Και εάν η μισή μας καρδιά βρίσκεται στην Αθήνα, η άλλη μισή στο Ντονιέτσκ βρίσκεται. Όχι μόνο από ευαισθησία για τα 70.000 θύματα του ευρωατλαντικού ναζισμού… Αλλά από ρεαλισμό. Και ελπίδα. Γιατί οι λαοί, τελικά, γράφουν την ιστορία.

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Με αφορμή την επίσκεψη στη Μόσχα κυβερνητικού κλιμακίου, οι αντιδράσεις «εταίρων» μας στη πορεία για μια δημοκρατική Ευρώπη, θα μπορούσαν να είναι σκηνές βγαλμένες από τον 19ο αιώνα, διαδραματιζόμενες σε σκηνή φύλαρχου της Αφρικής. 
Αποκαλυπτικές του ραγιαδισμού του ελληνικού πολιτικού συστήματος για δεκαετίες, δεν πιστοποιούν απλά απώλεια ψυχραιμίας των κύκλων της Ε.Ε. 
Αποδεικνύουν τις διαφορετικές στρατηγικές που αναπτύσσονται, στη βάση των ενδοϊμπεριαλιστικών αλλά και ενδοαστικών αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή.
  
Ακόμα και τώρα, για τη πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς, τα ζητήματα όπως του χρέους, του εθνικού νομίσματος, της κρίσης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, των μεταβατικών μέτρων αντιμετωπίζονται είτε σαν τεχνοκρατικά ζητήματα, αποσπασμένα από τη πολιτική τους διάσταση (στην οποία, ειδικά στη περίπτωση της Ελλάδας, το ζήτημα των διεθνών συσχετισμών έχει βαρύνουσα σημασία) είτε σαν ζητήματα τοποθετημένα στη στρατόσφαιρα του πολιτικού χρόνου. 

Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα δε περιμένει τα θεωρητικά σχήματα να την ακολουθήσουν. Στην ελληνική αριστερά ελάχιστοι αναγνωρίζουν, για παράδειγμα, τη στενή σχέση των εξελίξεων στην Ουκρανία με τις εξελίξεις στη χώρα. 

Πριν ένα χρόνο η αριστερά στην Ελλάδα, αναζητώντας διεθνή στηρίγματα, είχε ανοίξει -και σωστά- δίαυλους επικοινωνίας με χώρες της Λατινικής Αμερικής. 

Το άνοιγμα από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., της «Ουκρανικής κρίσης», αλλά και η, για πολλούς, απρόσμενη αντιφασιστική αντίσταση του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας, δημιούργησε νέα δεδομένα. 

Αυτή ακριβώς η, οργανωμένη από τα κάτω, αντιφασιστική πάλη,όπου το ταξικό με το εθνικό και το διεθνικό, διαπλέκονταν δυναμικά, τροποποίησε όλη τη κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο και δημιούργησε τις εναλλακτικές δυνατότητες που έχει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση να αρνηθεί τον αργό θάνατο που της επιβάλει η Ε.Ε. 

Η πάλη του λαού της ανατολικής Ουκρανίας ήταν ο καταλύτης που ανάγκασε το Κρεμλίνο να αναθεωρήσει σειρά επιλογών μιας ολόκληρης περιόδου (και όχι το αντίθετο). 

Είναι έτοιμη η ελληνική κυβέρνηση να ανεβεί στη πλάτη του θηρίου; 

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ρήξη είναι μονόδρομος για την επιβίωση του ελληνικού λαού και κυρίως για την επιβίωση (κυριολεκτικά αλλά και σαν δομή, συγκρότηση, μνήμη, ιδεολογία) της εργατικής τάξης στη χώρα μας, αναγκαία προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική προοπτική. 

Και ρήξη με μονόδρομους στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων είναι αυτοκτονία. 

Αυτό που δεν καταλαβαίνει τμήμα της ελληνικής αριστεράς, το αναλύει ο G.Soros στο τελευταίο του άρθρο. 

Εκεί, αφού αναφέρεται στη σχέση μεταξύ των εξελίξεων σε Ελλάδα και Ουκρανία, τονίζει ότι το επόμενο διάστημα θα σφραγίσει τη κατάσταση στην Ευρώπη για τα επόμενα 5 χρόνια και αναζητά τη λύση σε μια αλλαγή της στρατηγικής της Ε.Ε. απέναντι στην Ουκρανία. Μια Νέα Ουκρανία, που κατάλληλα ενισχυμένη από ΝΑΤΟ και Ε.Ε. να είναι ικανή για «άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία» . 

Οι επόμενοι δυο μήνες θα αποδειχτούν οι πιο κρίσιμοι, μέχρι τώρα, στην μεταπολιτευτική περίοδο. 

Κυριακή 5 Απριλίου 2015 

ΠΗΓΗ: 
http://iskra.gr/index.php?

resaltomag