Το θέμα δεν είναι πιά ιδεολογικό. Είναι θέμα ηθικής, αξιών, και ανθρωπιστικής μόρφωσης.

     Δηλαδή όταν λέμε "καθαρή έξοδος"απ' τα μνημόνια,
     ..αλλά  μετά από λίγους μήνες απ' την "έξοδο" θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις και το αφορολόγητο όριο θα πέσει σε επίπεδα λιμοκτονίας,
     ..τί ακριβώς εννοούμε; Πως θα δανειζόμαστε απ' τις αγορές με επιτόκιο πολλαπλάσιο του τωρινού,
     ..ενώ ταυτόχρονα θα αποπληρώνουμε με τους ίδιους αποικιακούς (και
αντισυνταγματικούς άρα παράνομους) νόμους και εξοντωτικούς όρους με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων το παλαιό (πλαστό) χρέος των νυν δανειστών-τοκογλύφων-απατεώνων;

     Και πως όλο αυτό θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία (ή έστω καλυτέρευση συνθηκών ζωής) για τον λαό;
     Μάλιστα.
     Και το καινούργιο χρέος των πολλαπλάσιων επιτοκίων με τι σκ@τά, πότε και πώς θα το αποπληρώσουμε;
      Δεν θα γιγαντωθεί και πάλι το παλιό (που ουδέποτε μειώθηκε) και το νέο χρέος μαζί,
     ..φέρνοντας την ανάγκη στο σύντομο μέλλον είτε κάποιο είδος νέων μνημονίων, ή την αργή εξόντωση εθνικής οικονομίας και λαού σε βάθος (πολλού) χρόνου,
     ..μέχρι και την τυπική μετατροπή της χώρας (ουσιαστική ήδη υπάρχει) σε υποκατάστημα κάποιας ή κάποιων πολυεθνικών;

     Αυτή η προοπτική είναι το αριστερό success story ενός εσμού ανερμάτιστων, με ηθικό πλεονέκτημα πληρωμένου δολοφόνου;
     Πόσο ψέμα πιά και πόση απατεωνιά αντέχει τούτος ο ελληνικός λαός;
     Δεν χόρτασε άραγε βρωμιά και δυσωδία τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια πασοκικής λαίλαπας, και "μιάς ολίγης" από δεξιά ηλιθιότητα;
     Δεν έχει πειστεί πιά πως στην χώρα μας όσοι (πολιτικοί) ευαγγελίζονται σοσιαλισμό και αριστεροσύνη δεν είναι παρά τυχοδιώκτες,
     ..που μας παραμυθιάζουν και παραμυθιάζονται και οι ίδιοι για την τάχα δυνατότητα εφαρμογής λαϊκών και ουμανιστικών πολιτικών μέσα σε περιβάλλον νεοφιλελευθερισμού,
     ..και μιάς ανάπηρης "δημοκρατίας" μή συμμετοχικής αλλά αντιπροσωπευτικής, όπου μάλιστα οι "αντιπρόσωποι" επιλέγονται μέσα από έναν βούρκο εντελώς ή λιγότερο ανήθικων μηδενικών;

     Το καράβι που λέγεται Ελλάδα δεν αρμενίζει πιά.
     Έχει τσακιστεί στα βράχια της αδιαφορίας και της ανεπάρκειας του λαού της,
     ..σαπίζει κάθε μέρα και περισσότερο,
     ..ενώ τα ποντίκια και τα κάθε λογής τρωκτικά την ροκανίζουν από μέσα,
     ..και οι καρχαρίες απ' έξω.


     Όταν τα ποντίκια τελειώσουν το έργο τους θα φαγωθούν κι αυτά απ' τους καρχαρίες.
     Αλλά τότε δεν θα υπάρχει κανείς,
     ..ούτε για να τα κλάψει,
     ..αλλά ούτε και για να χαρεί!..


     Υ.Γ.   Θα βρεθούν οι σχετικοί βλάκες που θα πουν πως το σχόλιο είναι αντιαριστερό. Όμως έχει φανεί πιά πως και οι μέν (Αριστερά) και οι δε (Δεξιά) βλάπτουν το ίδιο τον τόπο.