Είναι για να διερωτάται κανείς αν πραγματικά ελπίζουν σε κάτι όσοι πολιτικοί και άλλοι θεωρούν ότι ανταποκρίνονται σε κάποιας μορφής αγώνα για να απαλλαγούμε από την κατοχή, εστιάζοντας τις προσπάθειές τους στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Ή, στα σχέδια δράσης για τη συμμετοχή των γυναικών στις διαπραγματεύσεις. Ή, στην αναβάθμιση του ρόλου των δικοινοτικών τεχνικών επιτροπών. Αυτός είναι ο αγώνας μας εδώ και χρόνια. Τώρα, κορυφώνεται, μάλιστα και Αναστασιάδης, Κασουλίδης εκστρατεύουν στην Ευρώπη για να προωθήσουν ιδέες, που ούτε καινοφανείς είναι, ούτε αποδεκτές από την άλλη πλευρά. Και, φυσικά, θα είχαν κι αυτά κάποιο νόημα αν μπορούσε κάποιος να εξηγήσει σε τι ελπίζουν με αυτές τις κινήσεις, ποιοι είναι οι στόχοι αυτού του αγώνα. Διότι, η απαλλαγή από την κατοχή δεν είναι.
Δίνεται, μάλιστα, και η εντύπωση, μπορεί και σκόπιμα, ότι αίφνης άλλαξε η πολιτική που εστίαζε στις ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Τουρκίας και η άσκηση πίεσης με τις συνεργασίες/ συμμαχίες με τις γειτονικές χώρες, αμέσως μόλις αποχώρησε από το υπουργείο Εξωτερικών ο Νίκος Χριστοδουλίδης κι επέστρεψε ο Γιαννάκης Κασουλίδης. Ως να είχε, δηλαδή, μια δική του προσωπική πολιτική ο Χριστοδουλίδης και τώρα που έφυγε αυτός ο κακός, ανέλαβε ο καλός να φέρει τα πράγματα σε πιο σωστή πορεία. Ο Πρόεδρος σε ποιο ταμπλό παίζει δεν κατάλαβε κανένας. Ο πολιτικός προσανατολισμός ανήκει πάντα στον Πρόεδρο, εκτός κι αν αδιαφορεί τόσο πολύ πια (μην πούμε τη λέξη που χρησιμοποίησε ο ίδιος) και θέλει να δηλώσει πως είναι οι υπουργοί του που χαράζουν τη δική του πολιτική. Είναι κρίμα, όμως, οι προεκλογικές σκοπιμότητες να φορτώνουν αδίκως στον Χριστοδουλίδη τα όποια αδιέξοδα και να νίπτει τας χείρας η υπόλοιπη ηγεσία που έχει τεράστιες ευθύνες.
Το γεγονός, λοιπόν, είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτό που είναι ολόφωτο μπροστά μας είναι πως η ηγεσία μας και περισσότερο ο Πρόεδρος απλώς βαριέται -για να το πω όσο πιο παραστατικά γίνεται. Βαριέται και να σκεφτεί. Έχουν εξαντληθεί να πέφτουν στον τοίχο της τουρκικής βαρβαρότητας και κάνουν πλέον «συντήρηση δυνάμεων» να περάσει ο χρόνος που απομένει για να λήξει η προεδρική θητεία. Η επαναφορά των ΜΟΕ στο προσκήνιο μπορεί να δίνει το μήνυμα ότι κερδίζει εντυπώσεις η πλευρά μας, ότι δηλαδή επιθυμεί τη συμφιλίωση και όχι τη σύγκρουση, αλλά επί της ουσίας δεν ανοίγει καμιά προοπτική. Ή, αν ανοίγουν τα συγκεκριμένα ΜΟΕ κάποια προοπτική είναι: 1. Προς την αποδοχή και εν τέλει την αναγνώριση κρατικής οντότητας στα κατεχόμενα και 2. Προς το κλείσιμο του Κυπριακού με την επιστροφή της κλειστής περιοχής της Αμμοχώστου. Εξάλλου, όπως ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης ομολόγησε, «η πολιτική του κατευνασμού, δεν πρόκειται να επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε σχέση με την Τουρκία. Δοκιμάστηκε και έχει αποτύχει» (20/7/20). Τι άλλο από «πολιτική κατευνασμού» είναι οι προτάσεις για ΜΟΕ, που νομιμοποιούν το παράνομο αεροδρόμιο και τα κατεχόμενα λιμάνια;
Δηλαδή, διαπίστωσε ο Πρόεδρος ότι αυτή η πολιτική «αντί να λειτουργεί υποστηρικτικά ως προς την υιοθέτηση μιας λογικής, ρεαλιστικής και συνάδουσας με το διεθνές δίκαιο στάσης, εκτρέφει ακόμη περισσότερο τη μεγαλομανία, τις παράνομες δράσεις, τις εκβιαστικές προσεγγίσεις και τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις μίας χώρας που θεωρεί τον εαυτό της ως ηγέτιδα της περιοχής και όχι μόνο», αλλά τη συνεχίζει, την αναβαθμίζει, την προπαγανδίζει στην Ευρώπη. Είναι προφανές ότι δεν αναμένει αποτέλεσμα, αλλά το ερώτημα είναι αν θέλει αποτέλεσμα.
Με ποιο τρόπο, λοιπόν, μπορεί να βοηθήσει στην απαλλαγή της Κύπρου από την κατοχή και την επανένωση που μας έταξαν, η αναγνώριση διεθνούς αεροδρομίου και λιμανιών στην «τδβκ»; Με ποιο τρόπο μπορεί να έρθει στα συγκαλά του ένας Τουρκοκύπριος, όπως ο Τατάρ, που πιστεύει ότι πραγματικοί ιδιοκτήτες του νησιού είναι οι οθωμανοί και, επομένως, μας κάνουν χάρη που επιτρέπουν στους Ελληνοκύπριους να βρίσκονται στην ιδιοκτησία τους; Ή, ένας Τούρκος, όπως ο Ερντογάν, που βλέπει τον κίνδυνο να χάσει τις εκλογές το 2023 και επενδύει στην ακρότητα του ισλαμοφασισμού για να κρατήσει κοντά του τους Γκρίζους Λύκους;
Προχτές, μιλώντας σε δημοσιογράφους της «ένωσης ξένου Τύπου», ο Τατάρ τους ενημέρωνε ότι «οι Τουρκοκύπριοι συνεχίζουν την αντίστασή τους κατά του διδύμου Ελληνοκύπριοι-Ελλάδα, που προσπαθεί να κάνει την Κύπρο ελληνικό νησί και να τους αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης». Είναι δυνατό σήμερα να πιστεύει κάτι τέτοιο ένας πολιτικός ηγέτης κι εμείς να περιμένουμε ότι υπάρχει πιθανότητα να συνεννοηθούμε μαζί του προσφέροντάς του δώρα, που δεν έχει το μυαλό να εκτιμήσει;
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου