουν και να συνυπογράψουν, όπως οι διακηρύξεις των ηγεσιών τους ήθελαν, την διζωνική λύση με «ισότιμους συνεταίρους» και με «πολιτική ισότητα» συγκυρίαρχους εφ ολοκλήρου, τους επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας του τουρκικού κατοχικού Ψευδοκράτους του Αττίλα (Ντενκτάς, Ταλάτ, Ακιντζί, Τατάρ).

ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ότι αυτή η διαχρονική πολιτική του «ως πάρα τζει», επέτρεψε, εξίσου… διαχρονικά, την ατιμώρητη, ανενόχλητη και ανεμπόδιστη διαιώνιση, εμπέδωση, μονιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής – κατοχής του 1974, στην ξηρά στην θάλασσα και στον αέρα, στους θεσμούς και τις διαδικασίες και πρωτοβουλίες του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών και ενδιαφερομένων δυνάμεων, όπως επίσης – όπερ τρισχειρότερο – και στα μυαλά όχι μόνο των εκάστοτε ιθυνόντων σε Αθήνα και Λευκωσία, αλλά και στα μυαλά της πλειονότητας του λαού.

ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι ότι η ίδια πολιτική παρέχει στην Τουρκία – Κατακτητή την ευχέρεια και τη βεβαιότητα μακροπρόθεσμης επιτυχίας των επεκτατικών βλέψεων της νεο-οθωμανικής στρατηγικής της:

– Με την «μόλα» και με υπόδειγμα τα κεκτημένα της στην Κύπρο, σχεδιάζει στοχεύοντας το Αιγαίο, τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, την Δυτική Θράκη και την ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο. Με ήδη γεγραμμένο το «Στρατηγικό Βάθος» ανάδειξής της ως μίας των υπερδυνάμεων της περιοχής.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτής της κατάστασης πραγμάτων, προϋποθέτει επιτέλους, ως πρώτιστο καθήκον, τον σχεδιασμό, από κοινού με την Αθήνα, μίας Στρατηγικής Απελευθέρωσης  της Κύπρου.

– Ικανής πρώτ’ απ’ όλα να ανορθώσει όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς συντελεστές εθνικής ισχύος του Ελληνισμού.

– Ικανής να προβλέπει τα διαδοχικώς επικείμενα στις ρέουσες αλλαγές συσχετισμών δυνάμεων στην περιοχή και τις μεταβολές των διεθνών σχέσεων, ανάμεσα στους «παίχτες» εδώ και παγκοσμίως.

– Ικανής να αναθερμαίνει πειστικά και αξιόπιστα προς όλους τον στόχο της απελευθέρωσης των τουρκοκρατούμενων εδαφών και αποκατάστασης της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και:

– Ικανής να καραδοκεί διαρκώς, με δυνατότητες και προπαρασκευές, για την αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των ευκαιριών που θα υπάρξουν και προς τις οποίες η ίδια οφείλει να συμβάλλει.

Λάζ. Α. Μαύρος

https://infognomonpolitics.gr/