Ουσιαστικά, δεν ελέγχει ο Ερντογάν παρά πολύ μικρό τμήμα της εξουσίας – κι αυτό γιατί;

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΥΡΑΚΤΑΡΗΣ[greeksoftheorient.]



Γιατί πολλοί που του παριστάνουν τον δικό του άνθρωπο, δεν είναι – και το ξέρει. Αλλά δεν ξέρει ποιος είναι εχθρός του και ποιος όχι, παρά μόνον για λίγες περιπτώσεις.
 Πρόσφατα μόνον (μετά το 2012) προσπάθησε ο Ερντογάν με κάποιους δικούς του να αποκτήσει κάποια δικά του ερείσματα – κι αυτά είναι οι ισλαμιστές τρομοκράτες που πολεμάνε γι’ αυτόν στην Συρία και στο Ιράκ. Αλλά μέσα τους έχουν παρεισφρύσει κι ισλαμιστές που εργάζονται για τη Μοσάντ και τη ΣΙΑ (μέσω Σαουδικής Αραβίας και Κάταρ), οπότε είναι διάτρητος και τα μυστικά του σχέδια μαθαίνονται σε ελάχιστο διάστημα πολύ μακριά.
 Πιο πρόσφατα (το 2015) ξεκίνησε μια προσπάθεια να φτειάξει δικό του μισθοφορικό στρατό μέσα στην Τουρκία για να την μεταβάλει στο καθαυτό ισλαμιστικό τρομοκρατικό κράτος (γιατί ο ίδιος αυτό πραγματικά θέλει, αλλά δεν μπορεί να το επιτύχει, γιατί αυτοί που τον χρησιμοποιούν έχουν πολύ διαφορετικούς στόχους). Στην Ελλάδα αυτό (το περί προσωπικού-κομματικού μισθοφορικού στρατού) το μυρίστηκαν μετά τα μισά του 2016.
 Κι όσους έχει διώξει από στρατό, διοίκηση, πανεπιστήμια, εταιρείες κλπ μετά το ψευτο-πραξικόπημα είναι δώρον άδωρον.
Πρώτον γιατί δεν έχει με τι να τους αναπληρώσει ή δεν ξέρει πως να απαλλαγεί από την αναγκαιότητα των συγκεκριμένων θέσεων.
Δεύτερον, γιατί τις περισσότερες φορές οι αναπληρωτές είναι επίσης Φετουλατζήδες. Οπότε, του κάνουν τον Κινέζο!!!

Η ίδια η υπόθεση του Φετουλάχ Γκιουλέν  είναι ενδεικτική ότι, αντίθετα με το τι νομίζουν στην Ελλάδα, ο Ερντογάν δεν είναι το πρόβλημα.

Προσέξτε: κατά τις επικρατέστερες αφηγήσεις, υποτίθεται ότι ήταν φίλοι, κι ο Γκιουλέν δάσκαλος του Ερντογάν. Κουραφέξαλα!

Ο Γκιουλέν έφυγε για να σωθεί στις ΗΠΑ, όταν το κόμμα του Νετσμετίν Ερμπακάν είχε κλειστεί-απαγορευθεί, ο Ερντογάν ήταν περιορισμένος στην φυλακή, κι ο Μεγαλομμάτης είχε πλέον φύγει από την Τουρκία.
 Αλλά αν κυριαρχούσαν οι στρατιωτικοί τότε (και όντως κυριαρχούσαν), με τους οποίους υποτίθεται ότι συνεργαζόταν και συνεργάζεται ο Γκιουλέν (και μαζί ΣΙΑ και Μοσάντ και ΗΠΑ και Ισραήλ), τότε τι είχε να φοβηθεί τότε ο Γκιουλέν, εφόσον δεν είχε ουσιαστικά καλές αλλά μόνον επιφανειακές σχέσεις με τον Ερντογάν (που ήταν μάλιστα ένας βουλευτής φυλακισμένος);
 Και όντως δεν είχε κανένα νόημα να φύγει τότε ο Γκιουλέν……. (αν το τι ξέρουμε από τα ΜΜΕ είναι σωστό!)
 Και επίσης δεν είχε νόημα να μην γυρίσει στην Τουρκία όλα τα χρόνια που κυβέρνησε από το 2002/3 ο Ερντογάν έως το 2012 που φέρεται ότι ήρθαν σε σύγκρουση (ουσιαστικά κάποιοι τους την έσκασαν αυτή την ‘σύγκρουση’)
 Αυτά όλα σημαίνουν ότι υπάρχει αφανής στην Τουρκία ο …. Άγνωστος Χ – μια τοπική δύναμη, άλλη και ισχυρότερη από
– την ανώτατη ηγεσία του στρατού (τους αυθεντικούς Κεμαλιστές),
– την διοίκηση – οικονομία -πανεπιστήμια (ως αυθεντικούς Κεμαλιστές)
– τους ισλαμιστές του Ερντογάν (που στη διάρκεια της τελευταίας 15ετίας με υποστήριξη από τον Άγνωστο Χ, αλλά και τους Αμερικανούς και τους Σιωνιστές, εξετόπισαν μεγάλο αριθμό Κεμαλιστών από τον στρατό, την διοίκηση και τα πανεπιστήμια),
– τους ξενόφερτους εγκάθετους Χαζάρους σιωνιστές (που ένας μέσος Τούρκος που πέφτει πάνω τους νομίζει ότι είναι Τούρκοι ενώ δεν είναι – κι είναι κάπου 15000 όλοι αυτοί και διάσπαρτοι σε θέσεις εξουσίες)
– τους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τους Άγγλους, και τους Γάλλους διπλωμάτες, εκπαιδευτικούς, συμβούλους, κοκ (είτε μασώνους είτε σιωνιστές).
 Δεν θα ήξερα τίποτα από όλα αυτά, αλλά σε μια ομιλία στο Πεκίνο στις αρχές του Γενάρη στα πλαίσια μιας μυστικής λέσχης ακούσαμε απίστευτα πράγματα από ομιλητές και παρόντες ανάμεσα στους οποίους ήταν και εξαιρετικοί φίλοι μας ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο Κωνσταντινουπολίτης επιχειρηματίας Στέλιος Ζ. (που τώρα ζει και δραστηριοποιείται στο Καζακστάν) κι ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης ο οποίος ήταν εκείνος που πρώτος τους εντόπισε όταν ήταν εκεί με την υποστήριξη των Κεμαλιστών στρατιωτικών και πανεπιστημιακών στην δεκαετία του 90.
 Ο Άγνωστος Χ (που είναι μια πανίσχυρη παρασκηνιακή μυστική οργάνωση η οποία δραστηριοποιείται σε πολλές χώρες της Ασίας και της Ευρώπης και ιδιαίτερα στην Τουρκία επί δεκαετίες είχε παρεισφρύσει μέσα στους Κεμαλιστές με το προσωπείο του αντι-ισλαμικού κεμαλικού πατριωτισμού).............
 Είναι λάθος να μιλάει κανείς απλά και μόνον για “Κεμαλιστές” στην Τουρκία. Από το 1940 κι έπειτα υπάρχουν οι Κεμαλιστές που είναι κεντροαριστεροί (κι είναι δημόσια γνωστοί) κι οι ψευτο-Κεμαλιστές που εμφανίζονται υπό ποικίλα προσωπεία αλλά είναι στην ουσία βαθύτατα Αντι-Κεμαλιστές, χωρίς να είναι καθόλου ισλαμιστές ή παραδοσιακοί οθωμανιστές, κοκ. Αυτοί οι ψευτο-Κεμαλιστές είναι ο Άγνωστος Χ. Για να παραμερίσουν τους Κεμαλιστές από την εξουσία και διηθήθηκαν κρυφά ανάμεσά τους, και χρησιμοποίησαν δύναμη που τους προσέφερε η διεθνής συμμαχία Ιησουϊτών-Σιωνιστών που κυριάρχησε στην Αμερική μετά το 1988 (υπό τον πατέρα Μπους, τον Κλίντον, τον γιο Μπους και τον Ομπάμα) και στην Αγγλία υπό τον Μπλαιρ.
 Για να μπορέσει να υποθέσει κάποιος ποιος ακριβώς είναι ο Άγνωστος Χ και τι ακριβώς θέλει (ποια είναι η ατζέντα του) πρέπει να ξέρει πολύ καλά όχι την Ιστορία της Τουρκίας αλλά εκείνην των χρόνων του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
 Εδώ χρειάζεται προσοχή: και να ξέρει κάποιος όλη την Ιστορία (ό,τι έγινε κι είναι γνωστό ή άγνωστο), μετά βίας ξέρει το 50% της!
 Το άλλο 50% της Ιστορίας (και λίγο πιο πολύ) είναι το τι επιχειρήθηκε να γίνει κι απέτυχε. (εννοείται ότι αυτό ισχύει οπουδήποτε – σε όλες τις χώρες).
 Οπότε, ελάχιστοι στον κόσμο ξέρουν τι επιχειρήθηκε να γίνει και τελικά (λόγω πρόσκρουσης σε άλλα σχέδια και πιο συγκεκριμένα σ΄αυτά του Κεμάλ Ατατούρκ και των δυνάμεων που τον εστήριξαν ενάντια στην μασωνική Αγγλία, ενάντια στη σιωνιστική ΕΣΣΔ, κι ενάντια στην Ιησουϊτική Ιταλία-Γερμανία) δεν έγινε στα τελευταία 10-15 χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
 Ε, λοιπόν, η άνοδος του Ατατούρκ {που οφείλεται στον κορυφαίο φίλο του Ρούντολφ φον Ζεμπότεν-ντορφ (ανάμεσα σε άλλα συγγραφέα κι ενός εκπληκτικού εγχειριδίου για τον οθωμανικό ελευθεροτεκτονισμό και ιδρυτή της Εταιρείας Θούλη), ο οποίος ήταν μια κορυφαία μορφή ψυχικού ανθρώπου που συγκρούστηκε με τον γαλλικό και τον αγγλικό ψευτομασωνισμό του Μεσοπολέμου κι αφού εγκατέστησε κυρίαρχο στην Άγκυρα τον ελεύθερο τέκτονα μαθητή του, τον Ατατούρκ, του έδωσε την οδηγία να κλείσει όλες τις μασωνικές στοές στην Τουρκία (?!)} εμπόδισε αποτελεσματικά το να γίνει κάτι άλλο στην Τουρκία – κάτι το πολύ αποτρόπαιο. Εκεί είναι όλη η ουσία: να βρει κανείς τι θα ήταν η Τουρκία αν είχαν επιτύχει αυτοί τους οποίους απομάκρυνε ήσυχα, ήρεμα κι ήπια ο Ατατούρκ εκτός Τουρκίας – εννοώ κορυφαία κι επιτελικά άτομα του στρατιωτικού-πολιτικού κατεστημένου των τελευταίων χρόνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (άτομα που παρά τις θέσεις τους ήταν εναντίον των τελευταίων σουλτάνων, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κι εναντίον όλων των ισλαμιστικών ρευμάτων-κινημάτων).
 Αυτός όμως ο κύκλος ανασυστάθηκε εκτός της κεμαλικής Τουρκίας, επέστρεψε μετά τον θάνατο του Ατατούρκ, κι ανήλθε σιγά-σιγά σε μεγάλη ισχύ – γιατί οι παραδοσιακοί Κεμαλιστές δεν ήξεραν ότι ανάμεσά τους σερνόταν το τρομερώτερο φίδι. Ο Άγνωστος Χ για να το καταφέρει αυτό διαχέθηκε σε όλα τα κόμματα, οπότε δεν εντοπίζεται μέσω τυχόν ανάλυσης πολιτικών αντιπαραθέσεων, όπως δυστυχώς πολλοί στην Ελλάδα αποπειρώνται να κάνουν ακόμη και σήμερα. Αυτός ο Άγνωστος Χ δεν εξαρτιέται ούτε από Χαζάρους-Σιωνιστές, ούτε από Μασώνους κάθε μορφής και τυπικού, και δεν έχει να κάνει με το Ισλάμ γιατί χρησιμοποιεί κάθε μορφή Ισλάμ, κι ακόμη πιο εύκολα τους ανίδεους σύγχρονους ισλαμιστές. Έχει λοιπόν καταστήσει υποχείριο τον Ερντογάν ο οποίος δεν είναι τρελός ή παρανοϊκός (ασχέτως αν τον σπιλώνει κανείς έτσι) αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς.
 Το ότι σύρθηκε ο Ερντογάν να συμμαχήσει με την Ρωσσία δεν είναι κάτι που θα ήθελαν Σαουδική Αραβία και Κάταρ (που είναι οι χώρες που προωθούν τα σημερινά ισλαμιστικά και τρομοκρατικά κινήματα, δηλαδή τους Ουαχαμπιστές / Σαλαιστές και το λεγόμενο Πολιτικό Ισλάμ που βασικά σημαίνει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους). Αυτό όμως (δηλαδή το ξέκομμα του Ερντογάν από Σαουδική Αραβία και Κάταρ) ήθελε ο Άγνωστος Χ. Αυτό δείχνει ότι όλη η περί το Ισλάμ φιλολογία στην Τουρκία είναι το απαιτούμενο για τον Άγνωστο Χ smokescreen.
 Το χειρότερο για τον Ερντογάν είναι ότι ο ίδιος ούτε καν έχει ταυτίσει τον Άγνωστιο Χ, ούτε και καταλαβαίνει που οφείλονται τα όσα του φαίνονται θετικά για τα ‘πλάνα’ του και τα όσα του έρχονται σαν αντίθετα/ αντίξοα.
 Ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι να κάνει ο Ερντογάν μια ‘τρελα’ απ’ αυτές που φοβούνται οι στρατιωτικοί που έχουν αφεθεί στην τύχη τους από τους πολιτικούς. Ο Άγνωστος Χ δεν θα τον άφηνε. Αλλά ο Άγνωστος Χ έχει πολλούς λογαριασμούς στην Ασία κι αν θέλει μπορεί να τινάξει σε πόλεμο όλη την περιοχή από Κίνα και Πακιστάν μέχρι Ιταλία και Γερμανία.
 Είναι ένα θέμα πολύ περίπλοκο γιατί οι δυνάμεις που εμπλέκονται είναι ελάχιστα γνωστές, κι αν ακόμη τις εντοπίσεις σωστά, καταφέρνουν πάντα να σε κοροϊδεύουν γιατί εμφανίζονται πολύ αδύναμες – χωρίς να είναι – κι έτσι έχεις την τάση να μην τις υπολογίζεις. Είναι κι οι φορές που όταν ένα μικρό κόμμα συνεργάζεται με ένα μεγάλο, το μικρό κάνει στην ουσία το τι θέλει, κι όχι το μεγάλο! Ουσιαστικά το λεγόμενο εθνικιστικό MHP του Μπαχτσελί (που ελέγχει την οργάνωση των Γκρίζων Λύκων), το οποίο βρισκόταν στην αντιπολίτευση εναντίον του Ερντογάν, πήρε εντολή από τον Άγνωστο Χ να συμμαχήσει μαζί του. Γι’ αυτό κι οι Γκρίζοι Λύκοι, υποστηρίζοντας το ΝΑΙ στο ψευτο-δημοψήφισμα, δεν υποστηρίζουν τον Ερντογάν αλλά τους εαυτούς τους. Γιατί αυτοί θα είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι σε περίπτωση νίκης τους, κι όχι ο Ερντογάν που θα είναι μια θαυμάσια ισλαμιστική βιτρίνα που θα θολώνει τα νερά των άλλων.
 Σύμβουλοι του Ερντογάν ανήκουν στον Άγνωστο Χ, χωρίς να το ξέρει βέβαια εκείνος. Αυτοί τον προτρέπουν εναντίον της Ευρώπης και στο σημείο αυτό, πάψτε να νομίζετε ότι ο Ερντογάν είναι τρελός, τα βάζει με όλους, κλπ. Ο Άγνωστος Χ συνεργάζεται με τους Ιησουΐτες και τον Πάπα Φραγκίσκο, κι Ιησουΐτες και Σιωνιστές θέλουν να διαλύσουν την Ευρώπη για διαφορετικούς λόγους ο καθένας το γρηγορώτερο δυνατό. Και θα το καταφέρουν γιατί η Ευρώπη (και κάθε χώρα, Ρωσσία, ΗΠΑ, Κίνα) είναι μια σκόνη μπροστά σε πανίσχυρες μυστικές οργανώσεις. Οπότε, δεν είναι ο Ερντογάν πιο ισχυρός από Γερμανία και Γαλλία αλλά η Γερμανία κι η Γαλλία είναι κουνούπια μπροστά στους Ιησουΐτες και τους Σιωνιστές. Κι η Τουρκία βέβαια θα διαλυθεί αλλά αυτό είναι δώρον άδωρον γιατί οι συμφορές θα είναι τεράστιας κλίμακας και θα συμπεριλάβουν και την Ελλάδα. Οπότε όσοι χαίρονται με την προοπτική αυτή θα μετανοιώσουν οικτρά.
 Οπότε, δεν βρισκόμαστε στο 1914 για να λέμε ότι η Αυστρουγγαρία είναι ισχυρώτερη της Σερβίας, κοκ, αλλά σε τελείως άλλο επίπεδο, όπου πανίσχυρες παρασκηνιακές-μυστικέςοργανώσεις θα παίξουν με τα πιο μεγάλα κράτη του κόσμου σαν νάταν τα τελευταία απλά τραπουλόχαρτα. Αλλά όταν αρχίσουν και πέφτουν τα χαρτιά το ένα μετά το άλλο, είναι κι η κατάλληλη ευκαιρία για να ξαναμοιραστεί η τράπουλα.........Ολο το αρθρο εδώ.https://greeksoftheorient.wordpress.com/2017/04/04/

enaasteri

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυριαρχία ανήκει στον λαό (όχι στον Mattarella)

Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη φράση «η κυριαρχία ανήκει στο λαό»; Όλοι επικαλούνται τον «κυρίαρχο λαό» και την «βούληση του λαού που πρέπει να γίνει σεβαστή» και την «νωπή λαϊκή εντολή» κλπ. Υποτίθεται με τις εκλογές αποτυπώνεται η «βούληση του λαού» και αποδεικνύεται η «κυριαρχία του λαού» ή η «λαϊκή κυριαρχία». Αυτή υποτίθεται είναι η έννοια της δημοκρατίας. Η «λαϊκή ετυμηγορία» που προκύπτει από τις εκλογές αποτελεί την ραχοκοκαλιά κάθε κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η ετυμολογία άλλωστε, της λέξης δημοκρατία, γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ότι ο λαός (δήμος) είναι αυτός που έχει την δύναμη (κράτος). Πρόκειται, δηλαδή, για ένα σύστημα κυβέρνησης στο οποίο η κυριαρχία ασκείται, έμμεσα, από τον λαό.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ιταλία είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία , δηλαδή, ένα κράτος του οποίου η εκπροσώπηση της λαϊκής βούλησης γίνεται μέσω των εκλογών, από τις οποίες σχηματίζεται το εκάστοτε κοινοβούλιο. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από το Κοινοβούλιο (όργανο έκφρασης της λαϊκής βούλησης) που με τη σειρά του έχει εκλεγεί από τους πολιτικά δραστήριους πολίτες που αποφάσισαν να εκφράσουν τις πολιτικές ιδέες τους μέσω της ψήφου τους. Τελικά ο κόμβος που δημιουργείται δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε τεχνικός, αλλά αυστηρά δεοντολογικός. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Α (λαός) εκλέγει και εμπιστεύεται για τα θέματα λήψης αποφάσεων που επηρεάζουν το έθνος, τον Β (Κοινοβούλιο), ο οποίος με τη σειρά του εκλέγει τον Γ (Πρόεδρος Δημοκρατίας). Τελικά, είναι σαν ο Γ να έχει εκλεγεί από τον Α  και συνεπάγεται ότι ο Γ είναι νόμιμο να παίξει αυτόν τον ρόλο όχι απευθείας από τον A αλλά μέσω του Β.

Για να το κάνουμε πιο πρακτικό, και σε σύγκριση με το ιταλικό παράδειγμα, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι η κυριαρχία είναι η πηγή της νομιμότητας της εξουσίας των συνταγματικών οργάνων, στην πραγματικότητα κάθε συνταγματικό όργανο είναι τέτοιο και μπορεί να ασκήσει τη λειτουργία του, γιατί βρίσκει τη νομιμότητα και την πρώτη πηγή στο λαό. Επομένως, δεν υπάρχει κανένα όργανο που να είναι ξένο προς τη λαϊκή κυριαρχία. Για το λόγο αυτό τα συνταγματικά όργανα ονομάζονται επίσης κυρίαρχα όργανα. Με αυτό, ο νομοθέτης θέλησε να δώσει σε όλους τους πολίτες την ευκαιρία να συμμετάσχουν άμεσα ή έμμεσα στις κυβερνητικές αποφάσεις. Αυτή η δυνατότητα άμεσης δημοκρατίας ασκείται από τους πολίτες μέσω του δικαιώματος της ψήφου. Έτσι, ένας λαός, μορφωμένος ή με άγνοια, όταν ψηφίζει τους εκπροσώπους της πολιτικής του βούλησης (βουλευτές) , αυτοί έχουν ηθικό καθήκον να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων. Είτε αυτά τα συμφέροντα μπορεί να είναι τρελά και να ζητάνε να γίνουν αποικίες στο φεγγάρι, ή να χωριστεί η Ιταλία σε μικρο-κράτη ή να γυρίσει πίσω στην φεουδαρχία, όλα αυτά είναι προβλήματα με τα οποία οι ίδιοι άνθρωποι θα βρεθούν αντιμέτωποι αργότερα, σκεπτόμενοι εάν έπραξαν καλά ή όχι και εάν η επιλογή των εκπροσώπων αυτών ήταν σωστή ή όχι.

Η σημασία της έννοιας «κυρίαρχος λαός» σημαίνει ότι:  η πλειοψηφία εκλέγει τους ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις,σωστές ή λάθος, αλλά στο τέλος θα είναι ο ίδιος ο λαός που θα κερδίσει ή θα χάσει. Εκτός από προφανείς επιθέσεις στην ακεραιότητα του ιταλικού Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «θεματοφύλακας» των αποφάσεων του λαού, σαν να έχει να κάνει με ένα άτομοανίκανο να κρίνει και να αποφασίσει σωστά, διότι δουλειά του δεν είναι η εποπτεία των πολιτικών επιλογών που εκφράζονται με την ψήφο των πολιτών. Εάν ο ιταλικός λαός έχει επιλέξει κάποιους πολιτικούς ηγέτες, είναι επειδή τους εμπιστεύεται ανεξάρτητα από τις «συμβουλές» του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Σε διαφορετική περίπτωση, αν ένας λαός είναι «ανίκανος» να αποφασίσει σωστά, και η κρίση του πρέπει να «εποπτεύεται», τότε, η φράση «κυρίαρχος λαός» μοιάζει με ανέκδοτο. Ο λαός, όχι «κυριαρχία» δεν έχει, αλλά προφανώς, βρίσκεται σε μερική ή πλήρη ανικανότητα, οπότε πρέπει να μπει σε καθεστώς«δικαστικής συμπαράστασης». Ό,τι ισχύει δηλαδή, για άτομα που έχουν από γεννήσεως κάποια διανοητική ή ψυχική υστέρηση ή διαταραχή ή σταδιακά την παρουσιάζουν. Η ψυχική ή διανοητική αυτή διαταραχή έχει ως συνέπεια την ολική ή μερική αδυναμία ενός ατόμου να φροντίζει μόνο του για τις υποθέσεις του. Οπότε, προκειμένου να «προστατευθεί» το αληθινό συμφέρον του «συμπαραστατέου» αναλαμβάνει την φροντίδα των υποθέσεών του ο «δικαστικός συμπαραστάτης». Του οποίου το έργο εποπτεύει με την σειρά του το «εποπτικό συμβούλιο». Και στην περίπτωση των κρατών της Ευρώπης, όλοι ξέρουμε ποιο είναι αυτό.

ΚΟ / λίγο από εδώ

redskywarning

Tο βαθύ-σκοτεινό κράτος των ΗΠΑ. Η νέα παγκόσμια τάξη, γίνεται όλο και πιο ασταθής καθημερινά, επιδεινούμενη από ποικίλους βαθμούς ανικανότητας και απληστίας

Αρθρο των Paul Fitzgerald & Elizabeth Gould στο Consortium Νews 

[Η νεοσυντηρητική ελίτ που κυριαρχεί στην Ουάσινγκτον τις τελευταίες δεκαετίες – μια ετερόκλιτη συμμαχία Ευαγγελικών, σιωνιστών και τροτσκιστών(!) σε αγαστή συνεργασία με το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο – θεωρεί ‘’ιερό’’ της καθήκον – ‘’εμπνεόμενη’’ από την… Αποκάλυψη!!! – την δια των όπλων προώθηση του ‘’δημοκρατικού καπιταλισμού του…Πενταγώνου’’ και βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι σε μία γενική σύρραξη είναι αυτή που θα …χαμογελάσει. Το σκόπιμο σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων – ‘’πυρηνική καταστροφή’’ του ΔΝΤ στη Ρωσία του Γέλτσιν. Ε.Δ.Ν.]

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ανέφερε τον περασμένο Σεπτέμβριο [2017] ότι “ο Stanley Fischer, 73 ετών, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, γνωρίζει καλά την πτώση των πλουσίων αυτού του κόσμου. Πέρασε την παιδική ηλικία και τα νεανικά του χρόνια στο βρετανικό προτεκτοράτο της Ροδεσίας … πριν πάει στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για τις πανεπιστημιακές σπουδές του. Εκεί έζησε από πρώτο χέρι τη διάλυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας … Σήμερα ως Αμερικανός πολίτης, ο Φίσερ βλέπει μια άλλη μεγάλη δύναμη να αποχωρεί από την παγκόσμια σκηνή …. οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τη θέση τους ως παγκόσμια ηγεμονική δύναμη, είπε πρόσφατα …. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να παρασύρει τον κόσμο σε μια πολύ επικίνδυνη πορεία…”

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και τη δημιουργία του δόγματος Wolfowitz το 1992 υπό την ηγεσία του George Herbert Walker Bush, οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδίκησαν τον πυρσό της πρώτης και μονοπολικής δύναμης στον κόσμο με την πρόθεση να συντρίψουν οποιοδήποτε έθνος ή σύστημα που θα τους αντιτίθετο στο μέλλον. Η νέα παγκόσμια τάξη, που σχεδιάστηκε μόλις πριν από μερικά χρόνια, γίνεται όλο και πιο ασταθής καθημερινά, επιδεινούμενη από ποικίλους βαθμούς ανικανότητας και απληστίας που εκπορεύονται από το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι και την Ουάσινγκτον.

Ένα πρόσθετο σημάδι των συνεχιζόμενων σήμερα σεισμικών δονήσεων: όταν η συνέντευξη του Fischer εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, αυτός είχε ήδη ανακοινώσει την παραίτησή του ως Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ – οκτώ μήνες πριν από την προβλεπόμενη ημερομηνία. Αν κάποιος γνωρίζει την παρακμή και την πτώση των αυτοκρατοριών, αυτός είναι ο «παγκοσμιοποιημένος» και πρώην πρόεδρος της Τράπεζας του Ισραήλ, Stanley Fischer. Όχι μόνο βίωσε την αποσύνθεση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ως νεαρός φοιτητής στο Λονδίνο, αλλά επίσης συμμετείχε άμεσα στην πλήρη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας τη δεκαετία του 1990.

Ως γνήσιο προϊόν της βρετανικής αυτοκρατορίας και άνθρωπος εμπιστοσύνης για τους μακροπρόθεσμους αυτοκρατορικούς της στόχους, ο Φίσερ είναι όχι μόνο άγγελος θανάτου της αυτοκρατορίας αλλά και ρακοσυλλέκτη της.

Η ‘’de facto απάτη’’ του ΔΝΤ σε βάρος των Ρώσων

Μαζί με μια χούφτα οικονομολόγους του Χάρβαρντ, με επικεφαλής τους Jonathan Hay, Larry Summers, Andrei Shleifer και τον Jeffry Sachs στο ‘’Σχέδιο Χάρβαρντ’’, καθώς και τον Anatoly Chubais, τον κορυφαίο Ρώσσο οικονομικό σύμβουλο, ο Fischer συνέβαλε να βυθιστούν εκατό εκατομμύρια Ρώσοι στη φτώχεια από τη μια μέρα στην άλλη – με την ιδιωτικοποίηση ή, όπως θα έλεγαν μερικοί, με την πειρατεία – της ρωσικής οικονομίας. Ωστόσο, οι Αμερικανοί δεν έμαθαν ποτέ την πραγματική ιστορία επειδή μια μεροληπτική αντιρωσική αφήγηση κάλυψε την πραγματική φύση της κλοπής από την αρχή μέχρι το τέλος.

Οπως περιγράφει στο βιβλίο της Shadow Elite του 2009 η Janine R. Wedel, μελετητής της δημόσιας πολιτικής και ανθρωπολόγος: “Παρουσιαζόμενη στη Δύση ως ένας αγώνας μεταξύ των μεταρρυθμιστών του Διαφωτισμού που προσπαθούσαν να αναπτύξουν την οικονομία με την ιδιωτικοποίηση, και τους οπισθοδρομικούς Λουδίτες που αντιτάσσονταν σε αυτή, η ιστορία αυτή παραμόρφωσε τα γεγονότα. Η ιδέα ή ο σκοπός της ιδιωτικοποίησης δεν αμφισβητούνταν, ακόμη και μεταξύ των κομμουνιστών … Το Ρωσικό Ανώτατο Σοβιέτ, ένας κομμουνιστικός οργανισμός, πέρασε δύο νόμους που έθεσαν τις βάσεις της ιδιωτικοποίησης. Η αντίθεση προς την ιδιωτικοποίηση δεν αφορούσε αυτή την ίδια την ιδέα, αλλά το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης που εφαρμόστηκε, τον αδιαφανή τρόπο με τον οποίο εφαρμόστηκε και στη χρησιμοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας για παράκαμψη του κοινοβουλίου. ”

Υποστηρίζοντας ότι το πρόγραμμα έγινε σκόπιμα για να οδηγήσει σε αποτυχία τη Ρωσία και το ρωσικό λαό με το πρόσχημα μιας ψεύτικης αφήγησης, η Wedel συνεχίζει: «Το αποτέλεσμα κατέστησε την ιδιωτικοποίηση ‘’de facto απάτη”, όπως είπε ένας οικονομολόγος. Αυτό επιβεβαίωσε και η κοινοβουλευτική επιτροπή που διαπίστωσε ότι το σχέδιο της Chubais  “δημιουργούσε ευνοϊκό πεδίο για εγκληματικές δραστηριότητες”».

Αν ο Fischer, ένας άνδρας που συνέβαλε στη δημιουργία αισχοκέρδειας με την εγκληματική ιδιωτικοποίηση στη μετα-αυτοκρατορική Ρωσία, λέει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε επικίνδυνο δρόμο, ήρθε η ώρα οι Αμερικανοί της μετα-αυτοκρατορίας να αναρωτηθούν τι ρόλο έπαιξε για να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτή τον επικίνδυνο δρόμο. Το βίαιο τραύμα που επέβαλε ο Fischer και το “διάσημο” Σχέδιο του Χάρβαρντ στη Ρωσία υπό την ηγεσία του Μπόρις Γέλτσιν τη δεκαετία του 1990 είναι ελάχιστα γνωστό στους Αμερικανούς. Σύμφωνα με τον James Carden του περιοδικού Αmerican Conservative, «Όπως επεσήμανε το Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας το 2011 …” Η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της θητείας του Fischer οδήγησε σε μία από τις χειρότερες απώλειες παραγωγικότητας στον κόσμο, χωρίς να μεσολαβήσει πόλεμος ή φυσική καταστροφή”. Πράγματι, ένας Ρώσος παρατηρητής συνέκρινε τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της παρέμβασης του ΔΝΤ με το αποτέλεσμα πυρηνικής επίθεσης μεσαίου μεγέθους.»

Stanley Fischer

Αν ο Fischer, ένας άνδρας που συνέβαλε στη δημιουργία αισχοκέρδειας με την εγκληματική ιδιωτικοποίηση στη μετα-αυτοκρατορική Ρωσία, λέει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε επικίνδυνο δρόμο, ήρθε η ώρα οι Αμερικανοί της μετα-αυτοκρατορίας να αναρωτηθούν τι ρόλο έπαιξε για να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτή τον επικίνδυνο δρόμο. Το βίαιο τραύμα που επέβαλε ο Fischer και το “διάσημο” Σχέδιο του Χάρβαρντ στη Ρωσία υπό την ηγεσία του Μπόρις Γέλτσιν τη δεκαετία του 1990 είναι ελάχιστα γνωστό στους Αμερικανούς. Σύμφωνα με τον James Carden του περιοδικού Αmerican Conservative, «Όπως επεσήμανε το Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας το 2011 …” Η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της θητείας του Fischer οδήγησε σε μία από τις χειρότερες απώλειες παραγωγικότητας στον κόσμο, χωρίς να μεσολαβήσει πόλεμος ή φυσική καταστροφή”. Πράγματι, ένας Ρώσος παρατηρητής συνέκρινε τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της παρέμβασης του ΔΝΤ με το αποτέλεσμα πυρηνικής επίθεσης μεσαίου μεγέθους.»

Ο ρόλος του Brzezinski

Οι περισσότεροι Αμερικανοί επίσης δεν γνωρίζουν ότι ήταν ο Zbigniew Brzezinski, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Προέδρου Jimmy Carter, αυτός που κατά τη δεκαετία του 1970 ανέπτυξε το μεγάλο σχέδιο για την κατάκτηση της καρδιάς της Ευρασίας που κατέληξε σε μπούμερανγκ για να τρομοκρατήσει την Ευρώπη και την Αμερική τον 21ο αιώνα. Ο Brzezinski πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του υπονομεύοντας την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και το υπόλοιπο της ζωής του ανησυχώντας για την επανεμφάνισή της ως τσαρική αυτοκρατορία υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ίσως είναι άδικο να πούμε ότι το μίσος κατά της Ρωσίας ήταν η μόνη εμμονή του. Αλλά ένα διαδεδομένο αστείο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ανώτερου αξιωματούχου της εθνικής ασφάλειας του προέδρου έλεγε ότι δεν μπορούσε να εντοπίσει τη Νικαράγουα σε χάρτη.

Brzezinski : πατέρας της ιδέας της αμερικανικής μονοκρατορίας.

Και βέβαια είναι ο Brzezinski αυτός που εκπόνησε το σχέδιο για την διακυβέρνηση ενός μονοπολικού κόσμου από τις ΗΠΑ, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και αν μπορούμε να πούμε ότι κάποιος αντιπροσωπεύει το οικονομικό σύστημα το θεμελιωμένο στο χρέος το οποίο τροφοδότησε τον μεταβιετναμικό ιμπεριαλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτός είναι ο Φίσερ. Η αποχώρησή του θα έπρεπε να κάνει όλους τους νεοσυντηρητικούς να τρέμουν. Το όνειρό τους για μια νέα παγκόσμια τάξη σταμάτησε και πάλι στις πύλες της Μόσχας.

Κάθε φορά που θα γράφεται ο σύντομος επιτάφιος του Αμερικανικού Αιώνα [φράση για να χαρακτηρίσει την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα], είναι σίγουρο ότι θα προβάλλει τον εμβληματικό ρόλο που έπαιξαν οι νεοσυντηρητικοί στην επιτάχυνση του τέλους του. Από το χάος που δημιούργησε το Βιετνάμ, αναγκάστηκαν να αναδιαρθρώσουν την αμερικανική πολιτική, τα οικονομικά και την εξωτερική πολιτική για δικούς τους σκοπούς. Καθοριζόμενος αρχικά από τους Σιωνιστές και τους τροτσκιστές, αλλά κατευθυνόμενος από το αγγλο-αμερικανικό κατεστημένο και τις ελίτ τους των Μέσων Ενημέρωσης, ο στόχος των νεοσυντηρητικών, σε συνεργασία με τους νεοφιλελεύθερους εταίρους τους της Σχολής του Σικάγου, ήταν να αποδομήσει το κράτος – Εθνος μέσω της πολιτιστικής επιβολής και της οικονομικής ανατροπής και να  σχεδιάζει την αμερικανική κυριαρχία στο εξωτερικό. Μέχρι στιγμής, είχαν μεγάλη επιτυχία εις βάρος ενός μεγάλου μέρους του κόσμου.

Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έως τη δεκαετία του 1980, στόχος ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, η κατάργηση κάθε αντίστασης στην παγκόσμια κυριαρχία τους.

Καπιταλισμός του Πενταγώνου

Η ύποπτη χρηματοδότηση, οι αυτοκρατορικές περιπέτειες και ο νεοσυντηρητισμός πάνε χέρι-χέρι. Οι ιδρυτές της CIA είδαν τους εαυτούς τους ως εταίρους σε αυτό το εγχείρημα και η αμυντική βιομηχανία τους υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες. Ο R. T. Naylor, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο McGill, συγγραφέας του Hot Money and the Politics of debt [Κερδοσκοπικά κεφάλαια και πολιτική του χρέους] το 1987, περιέγραψε πώς ο «Καπιταλισμός του Πενταγώνου» κατέστησε εφικτό τον πόλεμο του Βιετνάμ με την πώληση του χρέους του Πενταγώνου στον υπόλοιπο κόσμο.

«Πράγματι, Αμερικανοί πεζοναύτες αντικατέστησαν τα ‘’βαποράκια’’ του Meyer Lansky [Ο Meyer Lansky, ο οποίος πέθανε το 1983, ήταν Αμερικανός μαφιόζος, συνεργάτης της οικογένειας Luciano σ.τ.μ.] και ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες τακτοποίησαν το ‘’ξέπλυμα’’, γράφει ο Naylor . «Όταν ο μηχανισμός εξηγήθηκε στον μετανιωμένο [νεοσυντηρητικό] Herman Kahn – αυτός που διέσωσε τον επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης της εποχής και αυτός που διέδωσε την ιδέα ότι ήταν δυνατό να χαμογελούν μετά από μια παγκόσμια σύρραξη – αντέδρασε με έκδηλη ευχαρίστηση. Ο Kahn αναφώνησε με ενθουσιασμό: ’’Φέραμε εις πέρας τη μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία! Βραχυκυκλώσαμε τη Βρετανική Αυτοκρατορία.” Στους πρώτους νεοσυντηρητικούς, εκτός από τον πυρήνα των πρώην τροτσκιστών διανοούμενων, ανήκαν και προσωπικότητες όπως ο James Burnham, ο πατέρας του Ψυχρού Πολέμου Paul Nitze, ο γερουσιαστής Daniel Patric Moynihan, ο γερουσιαστής Henry «Scoop» Jackson, η Jeane Kirkpatrick και ο ίδιος ο Brzezinski.

Από την εμφάνισή τους στην αμερικανική πολιτική σκηνή τη δεκαετία του 1970, ήταν γνωστό ότι θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία στην Αμερική, ωστόσο οι πιο μετριοπαθείς θεματοφύλακες της Ουάσιγκτον επέτρεψαν την ανάμειξή τους χωρίς να προβάλουν αντίσταση.

Jackson : Ιδρυτής των Νεοσυντηρητικών.

Το κλασικό πλέον βιβλίο του Peter Steinfels του 1979, Les Néoconservateurs : Les hommes qui changent la politique américaine (Οι νεοσυντηρητικοί: Οι άνθρωποι που αλλάζουν τηναμερικανική πολιτική) αρχίζει με αυτά τα μοιραία λόγια. “ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ είναι απλά. Πρώτον, ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφατα εμφανίστηκε μια ιδιαίτερη και ισχυρή πολιτική τάση. Δεύτερον, ότι η τάση αυτή, που ασχολείται με ορισμένες πτυχές της αμερικανικής ζωής, είναι τυφλή ή εφησυχαστική προς τους άλλους, πρεσβεύει μια πολιτική η οποία, αν επικρατήσει, απειλεί να μετριάσει και να μειώσει τις προσδοκίες από την  αμερικανική δημοκρατία».

1973: Η επιβολή του σιωνιστικού λόμπι

Όμως, πολύ πριν από τις εκτιμήσεις του Steinfels το 1979, το νεοσυντηρητικό πρόγραμμα να θέσουν τα δικά τους συμφέροντα μπροστά από τα αμερικανικά ήταν σε καλό δρόμο, περιορίζοντας την αμερικανική δημοκρατία, υπονομεύοντας την ανάσχεση και εκνευρίζοντας τους αμερικανούς εταίρους του ΝΑΤΟ που την υποστήριζαν. Σύμφωνα με τον διακεκριμένο μελετητή της ΕΣΣΔ Raymond Garthoff του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, από την έναρξή της πολεμήθηκε από τις δεξιές δυνάμεις και τις στρατιωτικο-βιομηχανικές δυνάμεις (υπό την ηγεσία του γερουσιαστή “Scoop” Jackson). Αλλά η επιδοκιμασία αυτής της πολιτικής από τις Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξε ως αποτέλεσμα της παρέμβασης των Ηνωμένων Πολιτειών εξ ονόματος του Ισραήλ κατά τον πόλεμο του Οκτωβρίου 1973. Ο Garthoff γράφει στον λεπτομερή του τόμο για τις αμερικανο-σοβιετικές σχέσεις και Détente et Confrontation (Ανάσχεση και Σύγκρουση): “Για τους συμμάχους, η απειλή [προς το Ισραήλ] δεν προερχόταν από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά από απερίσκεπτες ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών, που λαμβάνονταν μονομερώς και χωρίς διαβούλευση. Η αερομεταφορά [όπλων] ήταν πολύ κακή. Το επιθετικό δυναμικό των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ευρώπη ήταν υπερβολικά υψηλό.”

 Εκτός από το παραλυτικό αραβικό εμπάργκο πετρελαίου που ακολούθησε, η κρίση εμπιστοσύνης στη διαδικασία λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ προκάλεσε σχεδόν ανταρσία στο ΝΑΤΟ. “Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν χρησιμοποιήσει την κρίση για να μετατρέψουν μια αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν βυθιστεί, σε αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης. Στη συνέχεια, χρησιμοποίησαν αυτήν την ένταση ως δικαιολογία για να ζητήσουν από την Ευρώπη να υποτάξει τις δικές της πολιτικές σε ένα κατευθυνόμενο αμερικανικό διπλωματικό στοίχημα στο οποίο αυτή δεν είχε κανένα έλεγχο και για το οποίο δεν είχε καν ενημερωθεί, και όλα αυτά στο όνομα της ενότητας της συμμαχίας”.

Τελικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρήκαν κοινό τόπο με τον σοβιετικό εχθρό τους του ψυχρού πολέμου επιβάλλοντας μια κατάπαυση του πυρός που έγινε δεκτή τόσο από την Αίγυπτο όσο και από το Ισραήλ, επιβεβαιώνοντας έτσι τη χρησιμότητα της ανάσχεσης. Αλλά όπως είπε ο Garthoff, αυτή η επιτυχία είχε ως αποτέλεσμα να εξαπολυθεί μια ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια από τους «πολλούς υποστηρικτές της ισραηλινής πολιτικής» στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αρχίσουν να αντιτίθενται σε οποιαδήποτε συνεργασία με τη Σοβιετική Ένωση.

Ο Garthoff γράφει: “Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ωθήσει το Ισραήλ να κάνει ακριβώς αυτό που ήθελε η Σοβιετική Ένωση (και οι Ηνωμένες Πολιτείες): να σταματήσει την προώθησή του λίγο πριν την πλήρη περικύκλωση της Τρίτης Αιγυπτιακής Στρατιάς ανατολικά του Suez … Σε αυτό το γεγονός [οι πολλοί υποστηρικτές της ισραηλινής πολιτικής] είδαν τη σύγκλιση των αμερικανικών συμφερόντων και την αποτελεσματική συνεργασία στην επιβολή μιας κατάπαυσης του πυρός ως προάγγελο μιας μεγαλύτερης μελλοντικής συνεργασίας των δύο υπερδυνάμεων για την επίλυση του Ισραηλινο-Αραβο-Παλαιστινιακού προβλήματος “.

Κατά τους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν τον ισραηλινο-αραβικό πόλεμο του Οκτωβρίου 1973, το ζήτημα του Ισραήλ και της ασφάλειας του συνδέθηκε τόσο στενά με την αμερικανική πολιτική που ταυτίστηκε με αυτή. Το παράδειγμα του Οκτώβρη του 1973, δηλαδή η επιτυχία της ανάσχεσης να εξασφαλίσει τα αμερικανικά και τα σοβιετικά συμφέροντα, ήταν ανάθεμα για ολόκληρο το νεοσυντηρητικό πρόγραμμα και αποκάλυπτε τον πραγματικό του έλεγχο.

Εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία των Αμερικανών Εβραίων δεν ήταν απαραίτητα ενάντια στις καλύτερες σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά με την επίθεση δεξιών νεοσυντηρητικών ειδικών με επιρροή, όπως ο Ben Wattenberg και Irving Kristol και την εκρηκτική επίδειξη του σιωνιστικού κινήματος των Ευαγγελικών, πολλοί φιλελεύθεροι Αμερικανοί υποστηρικτές του Ισραήλ πείστηκαν για πρώτη φορά να γυρίσουν την πλάτη τους στην ανάσχεση.

Σύμφωνα με το βιβλίο Détente and Confrontation του Raymond Garthoff, εξέχοντα ειδικού της Σοβιετικής Ενωσης του Υπουργείου Εξωτερικών, “η αμερικανο-σοβιετική συνεργασία για την εκτόνωση τόσο της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης όσο και της εμπλοκής τους σε μια επικίνδυνη σύγκρουση μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη εφαρμογή της διαχείρισης κρίσεων κατά την περίοδο της ανάσχεσης”. Αλλά όπως αναγνωρίζει ο Garthoff, αυτή η επιτυχία απείλησε την «με ζήλο φυλασσόμενη ελευθερία δράσης του Ισραήλ για να καθορίζει μονομερώς τις δικές του απαιτήσεις ασφαλείας» και ήχησε των κώδωνα συναγερμού στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσινγκτον.

Με τον Ρίτσαρντ Νίξον σε δυσχερή θέση λόγω Watergate και Βιετνάμ, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ήταν ανοιχτή σε εξωτερικές πιέσεις και το επόμενο έτος θα έπεφτε σίγουρα στα χέρια ενός συνασπισμού ομάδων του φιλοϊσραηλινού λόμπι, νεοσυντηρητικών και της δεξιάς αμυντικής βιομηχανίας.

Αυτές οι ομάδες, όπως η American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), το Jewish Institute for National Security Affairs (JINSA), το American Security Council και η Committee on the Present Danger, θα αναλάμβαναν να υποκαταστήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και προσωπική σταυροφορία για τον έλεγχο της μεγάλης Μέσης Ανατολής.

Ο Theodor Herzl στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου Οι Τρεις Βασιλείς στη Βασιλεία, το 1897.

Το ζήτημα της αμερικανικής υποστήριξης προς το Ισραήλ, των νεοσυντηρητικών φίλων του και της αντιρωσικής προκατάληψης έχει μια μακρά και περίπλοκη ιστορία που χρονολογείται πολύ πριν από το Σιωνιστικό σχέδιο του 19ου αιώνα του Theodor Herzl. Ο σιωνισμός δεν ενσταλάχθηκε στην αμερικανική σκέψη από τους Εβραίους, αλλά από τους Βρετανούς Πουριτανούς του 16ου και 17ου αιώνα, των οποίων ιερή αποστολή ήταν να αποκαταστήσουν ένα αρχαίο βασίλειο του Ισραήλ και να ολοκληρώσουν αυτό που πίστευαν ότι ήταν προφητεία της Βίβλου με βάση όσα αυτή γράφει για τον πατριάρχη Ιακώβ.

Το αγγλο-ισραηλινό κίνημα βρήκε κοινό τόπο με τους πολιτικούς στόχους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής μέσω της εβραϊκής μετεγκατάστασης στην Παλαιστίνη, η οποία κορυφώθηκε με τη Διακήρυξη Balfour του 1917. Αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας συνεχίζεται σήμερα μέσω της αμερικανικής πολιτικής και αυτό είναι που έχει ονομαστεί Σιωνιστικό Σχέδιο ή Σχέδιο Γινόν.

Προσθέστε σε αυτό τα 700 εκατομμύρια μέλη του παγκόσμιου ευαγγελικού κινήματος και των 70 εκατομμυρίων χριστιανών σιωνιστών στις Ηνωμένες Πολιτείες και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ προς τη Μέση Ανατολή γίνεται μια αποκαλυπτικού χαρακτήρα συρροή από κρυφές ατζέντες, εθνοτικά παράπονα και θρησκευτικές έριδες σε μια μόνιμη κρίση.

Έχει υποστηριχθεί ότι η δουλική προσκόλληση των νεοσυντηρητικών στο Ισραήλ καθιστά τον νεοσυντηρητισμό αποκλειστικά εβραϊκή δημιουργία. Πολλοί νεοσυντηρητικοί συγγραφείς, όπως ο David Brooks των New York Times, κατηγορούν τους επικριτές του Ισραήλ για αντισημιτισμό, προσάπτοντάς τους ότι αντικαθιστούν τον όρο «νεοσυντηρητικός» με τον όρο «Εβραίος». Άλλοι υποστηρίζουν ότι «ο νεοσυντηρητισμός είναι πράγματι ένα εβραϊκό πνευματικό και πολιτικό κίνημα» με «στενούς δεσμούς με τα πιο ακραία εθνικιστικά, επιθετικά, ρατσιστικά και φανατικά στοιχεία μέσα στο Ισραήλ».

Αν και δρα σαφώς ως πολιτικό μέτωπο για τα συμφέροντα του Ισραήλ και ως κινητήριος μοχλός για μόνιμο πόλεμο, ο νεοσυντηρητισμός δεν θα είχε πετύχει ποτέ ως πολιτικό κίνημα χωρίς την υποστήριξη και συνεργασία ισχυρών μη εβραϊκών ελίτ.

Ο Michael Lind, συνιδρυτής του New America Foundation, έγραψε στο The Nation το 2004: «Μαζί με άλλες παραδόσεις της αντισταλινικής αριστεράς, ο νεοσυντηρητισμός γοήτευσε πολλούς Εβραίους διανοούμενους και ακτιβιστές, αλλά δεν είναι, για αυτόν τον λόγο, εβραϊκό κίνημα. Όπως και άλλες αριστερές σχολές, ο νεοσυντηρητισμός στρατολόγησε από διάφορα «φυτώρια», συμπεριλαμβανομένων των φιλελεύθερων καθολικών … των λαϊκιστών, των σοσιαλιστών και των φιλελεύθερων του Νew Deal στις νότιες και νοτιοδυτικές Πολιτείες … Με εξαίρεση τη στρατηγική στη Μέση Ανατολή … δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα «εβραϊκό» στις νεοσυντηρητικές απόψεις για την εξωτερική πολιτική. Ενώ το παράδειγμα του Ισραήλ ενέπνευσε τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς … η παγκόσμια στρατηγική των σημερινών νεοσυντηρητικών διαμορφώνεται πρωτίστως από την αντικομουνιστική κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου ».

Προσθέστε σε αυτό τη συνεχή επιρροή των πολιτικών ιθυνόντων της αυτοκρατορικής Βρετανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947 και του Ισραήλ το 1948 – και αποκαλύπτεται το κρυμμένο χέρι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορικής στρατηγικής. Το Πακιστάν υπάρχει για να κρατά τους Ρώσους εκτός της Κεντρικής Ασίας και το Ισραήλ για να κρατά τους Ρώσους εκτός της Μέσης Ανατολής.

Το ζήτημα του κατά πόσον η αμερικανική δημοκρατία κατόρθωσε να επιβιώσει στις πιέσεις που ασκήθηκαν πάνω της από τη Μεγάλη Ύφεση, τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ψυχρό Πόλεμο και τις συνεχείς απάτες του νεοσυντηρητισμού είναι ένα ερώτημα που σήμερα μπορεί να απαντηθεί. Δεν ήταν δυνατόν. Ο Michael Glennon, καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Fletcher School, υποστηρίζει ότι η θέσπιση Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας το 1947 ως δεύτερη δίδυμη κυβέρνηση κάνει το ερώτημα βουβό. Γράφει: «Το κοινό πιστεύει ότι τα θεσμικά όργανα που θεσπίζονται από το Σύνταγμα ελέγχουν την πολιτική εθνικής ασφάλειας, αλλά αυτή η άποψη είναι εσφαλμένη. Ο δικαστικός έλεγχος είναι αμελητέος, ο έλεγχος του Κογκρέσου είναι δυσλειτουργικός και ο προεδρικός έλεγχος είναι συμβολικός. Ελλείψει ενός καλύτερα ενημερωμένου και περισσότερο στρατευμένου εκλογικού σώματος, υπάρχουν ελάχιστες δυνατότητες για την αποκατάσταση της υπευθυνότητας στη διαμόρφωση και εφαρμογή της εθνικής πολιτικής ασφαλείας.”

Η εμβέλεια της πρότασης Jackson–Vanik

Αμέσως μετά τον πόλεμο του 1973 ακολούθησε η κίνηση για την κατάρρευση της ανάσχεσης και προβολής εμποδίων στην ισορροπία δυνάμεων ή τη «ρεαλιστική» εξωτερική πολιτική του Κίσιντζερ με τη μορφή της αντισοβιετικής τροπολογίας στην Trade Act, γνωστή με το όνομα Jackson-Vanik. Προωθούμενη από τον γερουσιαστή Henry “Scoop” Jackson της πολιτείας της Ουάσινγκτον και τον βουλευτή Charles A. Vanik του Οχάιο, αλλά σχεδιασμένο από το τσιράκι του Albert Wohlstetter τον Richard Perle, οι εμπορικές παραχωρήσεις και ουσιαστικά όλες οι σχέσεις με τη Μόσχα θα συνδέονταν για πάντα με το σιωνιστικό σχέδιο της εβραϊκής μετανάστευσης από τη Σοβιετική Ένωση στο Ισραήλ.

Henry Jackson και Charles Vanik.

Υποστηριζόμενη από συνδικάτα, τους παραδοσιακούς συντηρητικούς, τους φιλελεύθερους και τους νεοσυντηρητικούς, η τροπολογία Jackson-Vanik παρακώλυσε τις προσπάθειες της κυβέρνησης Nixon / Ford να επιβραδύνει τον αγώνα των εξοπλισμών και να κινηθεί προς μια μόνιμη χαλάρωση των εντάσεων με τη Σοβιετική Ένωση . Αφαίρεσε τον έλεγχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Εξωτερικών, ενώ την παρέδωσε μόνιμα στα χέρια πρώην αντισταλινικών και τροτσκιστών νεοσυντηρητικών.

Η τροπολογία αυτή εκμηδένισε την φιλελεύθερη στήριξη στην ανάσχεση λόγω της πνευματικής ανεντιμότητας στους κόλπους της μη κομμουνιστικής αριστεράς η οποία είχε συνταράξει την αμερικανική διανόηση από τη δεκαετία του 1930. Αυτή η ανεντιμότητα έκανε τους τροτσκιστές της αριστεράς, αντισοβιετικούς πολιτιστικούς μαχητές της CIA κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, και τους ευθυγράμμισε με τους στόχους της δεξιάς πτέρυγας της Δύσης. Στη δεκαετία του 1950, η υπόθεσή τους δεν απασχολούσε την αριστερά ή τη δεξιά, ούτε καν τον φιλελεύθερο αντι-κομμουνισμό εναντίον του σταλινισμού. Θεωρούνταν ότι εκπροσωπούσαν ένα σύστημα αξιών, νόμων και ελέγχων και αντίμετρων κατά ενός συστήματος ξένου προς την Αμερική.

Όπως περιγράφει ο Frances Stoner Saunder στο βιβλίο του The Cultural Cold War(Πολιτιστικός Ψυχρός Πόλεμος), αυτό που τους ενδιέφερε ήταν απλώς η κατάληψη της εξουσίας και η διατήρησή της. “Είναι τόσο σάπιος που ούτε το γνωρίζει”, έλεγε ο Jason Epstein[ Ο θρυλικός εκδότης του Random House] με αδιαλλαξία. «Όταν αυτοί οι άνθρωποι μιλούν για αντι-κατασκοπεία, αυτό που εννοούν είναι ένα σύστημα ψεύτικων και διεφθαρμένων αξιών για να στηρίξουν την ιδεολογία στην οποία στρατεύτηκαν. Το μόνο για το οποίο όντως  δεσμεύονται είναι η εξουσία και η εισαγωγή τσαρικών-σταλινικών στρατηγικών στην αμερικανική πολιτική. Είναι τόσο διεφθαρμένοι που πιθανώς δεν το γνωρίζουν καν. Είναι μικροί απαράτσνικ ψεύτες. Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτα, οι οποίοι είναι μόνο ενάντια σε κάτι, δεν είναι για σταυροφορίες ή επαναστάσεις. ”

 Μια καινούρια Νομενκλατούρα

    Αλλά οι νεοσυντηρητικοί έκαναν σταυροφορίες, προκάλεσαν επαναστάσεις και συνέχισαν να καταστρέφουν την αμερικανική πολιτική διαδικασία σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεται. Το 1973, οι νεοσυντηρητικοί δεν ήθελαν οι Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν καλύτερες σχέσεις με τη Μόσχα και δημιούργησαν την τροπολογία Jackson-Vanik για να κωλυσιεργήσουν. Αλλά ο απώτερος στόχος τους, όπως εξηγεί η Janine Wedel στη μελέτη Shadow Elite του 2009, ήταν η πλήρης μεταφορά της εξουσίας από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που εκπροσωπεί τον Αμερικανικό λαό σε αυτό που αποκάλεσε «νέα νομενκλατούρα» ή ‘’θεματοφύλακες του εθνικού συμφέροντος “, απαλλαγμένη από τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι νόμοι του έθνους.

Η Wedel γράφει, «Ο  Daniel Patrick Moynihan, ο μέχρι πρόσφατα γερουσιαστής της Νέας Υόρκης και πρώην νεοσυντηρητικός, υπέδειξε ότι αυτού του είδους η αναστολή των κανόνων και των διαδικασιών τον ώθησε να αποχωρήσει από το κίνημα τη δεκαετία του 1980: “Ήθελαν ο στρατός να βρίσκεται στα όρια της κινητοποίησης · δημιουργούσαν ή επινοούσαν όλες τις κρίσεις που ήταν απαραίτητες για την επίτευξη αυτού του στόχου’’».

Η σύνθεση της δεοντολογίας του Ψυχρού Πολέμου του James Burnham (που θεσπίστηκε επίσημα από τον Paul Nitze στο NSC-68 του 1950) [Η αναφορά υπ’ αρ. 68 του Συμβουλίου εθνικής ασφαλείας, είναι ένα από τα σημαντικότερα έγγραφα της αμερικανικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα 20 χρόνια, στμ] και του τροτσκισμού (που υιοθετήθηκε από τους κορυφαίους νεοσυντηρητικούς) σε συνδυασμό με αυτή τη νέα επιθετική στήριξη προς το Ισραήλ έδωσε στους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς μια δογματική πολιτική επιρροή στην αμερικανική διαδικασία λήψης αποφάσεων που θα γίνει ισχυρότερη με την πάροδο του χρόνου.

Όπως οραματιζόταν ο  Burnham, ο ψυχρός πόλεμος ήταν ένας αγώνας για την κοινωνία και θα διεξαγόταν με το είδος της πολιτικής ανατροπής που είχε μάθει να ελέγχει ως ηγετικό μέλος της Τέταρτης Διεθνούς του Τρότσκι. Αλλά συνδεδεμένος με το Ισραήλ μέσω των τροτσκιστών του Burnham και της υπολανθάνουσας επιρροής του βρετανικού φιλοεβραϊσμού, θα εισερχόταν σε μια αποκαλυπτικής μορφής μυθολογία και θα αντιστεκόταν σε όλες τις προσπάθειες για τον τερματισμό του.

Trotsky

Ο  John B. Judis, πρώην αρχισυντάκτης της New Republic, γράφει σε μια ανασκόπηση του 1995 για τo περιοδικό Foreign Affairs  σχετικά με το βιβλίο του John Ehrman, Rise ofNeoconservatism  [Η άνοδος του νεοσυντηρητισμού]: «Στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνισμού, οι τροτσκιστές ήταν μανιώδεις διεθνιστές παρά ρεαλιστές ή εθνικιστές … Οι νεοσυντηρητικοί που πέρασαν από τροτσκιστικά και σοσιαλιστικά κινήματα κατέληξαν να θεωρούν την εξωτερική πολιτική ως σταυροφορία, στόχος της οποίας ήταν ο παγκόσμιος σοσιαλισμός, μετά η σοσιαλδημοκρατία και τέλος, ο δημοκρατικός καπιταλισμός. Δεν έχουν δει ποτέ την εξωτερική πολιτική από την πλευρά του εθνικού συμφέροντος ή της εξισορρόπησης των δυνάμεων. Ο νεοσυντηρητισμός ήταν ένα είδος ανεστραμμένου τροτσκισμού, που επιδίωκε να «εξάγει τη δημοκρατία» σύμφωνα με τα λόγια του [Joshua] Muravchik, με τον ίδιο τρόπο που ο Τρότσκι σκόπευε αρχικά να εξάγει τον σοσιαλισμό.»

Κατά τον Raymond Garthoff του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα μέτρα που ελήφθησαν κατά της ανάσχεσης το 1973 εξετάστηκαν από τη στενή οπτική γωνία ενός επαγγελματία Αμερικανού διπλωμάτη. Αλλά σύμφωνα με τον Judis στο άρθρο του με τίτλο Trotskyism to Anachronism : The Neoconservative Revolution (Από τον Τροτσκισμό στον Αναχρονισμό: Η Νεοσυντηρητική Επανάσταση), η κληρονομιά της έκθεσης CNS-68 και του τροτσκισμού συνέβαλαν σε μια αποκαλυπτικής μορφής σκέψη που θα εκτόπιζε σιγά-σιγά τη διαδικασία επεξεργασίας των επαγγελματικών πολιτικών από τη σφαίρα της εμπειρικής παρατήρησης και θα την αντικαθιστούσε με έναν πολιτικοποιημένο μηχανισμό για να δημιουργήσει μια ατελείωτη σύγκρουση. “Η συνεχής επανάληψη και η διόγκωση της σοβιετικής απειλής είχε ως στόχο να δραματοποιήσει και να κερδίσει τους προσήλυτους, αλλά αντανακλούσε επίσης την αποκαλυπτικής μορφής επαναστατική νοοτροπία που χαρακτήριζε την παλιά αριστερά”, έγραψε ο Judis.

Συμπερασματικά, υποστηρίζει ότι η νεοσυντηρητική επιτυχία στη χρήση αυτοεκπληρούμενων προφητιών για την κατάργηση της ανάσχεσης κατέστησε τον Ψυχρό Πόλεμο πολύ πιο επικίνδυνο, καθώς ώθησε τη Σοβιετική Ένωση να ενισχύσει το στρατιωτικό της δυναμικό και να επεκτείνει την επιρροή της, κάτι που οι νεοσυντηρητικοί στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ως απόδειξη ότι οι θεωρίες τους ήταν σωστές. Πράγματι, «ο νεοσυντηρητισμός ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Συνέβαλε στην επιτάχυνση της κρίσης στις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης, την οποία αργότερα ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε και στην οποία απάντησε».

Το καλοκαίρι του 1995, όταν τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος και πέρασε η καταιγίδα, ο Judis είδε τον νεοσυντηρητισμό ως κάτι το γελοίο, περιγράφοντας τους κυριότερους νεο-συντηρητικούς ως απλούς πολιτικούς αναχρονισμούς και όχι ως τον αναπτυσσόμενο πολιτικό μηχανισμό που περιγράφεται από τον John Ehrman στο βιβλίο του. Αλλά στο τέλος, ο Ehrman είχε δίκιο: η νεοσυντηρητική σταυροφορία δεν τερματίστηκε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, αλλά απλώς εισήλθε σε μια καινούρια, πιο επικίνδυνη φάση.

Μετάφραση από τα γαλλικά: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Πηγή: https://www.les-crises.fr/sen-prendre-a-la-russie-par-paul-fitzgerald-et-elizabeth-gould

Ανιχνεύσεις

infognomonpolitics

Αναπνέω συνειδητά, ζω συνειδητά

Της Μαρίας Καυρολογάκη

Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας βαλλόμαστε από άγχος, ανησυχία, αρνητικές σκέψεις, που μας προκαλούν φόβο, θυμό, απογοήτευση και άλλα αρνητικά συναισθήματα. Καθώς έχουμε απομακρυνθεί από την χαρά, την ευδαιμονία, την αισιοδοξία, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην αρνητικότητα και την απαισιοδοξία.

Μία τέτοια στάση ζωής είναι πολύ συνηθισμένη στην εποχή μας, μέσω της οποίας θυματοποιούμαστε και αισθανόμαστε έρμαια της καθημερινότητας και των προκλήσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Η συνήθης αντίδρασή μας είναι  να καταλογίσουμε ευθύνες σε όλους τους άλλους, αφήνοντας τον εαυτό μας πάντα απ’ έξω.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί έχουμε απομακρυνθεί από την ουσιαστική σύνδεση με τον εαυτό μας, με τη δύναμή μας, με αποτέλεσμα να προσπαθούμε να αντλήσουμε ισορροπία, αναγνώριση, δύναμη, φροντίδα, καταξίωση, κάπου έξω από εμάς.

Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η απογοήτευση όταν δεν λαμβάνουμε την αναγνώριση όπως εμείς την έχουμε στο μυαλό μας, την αγάπη όπως εμείς την φανταζόμαστε, την καταξίωση όπως πάντα την ονειρευόμασταν αλλά ποτέ δεν ήρθε!

Είναι η στιγμή λοιπόν να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας! Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να ορθοποδήσουμε και να κατακτήσουμε όλα όσα ονειρευόμαστε! Σύμμαχος σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι η Συνειδητή Αναπνοή, που μας βοηθά να ευθυγραμμιστούμε με την εσωτερική μας Δύναμη, να αποκτήσουμε επίγνωση, ξεκάθαρη διάκριση και αυτοκυριαρχία. Η συνειδητή αναπνοή είναι μία διαδικασία που μας προσφέρει εσωτερική ηρεμία, ισορροπία και επίγνωση σε κάθε επίπεδο της ζωής μας.

Στις μέρες μας θεωρούμε την αναπνοή μία φυσική διαδικασία που συμβαίνει αυτόματα, χωρίς εμείς να χρειάζεται να την επηρεάσουμε. Αγνοούμε όμως πόσο μπορεί να μας ωφελήσει όταν συνειδητά και με απόλυτη επίγνωση επιλέξουμε εμείς τον τρόπο που θέλουμε να αναπνέουμε.

Καθώς εστιάζω την προσοχή μου στην Αναπνοή, αποκτώ επίγνωση, μαθαίνω να παρατηρώ τις σκέψεις μου, να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου! Ταυτόχρονα, απελευθερώνω αρνητικά συναισθήματα και πεποιθήσεις που με μπλοκάρουν και δεν μου επιτρέπουν να έχω μία ισορροπημένη ζωή.

Τα βιώματα, οι πεποιθήσεις και  τα αρνητικά συναισθήματα με τα οποία γαλουχήθηκα, με καθορίζουν ως τη στιγμή που θα αποφασίσω να δω την Ύπαρξή μου στην πραγματική της διάσταση. Τότε μόνο θα είμαι σε θέση να ορίσω ποιος είμαι και πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου.

Όταν απελευθερώσω από το σύστημά μου τον φόβο για την αλλαγή, την διστακτικότητα και συνειδητά πλέον αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου, τότε θα πάψω να κατηγορώ όλους τους άλλους για ό,τι μου συμβαίνει. Τότε και μόνο θα είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως έχω κι εγώ μερίδιο στην πορεία της ζωής μου και θα βρω τρόπους να αλλάξω.

Μέσα από την εσωτερική μας μετακίνηση γίνονται οι μεγαλύτερες εξωτερικές αλλαγές, αργά αλλά σταθερά, με εστίαση στο στόχο και συνειδητή προσπάθεια.

Η Αναπνοή μπορεί να γίνει το μέσον για μία ζωή γεμάτη χαρά, ευδαιμονία, εσωτερική γαλήνη! Οι προκλήσεις της ζωής δεν σταματούν ποτέ, όμως διαφέρει ο τρόπος αντιμετώπισής τους όταν εγώ έχω εσωτερική ηρεμία.

Μάθετε πώς μπορείτε κι εσείς να ζήσετε μια ζωή με  αυτοκυριαρχία, εσωτερική ηρεμία και χαρά! Αναλάβετε τα ηνία της ζωής σας και υλοποιήστε όσα ονειρεύεστε!

omorfizoi

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!!!!

satira-epikerotitas

ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Γράφει ο Πέτρος Χασάπης

Η παγκοσμιοποίηση μας έδωσε το internet και μας εγκλώβισε σε ένα φαντασιακό κόσμο ψευδοελευθερίας στον οποίο είμαστε πλήρως ακυρωμένοι, απόλυτα ελεγχόμενοι και ως εκ τούτου ακίνδυνοι για το σύστημα.

Χάνουμε τις περιουσίες μας, χάσαμε την εθνική κυριαρχία μας, χάνουμε τώρα την ιστορία και την πατρίδα μας, αλλά εμείς νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, ότι αντιδρούμε, ότι κάτι διασώζουμε επειδή κάποιοι απρόσωποι "φίλοι" μας κάνουν λίγα likes.

Το παγκόσμιο σύστημα λοιπόν, κατάφερε να εγκλωβίσει όλο τον σύγχρονο κόσμο στο απόλυτα δικό του όργανο, κλεισμένους μέσα στις ψευδαισθήσεις μας.

thesecretrealtruth

Κεραυνοί Φ.Φράγκου κατά κυβέρνησης

Κεραυνοί από τον επίτιμο αρχηγό ΓΕΣ στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο για την Μακεδονία. Με αφορμή τη συμφωνία στην οποία φαίνεται να έχει καταλήξει η κυβέρνηση Τσίπρα για το Σκοπιανό, με το όνομα πιθανότατα «Βόρεια Μακεδονία» ο κ. Φράγκος στέλνει μήνυμα: «Μην τολμήσετε…».

«Μην τολμήσουν να πάνε στην Βουλή δίχως δημοψήφισμα την σύνθετη ονομασία, που θα εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία. Οι πατριωτικές δυνάμεις απορρίπτουν με οργή οτιδήποτε περιλαμβάνει τον όρο »Μακεδονία». Έτσι ή αλλιώς, είτε »Νέα», είτε »Βόρεια» είτε οτιδήποτε άλλο »Μακεδόνες» θα τους λένε παντού», δήλωσε ο επίτιμος Α/ΓΕΣ για να προσθέσει:

«Το ζήτημα είναι ότι θα έχουν πάρει από το νόμιμο ιδιοκτήτη του ονόματος »Μακεδονία», την Ελλάδα, την άδεια να λέγονται »Μακεδόνες» οι σλαβόφωνοι και οι αλβανόφωνοι των Σκοπίων. Θα έχουν κερδίσει την παρτίδα και θα έχουν βάλει το πρώτο »λιθαράκι» για την διεκδίκηση, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επιτρέψουν και της »Νότιας», »Κάτω» ή παλιάς Μακεδονίας…».

Είναι προφανές πώς η δήλωση αυτή μήνυμα θα έχει και συνέχεια για τον στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο ο οποίος μπορεί να έχει δεχθεί πολλές προτάσεις να κατέβει στην πολιτική, αλλά ο ίδιος έχει ταχθεί στον αγώνα για την υπεράσπιση της Μακεδονίας, της Ορθοδοξίας, των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

arouraios

H εξυπηρέτηση του συστήματος., είναι το ανώτατο πολιτικό και ηθικό δόγμα για αυτό το πολιτικό μόρφωμα, στο οποίο ο Ελληνικός λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του

Του Παύλου Δερμενάκη

Ένα διαχρονικά επίκαιρο σύνθημα του Μάη ’68 αφορούσε την εργατική εκμετάλλευση: «Δουλεύω, δουλεύεις, δουλεύει, δουλεύουμε, δουλεύετε, απολαμβάνουν…». Για την σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας θα μπορούσαμε να παραφράσουμε το σύνθημα αντικαθιστώντας το «απολαμβάνουν» με το «μας δουλεύουν».

Το τελευταίο διάστημα, και όσο πλησιάζουμε προς τη λήξη της θητείας της κυβέρνησης μας βομβαρδίζουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα σχετικά με το τέλος των μνημονίων και την επόμενη μέρα της ανάπτυξης, η οποία υπόσχονται ότι θα είναι δίκαιη. Από κοντά και η αντιπολίτευση, δια στόματος Μητσοτάκη, υπόσχεται ανάπτυξη και περιορισμό της φορολογίας, γιατί αυτός μόνο είναι αξιόπιστος και έχει τη «σωστή συνταγή». Έτσι, το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην εξαθλίωση, επικαλείται για μία ακόμα φορά την ανάπτυξη.

Κατανοώντας με έργα τη δίκαιη ανάπτυξη

Για να δούμε όμως την αξιοπιστία λόγων και έργων, ας δούμε κάποια δεδομένα.

Ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα, με πραγματικά απολογιστικά στοιχεία ΕΦΚΑ, μειώθηκε στο διάστημα από 9/2016-9/2017 κατά 2,6% (από 940  σε 916 ευρώ), ενώ την ίδια περίοδο το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 1,9%. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη της «δίκαιης ανάπτυξης», η πορεία των επιχειρηματικών κερδών. Με βάση τα μέχρι τώρα αποτελέσματα φαίνεται ότι το 2017 θα είναι η καλύτερη χρονιά, από το 2009, για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες. Η κερδοφορία των εισηγμένων, μετά την αφαίρεση των τραπεζών που έχουν τα γνωστά προβλήματα, ανέρχεται σε 2,43 δισ. ευρώ και είναι αυξημένη κατά 28,5% έναντι του 2016. Έτσι, 34 εισηγμένες διανέμουν μερίσματα 1,37 δισ. ευρώ στους μετόχους, αυξημένα κατά 8,5% σε σχέση με το προηγούμενο έτος.

Συμπερασματικά το 2017, που είχαμε «δίκαιη ανάπτυξη», το ΑΕΠ αυξήθηκε γύρω στο 1,5%, η αμοιβή της εργασίας μειώθηκε κατά 2,6% και τα κέρδη αυξήθηκαν πάνω από 20%! Είπατε κάτι;

Η υποσχετική της Στρατηγικής Ανάπτυξης για το Μέλλον

Αφού λοιπόν έγινε κατανοητό τι σημαίνει για την κυβέρνηση δίκαιη ανάπτυξη, ας δούμε το περιεχόμενο του σχεδίου «Στρατηγική Ανάπτυξης για το Μέλλον» που παρουσίασε πριν μερικές μέρες (21/5/2018) ο πρωθυπουργός. Το σχέδιο κινείται στην ίδια λογική με το γενικόλογο δωδεκασέλιδο κείμενο που παρουσιάστηκε πριν από έναν μήνα στο Eurogroup. (Για περισσότερα δείτε το άρθρο «Μεταμνημονιακά αναπτυξιακά παραμύθια» στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας).

Στην παρούσα του έκδοση, το σχέδιο έχει χαρακτήρα «επιστημονικής μελέτης». Αποτελείται από 106 σελίδες που περιλαμβάνουν 117 στόχους και καλύπτουν τα πάντα. Μια ανάγνωση όμως, μετά το ξεφύλλισμα, σε προσγειώνει στην πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και του Δραγασάκη. Όπως και πριν τις εκλογές του 2015 δεν υπήρχε πρόγραμμα, έτσι και τώρα δεν υπάρχει. Υπάρχει μια απαρίθμηση στόχων που αποτελούν ευσεβείς πόθους και στο βάθος, ανάπτυξη λίγο πάνω από 2% για την περίοδο 2018-2022. Πώς θα γίνουν αυτά, με ποιές προϋποθέσεις, με την αξιοποίηση ποιών πόρων; Παρά τις 106 σελίδες δεν γίνεται κάποιος σοφότερος από όσα ξέρει μέχρι σήμερα.

Πρόκειται για μία έκθεση ιδεών που οι συντάκτες της δεν είχαν το θάρρος να παραθέσουν ούτε καν έναν συνοδευτικό πίνακα να παρουσιάζει αυτά που ισχυρίζονται, αλλά με μία ιστορικότητα. Φυσικά δεν το έκαναν γιατί θα τους εξέθετε. Η μέχρι σήμερα εξέλιξη των μεγεθών δεν επιτρέπει τα «άλματα σκέψης» και υποσχέσεων στα οποία επιδίδονται. Έτσι, καταφεύγουν στην παρουσίαση μόνο των μελλοντικών μεγεθών, που θα εξελιχθούν όπως αυτοί πιστεύουν, αγνοώντας τη μέχρι τώρα εξέλιξη.

Ο λογαριασμός και πάλι στον λαό

Εκτός από τις αοριστίες για ανάπτυξη, το σχέδιο περιλαμβάνει και συγκεκριμένα πράγματα, που αποτελούν μνημονιακές δεσμεύσεις αλλά θα εφαρμοστούν αφού θα έχουμε πετύχει την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια. Ειδικότερα προβλέπονται ρητά:

• Η διατήρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι και το 2022 στο 3,5% και μετά στο άνω του 2%.
• Η συνεχής μείωση των συντάξεων, μέσω της μείωσης της σχετικής κρατικής δαπάνης. Οι συνολικές δαπάνες για συντάξεις από 17,3% του ΑΕΠ το 2016 θα φτάσουν στο 13,4% το 2020 και σε 12,9% το 2040(!). Όμως, από το 2025 και μετά η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει αποκλειστικά και μόνο την εθνική σύνταξη, που σήμερα ανέρχεται στα 345,6 ευρώ, και κανείς δεν ξέρει πόσο θα έχει γίνει τότε. Δηλαδή, η χρηματοδότηση του Δημοσίου, που λεηλάτησε τα ταμεία, με τη νομιμοποίηση της «Αριστεράς» θα φτάσει στο 4,8% του ΑΕΠ. Αλλά μην ανησυχείτε, δεν θα υπάρχει πρόβλημα σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους (που όμως δεν τους παρουσιάζουν). Από το 2025 και μετά θα έχει εξυγιανθεί (πώς; με ποια νέα μέτρα;) το ασφαλιστικό σύστημα, θα είναι βιώσιμο και συνεπώς οι εισφορές των εργαζόμενων θα επαρκούν για να καταβάλλονται οι «ανταποδοτικές» συντάξεις άνω των 345,6 ευρώ. Το τέλειο πρωταπριλιάτικο ψέμα δια στόματος του πρωθυπουργου. Συμπέρασμα, μας πάνε πανηγυρίζοντας για την ανάπτυξη σε συντάξεις των 300 ευρώ συνολικά και νέες αλλαγές στο ασφαλιστικό. Ήδη έχουν πέσει στο τραπέζι οι προτάσεις του ΟΟΣΑ για σύνταξη στα 70 και βλέπουμε…
• Στη φορολογία το σχέδιο περιλαμβάνει διάφορες ευχές περί μείωσης, αλλά τίποτε το συγκεκριμένο. Οι μειώσεις θα υπάρξουν όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες… Πότε εκτιμούν ότι μπορεί να γίνει αυτό, με ποιους οικονομικούς δείκτες στόχους, με ποιές διαδικασίες…; Οι λαλίστατοι, κατά τα άλλα, «αριστεροί» δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε. Το πλέον κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικής απάτης στο θέμα φορολογία είναι ο ΕΝΦΙΑ. Εκλέχτηκαν για να τον καταργήσουν, ισχυρίζονται ότι τους υποχρέωσαν οι δανειστές και επειδή δεν μπορούσαν τον κράτησαν για την περίοδο του 3ου μνημονίου. Ισχυρίζονται ότι το μνημόνιο τελειώνει αλλά δεν έχουν το πολιτικό θάρρος να βάλουν στο τραπέζι, αυτοί οι μεγάλοι διαπραγματευτές, την κατάργησή του. Έτσι, ο ΕΝΦΙΑ πλέον μονιμοποιείται και μάλιστα με κλειδωμένο ύψος εσόδων τα 2,65 δισ. ευρώ. Γνωρίζουμε όλοι τι σημαίνει να μονιμοποιηθεί κάποιος φόρος που επιβλήθηκε αρχικά ως έκτακτος. Έτσι, η Ελλάδα θα έχει τη δεύτερη υψηλότερη φορολογία ακινήτων σε όλη την ΕΕ (2,8% του ΑΕΠ) με πρώτη τη Γαλλία (3,3%) και πολλαπλάσια από τη Γερμανία (μόλις 0,4%)!

Επικαιροποιημένο μνημόνιο και αναπτυξιακό σχέδιο

Εκτός όμως από τις ευχές και τις ρητές δεσμεύσεις για το αναπτυξιακό σχέδιο, υπάρχουν και οι άμεσοι σχεδιασμοί των δανειστών. Στις 24/5/2018 δόθηκε στη δημοσιότητα από την Κομισιόν το επικαιροποιημένο μνημόνιο που συνδέεται με το πρόγραμμα. Σύμφωνα με την επικαιροποίηση, υλοποιούνται όλες οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση μέχρι σήμερα, στον προβλεπόμενο χρόνο ή νωρίτερα αν παραστεί ανάγκη επειδή δεν βγαίνουν τα νούμερα (π.χ. μείωση αφορολόγητου από το 2019 αντί για την 1/1/2020). Τα βασικά στοιχεία είναι:

• Περικοπή της προσωπικής διαφοράς στις καταβαλλόμενες συντάξεις (-18%) από 1/1/2019. Δηλαδή μείωση των συντάξεων κατά 1,8 δισ. ευρώ.
• Οριστική κατάργηση του ΕΚΑΣ από 1/1/2020. Μέχρι το 2018 κόπηκαν 808 εκ. ευρώ και το 2019 θα κοπούν άλλα 45 εκ.
• Κριτήριο για την υλοποίηση του Αναπτυξιακού Σχεδίου θα είναι η τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων
• Οποτεδήποτε χρειαστεί, και μετά τα μνημόνια, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να λάβει όλα τα αναγκαία πρόσθετα μέτρα για να αναπληρώσει απώλειες δημοσίων εσόδων.
• Αυτόματη εφαρμογή του «δημοσιονομικού κόφτη» (-15% συντάξεις, -45% μισθοί, -19% λειτουργικά έξοδα) αν η ανάπτυξη αποδειχθεί χαμηλότερη από 0,5% από την αρχική πρόβλεψη.

Και προκύπτει το ερώτημα: από που προκύπτει ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια;

Συμπεράσματα από τις εξαγγελίες

1. «Πολύ κακό για το τίποτα» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, γύρω από το θέμα της μεταμνημονιακής στρατηγικής ανάπτυξης της Ελλάδας
2. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις παραμένουν ανέπαφες, υλοποιούνται σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα ακόμα και μετά τη λήξη των μνημονίων και παράλληλα υπάρχουν αυτόματοι μηχανισμοί επιβολής νέων μέτρων σε περιπτώσεις μη επίτευξης στόχων.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει πλέον το δίλημμα – ανάγκη χρηματοδότησης από τους δανειστές (σύμφωνα με όσα ο ίδιος λέει), παρουσίασε ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα με δική του υπογραφή, που φυσιολογικά θα χειροκροτήσουν οι δανειστές.
4. Με αυτό το «μεταμνημονιακό» σχέδιο ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι έχει πάρει οριστικά διαζύγιο με την αριστερά. Η σκέψη του και ο ορίζοντάς του, το δικό του πρόγραμμα, είναι η διαχειρισιμότητα, η εξυπηρέτηση του συστήματος. Ο κυβερνητισμός, με «εμάς» στην «καρέκλα», είναι το ανώτατο πολιτικό και ηθικό δόγμα για αυτό το πολιτικό μόρφωμα, στο οποίο ο Ελληνικός λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του για να βγει από μνημόνια.

sioualtec