Θα έχετε ακούσει για τα τουριστικά πακέτα «all inclusive» όπου στην τιμή συμπεριλαμβάνονται τα πάντα. Η λέξη inclusion που σημαίνει συμπερίληψη, το επίθετο inclusive, δηλαδή συμπεριληπτικός, αλλά και η συμπεριληπτικότητα/inclusiveness, έχουν πλέον την τιμητική τους στις συζητήσεις που γίνονται γύρω από διπλωματικά, γεωπολιτικά και στρατηγικά θέματα.
Παράδειγμα, στην εκδήλωση που έγινε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» στις 18 Φλεβάρη από το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» –με τη συμμετοχή τριών πρεσβευτών (ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας) και εκπρόσωπο της ελληνικής πλευράς– οι λέξεις αυτές χαρακτήριζαν την ατμόσφαιρα και είχαν ένα συγκεκριμένο νόημα. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Ειρήνη και Σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο». Εκεί λοιπόν, οποιαδήποτε λύση πρέπει να είναι «συμπεριληπτική» και καμιά πλευρά να μη μένει εκτός των ρυθμίσεων που αναλογούν σε «συμμάχους». Επί της ουσίας και για να είμαστε σαφείς, η «συμπερίληψη» της Τουρκίας σε κάθε πρόταση, για ενεργειακά, για θαλάσσια οικόπεδα, για ΑΟΖ, για διευθέτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης, για προσφυγικό, για την επίλυση της Λιβυκής ή Συριακής κρίσης, είναι άμεση προϋπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό πρακτικά σημαίνει πως χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και η Συρία (σε πρώτη γραμμή) πρέπει να αποδεχθούν τους όρους της «συμπερίληψης» της Τουρκίας, δηλαδή την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της.
Δύο ακόμα παραδείγματα της χρήσης και της έννοιας των όρων αυτών όπως διατυπώθηκαν πρόσφατα. Ο μεν κ. Κατρούγκαλος μιλώντας στην εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ τόνισε: «Να είναι συνείδηση της δικής μας πλευράς ότι η συμπερίληψη της Τουρκίας στην ενεργειακή εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου μπορεί να γίνει με όρους διεθνούς δικαίου και να είναι αμοιβαία επωφελής».
Ο δε τούρκος πρέσβης στην Αθήνα κ. Οζουγκεργκίν τόνισε: «Η ορθολογική εναλλακτική είναι η συμπεριληπτική συνεργασία μεταξύ νομιμοποιημένων ενδιαφερομένων, διότι σε τελική ανάλυση σε κανέναν δεν αρέσει μία κατάσταση lose-lose».
Για το ίδιο πράγμα ομιλούν, αλλά με διαφορετικούς όρους ισχύος για την ελληνική και την τουρκική πλευρά. Για παράδειγμα, η αντιπροσωπεία βουλευτών στη συνάντηση του ΝΑΤΟ αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το μπούλινγκ που δέχτηκε από τους παρευρισκομένους όταν έθεσε θέματα που αφορούν την τουρκολιβυκή συμφωνία. Η τουρκική πλευρά συνεχίζει το δόγμα «δε θα μας ενοχλείτε, δε θα σας πειράξουμε». Πρακτικά αυτό σημαίνει πως θα κάνουν και θα κατοχυρώνουν ό,τι θέλουν στην περιοχή. Η κυνική δήλωση του Ερντογάν ότι όλοι αρχίζουν να αποδέχονται τις τουρκικές θέσεις στην Ν.Α. Μεσόγειο –και ειδικά η ελληνική πλευρά– δείχνει τους όρους ισχύος με τους οποίους γίνονται οι διάφορες κινήσεις.
Φοβικά σύνδρομα και συντεταγμένη πορεία για ακρωτηριασμό
Ο ελληνικός αστισμός ίσως να διαισθάνεται ότι φτάνει η ώρα της κρίσεως και των αποφάσεων και ότι οι εξελίξεις δε θα είναι εύκολες. Παρόλα αυτά δεν κάνει κινήσεις και μοιάζει σαν να περιμένει τη μοίρα. Κάνει το ελάχιστο: Λέει σε όλους και για όλα «Ναι» και προετοιμάζει την κοινή γνώμη για την ανάγκη παραχωρήσεων. Η «αμυντική γραμμή» είναι: Διάλογος, ΜΟΕ, διερευνητικές επαφές και πρόταση για Χάγη. Έκκληση στους συμμάχους (ΗΠΑ) να τύχουμε μιας κάπως inclusive μεταχείρισης και να παρέμβουν όσο μπορούν ώστε να μην είναι δυνατό το κρας τεστ.
Ο δρόμος στρώνεται εδώ και καιρό είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε τώρα με Ν.Δ.: «Κάτι πρέπει να δώσουμε», «δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα δικά μας». Η γραμμή Σημίτη έχει ισχυρά ερείσματα σε όλα τα κόμματα (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) αλλά και στο διπλωματικό σώμα. Ακόμα και ο «σκληρός» Αποστολάκης (που θα ισοπέδωνε βραχονησίδες…) λέει εντός του αμαρτωλού ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια», ότι «εμείς πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας», για να δεχτεί έπειτα τα συγχαρητήρια από τον Πάιατ για όσα έκανε μέχρι τώρα…
Για όποιον θέλει να βλέπει καθαρά, ο εθνικός ακρωτηριασμός της χώρας είναι στην ημερήσια διάταξη: στη Θράκη, στο Αιγαίο, στα νησιά του Β. Αιγαίου, στο Καστελλόριζο, στην Κάρπαθο, στην Κρήτη, στη Γαύδο, στην Κύπρο.
Ναι, υπάρχουν αρχιερείς της ενδοτικότητας εντός του πολιτικού συστήματος: Σημίτης, Ντ. Μπακογιάννη, Ροζάκης, ΓΑΠ. Αλλά και ο Τσίπρας που τώρα κάνει τον πλασιέ Αλβανίας και «Βόρειας Μακεδονίας» ώστε να γίνουν δεκτές στην Ε.Ε., ο Κατρούγκαλος και αρκετοί ακόμα ανήκουν σε αυτήν την πτέρυγα.
Μπορεί να γίνει κάτι άλλο;
Η μελέτη όλων των δεδομένων, αλλά οι αντιφατικές καταστάσεις που δημιουργούνται στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, επιτρέπουν μια διαφορετική πορεία (υπό προϋποθέσεις) από αυτήν που δρομολογούν τα δυτικά και τουρκικά κέντρα. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι μια αποφασιστική στάση απέναντι στις απειλές και τις προσπάθειες να καταλυθεί η εθνική και εδαφική κυριαρχία της χώρας. Μια μικροδιαμαρτυρία κάναμε στο ΝΑΤΟ και ίσως περισσότερο να τρομάξαμε εμείς με αυτό… Ούτε που περνά από το μυαλό μια πιο σθεναρή στάση.
Ο Ροζάκης π.χ. θεωρεί τις θέσεις για ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και μη σύμπτωση εναέριου χώρου με την αιγιαλίτιδα ζώνη ως «μαξιμαλιστικές». Κι όμως το αντίθετο πρέπει να υποστηριχθεί: Είναι απαραίτητη η συναδέλφωση Ελλάδας-Κύπρου απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό και βεβαίως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια μπορεί και πρέπει να είναι η απάντηση στις κινήσεις που προετοιμάζει και θα επιχειρήσει η Τουρκία. Τα γενικόλογα του τύπου «θα πράξουμε ό,τι χρειαστεί» τα ακούνε βερεσέ. Άλλωστε ο Ερντογάν έδωσε τη δική του ερμηνεία ότι αποδεχόμαστε την τουρκική πολιτική στην περιοχή χωρίς αντιδράσεις. Όλα είναι μια συνήθεια…
Κι όμως μια ενεργητική εξωτερική πολιτική θα μπορούσε να αξιοποιήσει πολλές αντιθέσεις και διαστάσεις που υπάρχουν.
Βέβαια έχει επιβληθεί ένα ορισμένο κλίμα
Η Αριστερά δε βλέπει καν το πρόβλημα. Ο τούρκικος επεκτατισμός δεν αξιολογείται ως σοβαρό και μείζον θέμα. Όπως και το προσφυγικό. Φαίνεται ότι κάνει λάθος ο λαός που τα αξιολογεί ως πολύ σημαντικά. Επομένως σιγοντάρει ενάντια στις φωνές που επιμένουν ότι αυτά πρέπει να γίνουν παλλαϊκά ζητήματα και μέτωπα πάλης και προετοιμασίας, όρος για μια μεγάλη στροφή στην πολιτική της χώρας. Ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα ενάντια στον τούρκικο επεκτατισμό, τις πλάτες που του κάνουν νατοϊκοί και ευρωπαίοι και ενάντια στους σχεδιασμούς για το προσφυγικό και τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη φυλακή και χώρο στάθμευσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, θα μπορούσε να συνδυάσει σοβαρά μέτωπα και να δημιουργήσει μια άλλη συνείδηση πέρα από τα φοβικά σύνδρομα και την αποδοχή του ακρωτηριασμού που μεθοδεύεται από τις ίδιες δυνάμεις.
http://sioualtec.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου