Νέα τετελεσμένα, με αποκορύφωμα τις νέες εισβολές στην περίκλειστη Αμμόχωστο και στην Κυπριακή ΑΟΖ. Μία Άτυπη Διάσκεψη στη Γενεύη και μια Συνάντηση στη Νέα Υόρκη επιβεβαίωσαν το χάσμα των δύο πλευρών. Η Ε.Ε., ως είθισται, «περί άλλα τυρβάζει», μηχανευόμενη «καρότα και μαστίγια», ενώ οι συνομιλίες, πλέον, λειτουργούν ως άλλοθι για την κατοχική πλευρά, που έχει ως βραχυπρόθεσμο στρατηγικό στόχο να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το κυρίαρχο στοιχείο, ως εκ τούτου, δεν είναι η στασιμότητα, όπως πολλοί θα υποστηρίξουν, σε μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν λάθη και ευθύνες. Εξάλλου, η στασιμότητα δεν προκύπτει ξαφνικά ως «μάννα εξ ουρανού», αλλά καθορίζεται και εξαρτάται από τις διαχρονικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν, τόσο της Λευκωσίας, όσο και της Αθήνας.
Δρομολόγηση και παγίωση νέων τετελεσμένων από την κατοχική δύναμη, με τη σαφή ανοχή -αν όχι υποβοήθηση- του διεθνούς παράγοντα, προεξάρχοντος του βρετανικού και του ΟΗΕ, έφερε η χρονιά που πέρασε στο εθνικό μας θέμα. Αποκορύφωμα, η νέα εισβολή στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου.
Το κυρίαρχο στοιχείο, ως εκ τούτου, δεν είναι η στασιμότητα, όπως πολλοί θα υποστηρίξουν, σε μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν λάθη και ευθύνες. Εξάλλου, η στασιμότητα δεν προκύπτει ξαφνικά ως «μάννα εξ ουρανού», αλλά καθορίζεται και εξαρτάται από τις διαχρονικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν, τόσο της Λευκωσίας, όσο και της Αθήνας. Οι οποίες φαίνεται να εμμένουν σε χιλιοειπωμένες στρατηγικές κατευνασμού του «θηρίου», το οποίο, όμως, ελλείψει αντανακλαστικών αντίδρασης, σέρνει το παιχνίδι αξιώνοντας νέες υποχωρήσεις από μέρους μας. Αυτό περιγράφει πλήρως την υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων και όχι μιαν απροσδιόριστη «στασιμότητα».
Η δήλωση του τέως Υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Ντόμινικ Ραάμπ, κατά τη φετινή επίσκεψή του στην Κύπρο, αρχές Φεβρουαρίου και πριν από τις δύο Άτυπες Συναντήσεις, όπως «τα μέρη έρθουν στις συνομιλίες με πρόθεση να επιδείξουν ελαστικότητα και συμβιβασμό», συνοψίζει πλήρως το διαπραγματευτικό μας αδιέξοδο. Η έκκληση αυτή, όντας επαναλαμβανόμενη, δεν μπορεί να μην ερμηνευθεί έξω από το ευρύτερο πλαίσιο κινήσεων, όλων των εμπλεκομένων μερών.
Από τη μια η Λευκωσία παλεύει να διατηρήσει τους υφιστάμενους όρους εντολής του Συμβουλίου Ασφαλείας, στους οποίους καταγράφεται η συμφωνημένη βάση λύσης, Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Η οποία, σημειωτέων, αποτελεί ήδη μια «έντιμη υποχώρηση» για την ελληνοκυπριακή ελίτ που επωμίστηκε την ευθύνη διαχείρισης του ζητήματος. Από την άλλη, Τουρκία και ψευδοκράτος επιχειρούν τη σταδιακή απομάκρυνση, ακόμη και από αυτούς τους ευνοϊκούς για τους ίδιους, όρους αναφοράς. Το εξαγόμενο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως η πολιτική των ίσων αποστάσεων που ακολουθούν ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., αλλά και οι «penholder» Βρετανοί, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί εις βάρος των διαχρονικών συγκλίσεων και υπέρ των νέων τουρκικών αξιώσεων.
Νέα τετελεσμένα, λοιπόν, με αποκορύφωμα τις νέες εισβολές στην περίκλειστη Αμμόχωστο και στην Κυπριακή ΑΟΖ. Μία Άτυπη Διάσκεψη στη Γενεύη και μια Συνάντηση στη Νέα Υόρκη επιβεβαίωσαν το χάσμα των δύο πλευρών. Η Ε.Ε., ως είθισται, «περί άλλα τυρβάζει», μηχανευόμενη «καρότα και μαστίγια», ενώ οι συνομιλίες, πλέον, λειτουργούν ως άλλοθι για την κατοχική πλευρά, που έχει ως βραχυπρόθεσμο στρατηγικό στόχο να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Λευκωσία, σε στάση αμηχανίας, αγνοώντας τα πραγματικά επίδικα, υπεισέρχεται σε ανούσιες συζητήσεις, με κυβερνητικά στελέχη να φθάνουν να αμφισβητούν ακόμη και την… χιλιοσυμφωνημένη πολιτική ισότητα. Την ίδια ώρα, η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων αναπαράγει στερεοτυπικά τσιτάτα, διαιωνίζοντας στην κυπριακή κοινωνία εθνοκτόνα παρελθοντικά δίπολα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα όσα ακολούθησαν των αποκαλύψεων των πρακτικών των Η.Ε., στο Κραν Μοντανά.
Συνομιλίες… εκτός θέματος
Η αρχή της χρονιάς βρήκε τις δύο αντιπροσώπους των Η.Ε., Τζέιν Χολ Λουτ και Ελίζαμπεθ Σπέχαρ, να εντατικοποιούν τις επαφές τους με τις δύο πλευρές, με απώτερο σκοπό να οριστεί μια άτυπη πενταμερής διάσκεψη, κλειδώνοντας παράλληλα και συγκλίσεις μεταξύ των πλευρών.
Ενώ τα Η.Ε. διεμήνυαν προς πάσα κατεύθυνση πως δεν επιδιώκουν να αρχίσουν μια διαδικασία απλά και μόνο χάριν συζήτησης, αλλά στη βάση κοινού εδάφους, προχώρησαν σταδιακά σε δύο άτυπες συναντήσεις: Την Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη τον Απρίλιο και την Τριμερή στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο. Χωρίς ωστόσο η κατοχική πλευρά να υποχωρήσει από τις εκτός πλαισίου θέσεις που ήδη διακήρυττε. Οι δύο άτυπες συναντήσεις, όχι μόνο δεν έφεραν το απαιτούμενο αποτέλεσμα, που ήταν η επανέναρξη των συνομιλιών με βάση το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης, αλλά κατέδειξαν εγγράφως το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές. Αξιοποιήθηκαν δε πλήρως από Τουρκία και ψευδοκράτος, με εκπροσώπους της κατοχής να τονίζουν κατά καιρούς πως τους δόθηκε η ευκαιρία να προωθήσουν επίσημα τις νέες ιδέες τους στον κόσμο, αξιώνοντας νομιμοποίηση.
Μάλιστα, δεν έχαναν ευκαιρία να διακηρύττουν την ανεπίσημη υφή των συναντήσεων, θέτοντας εκ των προτέρων προϋποθέσεις για έναν ουσιαστικό διάλογο.
«Δεν θα είχε νόημα να καθίσουμε στο τραπέζι και να ξεκινήσουμε επίσημες διαπραγματεύσεις υπό τις παλιές συνθήκες, χωρίς να αναγνωρίζεται στην Κύπρο διεθνές καθεστώς ισότιμης κυριαρχίας που βασίζεται στην κυριαρχική ισότητα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ερσίν Τατάρ, μετά το πέρας της Πενταμερούς στη Γενεύη.
Ως εκ τούτου, διαδραματίστηκε ένα σήριαλ με προδιαγεγραμμένο τέλος, το οποίο είχε ως συνέπεια, οι προνομιακοί διεθνείς συντελεστές των συνομιλιών, να διαμηνύουν - έστω λεκτικά - πως «ψάχνουν το κοινό έδαφος». Με τη Λευκωσία να αναγκάζεται σε διευκρινίσεις, πως «το κοινό έδαφος υπάρχει». Και, ως γνωστόν, τα ρητορικά ατοπήματα και οι εποικοδομητικές ασάφειες του παρόντος γιγαντώνονται στο μέλλον και… στρέφονται μπούμερανγκ.
«Ενδεχομένη προσπάθεια δημιουργίας νέων τελεσμένων, είτε επί του εδάφους είτε επί της θαλάσσης, θα είναι αιτία μη συμμετοχής σε ανάλογες προσπάθειες του Γ.Γ., όχι εξαιτίας του Γ.Γ., άλλα εξαιτίας των συμπεριφορών της Τουρκιάς», δήλωνε τον Απρίλιο ο Νίκος Αναστασιάδης. Λίγους μήνες μετά και παρά τις νέες εκνομίες των Τούρκων, συμμετείχε σε Άτυπο Δείπνο στη Νέα Υόρκη.
Το δείπνο Γκουτέρες - Αναστασιάδη - Τατάρ, πάντως, δεν απέφερε τίποτα ουσιαστικό. Αντιθέτως, έφερε νέο μπέρδεμα και νέα διπλωματική αποτυχία, ως προς το ζητούμενο που τέθηκε, που δεν ήταν άλλο από τον διορισμό ενός Ειδικού Απεσταλμένου των Η.Ε. για το Κυπριακό - και όχι Προσωπικού του Γ.Γ. Που θα δεσμεύεται, δηλαδή, απευθείας από το Συμβούλιο Ασφαλείας και, άρα, από τα ψηφίσματα και τις συμφωνίες που προνοούν λύση Δ.Δ.Ο.
Ενώ οι Γκουτέρες και Αναστασιάδης έκαναν λόγο για συμφωνία διορισμού ενός Ειδικού Αντιπροσώπου, ο Τατάρ, λίγο μετά το δείπνο και αφού μετέβη στην τουρκική πρεσβεία, άλλαξε το τροπάρι. Το σίριαλ συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Αποτυχιών… συνέχεια στο σήμερα, προτάσσοντας την ελπίδα
Στην παρούσα φάση, αγνοείται ακόμη ο νέος απεσταλμένος, με τους αρμόδιους κρατικούς αξιωματούχους να αλλάζουν τη ρητορική τους, συναντώντας έτσι τις «ρεαλιστικές πραγματικότητες» στις οποίες οι ίδιοι υπέπεσαν. «Αυτό που έχει σημασία και θέλω να τονίσω είναι όχι η ονοματολογία, αλλά οι όροι εντολής», θυμήθηκε ξαφνικά έναν περίπου μήνα μετά τη Νέα Υόρκη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ήδη, φαίνεται πως ο άλλος νεοδιορισθείς αντιπρόσωπος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, Καναδός Κόλιν Στιούαρτ, επιχειρεί να καλύψει το κενό, διοργανώνοντας, τον Δεκέμβριο, ένα δείπνο κοινωνικού περιεχομένου στο Λήδρα Πάλλας. Αποφεύχθηκαν όμως οι συζητήσεις ουσίας. Πάντως, ακόμη και για τον διορισμό του Καναδού αντικαταστάτη της Ελίζαμπεθ Σπέχαρ έφερε ενστάσεις η κατοχική πλευρά, καθώς δεν ενέκρινε την πρώτη επιλογή, της Αυστραλής Μελίσα Παρκ. Σκοπός αυτού του προσκόμματος, αλλά και άλλων πρακτικών ενστάσεων που φέρουν οι ψευδοαξιωματούχοι στην Ειρηνευτική Αποστολή, δυσχεραίνοντας το έργο της, είναι να δεικνύουν παρουσία «δύο κρατών» στο νησί και να εκβιάζουν υποχωρήσεις.
Πλέον, τα βλέμματα είναι στραμμένα στην ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, στα τέλη Ιανουαρίου.
Κόκκινο πανί ο Α. Γκουτέρες και οι Βρετανοί
Η ύποπτη βρετανική εμπλοκή δεν αποτελεί έκπληξη. Ωστόσο, ίσως για πρώτη φορά, σημαίνοντα κυβερνητικά στελέχη με γνώση των γεγονότων «κάρφωναν» χωρίς καμία διακριτικότητα τον σκιώδη ρόλο που έπαιξαν, τόσο κατά τη συγγραφή της καταδικαστικής Προεδρικής Δήλωσης του Σ.Α. των Η.Ε. για την περίκλειστη Αμμόχωστο, όσο και για προκλητικές «νέες ιδέες» που έριχναν κατά καιρούς στο τραπέζι, προς γεφύρωση του χάσματος.
Διά του λόγου το αληθές, οι διαρροές «συναινετικών προτάσεων» προερχόμενων από τον ΟΗΕ και Βρετανούς αξιωματούχους, υπό μορφή άτυπης συζήτησης και εποικοδομητικών ασαφειών, με σκοπό να «διασκεδαστούν» οι «ανησυχίες» της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Χαρακτηριστικές οι προτάσεις για εισαγωγή του όρου «αυτοδιοικούμενες περιοχές» ως ανεπαίσθητη ομπρέλα της αξίωσης για «κυριαρχική ισότητα» και λύση συνεργασίας δύο κρατών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, παρατηρείται μια ασυνέπεια ακόμη και στη θέση τους για «αμοιβαίες υποχωρήσεις», αφού τα όσα προτείνονται δεν φαίνεται να είναι τίποτα άλλο από κεκαλυμμένες τουρκικές θέσεις, με ωραιοποιημένο περιεχόμενο. «Άλλαξε ο Μανωλιός, κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Ενδεικτική των προθέσεων για άσκηση πιέσεων στην ε/κ πλευρά, η δήλωση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες στη Γενεύη, η οποία προκάλεσε έντονες πολιτικές αντιδράσεις.
«Το να τετραγωνίζεις τον κύκλο είναι αδύνατο στη γεωμετρία, αλλά είναι πολύ κοινό στην πολιτική. Η θέση μας είναι πολύ ξεκάθαρη. Ως ΓΓ έχω μια εντολή που μου δόθηκε από το ΣΑ. Έτσι, πρέπει να συγκαλέσω επίσημες διαπραγματεύσεις με βάση τους όρους εντολής που έχω. Αλλά σε ανεπίσημη συνάντηση που συγκλήθηκε χωρίς προϋποθέσεις είναι χρήσιμο, πιστεύω, όλες ο αντιπροσωπίες να εκφράσουν τις θέσεις τους». Σε άλλη ερώτηση, δε, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για αλλαγή των όρων εντολής, πέταξε το μπαλάκι όμως στους Βρετανούς.
Από την αμφισβήτηση της πολιτικής ισότητας στην ευρεία αποδοχή της «Αποκεντρωμένης Ομοσπονδίας»
Εν μέσω μάλιστα των ανεπιτυχών προσπαθειών για επανέναρξη του διαλόγου, προέκυψε και η ξαφνική αμφισβήτηση του εννοιολογικού και ερμηνευτικού πλαισίου που διείπε την πολιτική ισότητα. Μετά από συνάντηση του Προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου με τον Ύπατο Αρμοστή του Η.Β. στην Κύπρο, Στίβεν Λίλι, στα τέλη Φεβρουαρίου, ο κ. Νεοφύτου, μιλώντας για τη λύση αποκεντρωμένης ομοσπονδίας που προτείνει, έκανε μια δήλωση που άνοιξε εκ νέου το κεφάλαιο πολιτική ισότητα, προκαλώντας αντιδράσεις.
«Δεν λύνεται κανένα πρόβλημα με το να απορρίπτουμε πάντα οποιεσδήποτε ιδέες ή απόψεις στην προσπάθεια της επίλυσης ενός προβλήματος. Και γι’ αυτό το ζήτημα, ξέρω ως Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού και ως Συναγερμός, τι θέλω για το Κυπριακό. Θέλω να απαλλαγώ από την τουρκική κατοχή. Θέλω ν’ απαλλαγώ από τα κατοχικά στρατεύματα. Θέλω ν’ απαλλαχτώ από τις καταραμένες συνθήκες εγγυήσεων του ’60. Θέλω να πάρω εδάφη πίσω, τη Μόρφου, τα Βαρώσια και άλλες περιοχές. Θέλω μια δίκαιη διευθέτηση του περιουσιακού», είπε ο κ. Νεοφύτου, προσθέτοντας πως «για να τα πάρω όλα αυτά, χρειάζεται να δώσω στους Τουρκοκύπριους την πολιτική ισότητα».
Τα όσα ακολούθησαν, γιγάντωσαν το αίσθημα ανασφάλειας της κυπριακής κοινωνίας. Η έκκλησή του να συναντηθεί με την ηγεσία του ΑΚΕΛ, με σκοπό να «μιλήσουν για το μέλλον του τόπου, γιατί εθνική προτεραιότητα είναι να ενώσουν δυνάμεις και να απαλλαχτούν από την τουρκική κατοχή», βρήκε ανταπόκριση.
Μπορεί το εν λόγω κάλεσμα να είχε και προεκλογική χροιά, ωστόσο, αποτέλεσε την τέλεια ευκαιρία για την οριστική μεταπήδηση από τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία ως θέση αρχής, στην επιδίωξη «αποκεντρωμένης ομοσπονδίας». Το σημειολογικό πλαίσιο εμφανές: Τα δύο μεγάλα κόμματα, η κυπριακή πολιτική ελίτ, μετά από συναντήσεις με τους «penholder» Βρετανούς και άλλες πρεσβείες, προβαίνουν σε κοινή δήλωση παραδοχής μιας νέας υποχώρησης. Η στρατηγική εποικοδομητική τους ασάφεια, δε, για το τι ακριβώς εννοούν, λειτουργεί ως εργαλείο σταδιακής «κανονικοποίησης» του όρου. Το αποδέχομαι μεν, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει. Η αιώνια κυπριακή μας παραδοξότητα. Οι λογιών λογιών ερασιτεχνισμοί, η απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, με δόσεις ευσεβοποθισμού, πλασάρονται ως όραμα και σύνεση.
«Δεν απορρίπτουμε την ιδέα της αποκεντρωμένης από θέση αρχής, αλλά θέλουμε να ξέρουμε. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει από τον κ. Αναστασιάδη. Όταν μας πουν, θα τοποθετηθούμε», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Άντρος Κυπριανού, αφήνοντας την κυπριακή κοινωνία στα τυφλά.
Το πυροτέχνημα της πρότασης για Επιστροφή στο ’60 και η «Ομοσπονδία» ως Τοτέμ
Σε επίπεδο θέσεων και επιδιώξεων απασχόλησε έντονα και η πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας για επιστροφή στις παρελθοντικές πολιτικές δομές του Συντάγματος του ’60. Ή, έστω σε μερικές, ουδείς γνωρίζει. Ξεκίνησε επίσης ως ασαφές πυροτέχνημα, πήγε να πάρει μορφή μετά από κοινωνικές πιέσεις για το περί τίνος πρόκειται, πολεμήθηκε από τους θιασώτες του «ομοσπονδιακού/συνομοσπονδιακού status quo» και χάθηκε, για άλλη μια φορά, μες στην πολιτική παραφροσύνη της κυπριακής μας… αμετροέπειας.
«Σχήμα λόγου» (κατά τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Χριστοδουλίδη) ή όχι, έσβησε. Όπως εκτιμάται, ήταν μια κυβερνητική προσπάθεια να «τρίξει τα δόντια» και να απαντήσει ενδεχομένως με το ίδιο νόμισμα στις εκτός πλαισίου επιδιώξεις της τουρκοκυπριακής ηγεσίας, που επιδιώκουν κατά το δοκούν συμμετοχή στην Κυπριακή Δημοκρατία, αγνοώντας πως κάθε πολίτης έχει και υποχρεώσεις. Εξάλλου, ήρθε ως συνέχεια στην ανάκληση των ταξιδιωτικών εγγράφων - και όχι των ταυτοτήτων - των μελών της ψευδοκυβέρνησης. Αφενός, σκόπευε να καταδείξει στους Τουρκοκύπριους συνανθρώπους μας πως η εμμονή της ηγεσίας τους σε διχοτομικού τύπου λύσεις υπονομεύει περαιτέρω τους ίδιους, οδηγώντας τους σε ένα καθεστώς απομόνωσης και αορατότητας. Για το οποίο, η μόνη λύση είναι η νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αφετέρου, σκοπός ήταν να κερδηθεί χρόνος και να διατηρηθεί το Κυπριακό στην επικαιρότητα, μέχρι να υπάρξουν αλλαγές σκυτάλης σε αμφότερες τις ηγεσίες, στις οποίες θα μεταφερθεί παράλληλα το μπαλάκι των ευθυνών.
Σε κάθε περίπτωση, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η εμμονή σε ένα αποτυχημένο πλαίσιο συνομιλιών, στη βάση λύσης συμπεριλαμβανομένου, αποτελεί για την κυπριακή πολιτική σκηνή «ταμπού». Έχει πλέον καταστεί ως ένα ιδιότυπο πολιτικό τοτέμ, η αμφισβήτηση του οποίου γεννά κοινωνικές ενδορρήξεις, διαταράσσοντας τις εύθραυστες ισορροπίες που γεννά η ανασφάλεια ενός πανταχού παρόντος εμπόλεμου σκηνικού.
