Γεννήθηκα άνθρωπος και θέλω να παραμείνω

Λίνα Παυλοπούλου

Τα μάτια σου καρφωμένα σε μια οθόνη.

Τα χέρια σου ασταμάτητα χτυπάνε τα πλήκτρα ενός πληκτρολογίου.

Αυτόματα απαντάς σε ηλεκτρονικά μηνύματα που έρχονται αστραπιαία το ένα μετά το άλλο.

 Εκεί που λες μάζεψα τις εργασίες μου, “το ‘χω, το ελέγχω”΄, εκεί εμβόλιμα νέες εργασίες εμφανίζονται και όλες επείγουσες.

Χτες σου λένε χρειάζονται να γίνουν, μα ξεχνάμε πως είμαστε στο σήμερα.

Οι εργασίες περισσότερες από το χρόνο που διαθέτεις, μα όλα λέει χρειάζονται να γίνουν και θα γίνουν.

Τα μάτια σου πονάνε, η φωνή σου κλείνει, ο αυχένας σου διαμαρτύρεται, το σώμα σου ζητά κίνηση κι εσύ το έχεις απιθώσει ώρες ατελείωτες σε μια καρέκλα.

Ματάκια παιδικά σου ζητάνε την προσοχή σου κι εσύ στρέφεις το βλέμμα σου και πάλι στην παγερή οθόνη.

Μια φράση κρεμασμένη στα χείλια σου “Δεν προλαβαίνω” και προς στιγμήν αισθάνεσαι πως θέλεις να βάλεις τα κλάματα μπας και ξαλαφρώσεις την πίεση της εργασίας σου.

Αυτά που έχεις να κάνεις χρειάζονται ώρες πολλές και το 24ωρο δεν είναι όλο για να το δουλεύεις.

Μπαινοβγαίνεις συνεχώς σε διαδικτυακές συναντήσεις, ξεχνώντας να συναντήσεις ουσιαστικά, έστω και για λίγο μέσα στην ημέρα, τον πολύτιμο εαυτό σου!

Ξεχνάς πως είσαι άνθρωπος και χρειάζεται να τραφείς, να ξεκουραστείς, να κάνεις διάλειμμα, να κοιμηθείς.

Πώς θα συνεχίσεις με άδειες μπαταρίες;

Είσαι στα όριά σου, το σώμα σου, σου μιλάει με χίλιους τρόπους κι εσύ “κουμπώνεις” χαπάκια για τον πονοκέφαλο, το άγχος, ή την αυπνία.

Κι αναρωτιέσαι τελικά… “είμαι άνθρωπος; μήπως χάνω την ανθρώπινη φύση μου;

Σαν ρομπότ εκτελώ εντολές και συνεχίζω ως παραγωγική ακούραστη μονάδα να παράγω έργο.

Έχω αυστηρές χρονικές προθεσμίες να ακολουθήσω, χρειάζεται να τα καταφέρω.

Κάνω τη νύχτα μέρα, ξέχασα ωράρια, Σαββατοκύριακα δεν υπάρχουν, σαν καθημερινή είναι όλες οι μέρες.

Ζω με κάτι αναλαμπές να δω τους δικούς μου, να φιλήσω το σύντροφό μου, να αγκαλιάσω τα παιδιά μου.

Μα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, τρέχει ο χρόνος που θέλω να προλάβω να τα τελειώσω όλα.

Όσο και να λέω ότι δεν θέλω να αγχώνομαι, το σώμα μου φωνάζει.

Τρίζω τα δόντια μου στον ύπνο μου και ξυπνώ με πονοκέφαλο γιατί το κορμί μου προσπαθεί να αποβάλει την πίεση.

Κλείνει η φωνή μου απ’ την κούραση, το σώμα μου χτυπάει προειδοποιητικά καμπανάκια, φωνάζει την οδύνη της ψυχής μου.

Όχι, δεν θέλω να ζω έτσι. Δεν είναι ανθρώπινα μέτρα αυτά. Αρνούμαι να γίνω ρομπότ.

Γεννήθηκα άνθρωπος και θέλω να παραμείνω.

Είναι δύσκολη αυτή η περίοδος σου λένε, δεν θα είναι συνέχεια έτσι.

“Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού”, λέει μια λαϊκή ρύση.

Αλήθεια σκέφτηκες πόσο καιρό εργάζεσαι σ’ αυτούς του ρυθμούς;

Αναρωτήθηκες τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στη σωματική και ψυχική σου υγεία;

Οι οδύνες του σώματος, είναι οδύνες της ψυχής σου!

Πόσο ακόμα θα μπορείς να ανταπεξέρχεσαι σ’ αυτήν την τρέλα;

Αργά ή γρήγορα το επόμενο καμπανάκι θα χτυπήσει και δεν θα είναι προειδοποιητικό.

Θα είναι κώδωνας κινδύνου.

Αγαπημένε μου άνθρωπε, συμπάσχω, συμπονώ και εύχομαι ειλικρινά ο Θεός να σου δίνει δύναμη να αντέχεις να διεκπεραιώνεις την εργασία σου με το μικρότερο ψυχικό κόστος για σένα και τους οικείους σου.

Με την ευχή, γρήγορα η κατάσταση να ομαλοποιηθεί και να κατευθυνθεί σε φυσιολογικές συνθήκες για τον άνθρωπο, αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όσους συνανθρώπους μας βιώνουν μια εξαιρετικά προκλητική εργασιακή κατάσταση λόγω των τρεχουσών συνθηκών τον τελευταίο καιρό.

Καλή δύναμη, εύχομαι τα μάτια μας να κοιτάνε περισσότερο τους αγαπημένους μας ανθρώπους και λιγότερο τις οθόνες.

https://enallaktikidrasi.com/