Το Κολωνάκιν πάρθεν

Κολωνάκι, τα χρόνια της κρίσης: στο Κολωνάκι πια δεν έχουμε ζωή...

Ήταν αναμενόμενο, κι ας κάναμε πως δεν το βλέπαμε να έρχεται ολοταχώς. Μοιραία θα επιβεβαιωνόταν κι εδώ ο κανόνας, θα επαληθεύονταν οι κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις μας. Πως στη Χρυσή Αυγή οδηγεί η ανέχεια και η εξαθλίωση, σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη από την Πολιτεία, σε μια ολοένα υποβαθμιζόμενη περιοχή, όπου καλοντυμένες ακόμα κυρίες μαζεύουν τα πεταμένα μισοσάπια λαχανικά στη λαϊκή της Δεινοκράτους και κουστουμαρισμένοι κύριοι ζητιανεύουν έξω απ’ το Ντα Κάπο, όπου αράζουν τώρα πάσης φύσεως μελαψοί τριτοκοσμικοί, αφού πρώτα πήραν τις δουλειές των γηγενών, κι έπιασαν όχι πια τα υπόγεια αλλά τα καλύτερα διαμερίσματα, που έμεναν ξενοίκιαστα απ’ την κρίση, και μπαίνεις στο ασανσέρ και λιποθυμάς απ’ τα μπαχάρια μα και την απλυσιά τους, χώρια που δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις τη νύχτα, καθώς ξεχύνονται πιωμένοι από τα κέντρα της Πατριάρχου Ιωακείμ και της Χάρητος… Μαύρισε ο τόπος… Τι θα ’λεγε ο Άνθιμος αν ξανακατέβαινε, όχι πια στην πλατεία Ομονοίας αλλά, αλί, Κολωνακίου…

14% λοιπόν στη Χρυσή Αυγή, και λίγο ήταν.

2. Η επιβεβαίωση και η εντύπωση που αποδεικνύει…

Επιβεβαιώθηκαν λοιπόν άλλη μία φορά οι κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις μας.

Τις διαβάσαμε, πανομοιότυπες, αυτές τις μέρες, τις διαβάζαμε εξάλλου κι από πριν, ενδεικτικά αντιγράφω τώρα από το Βήμα της Κυριακής 25/4:

Πως η ΧΑ «συγκέντρωσε αξιοσημείωτα ποσοστά [...] σε περιοχές της Αθήνας που είναι υποβαθμισμένες και φτωχές, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι οι φασιστικές ιδέες και η βία βρίσκουν πρόσφορο έδαφος μεταξύ των αδύναμων και ευπαθών κοινωνικών ομάδων…», σε «περιοχές με ισχυρή παρουσία οικονομικών μεταναστών…», «ενώ εντύπωση προκάλεσε και το 13,7% που απέσπασε το “κοσμοπολίτικο” Κολωνάκι, αποδεικνύοντας ότι η ιδεολογική διείσδυση του φιλοναζιστικού μορφώματος δεν περιορίζεται στους “ταπεινούς και καταφρονεμένους” των υποβαθμισμένων συνοικιών της πόλης».

Και να επιβεβαιώνεται η άποψη ότι η φτώχεια ψηφίζει ΧΑ και να προκαλεί εντύπωση ότι η μη φτώχεια ψηφίζει ΧΑ αποδεικνύοντας ότι…, δε γίνεται. Άλλο πράγμα συμβαίνει. Ας το δούμε κατάματα, ας το ονοματίσουμε.

Άλλωστε, σ’ όλες τις τελευταίες εκλογές, πριν με το Λάος, τώρα με τη ΧΑ, πάλι η πραγματικότητα διέψευδε θεωρίες και αναλύσεις. Αφού ακροδεξιά ψήφιζαν και σε περιοχές «χωρίς ισχυρή παρουσία οικονομικών μεταναστών» λόγου χάρη. Ή αφού, στο ίδιο άρθρο απ’ όπου άντλησα, στην πρόθεση ψήφου στη ΧΑ πρώτοι έρχονται οι αγρότες με 16,5%, οι αγρότες που ζουν και οι περισσότεροι καλοζούν χάρη ακριβώς στους μετανάστες, που τους έχουν με μισό ή και καθόλου μεροκάματο, και δεύτεροι με διαφορά, στο 10% πια, οι άνεργοι, που αυτοί επιτέλους μια δικαιολογία την έχουν (ή τους τη δίνουμε εμείς, με τη θεωρία την οποία διακινούν, με στοιχεία και αριθμούς τάχα, διάφορα κόμματα, όχι μόνο ακροδεξιά).

Τότε τι φταίει;

Τι φταίει που πολύ πριν απ’ την κρίση κι από τη μαζική είσοδο μεταναστών κρατούσαμε σταθερή σχεδόν την πρωτιά σε ξενοφοβία, τη λέγαμε δεν τη λέγαμε ακόμα ρατσισμό, ή σε αντισημιτισμό, μαζί με τη δομική τρόπον τινά εθνική εσωστρέφειά μας –τη λέμε δεν τη λέμε κι αυτήν ακόμα εθνικισμό;

3. Βίβλος γενέσεως

Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι τώρα και η κρίση, είναι η άνοδος παγκοσμίως του εθνικισμού και του ρατσισμού, όμως εδώ πώς φτάσαμε στους μαχαιροβγάλτες, που ώς κι η Λεπέν τους αποκηρύσσει;

Κυρίως με τη νομιμοποίηση που παρείχαν στην ακροδεξιά ιδίως οι προοδευτικές δυνάμεις.

Όπου λόγου χάρη, ΠΑΣΟΚ εγέννησε τον Λάος, Λάος δε εγέννησε τη Χρυσή Αυγή…

ΠΑΣΟΚ; Ναι, το ’χαν ομολογήσει ηγετικά στελέχη του· εγέννησε; όχι ακριβώς· πάντως ενίσχυσε, με τα ολοπρόθυμα ΜΜΕ, για να κόψει ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία· αλλά το κυριότερο: το ΠΑΣΟΚ έκανε έπειτα κυβέρνηση το Λάος, παρέχοντας στην ακροδεξιά απόλυτη πλέον πολιτική και ηθική νομιμοποίηση. Έπειτα, όταν στα φανερά πια θέριζε κορμιά στους δρόμους η Χρυσή Αυγή, ήρθε η κατεξοχήν νομιμοποιητική θεωρία των δύο άκρων, που αυτήν πια την υπηρέτησε πανστρατιά οργανικών διανοουμένων και δημοσιολογούντων αλλά και δυνάμεις της Αριστεράς.

Γνωστά αυτά και πολυειπωμένα. Εξηγούν ωστόσο την άνθηση μιας εγκληματικής οργάνωσης, όσα πλυντήρια και αν επιστρατεύονται, τα μεγαλύτερα συγκροτήματα Τύπου, τα μεγαλύτερα κανάλια, οι πλέον έγκριτοι τηλεαστέρες και διανοούμενοι;

Όχι. Είχε προηγηθεί, αποτελούσε ήδη «κεκτημένο», καθεστώς, η αποχαλίνωση στον δημόσιο λόγο, η Κανέλλη, ο Άδωνης, μακράν πρώτοι σε ιταμότητα, ώς τον Πάγκαλο, ή νεότερους πολιτικούς, Τατσόπουλο, Θανάση Χειμωνά κ.ά., κυρίως στα σόσιαλ μίντια. Το αποπάνω, από θέση εξουσίας, γάβγισμα και ο θεσμοθετημένος πια λεκτικός τσαμπουκάς έχουν, αποκάτω, αν δεν το προκαλούν κιόλας, το ακριβές αντίστοιχό τους, το γρύλλισμα και το μαχαίρι των Χρυσαυγιτών.

Δεν θα ’πρεπε κάποτε να δούμε πίσω απ’ τα επιφαινόμενα;

yannisharis