Οι “φίλοι είναι οι συγγενείς που διαλέγουμε”.

 

Δεν είναι σίγουρο τι εννοεί ο καθένας μας όταν αναφέρεται στη φιλία. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ούτε πως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται ούτε τι εισπράττει από αυτήν ο φίλος του ή οι φίλοι του. Η αντίληψη περί φιλίας είναι μια καθαρά υποκειμενική διεργασία του εγκεφάλου, μη αποδεχόμενη κανόνων και κανονισμών.

Κάποιος θα θεωρήσει φίλο του τον καλό συνάδελφο στη δουλειά που τον βοηθάει πάντοτε πρόθυμα, ή τον υπάλληλο της τράπεζας που πολύ συχνά τον εξυπηρετεί με το χαμόγελο στο στόμα, ή την κοπέλα του σούπερ μάρκετ που επισκέπτεται για πολλά χρόνια και του συστήνει πάντοτε τα πιο φρέσκα.

Κάποιος θα εννοεί ως φίλους του όλη την παρέα. Την παλιοπαρέα που ξεκίνησαν όλοι μαζί στην ίδια γειτονιά από τα μικρά τους χρόνια, μαζί στο σχολείο, στις κοπάνες, στα γλέντια, τις χαρές και τις λύπες.

Κάποιος άλλος θα επιλέξει με αυστηρότερα κριτήρια. Θα ψάξει – και ίσως να μη βρει ποτέ – αυτόν ή αυτούς με τους οποίους αισθάνεται πως έχει περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα, λιγότερες διαφορές, κοινές ανησυχίες, μικρότερη ‘απόσταση’. 

 

Κατά κύριο λόγο οι αληθινές φιλίες γεννιούνται στα μικρά χρόνια του ανθρώπου, τότε που τα κριτήρια επιλογής είναι εντελώς διαφορετικά. Τότε που υπάρχει αγνότητα, δεν γίνονται δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχει υπολογισμός, συμφέρον και σκοπιμότητες.

Υπάρχει και η κατηγορία των γελοίων. Είναι αυτοί που δεν αισθάνονται απολύτως τίποτα όταν σε συναντούν κάπου τυχαία μετά από χρόνια, κι όμως παριστάνουν πως τους έλειψες.

Πως σε σκέφτονταν.

Πως …χαθήκατε!

Ειδικά όταν διαπιστώσουν πως το επάγγελμά σου τους χρειάζεται ή κάποια στιγμή θα τους χρειαστεί, θα βγάλουν από μέσα τους τον γλύφτη. Αν είσαι δικηγόρος, διευθυντής τράπεζας, χειρουργός, εφοριακός, στέλεχος κόμματος (επάγγελμα με μέλλον!), τότε θα σου γίνουν τσιμπούρι.

“Μη χαθούμε τώρα, ε;”

“Τι κάνεις την άλλη εβδομάδα;”

“Θέλω πολύ να τα πούμε. Μου δίνεις το κινητό σου;”

Και φεύγοντας θα σου σφίξουν δυνατά το χέρι (το σφίξιμο με δύναμη γι’ αυτούς κάτι θα σημαίνει) και θα σου χτυπήσουν την πλάτη, έτσι, από …οικειότητα!

Εννοείται πως αν είσαι ταξιτζής, κουρέας, σερβιτόρος, υπάλληλος και λοιπά αχρείαστα επαγγέλματα, το νούμερο του τηλεφώνου σου θα το πετάξουν στον πρώτο κάδο.

Ο φίλος είναι παντού γύρω σου και κύρια στο μυαλό σου.

Θα σε πάρει τηλέφωνο να βγείτε που είναι σαββατόβραδο και μόλις του πεις ό,τι είσαι άρρωστος θα έρθει σπίτι να σου κάνει παρέα. Χέστο το μπαράκι.

Θα του πεις ότι τραβάς ζόρια που εκείνη σε παράτησε και θα έρθει με 40 πυρετό να τα πείτε.

Θα ψάχνει να σου βρει δουλειά και μέχρι να σταθείς στα πόδια σου θα σε στηρίζει οικονομικά, χωρίς να περιμένει να τα πάρει πίσω.

Θα κλάψει που έχασες τη μάνα σου σα να ήταν η δική του.

Θα σε ακούσει και θα σου συμπαρασταθεί σε οτιδήποτε, ακόμη και αν ξέρετε και οι δύο ότι λες βλακείες.

Θα σου πει όμως και τις αλήθειες που σε πονάνε. 

Καλός δεν είναι ο φίλος με τα ωραία λόγια, αλλά αυτός που σου τραβάει σφαλιάρες όταν έχεις λάθος, ρισκάροντας ακόμη και να χαθούν οι δεσμοί που σας ενώνουν.

Ποτέ δεν είσαι μόνος όταν κάπου υπάρχει έστω και ένας που σε σκέφτεται.

Δεν είναι ανάγκη να είστε μαζί σε όλη σας τη ζωή για να παραμείνετε φίλοι. Η πραγματική φιλία δεν προϋποθέτει τη μικρή απόσταση. Αρκεί που ο φίλος νοιάζεται, αρκεί που υπάρχει και ας μη τον βλέπεις.

Ο φίλος είναι όπως ένα πολύ μικρό νησάκι στη μέση του ωκεανού. Ένα μικρό κομμάτι εδάφους που μπορείς να προσγειώσεις το αλεξίπτωτο με ασφάλεια. Ο φίλος είναι που κατέχει το μαγικό εκείνο κλειδί που ξεκλειδώνει την καρδιά. 

Και τι βρίσκει εκεί μέσα;

Το ζητούμενο, την αγάπη!

Από τον αγαπημένο μου “Προφήτη” του Kahlil Gibran:

Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας. Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ’ ευγνωμοσύνη. Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στον φίλο με την πείνα σας και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δεν φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι. Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για να ακούσει την καρδιά του^.
Γιατί στην φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δεν λυπάσαι^.
Γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.
Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στον φίλο σας. Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του. Είναι ο φίλος κάτι που θα ‘πρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε; Καλύτερα να γυρεύετε τον φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί το έργο του φίλου είναι να εκπληρώνει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.

Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο και μοίρασμα χαράς. Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούρια αυγή της και ξανανιώνει.

Κάποιος είπε ότι “μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας δεν μπορεί να υπάρχει φιλία”. Να είναι άραγε έτσι;

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι μια γυναίκα αποκλείεται (ή πολύ δύσκολα) θα μπορούσε να εκμυστηρευτεί σε έναν άντρα αυτά που θα συζητούσε άνετα με μια φίλη της. Φυσικά το ίδιο ισχύει και με τους άντρες.

Φιλία μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου θα μπορούσε να υπάρχει αλλά με «όρια». Μια κάποια ‘απόσταση’ λόγω αμοιβαίου σεβασμού, ίσως κάποιες γραμμές θα πρέπει να οριοθετούν τη μεταξύ τους φιλία.

Κάποιοι άλλοι το κάνουν ακόμη πιο δύσκολο. Έχουν την άποψη πως ενδόμυχα πάντοτε θα υποβόσκει ο ερωτισμός - μικρός ή μεγάλος -, ίσως και κάποιο φλερτ. Σε μια τέτοια περίπτωση ασφαλώς και δεν μιλάμε για φιλία.

Μεγάλη κουβέντα και δύσκολη και θεωρώ πως αν την αρχίσουμε δεν θα τελειώσει ποτέ.

http://akivernitos.blogspot.com/