Τι ήρθε να κάνει;;;;;

 

http://satira-epikerotitas.blogspot.com/

Παθιασμένη ομιλία του Jim Caviezel σε εκδήλωση του QAnon

 

Ο ηθοποιός Jim Caviezel που υποδύθηκε τον Χριστό στην ταινία του Μελ Γκίμπσον «Τα Πάθη του Χριστού» (The Passion of the Christ), παρευρέθηκε σε μια εκδήλωση του κινήματος QAnon την Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, στην οποία κατέληγε με την πρόβλεψη ότι έρχεται «θύελλα».

Ο ηθοποιός, ο οποίος είναι γνωστός για τις συντηρητικές του απόψεις, εμφανίστηκε στην τετραήμερη εκδήλωση στο Λας Βέγκας, που διοργανώθηκε από τους ηγέτες του κινήματος QAnon, οι οπαδοί του οποίου πιστεύουν τους ισχυρισμούς του ανώνυμου "προφήτη" Q, ενός μυστηριώδους δημόσιου λειτουργού, οποίος αγωνίζεται να ματαιώσει τα σκοτεινά σχέδια ενός διεθνούς σατανικού, παιδοφιλικού δικτύου που συνωμότησε κατά του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της θητείας του.  

Ο Καβίζελ παρέθεσε τα λόγια από την ταινία του Μελ “Braveheart” στη συγκέντρωση που είχε τίτλο «For God & Country: Patriot Double Down».

Στην ομιλία, η οποία καταγράφηκε σε ένα βίντεο το οποίο είναι πλέον viral, ο Caviezel παραθέτει στίχους από την ταινία του 1995 στην οποία ο Μελ υποδύεται τον Σκωτσέζο ήρωα και μάρτυρα Γουίλιαμ Γουάλας, συμπεριλαμβανομένου του «Κάθε άνθρωπος πεθαίνει, αλλά κάθε άνθρωπος δεν ζει αληθινά» και το πιο διάσημο μέρος της ταινίας του Γκίμπσον, την πολεμική κραυγή: «Μπορείς να πάρεις τη ζωή μας, αλλά ποτέ δεν μπορείς να πάρεις την ελευθερία μας!»

Το βίντεο δείχνει ένα μεγάλο πλήθος να ζητωκραυγάζει, πριν ο Τζιμ πει: «Οδηγούμαστε στην καταιγίδα όλων των καταιγίδων. Ναι, η Καταιγίδα είναι πάνω μας».

Αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι ο συντηρητικών απόψεων καθολικός επίσκοπος στο Τέξας επαίνεσε την ομιλία του (ένθερμου καθολικού) Caviezel, παρά το γεγονός ότι τα σχόλια που περιλάμβαναν κριτική στον Πάπα Φραγκίσκο.

Ο επίσκοπος Τζόζεφ Στρίκλαντ, αφού δημοσίευσε στο Twitter έναν σύνδεσμο προς έναν ιστότοπο που επαινούσε την ομιλία του Καβίζελ, έγραψε ότι «όλοι πρέπει να την ακούσουν».

http://redskywarning.blogspot.com/

Τα Αναρίθμητα Οφέλη Των Φύλλων Της Συκιάς

 

Μπορεί η συκιά να μας δίνει τους περίφημους, ζουμερούς καρπούς της, πολλοί όμως δεν γνωρίζουν τα αναρίθμητα οφέλη που έχουν για τον οργανισμό μας τα φύλλα της συκιάς.

Οι θεραπευτικές τους ιδιότητες αφορούν ασθένειες όπως ο διαβήτης, η βρογχίτιδα, δερματικά έλκη και άλλα δερματικά προβλήματα, κονδυλώματα γεννητικών οργάνων, υψηλή αρτηριακή πίεση, κύρρωση του ήπατος.

Τα αποξηραμένα φύλλα συκιάς περιέχουν Ω3, Ω6, και φαινόλες, που βοηθούν στην πρόληψη του εμφράγματος και της στεφανιαίας νόσου

Μειώνουν τα τριγλυκερίδια

Έχουν αντιοξειδωτική δράση

Η κατανάλωση αφεψήματος από φύλλα συκιάς, προλαμβάνει την υπέρταση

Τα φύλλα συκιάς έχουν καθαρτικές ιδιότητες

Έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο, κι έτσι προλαμβάνουν την οστεοπόρωση

Δείτε επίσης: Βιολογικά προϊόντα και υγεία.. ποια τα οφέλη και γιατί να τα επιλέξουμε..

Περιέχουν φυτικές ίνες, και ενδείκνυται ως θεραπευτική αγωγή σε διάφορες μορφές καρκίνου, ιδιαίτερα του μαστού και του παχέως εντέρου

Πολλές εταιρείες καλλυντικών χρησιμοποιούν τα φύλλα συκιάς, καθώς βοηθούν στην θεραπεία των πανάδων, των ρυτίδων και της ακμής

Πως θα καταναλώσετε τα φύλλα συκιάς:

Συνήθως τα καταναλώνουμε σε μορφή αφεψήματος. Σε ένα λίτρο νερό, προσθέστε ¼ του φλυτζανιού φύλλα συκιάς, βράστε για 10’ και αφήστε το για 5’ να τραβήξει όλες τις ευεργετικές ιδιότητες. Στη συνέχεια, καταναλώστε το.

Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αποξηραμένα, ψιλοκομμένα στις σαλάτες σας. Επίσης, προσθέστε τα στα δημητριακά σας, σε γλυκά, ή ακόμα και σκέτα, αποξηραμένα σαν σνακ.

Πως θα προετοιμάσετε τα φύλλα συκιάς:

Κόψτε τα φύλλα, πλύνετε τα με άφθονο νερό, και αφήστε τα να στεγνώσουν. Αν θέλετε να τα καταναλώσετε ως αφέψημα, χρησιμοποιήστε τα φρέσκα, απλά κόψτε τα σε κομμάτια.

Για να τα αποξηράνετε, ακολουθήστε την εξής διαδικασία:

Αφού κόψετε και πλύνετε καλά τα φύλλα, τοποθετήστε τα πάνω σε ένα βαμβακερό ύφασμα, μπροστά από ένα ηλιόλουστο παράθυρο. (όχι σε εξωτερικό χώρο, κάτω από τον ήλιο). Αναποδογυρίστε και αλλάξετε τους θέση 2-3 φορές την ημέρα. Χρειάζονται συνήθως 3 μέρες για να στεγνώσουν.

Όταν στεγνώσουν καλά, τρίψτε τα με τα χέρια σας και αποθηκεύστε τα σε ένα αεροστεγές δοχείο κι έτσι θα τα διατηρήσετε για αρκετό διάστημα.

*Η συμβουλή ειδικού κρίνεται απαραίτητη πριν από την χρήση του φυτού αν έχετε προβλήματα υγείας...

https://www.ksipnistere.com/

Έτσι είναι οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, Αντόν Τσέχωφ

“Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, πρέπει , να πληρούν τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

Σέβονται την ανθρώπινη προσωπικότητα, και ως εκ τούτου είναι πάντα ευγενείς, ήρεμοι και πρόθυμοι να προσφέρουν στους άλλους. Δεν προκαλούν διαπληκτισμούς για ένα σφυρί ή για λίγο χαμένο καουτσούκ· αν ζουν μαζί με κάποιον δεν το θεωρούν παραχώρηση, και φεύγοντας δεν λένε «κανείς δε μπορεί να ζήσει μαζί σου».

Συγχωρούν το θόρυβο, το κρύο και στεγνό κρέας και τις ευφυολογίες και την παρουσία ξένων στα σπίτια τους.   Συμπονούν, και όχι μόνο τους επαίτες και τις γάτες. Οι καρδιές τους πονούν γι’ αυτά που τα μάτια δεν βλέπουν…

Ξαγρυπνούν τα βράδια για να βοηθήσουν τον Π.* …, για να πληρώσουν για τους αδερφούς τους στο Πανεπιστήμιο, για να αγοράσουν ρούχα για τις μητέρες τους.

Σέβονται την ιδιοκτησία των άλλων, γι’ αυτό και πληρώνουν τα χρέη τους.   Είναι ειλικρινείς και τρέμουν το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν ψεύδονται ούτε σε ασήμαντα θέματα. Το ψέμα προσβάλλει τον ακροατή και τον ταπεινώνει μπροστά στα μάτια του ομιλούντος.

Δεν κρατούν «πόζα», δεν φέρονται δημόσια όπως στα σπίτια τους, δεν καυχιούνται μπροστά στους ταπεινούς συντρόφους τους. Δεν παραδίδονται στη φλυαρία και στο να επιβάλλουν στους άλλους τα ανεπιθύμητα μυστικά τους. Από σεβασμό προς τα αυτιά των άλλων ανθρώπων, συχνότερα σιωπούν παρά μιλούν.

Δεν υποτιμούν τους εαυτούς τους επιζητώντας τη λύπηση. Δεν παίζουν στις χορδές των ξένων καρδιών, ώστε να μπορούν να τους φέρονται με ψεύτικο σεβασμό. Δεν λένε «με παρεξήγησαν» ή «έχω γίνει φτηνός», γιατί αυτός είναι αγώνας για πλασματικά κέρδη, χυδαίος, κάλπικος…

Δεν έχουν κενή ματαιοδοξία. Δεν ενδιαφέρονται για ψεύτικα διαμάντια όπως το να γνωρίζουν διασημότητες, να δίνουν χέρια με τον μεθυσμένο Π., να ακούν τους σχολιασμούς ενός τυχαίου θεατή σε μια έκθεση, να συζητιούνται στις ταβέρνες.

Αν κάνουν πράγματα άξια μιας δεκάρας δεν τριγυρνούν με αλαζονεία σαν να έχουν κάνει κάτι άξιο για εκατό ρούβλια, και δεν επιδεικνύονται όταν τους δέχονται κάπου όπου άλλοι έχουν απορριφθεί. Οι αληθινά ταλαντούχοι πάντα κρατούν την ταπεινότητά τους μέσα στο πλήθος, μένουν όσο μπορούν πιο μακριά από τη διαφήμιση. Ακόμα και ο Κρίλοφ έχει πει ότι ένα άδειο βαρέλι αντιλαλεί περισσότερο από ένα γεμάτο.

Αν έχουν ένα ταλέντο, του δείχνουν σεβασμό. Θυσιάζουν σε αυτό την ανάπαυση, τις γυναίκες, το κρασί, τη ματαιοδοξία… Είναι περήφανοι για το ταλέντο τους.

Πέρα απ’ αυτά, είναι σχολαστικοί.   Καλλιεργούν στους εαυτούς τους την αγάπη για την καλαισθησία. Δε μπορούν να πλαγιάσουν με τα ρούχα τους, να βλέπουν στους τοίχους ρωγμές γεμάτες έντομα, να αναπνέουν ακάθαρτο αέρα, να περπατούν πάνω σε πάτωμα που κάποιος έχει φτύσει, να μαγειρεύουν το φαγητό τους πάνω από μια σόμπα πετρελαίου.

Επιζητούν όσο το δυνατόν περισσότερο να χαλιναγωγήσουν και να εξευγενίσουν τα σεξουαλικά ένστικτα. Αυτό που θέλουν σε μια γυναίκα δεν είναι συντροφιά στο κρεβάτι… Δεν αναζητούν την εξυπνάδα που ενυπάρχει στο συνεχές πλάγιασμα. Θέλουν συγκεκριμένα, αν είναι καλλιτέχνες, φρεσκάδα, κομψότητα, ανθρωπιά, την επιθυμία για μητρότητα…

Δεν καταπίνουν τη βότκα όλη μέρα κι όλη νύχτα, δεν ψάχνουν λαίμαργα στα ντουλάπια γιατί δεν είναι γουρούνια και το γνωρίζουν. Πίνουν μόνο όταν είναι ελεύθεροι, περιστασιακά. Γιατί θέλουν mens sana in corpora sano (νους υγιής εν σώματι υγιεί). Και ούτω καθεξής.

Έτσι είναι οι καλλιεργημένοι άνθρωποι. Για να είναι κανείς καλλιεργημένος και όχι κατώτερος του περίγυρού του, δεν αρκεί μόνο να έχει διαβάσει «Τα χαρτιά του Πίκγουικ» και να μάθει ένα μονόλογο του «Φάουστ»… Αυτό που χρειάζεται είναι συνεχής δουλειά, νυχθημερόν, συνεχές διάβασμα, μελέτη, θέληση. Κάθε ώρα είναι πολύτιμη.

Έλα κοντά μας, κάνε θρύψαλα το μπουκάλι με τη βότκα, ξάπλωσε και διάβασε. Τουργκένιεφ, αν θέλεις, που δεν τον έχεις διαβάσει.   Πρέπει να εγκαταλείψεις τη ματαιοδοξία σου, δεν είσαι παιδί. Σύντομα θα είσαι τριάντα. Ήρθε η ώρα! Σε περιμένω… Όλοι σε περιμένουμε.”

Από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι

https://www.awakengr.com/

ΔΥΣΕ ΗΛΙΕ [ΖΑΙΝΤΙ ΖΑΙΝΤΙ..]

 

Τήν χολυγουντιανή υπερπαραγωγή οι 300,επένδυσε μουσικα ο συνθέτης
Tyler Bates    ..το τραγουδι που επελεξε για την σκηνή που η Γοργω μαθαίνει τον θάνατο του Λεωνίδα,ειναι ενα Βαλκανικο δημοτικό..κι εδω αρχίζει το πρόβλημα ή μάλλον τό Βαλκανικό πανηγυράκι ...Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή...στα πλαίσια του νεοσύστατου folk,ενας Σκοπιανός συνθέτης ο Αλεξαντερ Σαριεφσκι.διασκεύασε πατώντας στα ιδια μουσικά μοτίβα και στίχους,δύο  παλια δημοτικα τραγουδια της περιοχής και παρουσίασε το τραγούδι Ζαίντε Ζάιντε...ως εδω καλα,μέχρι που καποιος πρότεινε στον  να το χρησιμοποιήσει στην ταινία...γυρίζεται η ταινία,εμφανίζεται στις αιθουσες και οποία έκπληξη για τους Σκοπιανούς που τέτοιες ευκαιρίες ψάχνουν,ακουνε το τραγούδι  και ενθουσιάζονται...βάζουν τον πιο καλό τους νεαρο τραγουδιστη  

Τόσε Προέσκι

  και πιο γνωστο ,διότι ηδη εκανε διεθνη καριερα και το προμοτάρουν σε ολον τον κόσμο[ο νεαρός ηταν πράγματι εξαιρετικός,δυστυχως πεθανε στα 26 χρόνια του]..διότι επιβάλεις ευκολα ενα νεοσύστατο κράτος,αλλά πως να επιβάλλεις ανυπαρκτο εθνος με πολιτισμο και πολιτισμικα στοιχεία...πιάστηκαν απο αυτο[ναι από ενα τραγουδάκι...υπερβολλή;;καθόλου!!!] κι αρχισαν να μιλάνε,για την παλαιότητα της υπαρξής τους στην περιοχή και τον λαικό πολιτισμό τους....ως που τους εκοψαν την φορα οι Βούλγαροι  κι αρχισε μια απίστευτη διαμάχη..σε επιστημονικο αλλα και πολιτικο επίπεδο...διοτι το τραγουδι ειναι Βουλγαρικό  και

μαλιστα καταγεγραμμένο από το 1800 σε συλλογη,απο τον λαογράφο Λιούμπεν Καραβέλλο που το κατατάσσει στα τραγούδια της ταβέρνας,στα επιτραπέζια,της ευρύτερης περιοχης των Βαλκανίων[αρα στά Σκόπια λογικό να το εχει μεταφερει η Βουλγαρικη εθνοτικη ομάδα-ειπαμε τα εθνη παραγουν πολιτισμο και μεταφερουν στοιχεια του οπου βρίσκονται εκτος του κύριου εθνικου χώρου τους,ελα ομως που οι Σκοπιανοι δεν δεχονται πως υπάρχει τετοιο εθνος και πως στα Σκοπια κατοικουν Μακεδονες και μόνο]

Στο παιγνίδι της διεκδίκησης μπήκαν και οι Σέρβοι,δικαίως και αυτοί,διότι το μοτίβο και το στιχουργικο και το μελικο,ειπαμε ειναι κοινο..τελος παντων ο καυγάς ηταν τρικούβερτος και κράτησε επι μακρον[ευτυχως δεν εφτασε στα λιανοντούφεκα,διοτι εδω ειναι Βαλκάνια και μπορουμε να παρουμε φωτια και για λιγοτερο σοβαρους λόγους]....μονο εμείς δεν συμμετείχαμε ,διοτι ειμαστε υπεράνω βεβαίως βεβαίως και μονο χαριζουμε[γλωσσα,ιστορία,πολιτισμο]ουτε που το πήραμε χαμπάρι αλλωστε, ...κι εγω το ειχα παρακολουθήσει το θεμα εντελως τυχαία και οχι δεν ηταν ενας χωριάτικος καυγας χωρις λόγο,στον κατω μαχαλά της Ευρώπης...τελος πάντων η πλάκα ειναι πως ενας Αμερικανός συνθέτης,πήρε ενα Βουλγάρικο τραγούδι,το οποιο ερμηνευσε μια Περσίδα!![ναι Περσίδα-η Αζάμ Αλί- το ερμηνευει στην ταινια]ως θρήνο για ενα Ελληνα ηρωα!!!τι να πεις Αμερικάνοι!!! και νά οι στίχοι

Δύσε, δύσε, ήλιε αστραφτερέ, / δύσε και σκοτείνιασε. / Κι εσύ, λαμπερό φεγγάρι, / φύγε, βυθίσου στη θάλασσα. / Βάλε τα μαύρα, δάσος, αδέρφι μου, / κι οι δυο μας ας πενθήσουμε, / εσύ για τα φύλλα σου, δάσος, / κι εγώ για τα νιάτα μου. / Όμως τα φύλλα σου, δάσος, αδέρφι μου, / θα έρθουν πάλι, / μα η νιότη μου, δάσος, αδέρφι μου, / δε θα ξαναγυρίσει.

https://enaasteri.blogspot.com/

Σωστή τοποθέτηση της Ελλάδας στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον που δημιουργείται

 

Ιωάννης Μάζης: Στρατηγικό παράθυρο ευκαιρίας για Ελλάδα και Κύπρο. Η Ελλάδα πρέπει να τοποθετηθεί σωστά σε αυτό το νέο δημιουργούμενο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Το νέο γεωπολιτικό τοπίο που αναδύεται με τη διαμόρφωση ενός μεγάλου διαδρόμου-“άξονα” από τη Γαλλία μέχρι την Ινδία με το “πράσινο φως” των ΗΠΑ, αναλύει ο Ιωάννης Μάζης.

Η διαδρομή της ζεύξεος μεταξύ Ανατολικής Μεσογείου και Ειρηνικού! Στρατηγικό παράθυρο ευκαιρίας για Ελλάδα και Κύπρο. Η Ελλάδα πρέπει να τοποθετηθεί σωστά σε αυτό το νέο δημιουργούμενο γεωπολιτικό περιβάλλον. Εφόσον Ελλάς και Γαλλία έχουν αυτήν τη σχέση και είναι εγγυήτρια της Κύπρου πρέπει να μεταφέρει μέρος της συνδρομής και της συνεργασίας στην Κύπρο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε να αναβιώσουμε τον ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρο με τη συνεργασία της Γαλλίας.

Συμπληρωματικές οι συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ. Ό,τι λείπει από την ελληνοαμερικανική σύμβαση συμπληρώνεται από την ελληνογαλλική.

Ο καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας στην εκπομπή «Εμείς οι Έλληνες» με τον Λάμπρο Καλαρρύτη στις 29 Οκτωβρίου 2021.

Συντονιστείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube:

O Ιωάννης Μάζης είναι Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιον Αθηνών.

https://infognomonpolitics.gr/

Η Βαρσοβία συνεχίζει να αντιστέκεται στις Βρυξέλλες και αρνείται να πληρώσει το ένα εκατ. ευρώ την ημέρα που της επέβαλε η ΕΕ

 

Ο υπουργός Δικαιοσύνης της Πολωνίας έκρινε σήμερα ότι η χώρα του δεν θα πρέπει να πληρώσει τα πρόστιμα που της επέβαλε το Δικαστήριο της ΕΕ με αφορμή την αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματός της και την απόφασή της να μην κλείσει ένα ορυχείο λιγνίτη.

«Είτε πρόκειται για τις παράνομες κυρώσεις που αφορούν το (ορυχείο) Τούροφ (…) είτε στην περίπτωση των κυρώσεων για τις αλλαγές στο δικαστικό σύστημα, η Πολωνία δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να πληρώσει ούτε ένα ζλότι» είπε ο Ζμπίγκνιου Ζιόμπρο στους δημοσιογράφους.

Την Τετάρτη, το Δικαστήριο της ΕΕ καταδίκασε την Πολωνία σε πρόστιμο ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ την ημέρα επειδή αγνόησε μια από τις αποφάσεις του, όταν στις 14 Ιουλίου διέταξε να σταματήσουν αμέσως οι εργασίες του πειθαρχικού οργάνου του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολωνίας. Το όργανο αυτό έχει τη δυνατότητα να αίρει την ασυλία των δικαστών, ώστε να τους ασκούνται ποινικές διώξεις, ή να μειώνει τον μισθό τους.

Η Βαρσοβία και οι Βρυξέλλες αντιπαρατίθενται εδώ και χρόνια για τις αμφιλεγόμενες μεταρρυθμίσεις στη δικαιοσύνη που προωθεί η συντηρητική κυβέρνηση του εθνικιστικού κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS) στην Πολωνία. Η ΕΕ εκτιμά ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές παρεμποδίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες, όμως η Πολωνία επιμένει ότι είναι αναγκαίες για να εξαλειφθεί η διαφθορά μεταξύ των δικαστών.

Τον Σεπτέμβριο, το Δικαστήριο της ΕΕ επέβαλε πρόστιμο 500.000 ευρώ την ημέρα στην Πολωνία επειδή δεν έκλεισε ένα τεράστιο ορυχείο λιγνίτη στα σύνορά της με την Τσεχία.

Τα πρόστιμα αυτά ενδέχεται να επιδεινώσουν την κρίση μεταξύ ΕΕ και Πολωνίας, το Συνταγματικό Δικαστήριο της οποίας έκρινε στις αρχές του μήνα ότι το εθνικό δίκαιο υπερισχύει του ευρωπαϊκού.

Πηγή: ΑΜΠΕ, Ναυτεμπορική

https://infognomonpolitics.gr/

Θράκη : όψεις εθνικής υποτέλειας

 

Του Κώστα Καραΐσκου

 

Προσπαθώντας να μιλήσει κανείς πειστικά για το πώς εκδηλώνεται η υποτέλεια του εθνικού  κράτους μας στη Θράκη, αλλά και γενικότερα, συναντά ένα σοβαρό πρόβλημα. Τα γεγονότα που εντοπίζονται, στην τρέχουσα ή τη λίγο παλαιότερη ιστορία μας, ως αποδείξεις μιας τέτοιας παθογένειας, μπορούν να ερμηνευτούν από κάποιους διαφορετικά, ως αποτέλεσμα εσφαλμένων αποφάσεων ή ως αναγκαιότητες που επέβαλλε η εκάστοτε συγκυρία. Χωρίς να είναι άμοιρες αλήθειας αυτές οι οπτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την  υποτέλεια του ελλαδικού κράτους στο δυτικό παράγοντα τουλάχιστον καθοριστική και πλήρως αποδεδειγμένη.

Τα πλαίσια εντός των οποίων κινείται η πολιτική μας, γενικά αλλά και ειδικότερα στη Θράκη, οριοθετούνται αποφασιστικά από τους δυτικούς εντολείς και τη γειτονική Τουρκία. Μάλιστα η πρόσφατη «καραμπόλα» που ξεκίνησε με το AUKUS και κατέληξε κατά τρόπο αίσιο, πλην τυχαίο, στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία έδειξε, πέραν πάσης αμφιβολίας, τη ντροπιαστική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που διαχειρίζεται τις τύχες της πατρίδας μας. Για όσα έχουν γίνει κι ακόμα γίνονται στη Θράκη έχουν γραφτεί πολλά, ενίοτε επιπόλαια ή υπερβολικά, αλλά, η δυσάρεστη πραγματικότητα μιας διαχρονικά μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής. Θα αναφερθώ σε δύο ιστορικά παραδείγματα και θα κάνω στο τέλος μία αναφορά στα τελευταία χρόνια.

Στη δεκαετία του ‘30

Είναι γεγονός πως η καταστροφή του μικρασιατικού Ελληνισμού άλλαξε ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλά και τις εθνικές μας προσλαμβάνουσες, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στον ίδιο τον Βενιζέλο πριν το 1922 και στον Βενιζέλο μετά από αυτό. Όσα είχαν απομείνει άλλωστε, εκτός ελλαδικών συνόρων, προς διεκδίκηση μετά τη Λωζάννη ήταν τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία, η Κύπρος από την Αγγλία, η Βόρεια Ήπειρος από την Αλβανία – σίγουρα χωρίς στρατιωτικά μέσα, τουλάχιστον  για τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Η 100χρονη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης είχε κοπεί δραματικά και οριστικά στο εδαφικό επίπεδο και πλέον η αποκατάσταση των σχέσεων με τους γείτονες ήταν επιβεβλημένη ώστε να προχωρήσουν τα έργα ειρήνης στο εσωτερικό της χώρας.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε στο Σύμφωνο Φιλίας Βενιζέλου – Κεμάλ το 1930, με όρους όμως βαρείς για την Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο η εξίσωση των άνισων περιουσιών των εκατέρωθεν προσφύγων, δεν ήταν μόνο οι 425.000 λίρες Αγγλίας που πληρώσαμε στους φυγάδες Τούρκους για να παραμείνουν στην Πόλη οι Έλληνες, δεν ήταν μόνο η επίσημη ίδρυση του τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή. Όλα αυτά, μέσα σε μιαν ανταποδοτική λογική, μπορεί κάποιος να τα θεωρήσει αναμενόμενα για την πλευρά του ηττημένου. Όμως η Ελλάδα προχώρησε πολύ παραπέρα, νομιμοποιώντας, την πανταχόθεν κατηγορούμενη για τις αγριότητες κατά των Χριστιανών, Τουρκία: Βοήθησε στην ένταξή της στην Κοινωνία των Εθνών (1932), και ο Βενιζέλος πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης (1934) τον Κεμάλ, τον πρωτεργάτη δηλαδή της εξόντωσης του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού, που μετά το ’22 είχε να τσακίσει τα επαναστατικά κινήματα των Κούρδων.

Παράλληλα για τη Θράκη είχαμε την άθλια συμφωνία να εκτοπίσουμε τους αντιφρονούντες Τούρκους και Κιρκάσιους (τους γνωστούς ως «150») οι οποίοι είχαν καταφύγει στη χώρα μας και είχαν κατά πλειοψηφία εγκατασταθεί στη Ροδόπη και στην Ξάνθη. Μία δεσπόζουσα μορφή αυτών των ανθρώπων ήταν ο τελευταίος Οθωμανός σεϊχουλισλάμης, ο Μουσταφά Σαμπρή Εφέντη, που μεταξύ άλλων εξέδιδε στην Κομοτηνή την μαχητικά αντικεμαλική εφημερίδα «Γιάριν» και ηγείτο των παλαιομουσουλμάνων. Το αρχείο της εφημερίδας του εξακολουθεί να παραμένει στα αζήτητα και μόνο στον 15ήμερο «Αντιφωνητή» που προσωπικά εξέδιδα επί 18 χρόνια είχαν δημοσιευθεί άρθρα της «Γιάριν» μεταφρασμένα από φίλο τούρκο, πολιτικό πρόσφυγα, ο οποίος τελικά είχε επίσης την τύχη του Σαμπρή, καθώς υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Θράκη και την Ελλάδα. Αυτό λοιπόν το εμπόδιο, τους «150», που συναντούσε η τουρκική πολιτική στη Θράκη, η ελλαδική πλευρά ανέλαβε το 1930 να το απομακρύνει και πράγματι απέπεμψε τους σημαντικότερους εξ αυτών στην Αίγυπτο και στη Συρία.

Σημειώνεται ότι το 1927 οι ελληνικές υπηρεσίες στη Ροδόπη είχαν καταρτίσει έναν κατάλογο 42 μουσουλμάνων που δε θα έπρεπε να λάβουν πιστοποιητικό εγκατάστασης (etablis), άρα θα έπρεπε να αποπεμφθούν στην Τουρκία και μεταξύ αυτών περιλαμβανόταν και οι αντίπαλοι του Μουσταφά Σαμπρή (Μεχμέτ Χιλμή, Σαμπρή Αλή, Μουσταφά Νακάμ…). Ήρθε όμως η πολιτική ηγεσία από την Αθήνα να αποφασίσει το ακριβώς αντίθετο από τις εισηγήσεις των αρμοδίων υπηρεσιών και να στηρίξει τους κεμαλικούς στην διαμάχη τους με τους παλαιομουσουλμάνους, κάνοντας στροφή 180ο , τη στιγμή που ο Κεμάλ στήριζε τον παπα-Εφτύμ και το λεγόμενο τουρκορθόδοξο πατριαρχείο.

Ο Βενιζέλος απτόητος μιλούσε για μια «Ανατολική Ομοσπονδία» και τον σιγοντάριζε ο τούρκος ΥΠΕΞ Ρουστού Αράς μιλώντας για τις δύο χώρες που «έχουν γίνει σχεδόν μία»! Δίπλα λοιπόν στους απογοητευμένους έλληνες πρόσφυγες, οι οποίοι προσδοκούσαν πολλά από τον Βενιζέλο, που τους διέψευσε οικτρά, προστέθηκαν και απελπισμένοι μουσουλμάνοι, που είδαν τη χώρα στην οποία υπολόγιζαν, να τους αδειάζει χάριν της Τουρκίας. Τις ίδιες ακριβώς απογοητευτικές εμπειρίες ζούμε στη Θράκη τακτικά και στις μέρες μας.

Ήταν η αναξιοπρεπής στάση της χώρας μας απόρροια της τότε αδυναμίας της ή ήταν το αποτέλεσμα μιας υποτελούς πλέον πολιτικής έναντι της Τουρκίας, απότοκο της στρατιωτικής ήττας μας; Κατά τη γνώμη μου συνυπήρχαν και τα δύο, με το δεύτερο στοιχείο να εκδηλώνεται κυρίως στη Θράκη.

Στη δεκαετία του ’50

Μεταπολεμικά, αμέσως μετά το Δόγμα Τρούμαν (1947) και ιδίως τα χρόνια 1951 -1955, όταν Ελλάδα και Τουρκία εντάσσονταν μαζί στο ΝΑΤΟ, η Αθήνα όχι μόνο ξέχασε τους ποταμούς αίματος που από αιώνες χωρίζουν τα δύο έθνη αλλά φτάσαμε στο σημείο να μιλάει ο Πλαστήρας σε τούρκους δημοσιογράφους για δημιουργία «Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας», προβάλλοντάς την ως παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να συσταθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης! Το δυτικό αφεντικό είχε συσταυλίσει τα δύο κράτη απέναντι στην «κομμουνιστική απειλή» και καθετί που ηχούσε παράφωνα απλώς εξαφανίστηκε. Ας δούμε όμως τι ακριβώς πλήρωσε η χώρα μας στη Θράκη ως κόστος για την ελληνοτουρκική αυτή «φιλία» που επιβλήθηκε από την πέραν του Ατλαντικού δύναμη, γιατί η τετραετία εκείνη δεν πέρασε μόνο με λόγια.

Μέχρι τότε είχε γίνει συνείδηση στην Ελλάδα πως αναφερόμαστε σε «μουσουλμανική μειονότητα», τόσο για λόγους εθνικού συμφέροντος όσο και με βάση την αλήθεια των πραγμάτων. Ξαφνικά βρεθήκαμε να μιλάμε επισήμως για «τουρκική μειονότητα» και «τουρκικά σχολεία», καθώς συζητήθηκε στην Μικτή Υποεπιτροπή για τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Είναι γνωστό το διάταγμα Φεσσόπουλου με το οποίο τοποθετήθηκαν επιγραφές που μιλούσαν για τουρκικά σχολεία. Υπογράφηκε η Ελληνοτουρκική Μορφωτική Συμφωνία που έφερε μία σειρά από καινοτομίες ζωτικής σημασίας για τον εκτουρκισμό της μειονοτικής κοινωνίας, επιβλήθηκε το λατινικό αλφάβητο αντί του αραβικού, επιβλήθηκε η αργία της Κυριακής αντί της Παρασκευής (όπως γινόταν δηλαδή ήδη στην κοσμική Τουρκία), πολλαπλασιάστηκαν οι επιχορηγήσεις του ελληνικού κράτους για τα υφιστάμενα μειονοτικά σχολεία, καθιερώθηκαν υποτροφίες του τουρκικού προξενείου για σπουδές μειονοτικών στην Τουρκία, συμφωνήθηκε ο θεσμός των μετακλητών δασκάλων, ιδρύθηκε το μειονοτικό Γυμνάσιο «Τζελάλ Μπαγιάρ» (και αργότερα έγινε δεκτός τούρκος πολίτης ως διευθυντής) κτλ. Μέχρι που ζητήθηκε ξαφνικά από την Τουρκία και η αποστολή 10 δασκάλων της στα …Δωδεκάνησα! Κι ακόμη δημιουργήθηκε η Μικτή Ελληνοτουρκική Επιτροπή (Μάρτιος 1952) με επικεφαλής τον ενδοτικό Κομοτηναίο υπουργό Αναστάσιο Μπακάλμπαση, για να επιληφθεί μιας σειράς ζητημάτων όπως η διαμόρφωση κοινής πολιτικής καπνού, η κατάργηση της βίζας, η Ε/Τ τελωνειακή ένωση, η δημιουργία ζώνης ελεύθερων συναλλαγών στα Ε/Τ σύνορα, με τελικό στόχο την Οικονομική Ένωση Ελλάδος –Τουρκίας!

Όλη αυτή η κατάσταση βέβαια έληξε «ξαφνικά» τον Σεπτέμβριο του 1955. Τότε ξέσπασε ο αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και η Τουρκία (μετά από επίμονη αγγλική υπόδειξη) ενεπλάκη στις εξελίξεις για την τύχη της ελληνικής Μεγαλονήσου. Το θέατρο σκιών έλαβε τέλος. Ο βρετανός πρεσβευτής Σερ Τσαρλς Πηκ, είχε ήδη προειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση πως αν δε σταματήσει ο Κυπριακός Αγώνας, η Αγγλία επρόκειτο να ανακινήσει το «Μακεδονικό».

Τελικά φαίνεται πως η εμπλοκή της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν εύκολη (ή ήταν ένα σχήμα λόγου) και προτιμήθηκε η δοκιμασμένη ασιατική λύση. Παρότι λοιπόν η Ελλάδα δέχθηκε την απαράδεκτη εμπλοκή της Τουρκίας στην Τριμερή Διάσκεψη στο Λονδίνο, δεν άργησαν τα επίχειρα: Με αφορμή μια κατασκευασμένη φήμη για επίθεση στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, ένα ασύλληπτο πογκρόμ διέλυσε τον εναπομείναντα Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Ζημιές μισού δισεκατομμυρίου, πάνω από 8.000 περιουσίες κατεστραμμένες, 16 νεκροί, εκατοντάδες βιασμοί, όλα μεθοδευμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια από το βαθύ κράτος και την οργάνωση Kibris Turktur («H Κύπρος είναι τουρκική»).

Έχουν όμως τη σημασία τους οι θρακικές λεπτομέρειες της μεθοδευμένης προβοκάτσιας: Στις 5 Σεπτεμβρίου 1955 ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Προξενείου έφερε από την Τουρκία κρυφά τον εκρηκτικό μηχανισμό. Τα μεσάνυχτα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου εξερράγη η «βόμβα» (το ένα από τα τρία καψούλια) στον κήπο του τουρκικού Προξενείου, έξω από το φερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ, το οποίο δεν έπαθε καμιά ιδιαίτερη ζημιά, έσπασαν κάποια τζάμια και παράθυρα. Οι Ελληνικές Αρχές συνέλαβαν τον κλητήρα του Προξενείου, τον τούρκο πολίτη Χασάν Ουτσάρ, που ομολόγησε ότι τοποθέτησε τη βόμβα που του έδωσε ο μουσουλμάνος από την Κομοτηνή, υπάλληλος του Προξενείου, ονόματι Οκτάι Ενγκίν. Αυθημερόν συνελήφθη κι αυτός κι ομολόγησε. Ο Οκτάι Ενγκίν ήταν φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργαζόταν στο τουρκικό Προξενείο της πόλης. Η Ελληνική πολιτεία τον είχε εισαγάγει στο Πανεπιστήμιο από το παράθυρο κι εκείνος, όντας μέλος της οργάνωσης Kibris Turktur, πυροδότησε την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης! Μάλιστα ο παππούς του ήταν μουφτής κι ο πατέρας του δάσκαλος στη Θράκη, στο χωριό Σαλμώνη και είχε υπάρξει υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων (1952)… Η δίκη των συλληφθέντων έγινε μετά από δύο χρόνια ερήμην, γιατί είχαν αφεθεί ελεύθεροι (!) όταν η έφεσή τους κατά του πρώτου βουλεύματος (Δεκέμβριος 1955) έγινε δεκτή και ο Ενγκίν είχε διαφύγει τον Σεπτέμβριο του 1956 στην Τουρκία, μέσα στο πορτμπαγκάζ προξενικού αυτοκινήτου. Εκεί εντάχθηκε στην Κρατική Ασφάλεια κι αναρριχήθηκε σε κρατικά αξιώματα, στην Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων και αργότερα έγινε νομάρχης στην Καππαδοκία (Νέβσεχιρ).

Κορωνίδα της ιστορίας η επιστολή του τότε αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζων Φόστερ Ντάλλες σε Παπάγο και Μεντερές, όπου προκλητικά εξομοίωνε θύτη και θύμα, καλώντας τους να αρθούν υπεράνω των διαφορών τους «προς το συμφέρον της ενότητας του ελευθέρου κόσμου», χωρίς καν να αναφέρει το τουρκικό έγκλημα στην Πόλη! Βεβαίως η πλευρά μας τήρησε «άψογον στάση», γιατί όχι μόνο δε προέβη σε αντίποινα στη Θράκη αλλά και εμπόδισε τους τουρκογενείς πολίτες της, που φοβήθηκαν για τυχόν αντίποινα, να φύγουν από την ελληνική επικράτεια. Εκείνη την τετραετία ζήσαμε την πιο ταπεινωτική διάψευση και το κερασάκι στην τούρτα της υποτέλειας το έβαλε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, άμα τη εμφανίσει του, ρίχνοντας στα μαλακά τους δράστες της προκλητικής προβοκάτσιας. Άλλωστε και σε άλλους τομείς εκείνη την περίοδο έδωσε ίδιο δείγμα γραφής και αναφέρω ενδεικτικά το Κυπριακό ή την υπόθεση Μέρτεν.

Σήμερα στη Θράκη

Τι συμβαίνει όμως τώρα στην περιοχή; Αρχής γενομένης το 1999, με τα αλήστου μνήμης ζεϊμπέκικα του ΓΑΠ και τη διπλωματία των σεισμών, ξαναζήσαμε το 1952, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ήταν πάλι ο δυτικός παράγων, αυτή τη φορά η υπερεθνική ελίτ, που ενέταξε την Τουρκία σε «ευρωπαϊκή τροχιά», μια τροχιά που έπρεπε να περάσει από πάνω μας. Μέσα σ’ ένα κλίμα  επιδοτούμενης ευωχίας, ελήφθησαν αποφάσεις που προκάλεσαν μεγάλη ζημία στο εθνικό συμφέρον και κάποιο πρόσκαιρο όφελος στους δράστες. Παράδειγμα, η ανάδειξη της πομακικής ιδιοπροσωπείας, που είχε ξεκινήσει ενθουσιωδώς το 1995, φρέναρε άνωθεν το 1999. Χαρακτηριστικά επετράπη το τούρκικο καπέλωμα στους πομάκικους θεσμούς (πανηγύρια) ενώ οι εκδόσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που αποσιωπούσαν την ύπαρξη των Πομακοχωρίων μιλούσαν για «χωριά στον ορεινό όγκο», με αντίδωρο κάποια εκλογική στήριξη των πλειονοτικών αρμοδίων από τον προξενικό μηχανισμό.

Τα ίδια και με τους Ρομά, μια υπόθεση που έμεινε ζωντανή χάρη στην μαχητικότητα ελαχίστων ανθρώπων. Επετράπη η εισαγωγή τουρκικών εθίμων και στοιχείων παραδοσιακού πολιτισμού προκειμένου να στηριχθεί η ανύπαρκτη αυτοχθονία των μουσουλμάνων στην περιοχή. Κατάντησε ρουτίνα η συμμετοχή των φανατικότερων μειονοτικών στοιχείων στα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων, με αποτέλεσμα να επιβραβεύεται όχι η νομιμοφροσύνη έναντι της χώρας μας, αλλά ο τουρκικός σωβινισμός. Αυτός ο τελευταίος βγήκε στο προσκήνιο με επισκέψεις «Γκρίζων Λύκων» από την Τουρκία, με μνημόσυνα για τούρκους στρατιώτες που σκοτώνονταν από τους Κούρδους αντάρτες, με δημόσιες απαγγελίες ύμνων για την Τουρκία κτλ.

Ήρθε και η κρατική τράπεζα Ziraat Bankasi στα μέρη μας. Μάθαμε για ανώτατους αξιωματούχους που ζητούσαν ρουσφέτια από πράκτορες της Άγκυρας που διέθεταν και άκρες στην Αθήνα. Στήθηκε «Δίκτυο Δήμων Ανατολικής – Δυτικής Θράκης» που θα συνέτασσε σχέδια συνεργασίας, θα σχεδίαζε συνοριακές δράσεις, θα προωθούσε την διασυνοριακή και διαπεριφερειακή συνεργασία κτλ.

Σήμερα η κατάσταση κάπως εξομαλύνθηκε, κυρίως λόγω του γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού και των εσωτερικών προβλημάτων της γείτονος, οπότε φαίνονται καθαρά οι δυνατότητες που διαθέτουμε ως Ελλάδα για ανάταξη του σκηνικού. Ανέκαθεν το λέγαμε πως είναι μόνο θέμα δικής μας πολιτικής βούλησης, όμως ακόμα δεν έχουμε δει μια κυβέρνηση ελληνική που θα κάνει πράξη τα δέοντα με τρόπο συνεπή και συστηματικό.

Θα εξηγήσω αυτό το τελευταίο, με μια λακωνική αναφορά στα δύο θετικότερα μέτρα που έλαβε η χώρα μας για τη Θράκη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αναφέρομαι στην ίδρυση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (1974) και στην εγκατάσταση των Ποντίων νεο-προσφύγων στη Θράκη (1991). Αμφότερα τα μέτρα, που στόχευαν στην ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και στην τόνωση της τοπικής κοινωνίας, ήταν απολύτως σωστά στη σύλληψή τους, αλλά στην πράξη τελικά απέδωσαν πολύ λιγότερο από τις προσδοκίες που γέννησαν. Το Πανεπιστήμιο κατάντησε άθυρμα στα χέρια μιας κλίκας που με τις παρασκηνιακές της μεθοδεύσεις, συν τω χρόνω, το υποβάθμισε δραματικά παρά τη γιγάντωσή του, το ενέταξε στην τοπική διαπλοκή και το μόνο που προσφέρει στη Θράκη είναι κάποια στοιχειώδη οικονομικά οφέλη.

Η δε παρουσία του ποντιακού στοιχείου, επειδή δε βασίστηκε σε κάποιο σχέδιο και δε συνδυάστηκε με δημιουργία θέσεων εργασίας, είχε πολύ μικρό χρονικό ορίζοντα. Οι πιο δραστήριοι από τους ανθρώπους αυτούς φύγανε γρήγορα προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ μετά την δεκάχρονη μνημονιακή κατάρρευση οι οικισμοί τους έχουν μισοαδειάσει από μια μαζική φυγή προς κάθε πιθανή και απίθανη χώρα.

Εδώ πια, μιλώντας για ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, το άμεσο πρόβλημα δεν είναι η υποτέλεια αλλά η κομματική αβελτηρία και η γενικευμένη διαφθορά που έχουν ρημάξει την ελληνική κοινωνία. Μήπως όμως κι αυτές προέρχονται από την συνειδητοποίηση και την κυνική αποδοχή πως ζούμε σε ένα κράτος εξαρτημένο κι άρα ο δημόσιος βίος δεν μπορεί να ιδωθεί παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της ιδιοτέλειας ή είναι αντιστρόφως η ελλαδική παρακμή – ιδίως των ελίτ – που διαιωνίζει την κρατική μας υποτέλεια; Το ερώτημα είναι σίγουρα δύσκολο κι επαφίεται στον καθέναν να βρει την απάντηση.

 

Το κείμενο αυτό αποτέλεσε τη βάση της εισήγησης του Κώστα Καραΐσκου στ 4ο Διαδικτυακό Συνέδριο με θέμα «Οι συνέπειες της υποτέλειας στη διαμόρφωση των εθνικών θεμάτων μας» που διοργάνωσε η Επιτροπή «Τιμή στο ‘21» στις 23-24 Οκτωβρίου 2021.

http://enaasteri.blogspot.com/

Ένα φωτογραφικό ταξίδι στο χτες της Αθήνας, μέσα από γνωστές και… λιγότερο γνωστές παλιές φωτογραφίες.

 

2.Η Πλατεία Κάνιγγος, το 1954, πριν από τη διχοτόμησή της. Στη φωτογραφία βλέπουμε την οδό Κάνιγγος 15-17. Το κτήριο στη διασταύρωση των οδών Κάνιγγος 19 και Χαλκοκονδύλη 1 καταστράφηκε στα Δεκεμβριανά του 1944. Πιθανόν και το κτήριο από την απέναντι γωνιά να γκρεμίστηκε το ίδιο διάστημα.

3.Χιονισμένη Κυψέλη. `Ενα από τα πρώτα ιταλικά τρόλει της Αθήνας

-παρελήφθηκαν το 1953- της γραμμής 2, Κυψέλη -Παγκράτι 4.ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ- 1942 5.Το Χίλτον στη φάση ανέγερσης

 
6.Ἡ παιδική κολυμβητική δεξαμενή (πισίνα) παραπλεύρως τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἀχαρνῶν, το 1939

7.Ακαδημία Αθηνών, 1940.



8. Πατησίων 51 & Αβέρωφ

9. Ο Ναός του Ολυμπίου Διός

10.ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΤΖΙΑ 1952

11.ΚΥΨΕΛΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50

12.Πολιτικές αφίσες του ΚΚΕ στο βάθρο του Ξυλοθραύστη, το άγαλμα του οποίου ήταν τοποθετημένο τότε πίσω από τη Ρωσική Εκκλησία στη λεωφόρο Αμαλίας.

13.Τραβηγμένη στη γωνία Σταδίου - Βουκουρεστίου στις αρχές της δεκαετίας του '30

14.Η ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ ΤΟ 1907.

15. Πλατεία Ομονοίας

16. ΚΥΨΕΛΗ.

17 &18. ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ 1964 

19. ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΨΕΛΗΣ 1964

20. ΟΤΑΝ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΟΝ ΑΓΝ.ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

21. ΟΔΟΣ ΕΡΜΟΥ

22. ΑΙΟΛΟΥ

25. Πλατεια Εξαρχείων

26. Πλατεια Κολοκοτρώνη

27. ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

28. ΗΣΑΠ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ





29-30. Ομόνοια περί τα 1870

31. ΣΤΑΔΙΟΥ


32. Πανεπιστημίου 

33. ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

33. ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΑΙΟΛΟΥ

35. Πανεπιστημίου, τέλη δεκαετίας '50.



36.Πλατεία Κλαυθμώνος

38. ΟΜΟΝΟΙΑ



39. Πλατεία Αμερικής, 1949.

40. Σταθμός τραίνου Αμαρουσίου, 1958. Εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1957.

41. Σταθμός τραίνου Άνω Πατησίων, 1956. Εγκαινιάτηκε  12/2/56 μαζί με τους σταθμούς "Κάτω Πατήσια" & "Αγ. Νικόλαος".

Η Λεωφ. Συγγρού στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η Ακρόπολη και ο Λυκαβητός δεσπόζουν ενώ ο περιβάλλον χώρος θυμίζει περισσότερο χωριό παρά πόλη.



42. Καλλιθέα

43. Πλάκα

44. Η Ερμού από τη πλατεία Συντάγματος.

46.Η Καπνικαρέα στην Ερμού τον Δεκέμβριο του 1944



47. Άποψη της πλατείας Συντάγματος τον Δεκέμβριο του 1944. Δεξιά φαίνεται το κτίριο που στεγάζει σήμερα το κατάστημα "Public" (κάτω) και είναι το μοναδικό διασωθέν από τα εικονιζόμενα.

48. Το Acropole Palace επί της Πατησίων, το 1930.

49.Το Πολυτεχνείο το 1890. Στο μέσον το κεντρικό κτίριο "Αβέρωφ"

50. Η Πατησίων από την πλατεία Αιγύπτου, στη συμβολή με την Λεωφ. Αλεξάνδρας, κατά τη περίοδο της κατοχής.

51. Οδός Αιόλου, Ιούνιος 1892. Μια εικόνα από τη καθημερινότητα της Αθήνας στα τέλη του 19ου αιώνα.

55. H γνώριμη κοσμοπολίτικη όψη της Πλατείας Ομονοίας της δεκαετίας του '60, εδώ σε τρεις εντυπωσιακές νυχτερινές λήψεις.

56. Ο κινηματογράφος ΤΙΤΑΝΙΑ και το REX στη Πανεπιστημίου τη δεκαετία του '50. Στη θέση του ΤΙΤΑΝΙΑ στέκει από τη δεκαετία του '70 το ομώνυμο ξενοδοχείο.



57. Η εικόνα από τη πλατεία Ομονοίας δείχνει τις εργασίες για τη κατασκευή του σταθμού του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920.

58. Όταν το Μαρούσι ήταν παραθεριστικός προορισμός. Καταχώρηση της 27ης Μαΐου 1939. 

59. Πρωινό στην Ομόνοια.

60. Η πλατεία Συντάγματος στα τέλη της δεκαετίας του '70. Στη πάνω φωτογραφία, εικόνα από το 1977. Κάτω, απολαμβάνοντας καφέ μια ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου το 1979.

61. Οδός Σταδίου 1935.



62. Κόσμος περιμένει στη στάση επί της Πλατείας Κοτζιά, μια χιονισμένη μέρα στη δεκαετία του '60

63. Άλλη μια εικόνα με κόσμο έξω από το ξενοδοχείο King George, αυτή τη φορά με το φακό στραμμένο προς τη Λεωφ. Αμαλίας και τη Βουλή.



64. Πλατεία Συντάγματος. Στο βάθος δεξιά διακρίνεται το Μέγαρο Κορομηλά (στη θέση του σήμερα βρίσκεται του ΥΠ.ΟΙΚ.). Περίπου στο κέντρο της φωτογραφίας, είναι η οδός Μητροπόλεως.

66. Εργασίες για την επέκταση της γραμμής από Θησείο προς Μοναστηράκι-Ομόνοια λίγο πριν το 1895. Έως τότε λειτουργούσε, από το 1869, η γραμμή Πειραιάς-Θησείο.

67. Οδηγός ταξί μετά του οχήματός του στη πλατεία Κλαυθμώνος, το 1959.

68. Αμπελόκηποι, στη συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας & Αλεξάνδρας στη δεκαετία του '50.

69. Η Ακαδημία Αθηνών περίπου το 1900.

70. Το εργοστάσιο του ΦΙΞ επί της Λ. Συγγρού, τέλη δεκαετίας '70 ή αρχές δεκαετίας '80. Έργο του αρχιτέκτονα Τ. Ζενέτου.

71. Η πλατεία Συντάγματος λίγο μετά την απελευθέρωση, το 1944. Έντονη η παρουσία του ΚΚΕ.


72. Πλατεία Συντάγματος, Ιούλιος 1980

73. Σύνταγμα & η Βουλή το 1946.

74. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Το μικρό κοριτσάκι, κοιτάει τα καινούργια του παπούτσια, σε μια εποχή που ακόμα και αυτά ήταν πολυτέλεια. Φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου, γύρω στο 1945.

75. Ο σταθμός του τραίνου στα Κάτω Πατήσια το 1956.

76. Πανεπιστημίου & Σανταρόζα 1956.

77. Η πολύβουη Πανεπιστημίου, τη δεκαετία του '50. Οι φωτεινές επιγραφές έχουν ανάψει ενώ το REX επιβάλλει τη παρουσία του.



78. Κόσμος πάει και έρχεται  στην αγορά της οδού Αθηνάς. Μάιος 1946.

79. Κουβεντούλα στο Zonar's το 1967.

80-81. Δύο πολύ όμορφες εικόνες από τη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 1960 (Σταδίου, Δεκέμβριος 1960).

82. Η Πατησίων περίπου το 1928.

83. Όργιο κακογουστιάς. Αύγουστος 1969

84. Πατησίων 1973. Tρόλεϊ-οδοφράγματα.

85. Ευριπίδου & Πραξιτέλους, 1905.

87. Σταδίου, Δεκέμβριος 1944

88. Η πλατεία Εξαρχείων, το 1965, πριν τη διαμόρφωσή της.

89. Η οδός της  3ης Σεπτεμβρίου,  το 1903.    Πηγή:από gerontakos.blogspot.gr

Καί στή συνέχεια Παλιές φωτογραφίες τής Αθήνας από το> aces.gr

. by GT Semelos

Πλατεία Αμπελοκήπων, στη συμβολή των λεωφόρων Αλεξάνδρας & Κηφισίας. (δεκαετία ’60)

Ξενοδοχείο Ακταίον στο Φάληρο.

Η οδός Βουκουρεστίου τη νύχτα, δεκαετία ’60.

Η πλατεία Συντάγματος από ψηλά, τη δεκαετία του ’70.

Η οδός Αθηνάς το 1917.

Παλαιό Φάληρο, αρχές δεκαετίας ’30.

Πλατεία Συντάγματος γύρω στο 1969 ή 1970. Το υπό ανέγερση κτίριο είναι το σημερινό υπουργείο Οικονομικών.

Η Φρουρά των Ανακτόρων επί της λεωφ. Βασ. Σοφίας, πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

O σταθμός του τραίνου στα Άνω Πατήσια, το 1956.

Το Καλλιμάρμαρο και η γύρω περιοχή, το 1955.

Η πολυκατοικία των Αδελφών Μιχαηλίδη, στα Εξάρχεια (1934). Αρχιτέκτονες, Θ. Βαλεντής & Π. Μιχαηλίδης.

Το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, τη δεκαετία του ’30.

Ο σταθμός του τραίνου στο Φάληρο το 1928.

Άποψη της Αθήνα γύρω στο 1875.

Πλατεία Ομονοίας 1959.

Άποψη Αθηνών & Ακρόπολη, 1976.

(photos αρχείο Billy Files)

Φιλοθέη 1961

Πιάτσα ταξί στην Αθήνα, το 1970. Μια παλιά Plymouth (μοντέλο γύρω στο 1947-1948) ανάμεσα σε καινούργια ευρωπαϊκά

Η Καλλιθέα

Αθήνα, Πλάκα 1908. Κυρίες, κύριοι και τετράποδα συνυπάρχουν με φόντο την «Πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς».

Οδός Ερμού 1885. Στο βάθος τα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή)

Η Ερμού σημαιοστολισμένη.

Καταστήματα, άμαξες και φυσικά κομψές κυρίες στην Ερμού το 1896.

Σκηνή από την Ερμού τη δεκαετία του ’20 (λήψη προς Σύνταγμα).

Η Καπνικαρέα στην Ερμού τον Δεκέμβριο του 1944. (photo Dmitri Kessel)

Kίνηση πεζών και οχημάτων στην Eρμού γύρω στο 1963-1964. (photo Nicholas Econopouly)

Πολύ πριν τη πεζοδρόμηση της Ερμού, ο βυζαντινός ναός της Καπνικαρέα ήταν καθημερινά πέρασμα για εκατοντάδες αυτοκίνητα. 1971.

Τα ανθοπωλεία του Συντάγματος, στη Βουλή, γύρω στο 1963-1964.

Κίνηση στη Πανεπιστημίου των ’60s.

Η Λεωφ. Βασ. Αμαλίας  και η Ακρόπολη  το 1966. (photo by Edward Victor Olencki)

Στη συμβολή των λεωφόρων Συγγρού με Βασ. Αμαλίας στο ύψος της Πύλης του Αδριανού.

1963: Ναύτες και Εύζωνες παρουσία αξιωματικών αλλά και πολιτών στον προαύλιο χώρο (και parking τότε) της βουλής.

Μοναστηράκι, Απρίλιος 1965. (photo by Charles W. Cushman)

Σύνταγμα από την οδό Όθωνος, το 1966. 

Πλατεία Ομονοίας.

Μοναστηράκι.

Οδός Αθηνάς 1969.

https://cemantron-anastasia.blogspot.com/