Αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η καλύτερη περίοδος για την αντιπολιτευόμενη Αριστερά από αυτή που κρατάει εδώ και 4 χρόνια. Ποια άλλη ιστορική περίοδος μεταπολιτευτικά οι δεξιοσοσιαλιστικές εξουσίες που πέρασαν έδωσαν τόσες…αφορμές όσο οι δύο εκλεγμένες και οι δύο διορισμένες κυβερνήσεις που σάρωσαν τα πάντα μέσα σε ελάχιστο χρόνο;
Του Γιάννη Λαζάρου
Κι όμως για έναν άγνωστο λόγο η αριστερά όχι απλά κάνει τα πάντα να συνεχιστεί ο όλεθρος αλλά περνάει πολύ καλά. Τόσο καλά που δεν έχει περάσει μέχρι σήμερα κανένα αριστερό κόμμα. Πότε ξανά στην ιστορία της Ελλάδας ο άνθρωπος που δεν έχει κάνει τίποτε τόσο για τον λαό όσο και για την αριστερά έχει τόση διεθνή αναγνωρισιμότητα όσο ο πρόεδρος του Σύριζα; “L’ Atra Europa con Tsipras”, “Hasta la Victoria Siempre” και η πενθήμερη εκδρομή του Τσίπρα που ξεκίνησε το 1991 ακόμα δεν λέει να τελειώσει.
Και δεν είναι μόνο ο Σύριζα. Έχουμε και τη λαίδη Γκαγκά. Έφθασε η “αριστερά” να αντιπροσωπεύεται και από τον Κουβέλη. Ο άνθρωπος με το μουστακάκι και το κουστουμάκι που άοσμα, αόρατα και φιλήσυχα πριονίζει αντιστάσεις, εξεγέρσεις και οργή με το ύφος του επιτρόπου εκκλησίας. Ο “αριστερός” που δεν είδαμε ποτέ να φουσκώνει μία φλέβα στον λαιμό του από αγανάκτηση για το μακέλεμα ενός λαού από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Σαν την σουπιά κινείται και δρα τόσο αποτελεσματικά για τις εντολές που λαμβάνει που έχει ξεπεράσει και τον χαρακτήρα του φίλου και αδελφού του Σημίτη.
Ο ορατός χάρτης της κοινοβουλευτικής “Αριστεράς” κλείνει με το Κουτσουμπικό Κόμμα Ελλάδας. Αναμενόμενη συνέχεια της Αλέκας Παπαρήγα ήταν η επιλογή Κουτσούμπα. Όταν η αρτηριοσκλήρωση μετατρέπεται σε μπετόν αρμέ μένουν τα κόκκινα λάβαρα και τα συναισθήματα να κάνουν βόλτα σε πλατείες με μόνιμη επωδό το “η ενίσχυση του λαϊκού κινήματος θα ανατρέψει τα σχέδια της άρχουσας τάξης”. Ο στρουθοκαμηλισμός τους δεν αφήνει το κόμμα να δει ότι το λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό από την ώρα που είχε το πλεονέκτημα της εργασίας. Το εναπομείναν λαϊκό κίνημα μεταμορφώθηκε σε κούνημα που ενδιαφέρεται μόνο για το αν θα κοπεί το επίδομα και για το αν το δώρο του Πάσχα θα είναι ολόκληρο ή μισό.
Το να μιλάμε για ιδεολογίες στην Ελλάδα είναι σαν να θέλει ο Βενιζέλος να χωρέσει σε κoρσέ της Victoria’ s Secret γι’ αυτό και οι παρατάξεις έχουν μόνο ταμπέλες, αριστερός, δεξιός, φασίστας, κεντρώος κ.λπ. Δεν έχουν σημασία η ιδεολογία, τα οικονομοπολιτικά οράματα και άλλα πιστεύω που δημιουργούσαν την ουσιαστική διαχωριστική γραμμή με την απέναντι πλευρά η οποία πολεμούσε μόνο για το προσωπικό οικονομικό της όφελος. Σήμερα ό,τι κι αν έχεις στο μυαλό σου βάζεις μια ταμπέλα και χώνεσαι σε οποιοδήποτε κόμμα με μοναδικό σκοπό το ίδιον όφελος.
Αν καταλάβουν κάποια στιγμή όλα τα κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα τι έχουν κάνει με την στάση τους στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό θα στηθούν από μόνα τους στον τοίχο για αυτοεκτέλεση. Επειδή οι μόνοι που δεν άλλαξαν πολιτικοοικονομικό σύστημα από την αρχή αυτού του Κράτους είναι η Δεξιά, τα τελευταία 40 χρόνια η Αριστερά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να είναι το δεκανίκι της, όπως αποδείχθηκε τα τελευταία 4 χρόνια. Από στήριγμα του λαού έγινε δεκανίκι της εξουσίας.
Η Αριστερά είχε μια παράδοση στην Ελλάδα να διαθέτει τον αφρό της διανόησης, των Τεχνών, της φιλοσοφίας, των πολιτικών (νεκρών και εκτελεσμένων) και όλων των τομέων που στηρίζει τα δίκαια ενός λαού. Αυτοί όλοι απέδειξαν με το έργο τους και την στάση ζωής τους πως δεν είχαν ανάγκη την ταμπέλα. Μια ταμπέλα που φοράει ένας σημερινός αριστερός και μάς δηλώνει πως αύριο που θα κυβερνήσει δεν θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές γιατί οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται ξεχνώντας πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε βασικός μισθός πια.
Πρέπει να είσαι τυφλωμένος από την ταμπέλα ως “αριστερός” για να φοβίζεις έναν λαό ότι θα καταστραφεί αν φύγει από τη ναζιστική Ευρώπη. Ίσως σου τάραξε τα μυαλά το βάρεμα της ταμπέλας στον εγκέφαλο για να δηλώνεις ως Γ.Γ ΚΚΕ “όχι έξοδο από το ευρώ υπό τις παρούσες συνθήκες” το 2011.
Η Αριστερά δεν στηρίχθηκε ποτέ στην ασθενική μνήμη του λαού, “τάξε και θα ξεχάσουν τα πρόβατα”. Είχε μία γραμμή, μία ιδεολογία και μοναδικό στόχο τον Ανθρωπισμό. Τι έγιναν όλα αυτά; Πώς ξεχάστηκαν, ποιο ήταν το τίμημα καταρχάς να γίνουν πενήντα κομμάτια και δεύτερον να στραφεί ολοκληρωτικά εναντίον όλων όσων πρέσβευε;
Σαν νέοι μεγαλομπακάληδες μπήκαν στην ιδεολογία που έγραφε “Κλειστό λόγω πένθους” πέταξαν ως σαβούρα ιστορία και αίμα, μετατρέποντας την σε μαγαζί και βάζοντας φωτεινή ταμπέλα “Αριστερά, ανοίξαμε και σας περιμένουμε”. Ως μαγαζί θα έχει πελάτες που θαμπωμένοι από τις προσφορές θα μπαινοβγαίνουν παίζοντας το παιχνίδι αυτών που υποτίθεται ότι πολεμούσαν μια ζωή. Κάποιοι στέκονται ως άστεγοι έξω το υπερπολυτελές κατάστημα δακρύζοντας γιατί δυστυχώς δεν θα υπάρχουν κοινωνικά συσσίτια ιδεολογιών να γεμίσουν την καραβάνα της ψυχής τους
paganeli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου