Όχι μόνον δεν πρέπει να αλληλοσκοτωθούμε, αλλά αντιθέτως πρέπει να βρούμε λύσεις. Ας αφήσουμε την κούραση,την απελπισία και ας σκεφθούμε. Κατ’ αρχάς μιλώντας ο ένας με τον άλλον

Θα έλεγα προς «Φιλισταίους επιστολή», αλλά θα ήταν μάλλον κάπως πομπώδες, ας το περιορίσουμε λοιπόν σε «επιστολή προς Φιρφιρίκους».

  Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Κεμάλ καθάρισε 6.000.000 Εβραίους» θα είχε γίνει της μουρλής.

 Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Χίτλερ εξολόθρευσε τη μισή Ευρώπη» θα είχε πάλι γίνει της «πουτάνας του Νότου», αν και αυτή είναι κάπως πιο ήπιων τόνων. 

Όσο για τους Πόντιους ή τους Αρμενίους, «χέστηκε» ο κ. Μπουτάρης. 

Θα μου πείτε: υπάρχει διαβάθμιση των λαών κατ’ αξίαν; 

Ναι! όσον πιο πολύ μουρλαινόμαστε, υπάρχει! 

Δέκα χιλιάδες Παλαιστίνιοι, ας πούμε, δεν αξίζουν όσο ένας Ισραηλινός; 

Ένας Δανός, δεν αξίζει όσον είκοσι χιλιάδες Ρώσοι;

  Τρελαινόμαστε; Βεβαίως! 

Όταν ο κ. Μπουτάρης έλεγε ότι «ο Τάδε θέλει ξύλο», δεν παρωθούσε σε βία; 

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να δικασθεί με βάση τον νόμο για εγκλήματα γνώμης που οιανεγκέφαλοι, δεξιοί και «αριστεροί», καθιέρωσαν; 

Όταν ο Τσίπρας δηλώνει ότι «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δεν προτρέπει σε βία; 

δεν θα έπρεπε κι αυτός να δικασθεί με βάση τον ανεγκέφαλο νόμο που καθιέρωσαν οι ανεγκέφαλοι; 

Ζούμε στιγμές αηδιαστικής ευτέλειας και ψιλοψήνονται εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. 

Μέρες τώρα η χώρα άδει τον παιάνα του Μπουτάρη και το εμβατήριο του Ρουβίκωνα. 

Με ολίγην από τρίκυκλα και Γκοτζαμάνη, ενώ οργιάζουν οι πλειστηριασμοί, σφάζονται οι συντάξεις και οι προεκλογικές υποσχέσεις για γιοφύρια στα ποτάμια δίνουν και παίρνουν. 

Αίφνης χεσμένος, ξεχεσμένος ο κ. Μπουτάρης αναγορεύεται σε ιερό πρόσωπο και συγκρίνεται με τον… Γρηγόρη Λαμπράκη! αυτή είναι η εποχή μας, στιγματισμένη από την αμετροέπεια των Φιρφιρίκων, τη γαϊδουριά των Φιλισταίων και την υποκρισία των Φαρισαίων. 

Το άγριο ξύλο που έφαγε ο κ. Μπουτάρης οφείλεται στον χρήσιμο φανατισμό που καλλιεργούν οι κοκορομάχοι. 

Η πόλωση που επιδιώκει ο Τσίπρας και βρίσκει ευήκωα ώτα στην Ακροδεξιά, εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. 

Έως τώρα βλέπαμε την Αριστερά που Γονάτισε, αυτά τα απομεινάρια μιας εποπτείας, να επικαλείται τα ιερά και τα όσια μιας στάσης ζωής και μιας ιδεολογίας για να κάνει κατασχέσεις, να κόβει μισθούς, να εξορίζει τους νέους και να εξοστρακίζει τη λογική και την ηθική απ’ την πολιτική ζωή. 

Τώρα, αυτά τα απομεινάρια (και απολειφάδια τύπου Ιγκλέσιας) έφθασαν, φθάνουν, στο τέλος της διαδρομής – βγάζουν την Ελλάδα απ’ τα Μνημόνια και την παραδίνουν στη μακρόχρονη βαριά σκλαβιά της Εποπτείας, στην «αιχμαλωσία της Βαβυλώνος» – σε μια διαρκή καταλήστευση του λαού αλλά και έναν ατέλειωτο εξευτελισμό. 

Τα Καυδιανά Δίκρανα του Τσίπρα φθάνουν σε τρομακτικό βάθος χρόνου,που μόνον μια νέα κρίση ή ένας πόλεμος θα μπορέσει να επαναπροσδιορίσει. Ο δικομματισμός, παλιός και νέος, έχει σταυρώσει τους Έλληνες και οι επικεφαλής μαριονέτες των κομμάτων της Ξενοκρατίας υπόσχονται να τους… ξεσταυρώσουν. 

Τέτοιοι Ποκοπίκοι! 

και σας βρίζουν και από πάνω, «ετερόκλητους όχλους» και λαϊκιστές, ακραίους, φασίστες και εθνικιστές – 10.000.000 Έλληνες, 11.000.000 ρετσινιές. 

Οι Αγανακτισμένοι φταίνε για το χρέος, και αν ξαναγανακτήσει κανείς, πού τον πονεί και πού τον σφάζει. 

Θα τον απειλήσει ο Σταύρος (Θεοδωράκης), 

θα τον μαλώσει η Φώφη, 

θα τον φτύσει ο Κούλης, 

θα τον εξαπατήσει εκ νέου ο Τσίπρας! 

Αυτή είναι και θα είναι η πολιτική μας ζωή; 

Οι Λεβεντοκαμμένοι και οι Καρανικομπάφοι; 

Πρώτα ξεπέφτει κανείς κι ύστερα πέφτει – να συνέλθουμε.

  Όχι μόνον δεν πρέπει να αλληλοσκοτωθούμε, αλλά αντιθέτως πρέπει να βρούμε λύσεις. Ας αφήσουμε την κούραση (παραλύει), την απογοήτευση (αποδυναμώνει), την απελπισία (χαντακώνει) και ας σκεφθούμε. Κατ’ αρχάς μιλώντας ο ένας με τον άλλον…  

ΣΤAΘΗΣ Σ.

aristofanis