Όμως, εν μέσω της προβολής ενός συνεχούς κινδύνου «ξεπεράσματος των ορίων» που ενδεχομένως να οδηγούσαν σε αμφισβήτηση και σε μια πιο δημιουργική λύση, δημιουργούνται ουσιαστικά όλα τα συστατικά στοιχεία που διασφαλίζουν το αντίθετο: «Τη σταδιακή κρατική μας ασυνέχεια». Η ψευδαίσθηση όμως μιας υποτυπώδους «κρατικής συνέχειας» μέσω της συμβατικής πρότασης για «ομοσπονδία», όσο διευρυμένα κι αν ερμηνεύεται αυτή η μορφή λύσης, διασφαλίζει και τη συνέχεια του παρασιτικού πολιτικού μας κόσμου.
Εισβολών… συνέχεια
Οι εσωτερικές πολιτικές διεργασίες είναι ένα, οι εξελίξεις επί του πεδίου είναι άλλο. Το αποκορύφωμα της εν εξελίξει τουρκικής επεκτατικής πολιτικής ήταν όταν τον Ιούλιο, εν μέσω των καθιερωμένων πανηγυρισμών για την τουρκική παράνομη εισβολή, οι Ερντογάν και Τατάρ, αφού το διακήρυτταν για μήνες χωρίς να βρουν αντιστάσεις, έκαναν το βήμα και άνοιξαν μέρος της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Προηγήθηκε το άνοιγμα ενός κομματιού της παραλιακής ζώνης.
«Το άνοιγμα των κλειστών Βαρωσίων θα πραγματοποιηθεί μέσω της Επιτροπής Ακίνητης Περιουσίας, με σεβασμό προς τα περιουσιακά δικαιώματα και σύμφωνα με τον νόμο», δήλωνε προκλητικά ο κατοχικός ηγέτης. Καλώντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, τους πρόσφυγες της περιοχής να προσφύγουν, παρέχοντάς τους νομιμοποίηση για το νέο έγκλημα που συντελείται ενώπιον όλων.
Η κυπριακή Κυβέρνηση προχώρησε σε σειρά διαβημάτων και ενεργειών. Ζητήθηκαν - μεταξύ άλλων - καταδικαστικά ψηφίσματα από Ε.Ε. και Σ.Α. Το παρασκήνιο ήταν έντονο, με τους Βρετανούς, με αρμοδιότητα συγγραφής των ψηφισμάτων, να επιδιώκουν στα αρχικά προσχέδια να «προστατεύσουν» την Τουρκία. Ωστόσο, το τελικό ψήφισμα κρίθηκε από την Κυβέρνηση ως ικανοποιητικό.
Συνεπής στην ασυνέπεια η Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι εν λόγω καταδίκες αξιοποιούνται - στην παρούσα φάση - ως εργαλεία για τον καθορισμό ενός ευρωπαϊκού εγγράφου με επιλογές ενεργειών κατά της Τουρκίας. Μέχρι στιγμής, ανεπιτυχώς γι’ άλλη μια φορά, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να προτιμούν την επιλογή «καρότου και μαστιγίου», δίνοντας έτσι κίνητρα στην Τουρκία, χωρίς ουσιαστικές κυρώσεις. Το ίδιο σκηνικό συντελέστηκε φέτος τουλάχιστον τέσσερεις φορές, τόσο στις Συνόδους Κορυφής που είχαν στην ατζέντα τις ευρωτουρκικές σχέσεις, όσο και στα δύο τελευταία Συμβούλια Υπουργών Εξωτερικών της Ένωσης, στα οποία ανακινήθηκε το θέμα.
«Γνωρίζουμε ότι σε λίγο καιρό, στις 20 Ιουλίου, ο Τούρκος Πρόεδρος θα επισκεφτεί την Κύπρο και του είπα ότι αυτό είναι πολύ ευαίσθητο θέμα για εμάς. Τόνισα ότι είμαστε ξεκάθαροι πως θα παρακολουθήσουμε την πορεία αυτής της επίσκεψης και ότι πότε δεν πρόκειται να δεχθούμε ως Ε.Ε. λύση δύο κρατών», δήλωνε λίγο καιρό πριν από το άνοιγμα η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έξι μήνες μετά, βλέπουμε μόνο καταδικαστικά ψηφίσματα και ανούσιες προειδοποιήσεις.
