Ποιος μας είπε πως αν έχουμε ένα καλλίγραμμο σώμα, ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ένα επάγγελμα κύρους και πολλά λεφτά, έχουμε μεγαλύτερη αξία από έναν μεγαλόσωμο, έναν κοντό ή έναν φτωχό άνθρωπο;

Είναι φανερό πως όλοι μας κατά καιρούς έχουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης ότι αξίζουμε ως άνθρωποι από τους γύρω μας. Ζητάμε την έγκρισή τους και την αποδοχή τους για να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση των σκέψεών μας. Τι γίνεται όμως όταν οι σκέψεις και οι πράξεις μας γίνονται απορριπταίες;

Θα αλλάξουμε για να αρέσουμε στους λάθος ανθρώπους ή θα είμαστε ο εαυτός μας για να μας αγαπήσουν οι σωστοί; Γιατί είναι αλλιώτικο να ζητάς μία γνώμη, μην απορρίπτοντας «εσένα» και αλλιώτικο να αλλάζεις την ιδιοσυγκρασία σου και τα πιστεύω σου για να γίνεις αποδεκτός από ένα κοινωνικό σύνολο.

Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν τη δική τους αξία, τη μοναδικότητά τους και τη δική τους αλήθεια. Θα παρομοιάζαμε τον κόσμο με ένα τεράστιο ψηφιδωτό αποτελούμενο από πολύχρωμες πετρούλες σε διαφορετικά μεγέθη και σχέδια όλα μεταξύ τους τόσο διαφορετικά και συνάμα τόσο αρμονικά ταιριαστά ολοκληρώνοντας την τελική εικόνα.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν αρχίζουμε και αισθανόμαστε ασήμαντοι και περιττοί πιστεύοντας πως αν μοιάσουμε σε κάποιον άλλον ή υιοθετήσουμε μία άλλη συμπεριφορά αυτόματα αποκτάμε αξία. Έτσι, λοιπόν, αρχίζει να χαλάει το τέλειο ψηφιδωτό που είναι η αντανάκλαση του κόσμου μας αφού πρωταρχικό μας μέλημα δεν είναι να διατηρήσουμε ο καθένας τη δική του μοναδική ομορφιά αλλά να μοιάσουμε σε πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας που είναι όμως ξένα με τη δική μας προσωπικότητα.

Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας, το καλούπι μας, το χρώμα μας. Ποιος μας το πέρασε έτσι πως αν γίνουμε κάποιοι άλλοι θα είμαστε πιο αποδεκτοί; Ποιος μας είπε πως αν έχουμε ένα καλλίγραμμο σώμα, ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ένα επάγγελμα κύρους και πολλά λεφτά, έχουμε μεγαλύτερη αξία από έναν μεγαλόσωμο, έναν κοντό ή έναν φτωχό άνθρωπο;

Η αξία μας δεν κρίνεται ούτε από το κοινωνικό στάτους, ούτε από τα σωματομετρικά μας χαρακτηριστικά ούτε από το γεμάτο πορτοφόλι. Η αξία μας είναι δεδομένη από τη στιγμή της γέννησής μας, από τον πρώτο κιόλας χτύπο της καρδιάς μας και ο ρόλος μας για τον καθένα διαφορετικός.

Ας πιστέψουμε σε εμάς, ας είμαστε ο εαυτός μας και τότε σίγουρα θα μας αγαπήσουν και θα μας αποδεχτούν οι «σωστοί». Γιατί στην τελική πάντα κάποιος θα είναι πιο όμορφος, πάντα κάποιος πιο έξυπνος, πάντα κάποιος καλύτερος από εσένα. Ποτέ όμως κάποιος δεν θα είναι «εσύ». Τυπικά όλοι είμαστε άνθρωποι, αλλά για κάποιους θα είσαι «ο άνθρωπός τους», για κάποιους θα είσαι «το παιδί τους» και για κάποιους  «ο γονιός τους».

Και έτσι μαθαίνεις να μην βασίζεις την αξία σου σε γνώμες ξένων ανθρώπων. Μαθαίνεις την αξία σου σε πρόσωπα ανθρώπων που σε γνωρίζουν ουσιαστικά και ξέρουν καλά την αξία σου χωρίς να μπεις καν στον κόπο να τους την επιβεβαιώσεις. Αυτοί οι λίγοι ξέρουν καλά τι είσαι, ποιος είσαι. Και γι’ αυτούς αξίζει να είσαι ο εαυτός σου.

Μαρία Παπαδημητρίου

enallaktikidrasi