Σήμερα χαμογελούν και πανηγυρίζουν για τη συμφωνία της εθνικής ήττας

Οι αρχαίοι Αθηναίοι το 404 π.Χ. -μετά από σκευωρία του Θηραμένη που χειραγώγησε τη σκέψη τους λειτουργώντας μειοδοτικά και εξυπηρετώντας την ιδεοληψία του (διάβασε παλαιότερο κείμενό μου εδώ την πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική αυτή ιστορία)-, αποφάσισαν να ενδώσουν στις απαιτήσεις των Σπαρτιατών (στις οποίες συμφωνούσε και ο Αθηναίος πολιτικός ηγέτης Θηραμένης).

Μέσα σε πολλούς όρους συνθηκολόγησης, υπήρχε ένας όρος τον οποίο οι Αθηναίοι δε δέχονταν με τίποτα και αυτός ήταν που δημιουργούσε μια μόνιμη αντιδικία με τη Σπάρτη επί 70 περίπου χρόνια: τα τείχη των Αθηνών.
Οι Σπαρτιάτες ζητούσαν επιμόνως την κατεδάφιση του αθηναϊκού τείχους, ως "ένδειξη καλής θέλησης", καθώς θεωρούσαν ότι αυτό δημιουργούσε υπόνοιες επιθετικότητας εναντίον τους.
Οι Αθηναίοι, όμως, θεωρούσαν καμάρι τους το τείχος και δεν ενέδιδαν με τίποτα.

Οπότε το μεγάλο "αγκάθι" στη διαπραγμάτευση συνθηκολόγησης ήταν το τείχος.
Μετά τη χειραγώγηση των γεγονότων από τον -ηγέτη της Αθήνας, επαναλαμβάνω- Θηραμένη, όμως, οι Αθηναίοι ενέδωσαν στην κατεδάφιση του καμαριού τους: του τείχους τους.

Ο Θηραμένης και οι συν αυτώ παρουσίασαν το γεγονός με τέτοιον τρόπο, ώστε έπεισε τους Αθηναίους ότι "Τελειώσαν τα βάσανα, τέλειωσε η χρόνια διαμάχη με τη Σπάρτη, από 'δω και μπρος θα ζήσουμε ειρηνικά κι εμείς και τα παιδιά μας".

Έτσι έγινε το τελείως παράδοξο: οι Αθηναίοι οργάνωσαν ένα μεγάλο γλέντι την ώρα που... γκρέμιζαν το καμάρι τους, τον προστάτη τους, υποχωρώντας ενδοτικά στη Σπάρτη.
Και ο ιστορικός Ξενοφών περιγράφει (με μεγάλες δόσεις ειρωνείας βέβαια) τους Αθηναίους να κατεδαφίζουν το τείχος τους υπό τους ήχους μουσικής και με... μεγάλα κέφια!
"τὰ τείχη κατέσκαπτον ὑπ’ αὐλητρίδων πολλῇ προθυμίᾳ, νομίζοντες ἐκείνην τὴν ἡμέραν τῇ Ἑλλάδι ἄρχειν τῆς ἐλευθερίας."

Ο Ξενοφών παρουσίασε το γεγονός με ειρωνεία, επειδή ακριβώς όταν κατέγραφε τα γεγονότα, ήξερε τη συνέχεια της ιστορίας: καμία ειρήνη δεν ήρθε για την Αθήνα.
Η κατεδάφιση των τειχών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αρχή του τέλους για το μεγαλείο της.
Άμεσα ήρθαν συμφορές γι'αυτήν, αφού έχασε και ένα κομμάτι της δύναμής της, αλλά ακόμη χειρότερα ταπείνωσε το λαό της.
Ποτέ πια δε θα ξανασήκωνε κεφάλι, όπως παλιά.
Και οδηγήθηκε αργά και σταθερά προς την καταστροφή.

Παρόλα αυτά, οι αφελείς γκρέμιζαν το τείχος -που.. "δηλητηρίαζε" τις διακρατικές της σχέσεις-με μεγάλη προθυμία. Με γλέντια και χαρές. Με ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.
Αφελείς οι Αθηναίοι, που παρασύρθηκαν από τους λαγούς με πετραχήλια του Θηραμένη και των συν αυτώ.


Ή όπως πιο χαρακτηριστικά έγραψε ο μέγιστος μυθογράφος Αίσωπος:

γεωργοῦ παῖς κοχλίας ὤπτει. ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη· «ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;»
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.

μτφ: Μια φορά ο γιος κάποιου αγρότη έψηνε σαλιγκάρια. Τα άκουγε βέβαια που έτριζαν, γι᾽ αυτό τους είπε: «Βρε αχαΐρευτα πλάσματα, καίγονται τα σπίτια σας και εσείς το ρίξατε στο τραγούδι;».
Το δίδαγμα του μύθου: Καθετί που πράττουμε σε ακατάλληλη ώρα δεν μας φέρνει παρά ντροπή.

ΥΓ.: Αφιερωμένο στους πανηγυρισμούς Τσιπρέων και λοιπών "Θηραμένηδων" που σήμερα χαμογελούν και πανηγυρίζουν για τη συμφωνία της εθνικής ήττας.
Σήμερα, μια μέρα εθνικής ντροπής. Εθνικού πένθους.
Και μακάρι αυτή η συμφωνία να μη μας βγει σε πολύ κακό στο μέλλον.
Που πολύ αμφιβάλλω...

Τῆς ιστορίας ὑμῶν ἐμπιπραμένης, συριζαίοι ᾄδουσι...