Φυσικά, δεν έλειψαν οι παραβιάσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ, με χαρακτηριστική την εκδίωξη του ερευνητικού σκάφους «Nautical Geo» τον Οκτώβριο, το οποίο και εκτελούσε έρευνες για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ε.Ε., για τον αγωγό East Med. Ακόμη, αναμένεται να επιστρέψει στο σημείο ενδιαφέροντος.
Ετεροχρονισμένα ξεκαθαρίσματα για το Κραν Μοντανά
Σημείο σταθμός ήταν και οι αποκαλύψεις της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» και του Μιχάλη Ιγνατίου, των πρακτικών των Η.Ε. για τη Διάσκεψη στο Κραν Μοντανά. Ακολούθησε έντονη πολιτική αντιπαράθεση, κυρίως μεταξύ Κυβέρνησης και ΑΚΕΛ. Από τα πρακτικά και τα όσα ανέφεραν οι Μεβλούτ Τσαβούσογλου και Αντόνιο Γκουτέρες διαφαίνεται πως η Τουρκία δεν είχε πρόθεση να υποχωρήσει σε ό,τι αφορά τις εγγυήσεις και τα κατοχικά στρατεύματα, τουναντίον. Κάτι το οποίο επισήμανε και ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου μετά τις διαρροές, νιώθοντας δικαιωμένος για την ανυποχώρητη στάση του.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ένιωσε δικαιωμένος, στρέφοντας τα πυρά του στο ΑΚΕΛ, το οποίο επέμενε πως η ευκαιρία χάθηκε, λόγω της ασυνέπειας Αναστασιάδη που δεν το τράβηξε ώς το τέλος.
Τα πρακτικά, όμως, δεν αποδεικνύουν μόνο τις ευθύνες της Τουρκίας για το αδιέξοδο. Εγείρονται, παράλληλα, πολλά ερωτηματικά και ως προς την διαπραγματευτική τακτική που ακολούθησε η Λευκωσία, καθώς ξεδίπλωσε τα χαρτιά και τις προθέσεις για υποχωρήσεις, χωρίς διαβεβαιώσεις για αντίστοιχες κινήσεις.
Από τη δημόσια συζήτηση που ακολούθησε, όμως, απουσίαζε ο νηφάλιος λόγος και η διατράνωση των πραγματικών «δικών μας» ευθυνών. Κυριάρχησε, γι’ άλλη μια φορά, ένα κομματικό παιχνίδι, βασισμένο σε ανούσιες αντιπαραθέσεις. Κυβέρνηση και κυβερνών κόμμα αγνόησαν τις δικές τους ευθύνες, ενώ το ΑΚΕΛ, σε ένα κρεσέντο κομματικού εγωκεντρισμού και στείρας επίρριψης ευθυνών, αγνόησε τη μεγάλη εικόνα και επέμενε να παρέχει «άφεση αμαρτιών» στην Τουρκία και στον Τουρκοκύπριο τότε ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί.
Διαιωνίζεται το κυρίαρχο αφήγημα… Χωρίς φως στο τούνελ
Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο, καθώς το χάσμα μεγαλώνει, ενώ ο διεθνής παράγοντας δεν φαίνεται διατεθειμένος να επαναφέρει την Τουρκία στις ράγες του διαλόγου. Την ίδια ώρα, η ανοχή της Λευκωσίας στις πρακτικές των «πολιτικών μας εταίρων», ιδίως όταν διατείνεται συμμαχικές επιτυχίες που δεν αντανακλούν σε χειροπιαστές τιμωρίες της κατοχικής δύναμης, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για περαιτέρω «αποθράσυνσή» της.
Η διπλωματία και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης είναι τα μόνα μας εργαλεία, αναφέρουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Ακόμη όμως και η εντατικοποίηση της προσπάθειας για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης εργαλειοποιείται από το ψευδοκράτος, που επιδιώκει να εξάγει διεθνώς εικόνα συνεργασίας δύο κρατών.
Το δε Οργουελικό ΜΟΕ για ανάπτυξη «στρατιωτικής συνεργασίας» μεταξύ των πλευρών, δεν αναβαθμίζει μόνο την κατοχή με ειρηνευτικά τσιτάτα, αλλά συνοψίζει και την πλήρη πολιτική μας παρακμή.
https://simerini.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου