Δεν υπάρχουν δρόμοι βατοί και στρωμένοι με χαλιά

"Τας λεωφόρους μη βαδίζειν". Πυθαγόρας

Θέλω να σου πω. Όχι να σε πείσω, ούτε να σε κατηχήσω, είμαι σαν τους περιπλανώμενους αλήτες που η ασφάλεια του "νοικοκυρέματος" τους μαραίνει και τους αδειάζει από την ανείπωτη εκείνη "ιερή τρέλα" της μέθης για ελευθερία...Αλλά το μόνο που έχω να κάνω είναι να...κλείσω με νόημα το μάτι.
 Γιατί θέλω να σου πω να μην πιστεύεις σε όσα ακούνε τα αυτιά σου. Είτε καθιερωμένα και τσιτάτα είτε με στυλιζαρισμένο κι ενίοτε "best seller" τρόπο παρουσιαζόμενα ως εξω-συστημικά! Πίστεψε μόνο στη γλώσσα της καρδιάς σου και στα παράξενα κι ενίοτε "σκοτεινά" καλέσματα της "σκιάς" σου. Εκείνης, δηλαδή, της (αποκαλούμενης και σκοτεινής)πλευράς του εαυτού, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα όσα μας έμαθαν από τα μικράτα μας, πρωτίστως κι ως βαρύνοντα και στρατηγικά γρανάζια της "κοινωνίας", τα σχολειά και οι γονιοί (κι ας επικαλούνταν τις καλύτερες των προθέσεων και το πίστευαν), να τα αποκηρύττουμε και να τ' απωθούμε σε ανήλιαγα λαγούμια μέσα μας. Κι ας αποτελούσαν ό,τι πιο πρωτογενές αλλά ίσως και πιο αγνό μας ανήκε και μας κέντριζε.

