Θα ήθελα να εξετάσω ένα φαινόμενο το οποίο θεωρώ πως έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν θα πάρω θέση ούτε από πολιτική άποψη, ούτε από θρησκευτική. Προτιμώ να απέχω από αυτές τις δραστηριότητες. Θα το αναλύσω αποκλειστικά από την πλευρά της ενέργειας ή διαφορετικά της προσωπικής δύναμης. Και το φαινόμενο αυτό είναι η επιβίωση έως τη σύγχρονη εποχή τουλάχιστον, της χριστιανικής εκκλησίας. Όχι μόνο της ορθόδοξης, αλλά και της καθολικής. Δεν θα ασχοληθώ με άλλες θρησκείες γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος με αυτές.
Η χριστιανική εκκλησία (εννοώ ρωμαιοκαθολική και ορθόδοξη - δεν με απασχολούν οι διαφορές τους και η αντιπαλότητά τους) έχει επιβιώσει σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και όταν δεν συναντούσε διωγμούς κατείχε μια εξέχουσα θέση στις διάφορες κοινωνίες. Όχι μόνο πνευματική, αλλά διέθετε ενίοτε χρήμα, κύρος και εξουσία. Οι κατά καιρούς αντίπαλοί της έχουν ξεθωριάσει μπροστά στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είχαν τη δική της διάρκεια. Φυσικοί διώκτες, ιδεολογικοί αντίπαλοι, πολιτικοί αντίπαλοι. Όλους τους έχει καταπιεί το μαύρο σκοτάδι. Η εκκλησία μετά από δύο χιλιάδες χρόνια εξακολουθεί να υπάρχει και αυτό είναι ένα σπανιότατο φαινόμενο.
Τον τελευταίο αιώνα όμως αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση προερχόμενη από το επιστημονικό πνεύμα και τον ορθολογισμό. Δύσκολα ένας σύγχρονος άνθρωπος θα δεχθεί ως κυριολεκτικά τα μυθολογικά στοιχεία που αναφέρονται στις γραφές. Δεν θα εξετάσουμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα σύγκρουση, γιατί η έκβασή της δεν έχει ακόμα κριθεί. Τα γεγονότα θα βρίσκονται σε εξέλιξη για πολλές δεκαετίες ακόμα. Ίσως και για αιώνες. Μέχρι σήμερα όμως κατατροπώθηκαν όλοι της οι αντίπαλοι, γιατί απλά η εκκλησία διέθετε περισσότερη ενέργεια, αν και υπολείπονταν σε ευελιξία.
Κάποιοι πιστοί ζούσαν ασκητική ζωή εξασκώντας τη θέλησή τους. Ορισμένοι που επέλεξαν να ζήσουν στον κόσμο δεν υστερούσαν διόλου στην άσκηση του αυτοελέγχου. Η αδιάφορη και ημιμαθής μάζα των δήθεν πιστών δεν θα μας απασχολήσει διότι αν και αριθμητικά υπερτερεί, ενεργειακά είναι αμελητέα ποσότητα. Όσοι από τους αναγνώστες εργάζονται με τον εαυτό τους πιστεύω πως ήδη έχουν αντιληφθεί το συλλογισμό μου.
Οι αντίπαλοι της εκκλησίας στην πλειονότητά τους ήταν αδύναμοι και τρυφηλοί. Ορισμένοι από τους πιστούς ασκούσαν αυτοπειθαρχία σε λόγους και έργα. Απέκτησαν εσωτερική δύναμη. Πίστευαν σε αυτό που έκαναν και το θεωρούσαν ζήτημα ζωής ή θανάτου. Άλλαζαν τη ζωή τους και τον εαυτό τους. Είναι ελάχιστοι, αλλά υπάρχουν. Οι αντίπαλοί τους όμως δεν πίστευαν κατά βάθος στις ίδιες τους τις ιδέες. Θα σας επισημάνω το κωμικό φαινόμενο της μεταπήδησης βουλευτών, σαν βατραχάκια, σε παρατάξεις αντίθετης “ιδεολογίας” από αυτή στην οποία έδιναν όρκους αιώνιας πίστης. Γνωρίζετε εσείς κανέναν ιερέα που θα έκανε κάτι τέτοιο; Αυτό δεν το κάνει κανείς, ούτε ο χειρότερος ανάμεσά τους.
Έχετε δοκιμάσει να συγκρουστείτε με κάποιον ο οποίος αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα; Θα σας αφανίσει γιατί δεν πρόκειται να υποχωρήσει ποτέ. Θα επιμένει, θα εκβιάζει, θα σας κάνει τη ζωή μαρτύριο, αλλά πίσω δεν θα κάνει ποτέ. Η δική σας αντίσταση κάποτε θα καμφθεί γιατί λειτουργείτε “ιδεολογικά” ή “συναισθηματικά”. Αυτός θα εξαπολύσει εναντίον σας μια ομοβροντία ενστίκτων, ιδίως αυτού της επιβίωσης. Η δική του τρέλα είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου γι’ αυτόν, ενώ η δική σας λογική είναι απλά ένα χλιαρό ζήτημα του ποιος έχει δίκιο. Η δύναμη βρίσκεται στη συγκέντρωση και στη σταθερότητα και όχι σε φαντασιακά “δίκαια”.
Πίσω στο θέμα της εκκλησίας τώρα. Δεν είναι θέμα πίστης, είναι ζήτημα τρόπου ζωής. Ο ένας αμφιταλαντεύεται όπου φυσάει ο άνεμος και ο άλλος είναι σταθερός, εγκρατής, με αξιοσημείωτη αυτοπειθαρχία. Δεν έχει σημασία σε τι πιστεύει κανείς, αλλά το ΠΩΣ ΖΕΙ. Ο ιερέας όσο κοιλιόδουλος και αν είναι τις νηστείες θα τις τηρήσει. Αντίθετα ο όποιος εκπρόσωπος της κατά καιρούς αντίπαλης παράταξης θα σέρνεται στις ταβέρνες, με τα τραπέζια να ξεχειλίζουν από πολύχρωμα λιπαρά εδέσματα χιλιάδων θερμίδων και από κρασιά. Μην προβληματίζεστε για το ποιος θα είναι ο νικητής.
Κατηγορήστε τους όσο θέλετε, πείτε τους οπισθοδρομικούς, υποκριτές, φιλοχρήματους. Δεν έχει σημασία όσο δίκιο και αν έχετε. Κάποιοι ανάμεσά τους ζουν αυτά που πιστεύουν και αυτό τους τροφοδοτεί με ενέργεια, ενώ οι δικές σας “φωτισμένες” απόψεις την σπαταλούν. Είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθούμε. Το πόση προσωπική ισχύ διαθέτουμε δεν σχετίζεται με το πόσο δίκιο έχουμε αλλά με το ποιος είναι ο τρόπος ζωής μας. Αυτοί διαθέτουν προσωπική δύναμη και τη διαχέουν στους αδύναμους κρίκους της θρησκείας τους. Στα στρατόπεδα των εφήμερων και θνησιγενών αντιπάλων τους δεν υπάρχει κυριολεκτικά ούτε ένας ενεργειακά ισάξιός τους. Ούτε στο ελάχιστο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου