Η Ερημιά του Πρωινού

Έτσι όπως ανοίγει ο ουρανός η μοναξιά πλαταίνει, η ερημιά του πρωινού χάνει τις διαστάσεις της, το ίδιο το πρωινό χάνει τις διαστάσεις του, δεν χρειάζεται να πας στην έρημο για να βρεις έρημο, ένας έρημος κάμπος ο κόσμος μας.

Ερήμωση είναι η λέξη που ταιριάζει στη σιγαλιά, μπορείς να χαρείς ήχους από τινάγματα ακριδών και να ‘χεις συντροφιά τον θόρυβο του ψυγείου, που μοιάζει σαν εκείνη την μονότονη διαστροφή των ανθρώπων να μιλούν μόνο για να χαλούν τη σιωπή.

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε κι όλοι έφυγαν για τις δουλειές τους, κουρδισμένοι σαν σκονισμένα πιάνα, τα βράδια γυρνούν κατάκοποι από μια υπόθεσή τους που στο βάθος δεν τους αφορά, χτυπούν λεκτικά δυό τρία χαστούκια τη γυναίκα τους, το αίσθημα και τον έρωτα που είχαν να της δώσουν τον μαγάρισε η περιφρόνηση. Τον καλό γλυκό τους λόγο τον κρατούν για τον πιο ευπαρουσίαστο παρουσιαστή της τηλεόρασης, εκείνον που θα τους αγγίξει με το λόγο του στον τόπο που πονούν. Την καλή είδηση δεν την περιμένουν πια από άγγελο.

Η ευαισθησία τους έχει γίνει ένας κόμπος, το χάδι τους το κρατούν για το αυτοκίνητο, είναι αυτοί οι ίδιοι που κάποτε μαστίγωναν άλογα.

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε, όλοι έφυγαν για το κυνήγι της δραχμής, νοσταλγώ εκείνες τις αρχαίες μέρες που τα πρωινά οι άνδρες έφευγαν να κυνηγήσουν στο δάσος αληθινά θηράματα, τώρα, όπου τα βρουν, χτυπούν την καλοσύνη, την αθωότητα και το δίκαιο.

Η νεκρή επιφάνεια της μέρας, και μόνο σαν νυχτώσει βλέπεις πυγολαμπίδες στο αίμα των ανθρώπων. Υπάρχουν μέρες που κρατούν πάνω κάτω έναν αιώνα για τους ανθρώπους που ακόμα αισθάνονται, υπάρχουν μέρες που ονειρεύεσαι με ελπίδα να νυχτώσουν, είναι ασύμφορο μερικές φορές να υπάρχεις. Κι αλίμονο, ο χρόνος φέρνει την κατανόηση, σε κατεβάζει στο βάθος της ζωής και των ανθρώπων, κι όσοι πάλεψαν πολύ να μην καταλαβαίνουν και κράτησαν τα μάτια τους ρηχά… δεν έχασαν τίποτα άλλο από ένα πέρασμα από άγονες κοιλάδες στεγνών ματιών, ό,τι μείνει δηλαδή στο μάτι αν του αφαιρέσεις την έκσταση και το δέος

… μα το πιο αποτρόπαιο είναι να βλέπεις μάτια που τα έχει αφαιρεθεί σαν τιμωρία η αγάπη και δεν τεντώνει πια το δέρμα του προσώπου στη θέα ενός παιδιού. Τότε η συναναστροφή γίνεται σαν ένα ξερό κυκλάμινο, και δεν σου φέρνει ούτε δάκρυα η κατανόηση για όσα συντελούνται στο βάθος μιας ψυχής που έχασε το φως της.

Έτσι που ανοίγει ο ουρανός η μοναξιά πλαταίνει και γίνεται ευχάριστος ο άνεμος στο πρόσωπο, οι στερημένοι από χάδι μπορούν να βρουν παρηγοριά σε ό,τι ακόμα έμεινε πράσινο και γαλάζιο, μα το πράσινο και το γαλάζιο της ψυχής, πιο σπάνια από διαμάντια, φυλαγμένα καλά ανάμεσα σε ατσάλινους κρίνους.

Έρημο το πρωινό, όλοι έφυγαν για το κυνήγι και τη νύχτα θα γυρίσουν θηράματα. Μακάριοι εκείνοι που καταφέρνουν να φτιάξουν στον κόσμο μας μια όαση.

triala