Ο χτύπος της καρδιάς

Αν κάποιος δε βαδίζει στο ρυθμό των συντρόφων του,

ίσως αυτό συμβαίνει επειδή ακούει ένα διαφορετικό τύμπανο.

Αφήστε τον να χορεύει

στους ήχους της μουσικής που εκείνος ακούει,

όποιο κι αν είναι το μέτρο της,

όσο αλλιώτικο κι αν είναι,

όσο μακρινό.

Χένρι Ντέιβιντ Θορό

Μια φωνή μέσα απ' την καρδιά μου ακούγεται αχνά: 

“Πάρε το ρίσκο και ακολούθησε το όνειρό σου. Ζήσε τη ζωή που σε γεμίζει χωρίς να λογαριάσεις το κόστος.”

Δεκάδες άλλες φωνές, γύρω μου, αλλά και μέσα στο μυαλό μου, ουρλιάζουν: 

“ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΟΗΤΟΣ ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙΣ. 

ΣΥNΤΟΝΙΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ. 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙΣ;”  

Ο χτύπος που ακούγεται μέσα σου είναι ο μυστικός σύνδεσμος σου με το σκοπό της ψυχής σου. Θα συνεχίσει να σε βασανίζει αν τον αγνοείς ή τον καταπιέζεις σε μια προσπάθεια να συμμορφωθείς με τις προσταγές της κοινωνίας. Όσοι σε ικετεύουν να περπατάς με το ρυθμό που εκείνοι ακούνε, συχνά είναι καλοπροαίρετοι και μιλάνε από αγάπη για σένα. Σου λένε: “εγώ σκέφτομαι μόνο το καλό σου” κι επίσης: “σου μιλάω από την πείρα μου, θα μετανιώσεις αν δεν ακούσεις τη συμβουλή μου”.  Κι εσύ τους ακούς και προσπαθείς σκληρά να γίνεις όπως σε θέλουν οι άλλοι. Όμως, σε τυραννάει εκείνος ο ανεπαίσθητος χτύπος που κανένας άλλος δε φαίνεται να τον ακούει, ο χτύπος που έρχεται από τα κατάβαθα της ψυχής σου. Αν συνεχίσεις να τον αγνοείς θα ζήσεις μια ζωή γεμάτη απογοήτευση. Ίσως να συνηθίσεις “να υποφέρεις βολεμένος” κι αυτό είναι το περισσότερο που θα μπορέσεις να πετύχεις.

Ότι κι αν είναι αυτό που νιώθεις την επιτακτική ανάγκη να είσαι ή να κάνεις, σου το υπαγορεύει η φωνή της ψυχής σου, που σε εκλιπαρεί να έχεις το θάρρος να ακούσεις τη μελωδία που μόνο τα δικά σου αυτιά αγγίζει και να δράσεις σύμφωνα μ’ αυτήν, αρκεί να μην επέμβεις στο δικαίωμα των άλλων να ακολουθήσουν τα δικά τους όνειρα. Οφείλεις να αφήσεις και τους άλλους να χορεύουν στους ήχους της δικής τους μουσικής ακόμα κι αν εσένα σου ακούγονται παράφωνοι.  

Αν όλοι ακολουθούσαν τον ίδιο ρυθμό, αν κανένας ποτέ δεν είχε ξεμυτίσει απ’ την αγέλη, τότε ο κόσμος θα βρίσκονταν ακόμη στην εποχή των σπηλαίων. Όλοι εκείνοι που έβαλαν τη δική τους ξεχωριστή σφραγίδα σε οποιονδήποτε τομέα, άκουσαν πρώτα τη φωνή της καρδιάς τους κι ακολούθησαν τους ήχους της δικής τους μουσικής, αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες των άλλων γύρω τους.  

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

nekthl