Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Ποτέ κανείς δε θέλησε να σου μάθει τα πνευματικά αγαθά σου. Πώς θα μπορούσες άλλωστε αφού δεν έχεις καλά-καλά τα βασικά, υλικά αγαθά;



Τόσες και τόσες είναι εκείνες οι ώρες, που δεν μπορείς να αναπνεύσεις ελεύθερα, που νιώθεις μια σκοτεινή σιλουέτα να σε ακολουθεί και δεν είναι τίποτα παρά η ίδια η σκιά της μιζέριας σου. Σου μαθαίνουν από μικρό παιδί πως έχειςευθύνες. Τα δικαιώματα είναι δευτερεύον θέμα αλλά μάλλον ο όρος «δευτερεύον» είναι συνήθως επιεικής. Μεγαλώνουμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση. Θεωρούμε πως έχουμε ελευθερία. Πως το παν στη ζωή μας είναι η γαλήνη και η ηρεμία. Και τι κάνουμε για να αποκτήσουμε αυτά τα ανθρώπινα, πνευματικά αγαθά; Τίποτα απολύτως. Πρώτα μας βάζουν στα σχολεία όπου εκεί δεχόμαστε κριτική για το αν διαβάσαμε, για το αν δεν διαβάσαμε, για το αν τα μάθαμε παπαγαλία και ούτω καθεξής. Σαν μαθητές έχουμε ευθύνη, αλλά οι δάσκαλοι, εκμεταλλευόμενοι τη θέση εξουσίας τους, όντας μεγαλύτεροι –γιατί αυτή είναι η μόνη εξουσία που έχουν στους μαθητές– αποποιούνται κάθε ευθύνης. Φυσικά δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι έτσι αλλά ένα επαρκές ποσοστό το οποίο μας δίνει το δικαίωμα να αναφερθούμε σε αυτούς.

Στο σχολείο ουσιαστικά μαθαίνεις την υποταγή και την κριτική. Κανονικά θα έπρεπε να μαθαίνεις το σεβασμό και να επιδίδεσαι με ορθό τρόπο προς τη μάθηση. Εκεί σου έχουν πει πας για να μάθεις, «να γίνεις άνθρωπος». Και πάνω σε αυτό ας πιάσουμε αυτή την απλή λαϊκή ρήση. «Να γίνεις άνθρωπος…». Σε αυτό το σημείο δεν φέρουν την ευθύνη μόνο οι καθηγητές, φέρουν την ευθύνη και άλλοι φορείς όπως η οικογένεια και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Άλλη μια μορφή εξουσίας δημιουργείται εκτός από εκείνη των δασκάλων και είναι οι λεγόμενοι «τραμπούκοι». Εκείνοι που το μόνο που αποσκοπούν είναι να δημιουργήσουν φόβο γύρω από το όνομά τους. Ο τραμπούκος αυτόματα αποποιείται το ρόλο του «παιδιού» όταν γίνεται τραμπούκος. Και τι ενοχλεί αυτός ακριβώς αυτός ο τύπος μαθητή ή συνεργάτη κλπ.; Σου αφαιρεί το δικαίωμα σου να είσαι ελεύθερος, ήρεμος, γαλήνιος.

Στη συνέχεια, πάμε στην ενήλικη ζωή… Εργοδότες ή Αφεντικά; Πόσο υποτακτικός προσδιορισμός το «Αφεντικό». Γιατί αφεντικά είχαν οι σκλάβοι, όχι οι εργαζόμενοι. Θα έχεις όνειρα που θα στα διαλύσουν αυτοί οι «μικροί» εξουσιαστές. Όλοι θα συζητούν για την αγορά εργασίας, για τα tips που πρέπει να ακολουθείς για να βρεις δουλειά. Αν είσαι τυχερός και βρεις δουλειά επιπλέον, είναι πολύ πιθανό να βλαστημάς την τύχη σου. Φυσικά δεν μιλάω για τη δουλειά των ονείρων σου, ούτε για μια εργασία που σχετίζεται με το αντικείμενο που εσύ θες ή έχεις σπουδάσει πάνω σε αυτό. Μιλάω για μια ολοκληρωτικά βαρετή δουλειά που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά το καθιερωμένο οχτάωρο και σε καθιστά κουρασμένο σωματικά και ψυχικά. Θυμάσαι που σου μίλησα για ελευθερία, ηρεμία και γαλήνη; Αυτά θα πρέπει να τα ξεχάσεις, γιατί πρέπει να μάθεις πως στην κοινωνία που ζούμε πρέπει να μάθεις να δουλεύεις σα σκυλί και να λες και ευχαριστώ.

Ποτέ κανείς δε θέλησε να σου μάθει τα πνευματικά αγαθά σου. Πώς θα μπορούσες άλλωστε αφού δεν έχεις καλά-καλά τα βασικά, υλικά αγαθά;

Η κοινωνία όπως είναι τώρα δεν είναι πανανθρώπινη γιατί το σύστημά της δεν είναι πανανθρώπινο. Διαχωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις και στη προκειμένη περίπτωση, σχετικά με το θέμα που προαναφέρθηκε, μιλάμε για «εξουσιαστές» και «υποτακτικούς».

Βρίσκομαι στην ευνοϊκή θέση να μην ανήκω, αυτή τη στιγμή σε κάποια κατηγορία από τις δύο. Επιζητώ στην προσωπική μου ζωή ευημερία. Να έχω ελεύθερο χρόνο, να είμαι ήρεμη και γαλήνια. Να διασκεδάζω, να περνώ χρόνο με τους δικούς μου. Επιζητώ ένα σύστημα σαν εκείνο που αναφέρει ο Πωλ Λαφάργκ, στο Δικαίωμα στην Τεμπελιά. Αναζητήστε και διαβάστε αυτό το δοκίμιο, αν δε σας κάνει κόπο, και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Το παν στη ζωή μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να γνωρίζεις την Τέχνη του να είσαι ήρεμος… Ήρεμος με την αίσθηση της εσωτερικής σου γαλήνης και όχι «ήρεμος», συνώνυμος του ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥ!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου