Έχει, όμως, δίκιο η Αθηνά?

Είναι σαφές σε όποιον γνωρίζει από τέτοια πράγματα, ότι είναι απείρως ευκολότερο να αερολογείς επαναστατικώς, πομπωδώς και αορίστως, από το να συντάσσεις «σφιχτούς» προϋπολογισμούς υπό την πίεση του χρόνου.

Ας παραβλέψομε το εξωφρενικό γεγονός ότι, ενόψει της ανάληψης καθηκόντων από τη νέα περιφερειακή αρχή, το επιτελείο της Ρένας, όλο το καλοκαίρι, δεν ασχολήθηκε ούτε κατά διάνοια με την σύνταξη του προϋπολογισμού της περιφέρειας Αττικής, αλλά βασίστηκε σε αυτόν που συνέταξε η απελθούσα αρχή, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό.

Ας παραβλέψουμε και το εξωφρενικότερο γεγονός ότι, στον προϋπολογισμό που παρουσιάστηκε από τη νέα περιφερειακή αρχή και ψηφίστηκε πανηγυρικά από την μείζονα αντιπολίτευση, υπάρχουν σημαντικά ποσά που αποτελούν ορόσημα υπέρ πίστεως και αγάπης προς τους εθνικούς μας προαγωγούς. Οφείλουμε να παραβλέψουμε κι αυτό το γεγονός, μέχρι να μάθουμε αν η απελθούσα αρχή είχε όντως υπογράψει δεσμευτικές συμβάσεις με τους εν λόγω μεγαλονταβατζήδες.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μια δημόσια αρχή οφείλει να αποτελεί συνέχεια της προηγούμενής της  -άλλωστε, σε κάποιες περιπτώσεις, το ενδεχόμενο μονομερούς καταγγελίας μιας σύμβασης, ενδέχεται να αποβαίνει για το δημόσιο συμφέρον, βλαπτικότερο κι από την ίδια την εκτέλεση τέτοιων συμβάσεων. Ούτε μπορούμε να ξέρουμε ποιες είναι οι εισηγήσεις της υπηρεσίας. Μπορούμε, όμως, να περιμένουμε γι’ αυτά έως τον ερχόμενο Ιανουάριο, οπότε κατά τα υπεσχημένα, η νέα Περιφερειάρχης θα επανέλθει νικήτρια και τροπαιούχος με αναμορφωμένο τον προϋπολογισμό της υπό μάλης. Το μόνο που έχει να κάνει το επόμενο δίμηνο, είναι να στρώσει τον ωραίο πισινό της κάτω, για να κάνει όλη τη δουλειά που παρέλειψε να κάνει το περασμένο καλοκαίρι.

Αυτό που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, όμως, είναι οι καθαρίστριες.

Φαίνεται αστείο που έχομε πάλι μπροστά μας, σε τόσο σύντομο χρόνο, τις καθαρίστριες. Όχι τις ανάπηρες καθαρίστριες, αυτή τη φορά, ούτε τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά πάντως τις καθαρίστριες. Θα πείτε, εδώ ο κόσμος χάνεται και οι βαρκούλες με τις καθαρίστριες αρμενίζουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ποιών εφημερίδων, δηλαδή, των φυλλάδων, να πούμε καλύτερα, που συντηρούνται από τα κουπόνια των μεγαλομπακάληδων τα οποία μοιράζουν μαζί με την έκδοσή τους και ως εκ τούτου, σημειώνουν και μεγάλη κυκλοφορία. Η μαύρη προπαγάνδα του κατεστημένου κατά του νέου που έρχεται, θα έλεγε η φίλη μου η Αθηνά, που είναι η κλασσική συριζαία των κινημάτων… Θα είχε, όμως, δίκιο η Αθηνά?

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Όταν ετοιμάζανε, στα βιαστικά, το πρώτο μνημόνιο συνεργασίας για τη «διάσωση» της Ελλάδας, υπογράψανε και τη ρήτρα για την απόλυση πολλών χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ζήσαμε μερικώς την εφαρμογή της ρήτρας, αλλά υπάρχουν και χειρότερα για να έλθουν, αν θυμηθούμε ότι  οι αξιολογητές της Τρόικας απαιτούν τις υπεσχημένες απολύσεις του 2015, πλέον των 6.500 που εκκρεμούν για το 2014.

Εφαρμόζεται αυτή η ρήτρα σήμερα, που έχει φτάσει η ώρα της τελικής αξιολόγησης για αυτά τα ζητήματα, με κρυφτούλι, με υπεκφυγές και με υποκρισία, σαν ένα μαχαίρι που χώνεται σιγά-σιγά και βασανιστικά στο κορμί μας, εκατοστό προς εκατοστό, μέχρι να φτάσει εκεί που χρειάζεται για να ξεριζώσει τα σπλάχνα μας.

Έτσι, η τοπική αυτοδιοίκηση, με πόρους πετσοκομμένους, καλείται να χρηματοδοτεί και να επανδρώνει τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, σε ένα πλαίσιο καταστροφής που το ορίζουν, έτσι όπως μας κυβερνούν σήμερα οι ανάλγητοι ολετήρες που κόβουν κομμάτια από τη σάρκα της δημόσιας διοίκησης για να ταΐζουν τις αγέλες των φίλα προσκείμενων εργολάβων.

Οι καθαρίστριες είναι σπουδαίες, και δεν είναι σημαντικές μόνο επειδή δεν μπορεί να υπάρχει ζωή χωρίς καθαριότητα, έτσι που ζούμε όλοι μαζί μαζεμένοι στις πόλεις μας. Η καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. είναι ένα κοινωνικό αγαθό εξίσου σημαντικό με το νερό, θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς καθόλου να υπερβάλλει.

Οι καθαρίστριες είναι επίσης σημαντικές, επειδή κανείς άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, δεν πηγαίνει να πλένει ξένες σκάλες ή να καθαρίζει κάδους σκουπιδιών, αν δεν έχει πραγματική ανάγκη -μαζί και τη δύναμη να μην ζητιανέψει ή να κάνει πράγματα χειρότερα για να επιβιώσει. Τους οφείλομε όλον μας τον σεβασμό!

Επιπρόσθετα, από την ανάγνωση της σχετικής εμπειρικής μελέτης της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, πιστοποιείται αυτό που όλοι φανταζόμαστε, ότι, δηλαδή, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν γίνονται χειρότερα τα πράγματα για τους εργαζόμενους στα συνεργεία καθαρισμού, όπως συμβαίνει άλλωστε και παντού, σε ολόκληρο  το λερό σύστημα του λεγόμενου outsourcing. Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα τις εργασιακές συνθήκες και τους όρους σκλαβιάς που περιγράφονται με γλαφυρότητα σε αυτή τη μελέτη, αποτέλεσμα της θλιβερής απουσίας ενός ρυθμιστικού κράτους.

Ετούτην την ευκαιρία είχε η κυρία Περιφερειάρχης και προς το παρόν την έχει χάσει -και γι' αυτό είναι ασυγχώρητη. Την ευκαιρία να καλέσει όλους αυτούς τους άνεργους που είναι πρόθυμοι να ασχοληθούν με την καθαριότητα, να τους καταγράψει και να τους οργανώσει. Εργαλεία όπως οι κοινωνικές και συνεταιριστικές επιχειρήσεις υπάρχουν, οι θεσμοί υπάρχουν, ώστε να μην τους τρώνε όλους αυτούς τους ταλαίπωρους έναν-έναν οι δουλέμποροι που κάνουν σήμερα τις δουλειές αυτές. 

Έχασε την ευκαιρία, η κυρία Περιφερειάρχης, να διατάξει τις υπηρεσίες της να προσφέρουν σε τέτοιες κοινωνικές οργανώσεις στήριξη νομική και οικονομοτεχνική, για να κάνουν τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει. Και να πληρωθούν δίκαια για το κοινωνικό τους έργο. Και να πληρωθούν, επιτέλους μια φορά, όχι ως δούλοι, αλλά ως εργολάβοι του εαυτού τους με τα ασφαλιστικά τους ταμεία και τους μισθούς τους πληρωμένους ολόκληρους κι όχι κουτσουρεμένους, υπό την επίβλεψη και τον έλεγχο των οικονομικών υπηρεσιών της Περιφέρειας…

Και δεν είναι μόνο η καθαριότητα, ως κοινωνικό αγαθό, ο μοναδικός χώρος δράσης. Είναι τα σχολεία που καταρρέουν, είναι οι παιδικοί σταθμοί που πρέπει να λειτουργήσουν, είναι οι οργανώσεις πολιτών που σιτίζουν πεινασμένους, ίσως σύντομα χρειαστεί και η ιατρική φροντίδα να μπει σε αυτήν την εξίσωση. Μια εξίσωση που βγάζει ένα χονδρικό άθροισμα της δυσλειτουργίας και του πόνου που δημιουργεί η έλλειψη του διαλυμένου μας κράτους πρόνοιας. Συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το άθροισμα όλοι αυτοί που σήμερα άνεργοι ή επισφαλώς εργαζόμενοι, μπορούν και πρέπει να υποκαταστήσουν αυτό το κράτος που μικραίνει καταναγκαστικά. Είναι ένα κοινωνικό άθροισμα που μεταφράζεται σε ανθρώπινους πόρους που η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να προσλάβει, αλλά οφείλει να εξασφαλίσει και να χρηματοδοτήσει, μέχρι να επαναπροσδιοριστεί το πλαίσιο που συνιστά και εκφράζει το κράτος μας.

Είναι, με λίγα λόγια, η κοινωνική οικονομία, το μόνο αποδεκτό σύστημα υποκατάστασης του καταρρέοντος συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, επειδή είναι το κοινωνικά δικαιότερο σύστημα, μέχρι να βρούμε τους πόρους για να το επανασχεδιάσουμε και να το κάνουμε καλύτερο το κράτος μας. 

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό ακούγεται αρκούντως λογικό.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, λοιπόν για μια αριστερά που ζητά και δέχεται τις ευθύνες της εξουσίας, για να την εξασκήσει εντός του δεδομένου πλαισίου.

Αλλά η ευθύνη, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι μόνον της ξανθιάς. Η ευθύνη επιμερίζεται σε όλα τα επιφανή στελέχη του Σύ.Ριζ.Α. που δεν έσκυψαν με λίγη προσοχή πάνω από τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, της οποίας την ευθύνη, οι πολίτες εκχώρησαν στην αξιωματική αντιπολίτευση. Έχουν ευθύνη τα στελέχη αυτά, διότι πέρασαν το καλοκαίρι τους μιλώντας και συνηγορώντας υπέρ της κοινωνικής οικονομίας, αντί να σχεδιάζουν και να πράττουν επ' αυτής ώστε να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση, αφού από κάπου πρέπει να ξεκινήσει και αυτή...

Όπως και να' χει, πάντως, παρεκτός κι αν είναι οι λεκέδες ανεξίτηλοι, εγώ μπορώ να περιμένω μέχρι τον ερχόμενο Ιανουάριο, δεν χάλασε κι ο κόσμος…

To κολάζ "Girl On Heavan"  είναι από την OKTANA

Alexandros Raskolnick