Η ημιμάθεια είναι χειρότερη απ'την αμάθεια! Θα ακούσεις να σου λένε πολύ έως εκνευριστικά κι ενίοτε αδικαιολόγητα συχνά οι υπέρμαχοι της "μάθησης". Αυτοί που οι γνώσεις τους είναι κλεισμένες σε αντιληπτικές σήραγγες, σε αναγνωρίσιμου κύρους και μαρκαρισμένα με τα οικόσημα των "φυλάκων της γνώσης" κουτιά, αποστειρωμένα από όλη την ορμή, τα μυστήρια, τα φαινόμενα πίσω από περιτυλίγματα και τη σοφία χιλιάδων χρόνων ζωής.
Ο αλτρουισμός κι η ανεκτικότητα (και η σεχταροποίησή τους, τελικά) είναι ύψιστες αξίες! Θα ακούσεις να σου λένε αυτοί που κάποιοι άλλοι "αρχιγραμματείς" τους δίδαξαν ότι οφείλεις να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα και να τους βάζεις πλάτη με ψυχαναγκαστικού χαρακτήρα "καθήκον". Να ανέχεσαι τα προβατοποιημένα ασκέρια και υπάκουα σε εργαλεία ελέγχου των αγελαίων μαζών (αυτά που έχουν να κάνουν με την άκριτη και τυφλή πίστη σε πάσης φύσης δόγματα και την εξάρτηση από εύηχα συνθήματα), έως και να υποκρίνεσαι πως δεν αναγνωρίζεις τα σημάδια των αποβρασμάτων  και συνειδητών παρασίτων, που δεν έχουν καμιά ανοχή και σεβασμό στην ανεκτικότητα και την αξιοπρέπεια μιας ανεξάρτητης υπόστασης. Και να πιστεύεις όλα όσα δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπουν τα μάτια σου και αφουγκράζονται τα ένστικτά σου. Αλλά τα ίδια αυτά τα "κατηχητικά" δεν θ'αργήσουν, με τον πρώτο αυθόρμητο και στοχαστικό αντίλογο, να ξεπέσουν στη μη-ανεκτικότητα της ένστασης, στην αδιαλαξία έως και τη ρητορική μίσους.
Η σιωπή είναι χρυσός πολλές φορές! Θα ακούσεις να σου λένε συχνά αυτοί που δεν έχουν να πούνε τίποτε το ουσιώδες, το μεστό, το ειλικρινές και γι'αυτό γενναιόψυχο, εκστατικό και συνάμα γειωμένο στις ανάγκες του παρόντος ώστε να στηθεί το μονοπάτι στις υπερβάσεις του μέλλοντος. Αυτοί που σε θέλουν φιμωμένο, κενό περιεχομένου, κενό ιδεών και αδυνατούντα απόκτησης δικού του τρόπου έκφρασης. Αλλά το να σωπαίνεις σημαίνει να κατανοείς πότε οι λέξεις και τα σχήματά τους, τα λόγια μικρά ή μεγάλα-λίγα ή πολλά, δεν είναι παρά μεταμφιεσμένη τιποτολογία.
 Η προστασία της ζωής και η ασφάλεια είναι δείγματα πολιτισμού! Θα βαρεθείς να ακούς από δαύτους τους μηχανορράφους, μνησίκακους, βάρβαρους εκφυλιστές, ξεζουμιστές και περιφρονητές της ζωής και κατασκευαστές κοινωνικών κολαστηρίων και μικρών και μεγάλων φονικών εχθρών της ζωής. Αλλά "προστασία" είναι η τέχνη και η μέριμνα να απελευθερώνεις τους άλλους από κάθε ανάγκη και εμμονή για προστασία. Ιδού ο προθάλαμος της ελευθερίας!
Η τεχνολογία κάνει τη ζωή καλύτερη! Πώς μωρέ τεχνο-επιστήμονες της απώλειας; Της απώλειας της επίγνωσης κι ενδοσκόπησης, στο βωμό των αυτοματοποιημένων ανακλαστικών. Της απώλειας της ψυχοσωματικής υγείας, παραδομένης στις εκπομπές επικίνδυνων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, ενεργοβόρων και χημικών μοντέλων ζωής, τοξικών καθημερινών έρπουσων ασθενειών εντός και εκτός σπιτιού, γενετικά τροποποιημένης βρώσης και αέρα που ξερνάει βαρέα μέταλλα και θανατίλα...
 Τα λεφτά κάνουν τη ζωή καλύτερη ή τουλάχιστον πιο άνετη! Ώστε έτσι; Κι έχουν γίνει και δεν σταματούνε να γίνονται η αιτία για τη μεγαλύτερη φρίκη, καταστροφή και οδύνη που έχει γνωρίσει και συνεχίζει να βιώνει η ανθρωπότητα, τόσο σε συλλογικό-μακροκοσμικό επίπεδο όσο και στο μικρόκοσμο της καθημερινής παράκρουσης του ανθρώπου που ξεπέφτει σε υπάνθρωπο. Και φυσικά, εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεται κι αξιολογεί κανείς τις "ανέσεις" και τον όρο "καλή ζωή". Και το χρήμα, ο πλούτος, έχει μια κακιά συνήθεια, απογοητεύοντας όλους αυτούς που φαντασιώνονται τζακ ποτ ως σανίδες σωτηρίας στα πελάγη της μιζέριας ή που υποκλίνονται σε όσους μεταχειρίζονται "όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα" στο κυνήγι της απόκτησης και αέναης συσσώρευσης: συγκεντρώνεται (ειδικά στις εποχές που μας φοράνε σαν σέλα πάνω στη ράχη και μας κουνάνε μπροστά στη μούρη άλλοτε σαν καρότο και κυρίως ως μαστίγιο) στα χέρια όλο και λιγότερων, ενώ φτωχοποιούνται όλο και περισσότεροι. Αποδεχόμενοι τη "μοίρα" τους ως φυσική ροή των πραγμάτων...

Δεν υπάρχουν δρόμοι βατοί και στρωμένοι με χαλιά από την καλή πρόθεση "οδοκατασκευαστών".
Υπάρχουν μόνο οι δρόμοι, κι όχι εύκολοι και στρωτοί, που ανακαλύπτει, χαρτογραφεί, εξερευνά και διασχίζει κάποιος είτε μόνος είτε μαζί με τους συνοδοιπόρους που μοιράζονται την ίδια λαχτάρα για τέτοιες πορείες. Με συχνά επώδυνο τίμημα, αλλά η ίδια η ζωή είναι σφιχταγκαλιασμένη με τον πόνο, μαθαίνοντας από αυτόν και συνεχίζοντας χάρη σε αυτόν.
 Παίρνοντας αυτούς τους δύσβατους δρόμους, είναι σα να δίνεται παράταση ελπίδας στο ανθρώπινο ον να συνεχίσει να αισιοδοξεί για εκείνο το εξελικτικό άλμα που τόσο έχει καθυστερήσει και μπλοκάρει στην στατικότητα και μανιώδη αντίσταση των χαλεπών καιρών. Με ένα χαοτικό τρόπο που επιφέρει την αποκατάσταση της  αρμονίας μέσα στην ανισσορροπία και ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα με την ορμή νεαρού ποταμού.

ανιχνευτής